Lakposhtha Parvaz Mikonand (2004)

Ghobadi geeft met "Turtles Can Fly" een zeer realistische vormgeving weer over een actueel thematiek. In dit geval vanuit het standpunt van het kind nog wel. Het is niet de eerste keer dat ik zoiets onder ogen ben gekomen, maar wel de eerste keer geassocieerd met de Koude Oorlog. Hier geeft de regisseur niet alleen een portret weer over deze dramatische gebeurtenissen, maar weet er ook nog een heel aardig verhaal in te steken. Toch vond ik de film niet zo heel aangrijpend zoals hier door vele gebruikers wordt vermeld. Gelukkig heeft deze Iraanse productie mij desalniettemin kunnen persuaderen door op een hier en daar sentimentele toets een reële levensschets voor te stellen.

film net voor de eerste keer (toevallig) gezien en ben er een beetje ondersteboven van. had er nog nooit van gehoord toen ik hem begon te kijken en lees nu pas de achtergrond ervan (echte acteurs etc etc ..) .. had dus ook totaal geen verwachtingen, wist zelf niet waarover hij zou gaan. maar ik was al snel onder de indruk ..

surreële beelden, ongelofelijk dat dit echt gebeurd. als je zo'n hoop kinderen (!!!!) ziet rondhuppelen met geweren, 1 of meerdere ledematen missend ..... verschrikkelijk.

enkele aangrijpende scènes ook. vooral die met het meisje en haar kindje (/broertje?)

dat de montage niet perfect is ziet het kleinste kind, maar dat stoorde me niet enorm eigenlijk. het geschreeuw van satteliet stoorde me evenmin, snap niet dat sommigen zich daar aan opjagen. en dat er mensen zijn die daardoor zelfs wegzappen??? sterker nog, er zijn er die deze film saai vinden??? hoe kan je nu onverschillig blijven bij zulke beelden, los van dat het genre je al dan niet ligt? dat gaat er bij mij niet in ..

De film is zo aangrijpend door het leed van de kinderen, dat ik iedere keer nauwelijks in staat ben om er naar te kijken.

Heel heftig met opvallend goed acteerwerk.

Ik heb hem ook gisteren op canvas gezien. Zeer indringende film inderdaad. En tegelijkertijd houdt de goed gespeelde rol van Satelliet de boel nog luchtig. Vooral de dramatische situatie tussen het meisje dat Satelliet leuk vindt en haar broer(?) zonder armen die een klein kindje hebben gevonden. Het is zo bizar om twee kinderen die op de basisschool zouden moeten zitten te zien leven als volwassenen en voor een kind moeten zorgen. De scenes waarbij het kleutertje betrokken was waren dan ook de meest intense scenes. De scene op het mijnenveld was echt billenknijpen en het slot natuurlijk tragisch, maar ergens toch ook onvermijdelijk. Tegelijkertijd geeft de geweldige, koppige maar ambitieuze Satelliet met zijn kameraden de film toch nog een luguber soort feel good sfeertje. Hij heeft het daar toch maar mooi gemaakt. Ook zijn kameraadje die hem steeds vraagt wat al die Engelse woorden betekenen vond ik een leuke rol spelen. Een goede mengelmoes van drama en luchtigere momenten maken hier een geslaagde film van.

Jesus zijn die mensen daar allemaal doof ofzo! Dat bazige ventje loopt alleen maar te schreeuwen, of hij nou een menigte toespreekt of een gesprek met iemand pal voor zijn neus, hij spreekt altijd met hetzelfde volume: LUID!! Net als bijna iedereen daar. Houdt in godsnaam je bek dacht ik, en spoelde door. Jesus Christus, dat is toch niet normaal! Misschien dat ze allemaal collectief een beetje doof zijn door bombardementen, mijn ontplofingen e.d.

Een stuk beter dan Een Tijd Voor Dronken Paarden want terloopser in dramatische ontwikkeling en vooral ook minder misplaatst sentimenteel, hoewel Ghobadi nog steeds niet vies van een beetje sentiment. En meer geloofwaardige relativering ook. Wat me vooral beviel was de knappe schets van een al behoorlijk ontwricht dorp, waar de rollen van volwassenen en kinderen volstrekt door elkaar lopen.

3.5*

Mooi rauw drama, dat ontroerd tot op het bod. Het acteerwerk van de kinderen was uitmuntend.

Wat het meeste indruk maakte was de '' bedorven'' blik van het meisje dat zo de wereld inkijkt waaruit blijkt dat de oorlog voor haar gruwelijk moet zijn geweest.

Deze blik zegt gewoon alles. Doordat het vrij zware kost is ben ik blij dat de regisseur een beetje humor erbij heeft gemixed in de persoon van Satelliet.

Prachtig monument over de gruwelen van een oorlog.

mooie film de drama is echt goed hij verdiend echt 5 sterren

Duidelijk een film die het van het thema moet hebben, want het verhaal stelt an sich geen drol voor. De setting is aardig indringend en qua karakterontwikkelingen viel er ook best wat te genieten, maar toen de soldaatjes out of the blue kwamen aanhollen, werd ik met net zo'n bloedgang weer uit de film gemieterd. Matig geheel dus.

Prachtige film die het leven van de Koerden in Zuid-Koerdistan vertelt ten tijde van de Anfal campange die door het Baath-regime werd gevoerd.

Onthutsende film over een vaak vergeten aspect van de oorlog: de (wees)kinderen. De Koerdische regisseur Bahman Ghobadi confronteert de kijker met het rauwe beeld van de omstandigheden, waarin deze kinderen hun weg moeten zoeken: een modderig tentenkamp te midden van legerschroot en omringd door landmijnen. Volkomen aan hun lot overgelaten hangt alles af van hun doorzettings- en improvisatievermogen.

Tegelijkertijd levert Ghobadi een dijk van een prestatie door het fraaie acteerwerk, dat hij uit de kinderen weet te halen. Voorop Avaz Latif, die in de rol van het meisje Agrin met haar treurige, ietwat verbaasde en tegelijk lege blik een onvergetelijke indruk achterlaat.

Een hartverscheurende film, haast een documentaire, die andermaal de waanzin van de oorlog op dramatische wijze blootlegt.

Aandoenlijke momenten, maar film bezit verder over te weinig verhaal om echt boeiend te blijven.

Vage film over een jeugdleider / handelaar en de liefde voor de zus van een rivaal (?) uit het vluchtelingenkamp. De film heeft zeker wel iets maar komt niet echt van de grond omdat het verhaal te vaag blijft en je daardoor niet echt betrokken raakt. En zo is het toch een lange zit al is het wel duidelijk dat het daar geen vrolijke wereld is.

Deze uitstekende film speelt in een Koerdisch vluchtelingenkamp in het noorden van Irak ten tijde van de Amerikaanse invasie in 2003. De regisseur is een Iraniër en het is de eerste film die na de invasie in Irak werd opgenomen. De film vertelt een ontroerend en treurig verhaal over de kinderen in het kamp. De kinderen die de hoofdrollen spelen waren overigens in het echt ook Koerdische vluchtelingenkinderen.

Het zou zonde zijn om hier veel over het verhaal te vertellen, maar het is de tragische geschiedenis van een ondernemende jongen met de bijnaam Satelliet, en drie weeskinderen met wie hij kennismaakt. De karakters van verschillende kinderen worden uitstekend uitgewerkt, en de plot is indringend en kent een aantal dramatische momenten. Interessant is het inzicht dat de film biedt in het straatarme dagelijkse leven van de Koerden. De massa kinderen zoekt dagelijks naar onontplofte mijnen om te verkopen, maar desondanks zijn er genoeg vrolijke of grappige momenten.

De film heeft nog meer lagen. Psychologie en metaforen worden niet geschuwd en dan is er de politieke situatie die de hele film omvat. ‘De Amerikanen’ spelen een belangrijke bijrol, en de miserabele omstandigheden waarin de Koerden en met name het weesmeisje verkeren zijn vooral een gevolg van de niet bepaald plezierige houding van de Iraakse regering van Saddam tegenover de Koerden. Ondanks het subtiele, maar voor een film die zich in deze omstandigheden afspeelt ook bijna onvermijdelijke politieke commentaar, blijft het geheel toch vooral een tragisch kinderdrama in bizarre omstandigheden.

Film opgedragen aan oorlogskinderen. Schrijnende taferelen en dat anderhalf uur lang.

Wat een vreselijke film. Dit gaat helemaal nergens over. Zal wel kunst zijn. En kunnen die mensen niet gewoon met elkaar praten. Alles moet geschreeuwd worden. Doodmoe wordt je er van. Het is dat je geen nul sterren kan aanklikken. Bij deze dan: EEN DIKKE NUL.

Een Iraanse post oorlogsfilm waarbij de weeskinderen uit een vluchtelingenkamp centraal staan. Zoals te verwachten viel vaak schrijnende toestanden van al het leed van deze kinderen. Temidden van achtergebleven landmijnen trachten ze te overleven, mede dankzij de landmijnen, want deze leveren nog wat voedsel op.

Gelukkig gaat het er iets luchtiger aan toe bij de erg energieke Satellite, een jongen die zijn bijnaam te danken heeft aan de communicatielijnen die hij verbindt tussen de verschillende dorpen.

Het kleine meisje is tegen wil en dank misschien de grote ster. Haar leed en trauma is echter hartverscheurend. Getekend komt ze uit de oorlog. Prima acteerwerk van haar en al de anderen. Ghobadi leidde dit allemaal in erg goede banen.