Werckmeister Harmóniák (2000)

Wanneer ik jong was, was de zomer mijn favoriete periode. Zon, spel, feest en niks doen. Op een dag keek ik in de spiegel en ik was plots oud. Er was nog iets veranderd. Nu is de winter mijn favoriete periode. Vooral als het vriest en sneeuwt. De stilte, de rust, het landschap. Een vredig, verlaten tafereel van dwarrelende sneeuwvlokjes terwijl het langzaam donker wordt. De song ‘Famous blue raincoat’ van Leonard Cohen houdt mij gezelschap en maakt de gemoedsstemming compleet. Gisteren eindelijk opnieuw zo'n sneeuwdag mogen meemaken en misschien daarom dat ik een onweerstaanbare drang voelde om nog eens Werckmeister Harmoniak te zien. Vooral voor die openingsscene. Zo magisch, zo filosofisch geïnspireerd, zo mooi uitgebeeld en met een mooie begeleidende piano score dat ik er warm van werd. De sequentie sluit af (met nu een meer orkestscore) van Janos die eenzaam in de nacht door de sneeuw wandelt. Prachtig. Maar Béla Tarr heeft mij niet altijd mee. De scene daarop zien we Janos die zijn nonkel in bed stopt en afruimt. Waarom die lange sequentie van een banale huishoudelijke taak ? Net zoals in Damnation vind ik hier veel nietszeggende scenes, scenes die me doelloos en overbodig lijken. Ook gevoelsmatig. De prachtige fotografie doet daar niets van af. Veel dialoog, veel uiteenzetting en veel vragen (waarom die scene van het vrijend oudere paar bv ?). Visueel mooi, technisch sterk maar ik kan bepaalde beelden niet linken aan inhoud of aan emotie. WH kan mij soms bekoren maar kan mij ook vervelen. Nee, finaal gezien kan WH mij geen ontroering en tristesse schenken. Geef mij maar 'Famous blue raincoat' van Leonard Cohen.

Sterk.

Eerste Tarr-film, en meteen een goede binnenkomer. Deze film kan zich direct meten met een Andrey Rublev, maar Rublev krijgt net wat meer voorkeur vanuit mij. Niettemin is Werckmeister voor een heel groot deel intrigerend en laat enkel in de laatste 20 minuten los. De rest boeit namelijk erg goed, en zeker de opening is meesterlijk.

Tarr regisseert traag, maar ook erg precies. Je zal je tijdens deze film in ieder geval niet vervelen, want elke scene heeft iets aparts. De eerste 10 minuten zetten eigenlijk meteen al een geweldige toon. Geweldig in beeld gebracht met erg veel gevoel voor het visuele aspect. Het ziet er regelmatig echt overweldigend uit, en de trage tracking shots weten op een vreemde manier te boeien.

Het beste element van Werckmeister is echter de soundtrack. Schitterend stukje muziek, trok me als kijker direct mee in het verhaal. Het geeft op een gekke manier een emotionele lading mee. Alhoewel de muziekovergangen regelmatig wat knullig zijn, is het de film deels snel te vergeven en neemt echter maar een klein kritiekpunt in. Ergens jammer, maar ach.

Camerawerk en acteerwerk zijn verder ook erg solide. Niet elk shot is even knap en enkele tracking shots gaan net wat te lang door, maar verder weinig te klagen op dit gebied. Pas tijdens de laatste 20 minuten begon ik mijn geduld een beetje te verliezen, maar alles daarvoor wist uitstekend te boeien. Ik weet niet hoe Tarr het doet, maar de film voelt compleet en precies aan. Ontstijgt de modernere pogingen tot arthouse in ieder geval volledig.

Een beetje jammer dat de timing niet altijd goed is en de muziekovergangen ook matig zijn. Tegen het einde aan gaat de film ook iets minder intrigeren, 145 minuten was misschien net wat te veel lang. Boodschap van het verhaal zelf vond ik overigens sterk. Misschien duurt het even voordat je erachter komt, maar uiteindelijk lijkt het toch aardig duidelijk gegeven te worden. Klasse film, zeer sterke arthouse.

Een heuse beproeving. Het is de eerste film van Béla Tarr die ik heb gezien en waarschijnlijk ook de laatste. Het eerste half uur valt nog enigszins door te komen, maar daarna valt het echt niet te doen. De zwart-witbeelden en muziek zorgen nog voor een beetje sfeer. Een (interessant) plot heb ik er niet echt in kunnen ontdekken en een dieperliggende boodschap ook nauwelijks. De hoofdpersoon is in het geheel niet interessant en boeiende bijrollen zijn er evenmin. De film wordt gevuld met eindeloze shots van personen die, regelmatig ook nogal doelloos, door een dorpje heen lopen. De synchronisatie tussen beeld en geluid is ook nogal belabberd. Voor een film uit 2000 mag je op dat gebied toch zeker wel iets beters verwachten. Niet eenvoudig om deze film überhaupt uit te zitten, laat staan om er verder iets positiefs uit te kunnen halen.

Weinig toegankelijke en zelfs moeilijk te doorgronden film. Ik wist al een beetje waar me aan te verwachten met Tarr, maar je moet toch wat in de stemming zijn, lijkt me. Werckmeister harmonies is cinema gebaseerd op ervaringen en gevoel dat zich hoegenaamd niet laat vertalen in plots of duidelijke verhaalstructuren.

Cinematografisch top en de manier waarop de scènes zijn ingeblikt en hoe de camera zweeft over het decor is knap. Inhoudelijk daarentegen is het wat zoeken naar een verklaring wat je allemaal te zien krijgt, of misschien net niet te zien krijgt. Ellenlange scènes, geruisloos, maar dan ook af en toe onderstreept door een stevige (doch sublieme) soundtrack. Scènes van de wandelende Janos die op niets te lijken uitdraaien ...

En dan toch, chaos, alsof de mensheid om de zoveel tijd alle rede verliest en op emotie de brandtoortsen aansteekt en een spoor van vernieling achterlaat op zoek naar genoegdoening en recht(vaardigheid). Bijzonder, maar met één kijkbeurt kom ik blijkbaar niet toe. Toch gaat deze opnieuw even de kast in ...

Van dit soort films kan ik geen genoeg krijgen, zoveel magistrale scenes in deze film.. De opening, het moment dat het circus arriveert in de stad, de wandelingen door de lege straten, loeren naar niks en toch de volle aandacht trekken, een meesterwerk van Bela Tarr.

Waar blijft de blu ray?

Dan worden het wellicht 6 sterren, zou dit graag aanschouwen op een mooie Oled.

Ik heb las op een ander forum dat en een 1080p web versie uit is gebracht, alleen nog niet kunnen vinden waar deze gestreamd wordt.

Mooie beelden, maar ook een hele lange zit.

Sterk. De muziek is de grootste troef van de film, ronduit schitterend en een goede begeleider voor de meestal hele mooie cinematografie. Sommige scènes vond ik minder geslaagd, en dan speelt het trage tempo wel meteen parten.

Er zit veel symboliek in de film, die volgens mij vooral gaat over de manifestatie van onrust, angst, chaos, onzekerheid op groepsniveau. Sluit daarmee ook mooi aan bij R.M.N., de nieuwste van Mingiu, die datzelfde thema behandelt maar dan op individueel niveau.

Een film van Tarr kijken, en zeker deze, is als leven in een droom. Een droom die al heel snel in nachtmerrie ontaardt.

Niet alles is te duiden, niet alles te begrijpen. dat ligt voor een deel natuurlijk aan onze kennis. zeg eens eerlijk, wie had voor deze film ooit gehoord van Andreas Werckmeister? De pythagoreïsche komma?

Ik niet. Alles is illusie. Alles is desillusie. De ordening in de muziek bevat een steeds terugkerende dissonant, dat is die komma, net als het leven.

is in Sátantángo God nog een voortdurend straalbezopen huisarts die slechts toe kan kijken hoe wij er een potje van maken, in Werckmeister is God gewoon dood. Een machteloze walvis die ons met zijn dode oog aanstaart. Komt hem zien de dode God: hij stinkt. Opvallend is dat Cameron in Avatar hetzelfde beeld gebruikt. Alleen gaat Cameron nog een stapje verder: bij hem maken we God dood.

En houdt hij de mythe van het onschuldige kind , de in weze onschuldige mens in leven. Dat dan weer wel. We willen niet weten wie we zijn. Kan je geen films maken voor een miljoenenpubliek.

Het kan niet anders of hij moet deze film gezien hebben.

Jezus komt wordt ons beloofd, maar Jezus ( de prins ) komt natuurlijk helemaal niet. Zijn profeten doen het alleen maar voor het geld, ze moeten toch ook ergens van leven.

En dan barst de pleuris uit. kan je tot zover de film zien als weer een uiterst misantropische en sombere Tarr, nu krijgt de film zelfs een dystopische lading. De waanzin komt in de mens, en de mensen bestormen de psychiatrische inrichting om alles kort en klein te slaan. Er breekt oorlog uit. De film is uit 2000, de bestorming van het Capitool en de oorlog in Oekraïne zijn nog ver weg. Eng gewoon.

En toch, en toch is het geen uitzichtloze film. Janus, de hoofdpersoon, via wie het gebeuren volgen en zien verliest geen moment zijn menselijke waardigheid, prachtig verfilmd in de manier waarop hij liefdevol omgaat met de oude musicoloog en componist en zijn heel eenvoudige maaltijd bereidt bijvoorbeeld.

"Don't be a man, be a human" lijkt Tarr te willen zeggen. Er is nog hoop.

Mooie analyse jorrit3. Mogen we ook nog zo'n stukje bij Satantango en Damnation verwachten?

Inderdaad mooi stukje. Heb net vorige week Satantango en Damnation gezien, dit stukje maakt me zeer hongerig naar Werckmeister, komende zondag.

Nu ik ze alledrie gezien heb denk ik dat deze toch de meeste indruk heeft gemaakt. Vooral door een paar schitterende scènes en de prachtige muziek.

Veel plezier!

Sterke film

Dit is mijn eerste Tarr. Ik was heel erg onder de indruk moet ik zeggen. Een prachtig geschoten film met filosofie dat je aan het denken zet. De film bestaat bijna uit alleen maar long takes maar die zijn heel innemend. Wanneer het dorp heel chaotisch wordt was een van de beste zelfs. De film neemt plaats dus in zo dorpje maar de rust wordt verstoord. Iets is verstoord en door wat? De dode walvis? Waarom hebben Janos en Eszter zo een obsessie met de oog van de walvis of wat vinden ze er zo bijzonder aan? Dit soort vragen lopen door je hoofd tijdens de film en ik vraag me nog steeds af wat het echt allemaal is. Acteerwerk was sterk en Lars Rudolph zet een geweldig werkje neer. De film is zo sterk vanwege de directie van Tarr, die long takes zijn zo goed. De belichting was ook zeer mooi. Als laatste wil ik het hebben over de muziek die schaars werd gebruikt. Prachtig is wat ik kan zeggen en ik vond de eerste long take met de muziek 'mesmerizing'. Die zal lang bij mij blijven.

Goede film en ik zal hem waarschijnlijk hoger waarderen na de herziening.