Mandariinid (2013)

Daar zit je dan met 2 gewonde vijanden in je huis, en jij maar lekker bezig zijn met je mandarijnenoogst!

Wat was dit een geweldig klein filmpje zeg! De dialogen die werden gevoerd met een kleine humoristische ondertoon waren buitengewoon steengoed. Acteerwerk ook geen op en/of aanmerkingen (lekker naturel) en het camerawerk was ook vrij rustig.

Kortom, kijken *4+

Een rustige, treurige, ontroerende film (met een paar hartverscheurende momenten) over haat en geweld, die, aan de hand van de nodige lachwekkende situaties en amusant gescheld, liet zien hoe absurd oorlog is. De productie was absoluut moraliserend van toon en de boodschap pacifistisch: ondanks het oorlogsgeweld stond de verbinding tussen de verschillende personages centraal en gaf de regisseur hoop. De muziek was passend melancholiek.

Eigenlijk had ik er niet zo heel veel zin in, maar door die mooie muziek kwam ik al in de juiste stemming en de film blijkt meer dan de moeite waard te zijn. Het hele idee om een gewonde van het ene strijdende kamp en een gewonde van het andere bij elkaar te gooien met een neutrale verzorger is al leuk. Af en toe is de film nog verrassend grappig en soms ook aangenaam nuchter, maar wel jammer is dat ze het daar niet bij hebben kunnen laten.

Het is nu toch soms wat aan de onnodig prekerige kant. En alles steek wat te eenvoudig in elkaar, met ook nog de twee vijanden die keurig in geleidelijke stapjes nader tot elkaar komen. Maar het is zeer vermakelijk allemaal en op momenten ook wel ontroerend. Fijne rollen ook van de drie hoofdrolspelers, de oude man in het bijzonder.

Het einde is wat al te sterk (met een knullig ogend gevecht) maar ook weer ontroerend. De onthulling van Ivo's reden niet naar Estland te willen vertrekken, vanwege het graf van zijn zoon stelt niet teleur en het beeld van Ivo die nu doodskisten maakt in plaats van kisten voor mandarijnen is wel krachtig. Hooguit een underdog op de shortlist van Oscarkandidaten denk ik. 3.5*.

Zeer leuke film die lekker wegkijkt...
Goede soundtrack, goede personages en heerlijke dialogen.
Verdiende Oscar-nominatie!

Deze sobere film is één grote aanklacht tegen oorlog voeren in het algemeen en vijanddenken in het bijzonder. De afgelegen omgeving in de Kaukasus vormt een indrukwekkende achtergrond voor de tegenstelling tussen opgefokte haat en medemenselijkheid. Een fraai vormgegeven film zonder enige opsmuk, maar met uitstekend acteerwerk, ontnuchterende dialogen en een mooie soundtrack. Deze film heeft meer indruk op mij gemaakt dan de uiteindelijke Oscar-winnaar Ida.

Erg sterke film, waarbij het rustige tempo nu eens wel goed werkt voor de spanningsopbouw. Het deed me sterken denken aan Prisoners of the Mountains van Bodrov. Of andersom, als je dit een mooie film vindt, wil je ik je erg graag Prisoner of the Mountains aanraden.

ik vond em te traag

Een geode drama/oorlog film...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Goed kwaliteit breedbeeld
(geen HD aanwezig)...
Goed achtergrond geluid
(geen Dolby Digital aanwezig)...

Bijzondere film die een vrij realistische kijk biedt op de onzin en zinloosheid van een oorlog. Vooral het dramadeel waarbij de twee gewonde vijanden in het huis van de oude man moeten samenleven is sterk, daar moet de film het vooral van hebben. De ontknoping vond ik veel te gemakkelijk en niet aansluiten op de rest van de film, zonde, desondanks toch wel een verdiende 3,5*.

Kleine, maar "touching" anti-oorlogsfilm, waarin het menselijk denken tegenover blinde haat wordt gesteld, waarin de onzin van het oorlogvoeren wordt onderlijnd en gemaakte onderscheiden volgens godsdienstige of etnische overtuigingen als waardeloos van tafel worden geveegd.
Ijzersterke acts, eenvoudige maar gevatte dialogen en een streep onweerstaanbare schalkse humor, hetgeen wat hierboven staat nog eens in de verf zet, doorheen het absurde gebeuren.
Aanrader, zeg. Ook interessant om die toestanden tussen Esten, Tsjtsjenen en Georgiërs ieens te zien toegelicht.

Aardig filmpje waarbij ik gelijk moest denken aan Simindis Kundzuli (2014) die zich ook afspeelde in het grensgebied tussen Georgië en Abchazië met dat verschil dat ik die laatste film toch wel een stuk beter vind. Hoewel dat ook weer appels met peren vergelijken is want beide films lijken wat karakter betreft totaal niet op elkaar. Bij "Simindis Kundzuli" wordt toch vooral de nadruk gelegd op het poëtische en bij Mandariinid is het meer de nadruk die gelegd wordt op het zinlose van oorlog en dat terwijl men elkaar vaak zo hard nodig heeft. Origineel is het verhaal van deze film zeker wel. Een stukje geschiedenis is verder ook best wel interessant. Zoals de Krim door Chroestsjov - die stamde uit een Oekraïnische boerenfamilie - in 1954 aan de Oekraïne gegeven werd, zo werd Abchazië door Stalin - zelf een Georgiër! - destijds in de jaren twintig of dertig aan de sovjet republiek Georgië gegeven. Daar heeft men inmiddels spijt van gehad en door dat recht te trekken gaat men daarvoor oorlog voeren. Absurder kan het gewoon niet.

3.5*