Incendies (2010)

Ik begrijp er niets van dat er personen zijn die moeilijk in de film kwamen. Bij mij was het vanaf minuut 1 raak en dit hield de volledige speelduur aan. Erg, erg indrukwekkende film, vind ik. Ik lees hier en daar wat men denkt dat de vader zou hebben gedaan nadat hij de brieven heeft gelezen, ik denk dat het de bedoeling van de filmmakers is dat de kijker verwacht dat hij zichzelf van z'n leven zal beroven. De ondertiteling vertaalde de door de moeder opgelezen brief als dat hij nog 'alive' is maar na het lezen stil zou zijn. Hieruit maak ik op dat de moeder verwacht dat haar zoon/vader van de tweeling zich van zijn leven zal beroven. Niet dat het betekent dat als de moeder dat denkt dat haar zoon het dan ook maar zou doen natuurlijk, maar dat idee kreeg ik er tenminste bij, maar wellicht waren de ondertitels niet geheel correct. Je zou je ook kunnen afvragen als de moeder dat verwacht, of ze dan wel ooit de brieven geschreven zou hebben. Vanuit het oogpunt van de zoon/vader van de tweeling lijkt het mij niet ondenkbaar in elk geval, hij wilde als jongen zo graag z'n moeder terugvinden maar wanneer hij zich realiseerd dat die ontmoeting eigenlijk al lang heeft plaatsgevonden, hoe ga/kan je daar verder mee leven? Hoe dan ook, erg indrukwekkende film, bij de toevalligheden die op deze site worden genoemd kan je achteraf misschien je vraagtekens zetten, maar tijdens de film heb ik ze nooit zo ervaren.

Sterk shockerend verhaal maar tergelijkertijd wel erg veel toevalligheden om nog realistisch geloofwaardig

over te komen .

Wat me flink stoorde aan het verhaal is het duidelijke anti israel sentiment wat vaak duidelijk de aandacht kreeg .

Een film die ik afgelopen week in een opwelling aanschafte vanwege de regisseur, daarna ernstig begon te twijfelen, vooral na dat ik de trailer zag, en daarom met grote twijfel de film begon te kijken gisteren.

En tot mijn grote vrees verliep het eerste deel redelijk stroef qua tempo. De Franse taal, de onduidelijkheid omtrent het tijdstip waar moeders problematiek afspeelt en de Midden-Oosten cultuur die redelijk ver van mijn bed staat, zijn dingen die niet echt meewerken. Slecht is het niet, maar grote indruk maakt het ook niet, mede door de wat onduidelijke koers en geswitch tussen moeder/verleden en dochter/heden.

Maar dan toch, vanaf de helft, wanneer het beeld van moeder in de Iraanse revolutie bijzondere nare vormen aanneemt, begint de film wel degelijk indruk te maken. Ronduit misselijkmakkende momenten komen voorbij in een periode die het beste getypeerd kan worden als 'brand'. Een brand overigens waar bepaalde dingen een oorsprong vinden en dat het naar mijn mening maar al te duidelijk was dat haar eerste kind danig geradicaliseerd was en de martelaar en verkrachter was. Iets dat ik overigens al van te voren raadde, maar verder geen afbreuk doet.

Incendies is een bijzondere film met een plot dat nog aparter is dan de film zelf. Overigens wel een puntje van kritiek is dat het leeftijdsverschil niet echt lijkt te kloppen. De moeder lijkt ten tijde van de verkrachting niet oud genoeg, net als haar zoon als ze die later weer tegenkomt. Maar dat is een detail. De schrijver van het toneelstuk, en Villeneuve, slagen in hun opzet de chaos, brand, wreedheden en familiemoord aan de kaak te stellen en op een prima wijze te brengen, ook al vind ik het een film die ik meerdere keren moet zien om hem helemaal op waarde te schatten.

Incendies verontrust, is soms misselijkmakkende maar boeit vooral en maakt het tweede deel wel degelijk grote indruk.

Overtuigend acteerwerk, originele setting en bovendien een bizar verhaal. Denis Villeneuve heeft daarnaast allang bewezen een uitstekend regisseur (en schrijver) te zijn, dus ook daar schort het niet aan. Maar op de een of andere manier pakt Incendies me niet. Kan de vinger niet echt op de zere plek leggen, maar zo te lezen ben ik niet de enige hier.

Geen vrolijke film dit. Allemachtig. Het verhaal is meeslepend, en wordt ook op een relatief grootse manier verteld voor het kleinschalige familiedrama dat het uiteindelijk vooral is. Behoorlijk grimmig en best schokkend allemaal, ook al is het wel echt melodramatisch en al te sterk op toevalligheden gebaseerd, in het bijzonder wat er op het einde allemaal gebeurt. Maar het werkt nog wel als theatrale fictie. 3.5*.

Spoorloos met een twist.

In het kader van de werkelijkheid is vaker bizarder dan fictie kan ik deze film wel waarderen. Gebaseerd op het verhaal van Souha Bechara. Zeker niet alles maar bepaalde delen.

Het is een verhaal waar we door flashbacks steeds meer te weten komen hoe de vork in de steel zit en op een gegeven moment vallen de puzzelstukjes op z'n plaats.

Gewoon een goede film met een goed verhaal. Puur en zonder fake Hollywood propaganda.

Deprimerende maar zeker ook een sterke film.

Niet makkelijk toegankelijk, ik zat er niet gelijk in. Daarom net niet een echte topper.

Herzien.

Film heeft natuurlijk een fantastisch plot. In mijn herinnering begon de film met doe busscene. Die bleek pas op een uur te zitten. Niet zo gek, want de aanloop is vrij traag. Daarmee wordt wel de opmaat gegeven voor een erg sterk tweede uur.

4,5

Matige film die nergens echt pakkend is, en ook nog eens flink over de top gaat qua onrealistische toevalligheden.

Zeer sterke film. Briljant acteerwerk, uitstekend camerawerk, goed verhaal, goed plot. De emotie uit de film wordt perfect overgebracht. Het is geen luchtig verhaal, maar ondanks dat het een zware film is en dat er veel ellende de revue passeert, wordt het nergens te veel van het goede en blijft het behapbaar. De keuze om met flashbacks te werken pakt goed uit en het verhaal is goed te volgen. Ook wordt de sfeer van het Midden Oosten perfect in beeld gebracht (je herkent het sfeertje direct als je er zelf ooit geweest bent). Het is geen waargebeurd verhaal, maar het verhaal is wel op een aantal historische feiten gebaseerd zoals de aanval op een bus in Beiroet in 1975 en de hoofdpersoon is gebaseerd op een Palestijnse vrouw (Souha Bechara) die een militaire opperbevelhebber in Zuid Libanon heeft geprobeerd te doden en 10 jaar van haar leven in een kleine cel heeft doorgebracht. Een aantal waargebeurde ingrediënten, vooral uit de Libanese burgeroorlog, zijn hier dus samengebracht en hebben tot inspiratie geleidt waar deze film uit is voortgekomen. Met betrekking tot de toevalligheden waar door sommige over gesproken wordt: er zijn geen toevalligheden die niet in het echt gebeurd zouden kunnen zijn. En bovendien is dat waarschijnlijk waarom er ook 'mystery' als filmgenre wordt genoemd. Voor mij was dit zeker geen mystery film en vooral een prachtig drama / arthouse film dat een diepe indruk achter laat. 4,5 ster zijn dik verdiend.

Tweeling Jeanne [Mélissa Désormeaux-Poulin] en Simon Marwan [Maxime Gaudette] zijn verbijsterd wanneer ze bij het lezen van het testament van hun pas overleden moeder Nawal [Lubna Azabal] ontdekken dat hun dood gewaande vader nog leeft én dat ze een broer hebben. Bovendien stipuleert het testament dat zij die brieven persoonlijk afleveren. Daarvoor reizen de in Canada opgegroeide broer en zus naar het Midden-Oosten waar ze tijdens hun zoektocht het levensverhaal van hun moeder ontdekken. En dat is niet alles. Villeneuve verkiest een visuele vertelstijl met een minimum aan dialoog, ondanks dat dit is gebaseerd op een toneelstuk (van Wajdi Mouaward) dat juist geprezen werd vanwege de poëtische dialogen. Het werkt en Villeneuve zorgt voor veel momenten die moeilijk te vergeten zijn, ook al is het tempo wat aan de lage kant.

Een koele en afstandelijke start, moeilijk om door te geraken.

Maar na een half uur of wat raak je meer betrokken bij het verhaal, en groeit de spanning in de vorm van een curve - om uiteindelijk tot een harde, verbijsterende finale te komen.

Dat het over twee periodes gaat, én dat moeder en dochter toch wel behoorlijk op elkaar lijken, vond ik best wel vervelend. Dat dezelfde actrice in de rol van de moeder op jonge én op oudere leeftijd, is ook niet helemaal geslaagd.

Anderzijds nodigt die verwarring uit om de film binnen niet al te lange tijd een tweede keer te bekijken - met de inzichten die je van in het begin doen beseffen waar je precies naar kijkt en wat er aan het gebeuren is.

Niet voor het grote publiek, denk ik; wel voor wie van 'alternatieve cinema' houdt.

Helemaal eens met de 1e zin; is ook de reden dat ik deze pas jaren later ontdekt hebt en meerdere malen gekeken heb nadat ik Denis Villeneuve als goede filmmaker had ontdekt door Prisoners en Sicario.

Het op elkaar lijken van moeder en dochter lijkt mij niet vreemd en dus niet vervelend maar juist veel voorkomend ( in landen waar geen melkboer langs de deuren gaat )

Ook dezelfde actrice voor de moeder over langere tijd heeft mij nooit gestoord; daarvoor speelt ze alles ook veel te goed wat mij betreft!

Verder hou ik ook niet echt van alternatieve cinema maar wel goede cinema waar Incendies bij hoort!

Dat klopt natuurlijk, maar is ook alleen maar een probleem wanneer er met flashbacks gewerkt wordt en je hen op dezelfde leeftijd op het scherm ziet.

Zijn toch vaak synoniemen, hoor...

Imho.

Over the top drama, begint wel sterk maar wordt naar het einde toe meer een soap met die ontwikkelingen. Jammer want ik vond het eerst wel boeiend. Oja die vreselijke muziek van Radiohead paste er echt totaal niet bij.

Zou je dat eens toe willen lichten?

Het woord Israël is niet één keer in de film voorgekomen.

leek me redelijk voor de hand liggend , welk ander land zou men dan kunnen hebben bedoelt ?

Ik dacht meer aan Libanon. En breid dat maar meteen uit met heel het Midden-Oosten. Maakt ook niet echt uit met al die vetes, intriges, spanningen die ettelijke generaties, eeuwen terug lopen. Ach… hadden ze in die tijd maar notarissen gehad…

Hoe meningen kunnen veranderen met de jaren.

Deze heb ik toen hij net uit was eens gezien. Toen kon het me niet bekoren, ik vond het toen vooral een dikke brij waar ik maar niet doorheen wist te komen. Nu, 12 jaar later, kwam ik hem tegen op de NPO app en ben ik er nog eens goed voor gaan zitten.

Ditmaal sloeg dit donkere drama, dat zich deels afspeelt ten tijde van de oorlog in Libanon, wel aan. Geen greintje humor, geen kleine glimlachjes, maar bittere ernst 2 uur lang. Met uiteraard de slotsom als hoogte/dieptepunt, het is maar net hoe je het wilt noemen.

+1.5 sterren.

Lijkt me vrijwel zeker Libanon. Ik heb de plaatsnamen die genoemd worden niet opgezocht, maar de verwijzingen naar ‘het Zuiden’, de slachtpartij in een vluchtelingenkamp én de strijd tussen Christenen en Moslims zijn duidelijke signalen.

De film gisteren voor het eerst gekeken en heeft diepe indruk op mij en mijn partner gemaakt. We hebben er daarna nog een tijd over gepraat...

De film speelt zich af in een conflictgebied (Palestina/Israël, maar zou elk gebied in de regio kunnen zijn), waar eerwraak en geloof hoog in het vaandel staan en een ander geloof aanhangen moet leiden tot levenslange opsluiting of gewoon koelbloedige moord. Dat de moeder alles mee maakt eind jaren 70 begin 80 doet er niet zoveel toe, want vandaag de dag gebeurt - wat haar overkomt - nog steeds.

Je ziet duidelijk het verschil van opvattingen van de jonge tweeling: zij wil graag alles weten over haar herkomst en hij wil na het leven van zijn moeder ook haar verleden achter zich laten. Ook iets wat je in de huidige samenleving steeds meer ziet. De onverschilligheid, de alles-draait-om-mij-cultuur. Gelukkig voor hem moet hij uiteindelijk ook ter plaatse zijn en valt ook bij hem het kwartje.

Kortom: een meeslepend verhaal, met verschrikkingen die helaas niet verzonnen zijn en die hopelijk de kijkers tot nadenken zet. Een film die wat mij betreft op elke middelbare school bij geschiedenis en maatschappij getoond mag worden, zodat er daarna over gediscussieerd kan worden.

Zeer indrukwekkende film. Waarom? Het is ongelooflijk wat mensen elkaar kunnen aandoen: oorlog, moord, verkrachting, haat, vernieling, uitzichtloosheid, armoede.

De zoektocht die Jeanne en Simon naar hun verleden doormaken, is onmenselijk. Hoe verdraag je zoiets.

Dat er aan het eind iets positiefs is, is een troost.

De rol van Jeanne Marwan wordt aangrijpend ingevuld.

Zij zet ondanks alles toch door. Haar moeder zong en bleef liefhebben, getuige haar testament. ...

Goed verzorgde film, die me af en toe wat te traag was, maar dat kan een kwestie van smaak zijn. In een paar commentaren zie ik de naam Israël voorbijkomen, maar het speelt zich duidelijk af in Libanon tijdens de Burgeroorlog van 1975 tot 1990.

Een pracht film met twee onverwachte wendingen, 2 wow momenten. Een meeslepend drama die niet verveelt.

Aangrijpende film. Villeneuve ligt mij wel. Van veel markten thuis ook. Ik had me eigenlijk verheugd op een thriller a la Sicario, maar dat is dit absoluut niet. Een traag, zwaar drama, maar nooit saai. Ik ga Dune ook maar eens opsnorren .

Hoewel de film degelijk overkwam met goede acteerprestaties en mooi geschoten beelden, vond ik hem bij wijlen niet makkelijk om te volgen (bv. Hoe is Nawal plots de privélerares geworden van de zoon van de leider van die groepering). Ook de twist op het einde vond ik wel heel vergezocht en toevallig (komaan, toevallig beland haar zoon in dezelfde gevangenis en toevallig daarna ook in Canada in hetzelfde zwembad), waardoor het voor mij ongeloofwaardig overkwam. Ik had hier eerlijk gezegd meer van verwacht.