Rang-e Khoda (1999)

Als ik zo de reviews lees op imdb dan moet dit zowaar een meesterwerk zijn. Ik denk dat ik maar ga kijken, bagger zal het niet zijn.

Majidy is begonen als acteur in propagende films, en grooide naar een van de bekendste rgiseurs van zijn generatie. Zijn films hebben wel melodrama als thema maar hij probeert om zijn film anders benaderen dan zijn middelmatige colegas. Ik zeg niet dat hij een van de beste is, ik zeg dat hij wel een goede filmmaker is.

Een tikje tegengevallen.

Na het zien van de brilijante Childeren of heaven was ik wel benieuwd naar Majidi´s volgende werk, maar die bleek niet zo geweldig als zijn vorige werk, de film duurt erg kort (81)minuten (met aftiteling ), vanwaar die 90minuten????. Er gebeurt in de film erg weinig, de film heeft weinig dialogen, en is erg sloom......ik ben een grote fan van art-films, en een van de grootste reden waarom ik de iraanse cinema zo fascinerend vind is vanwege het art status, die betoverende minimalisme......ik stoor me nauwelijks aan sloomheid van een film, maar hier lag het anders.....het probleem is dat de film bijna geen diepgang to personages geeft, we weten weinig over ze en we krijgen nauwelijks toegang en dat maakt de film opengegeven moment saai en niet boeiend.......met deze woorden lijkt het mischien of ik de film tot de grond haat...maar nee de film heeft ook hele mooi elementen, zo vond ik de camerawerk een grote pluspunt, acteerprestaties van Mohammad waren zeer goed, een paar zeer droevige scenes, en de film laat een on-ge-loo-fe-lijk mooi beeld van iraanse landschap zien, om van stil te worden.

Mohammad's scene over god vond ik verre het beste van de film

Our teacher says that God loves the blind more because they can't see. But I told him if it was so, He would not make us blind so that we can't see Him. He answered "God is not visible. He is everywhere. You can feel Him. You see Him through your fingertips." / Now I reach out everywhere for God till the day my hands touch Him and tell Him everything, even all the secrets in my heart.
Daarnaast heb ik me eigen interpretatie over het einde.

Mohammad is naar mijn mening gestorven aan het eind en dat is eigenlijk het enige manier om in contact te komen met god en dat is wat hij graag wil, hij zoekt naar god, hij wil weten waarom god hem blind heeft gemaakt als hij van hem houd en aan het eind waneer zijn hand goud word is hij in contact met god gekomen.

Het verhaal van deze film is nogal aan de magere kant. Er gebeurt niet zoveel en dat is jammer, want de scenery, de cinematografie en het acteerwerk zijn prachtig. Vooral Salameh Feyzi (in de rol van oma) springt eruit.

Ik ken nog niet zo veel films uit Iran. Ik heb er nu een paar gezien van Asghar Farhadi en van Bahman Ghobadi, maar wat ik gezien heb is van een uitzonderlijk niveau. Naar aanleiding van bovenstaand commentaar van @rokkenjager, ga ik nu naarstig op zoek naar Children of Heaven.

Prachtig film, schokkend mooi.

Ik huilde de hele film, meerdere of mindere pauze.

Graag wil diegenen die gebrek aan diepgang hebben ervaren in deze film verwijzen naar deze recensie.

Inmiddels al een jaar geleden gezien en ik ben nog steeds zwaar onder de indruk van deze geweldige film. Zoals Paalhaas terecht aanstipt is er over deze inhoud van deze film zat te filosoferen en zowel voor gelovigen als niet/gelovigen.

Daarnaast is de cinematografie geweldig en geeft Majidi met de soundtrack een idee hoe blinde mensen de wereld ervaren. De prachtige beelden worden namelijk versterkt door een kakofonie van vogels en insecten, aangevuld met het ruisen van wind of regen.

Hier ben ik het niet mee eens. Vooral vader Hashem is een prachtig complex karakter waar ik enorme gemengde gevoelens over kreeg. Hij is geen eendimensionale slechterik. Aan de ene kant kan je zijn denken niet goedkeuren en roept hij negatieve gevoelens op. Daarnaast is hij ook op vele vlakken beklagenswaardig: om het feit dat hij niet blij kan zijn met wat hij wèl heeft en om de pech die hij wel degelijk ook heeft. Het klagende, mekkerende geluid dat hij (en de kijker) af en toe hoort geven aan dat hij (weet dat hij) een verkeerde keuze maakt of gaat maken (alsof de duivel hem iets influistert!). Hij denkt er tenminste nog wel over na en maakt de foute keuze niet graag.

Je zou hem wel willen toeschreeuwen: "doe het niet!!!!"

Volgens mij zitten in 'Post Tenebras Lux' van Reygadas erg gelijkende klagende, mekkerende geluiden in soortgelijkende scènes. Het zou me niet verbazen als Reygadas deze film gezien heeft.

Grappig en verbazend overigens dat ik Majidi's films zo sterk kan waarderen, terwijl hij toch onmiskenbaar een religieuze inslag in zijn werk heeft. Vaak stoot me dit enorm af, maar bij de films die ik van hem gezien heb stoort het me totaal niet.

Na Bacheha-ye Aseman (1997) bevalt ook mijn 2e Majidi erg goed. Dan gaan we uiteraard Baran (2001) ook maar eens opzoeken. En wellicht The Song of Sparrows ook.