Andrey Rublev (1966)

Andrei Tarkovsky's tweede film 'Andrei Roublev' kwam uit in 1966, maar had flink te lijden onder de Russische censuur. Het loont dus de moeite op zoek te gaan naar een versie die meer gemonteerd is zoals de regisseur zelf voor ogen had. De Engelsen hebben het prachtige woord 'jawdropping' om het effect van deze film te beschrijven. Je mond valt open bij de schitterende beelden en meeslepende camerabewegingen. De film over de Middeleeuwse kunstenaar Roublev is in zwart/wit tot aan de finale, waarin zijn geschilderde iconen in nog altijd prachtige tegenwoordige schoonheid worden getoond. De boodschap is helder: de kunst overleeft alles. Voor dierenliefhebbers is een waarschuwing op zijn plaats: animals were hurt during the shooting of this film.

Beste Tarkovsky die ik zag, al is Stalker wel aan herziening toe. Geniale film.

Mijn favoriete Tarkovsky. De inval van de Tartaren is echt geweldig. Erg fijn om dit op het grote scherm van Kino1 te hebben gezien.

Welke minutenversie draaien ze?

192 meen ik.

Mooi.

Maar ergens viel het ook wel een beetje tegen. Russische films zijn films die me zover nog nooit hebben teleurgesteld. Deze vind ik van de 4 die ik in totaal heb gezien echter wel de minste, maar misschien ben ik nog niet helemaal ingesteld op fulltime arthouse.

Het beste gedeelte in de film is absoluut de regie. Het is misschien door de wat aparte dialogen soms wat moeilijk te volgen, maar saai vond ik het absoluut nergens. Alhoewel er voor de doorsnee kijker wel saaie stukken in kunnen zitten, vond ik dit absoluut nergens saai.

Ik heb het dan ook op het grote doek bij Kino mogen aanschouwen. Zo'n film met een status als deze kan je ook als filmliefhebber moeilijk laten schieten. De film opent fenomenaal. Het "vliegen" was niets minder dan fascinerend gebracht.

Knap, erg knap cameragebruik soms. Zoals ik al zei, de opening, die bevat misschien wel het beste camerawerk. Alhoewel Tarkovsky niet altijd alle remmen qua cameragebruik losgooit, blijft het altijd interessant en als je er eventjes 15 minuten rustig voor gaat zitten wordt je vanzelf helemaal meegesleept in het verhaal.

Alhoewel het duidelijk wel oud is en soms wat knullig is, is het visueel erg knap. De film zit vol met mooie en soms epische beelden. Alhoewel de scene die blijkbaar als indrukwekkend wordt gezien maar weinig indruk op me naliet. Ik heb het over de inval van de Tataren. Er zaten een aantal harde beelden bij, maar in het algemeen vond ik het zeer knullig gebracht.

Soms wat onnozel dus, en ook het geluid, dat wel duidelijk het jaartal is, kan soms wat vreemd en knullig overkomen. Soms praat iemand op de achtergrond bijvoorbeeld heel luid, en diegene die recht voor de camera staat heel zacht.

Maar uiteindelijk ben ik best onder de indruk. Het meesterwerk waar hij om bekend hoort te staan vond ik het niet, maar wel een interessante, meeslepende film met schitterende beelden, maar wel wat onnozele en knullige momenten. Zoals ik al zei, je moet er even inkomen, maar de film weet je vroeg of laat echt wel mee te nemen.

Niet te doen. De film lijkt vroomheid (en de zonde als haar tegendeel) te onderzoeken met vragen als of vroomheid is voorbehouden aan de wijze of juist aan de onwijze, of het vroom is om zondaars te executeren, of de liefde van heidenen zondig is etc. Ik herken de structuur van bv. Stalker die ik wel geweldig vond: qua verhaal gebeurt er eigenlijk niets maar volgen we slechts een paar mannen op een religieus-filosofische reis naar de waarheid waarbij elk persoon een bepaald standpunt representeert, maar waar bij Stalker de gesprekken doorlopend interessant zijn en het mysterie van de Zone een zekere spanning geeft, vond ik deze film vooral erg saai. Dat het moeilijk te volgen is wie wie is en wie überhaupt aan het praten is helpt ook niet (dat vond ik al lastig bij Stalker maar hier speelde het me echt parten). Tegen het einde van het eerste anderhalve uur snakte ik naar het einde van de film zodat ik besloot me niet langer te kwellen en in de pauze de bioscoop te verlaten.

Doodzonde, de tweede helft is groots en van een totaal ander kaliber dan het eerste deel. Ik had met Solaris eenzelfde ervaring. Tarkovsky weet zich moeizaam door set up te ploegen, om de tweede helft te scoren.

Oké, bij Solaris zal ik blijven zitten.

Alle grote Tarkovsky thema's zitten al in deze film, maar de uitwerking kan me maar niet bekoren. Wat mij betreft lukte dit in zijn latere films wel. Op een of andere manier heeft hij die thema's in latere films naar een hoger, universeler (mystieker, zo je wilt) plan getild, waar de benadering hier nog vooral heel christelijk is. En hij wist het later ook op een meer filmische manier te tonen, terwijl hij hier nog teveel af moet met mono/dialogen en theatraal acteerwerk.

De klokscene vormde het hoogtepunt van de film voor mij (de "leap of faith"). Maar met bijvoorbeeld het brandende huis uit Het Offer, of de kaarsenscene in Nostalgia heeft hij eenzelfde idee later op grandioze en overtreffende wijze nog eens hernomen.

De kortste versie gezien (181 minuten) maar ook die had een uur korter gekund. Het eerste uur was nauwelijks vol te houden. De nar... De film begon voor mij met de inval van de tartaren. Dat was gruwelijk indrukwekkend en daarna de wederopbouw van een christelijke gemeenschap gesymboliseerd door het gieten van een klok. Eigenijk gaat de film niet specifiek over Andrey Rublyov maar over de late middeleeuwen in Rusland, waar Andrey Rublyov ooggetuige van was. We leren hem niet kennen en ook nergens zijn we getuige van zijn kunst. Het eind (in kleur een fresco gefilmd van 1 cm afstand, enkele paarden in een wei en dat was het) deed zelfs amateuristisch aan, maar ik hoef van mezelf Tarkovsky niet sowieso briljant te vinden. De zeggingskracht van het verhaal is sterk maar het had korter en krachtiger gekund.

3*

Heel fijn om dit eens op het grote doek te zien. Thuis de afgelopen twee of drie keer in twee etappes gekeken (eerst deel 1, dan deel 2), omdat het toch wel wat van je concentratie vergt, drie uur lang.

Maar in het filmhuis draaien ze hem maar één dag, dus moet je gewoon blijven kijken. En dat loont natuurlijk achteraf weer de moeite.

Geen gek idee eigenlijk. Alhoewel je beter met deel 2 kunt beginnen.

In much wisdom there is much grief. And he who increases knowledge increases sorrow.

Andrei Rublev (1966). speelt zich af in vijftiende eeuws Rusland en gaat over het leven van de schilder, zijn omgeving en al zijn (intrapersoonlijke) problemen. Terwijl de Tartaren invallen is het Christendom het hoogste goed in Rusland.

Tarkovsky strooit met prachtige beelden. Zijn camerawerk is ongekend. De film behandeld taaie onderwerpen en de diepzinnige (religieuze, moralistische) gesprekken en gebeurtenissen vond ik vaak moeilijk te volgen. Er gebeurt van alles in de film, maar ik miste mijn eigen betrokkenheid erin. Echt spannend wordt de film ook nooit. Behalve of je je ogen de gehele drie uur open kan houden.

Gisterenavond ging er maar eens goed voor zitten. De setting was ideaal, buiten regende en onweerde het, ik schonk een lekkere whisky in, vriendin was pleite en ik ging er (toch stiekem dankzij Moviemeter) met hoge verwachtingen in. Na een half uurtje had ik toch even van: 'hmmm, vind ik dit wel wat?' Echter vanaf het moment met de heksen in het bos greep de film me. Een aantal prachtige shots die ook de volgende dag nog blijven hangen. Dit had ik bij Ivan's Childhood ook, dat de beelden nog dagenlang door je hoofd spoken. Dan weet je dat je met een goede film te maken hebt. Al is deze Andrei Rublev wel een grote stap voorwaarts qua regie.

De inval van de Tartaren was zeker een hoogtepuntje, lekker rauw in beeld gebracht. Vervolgens laten we de actie een beetje los en wordt er gefocust op het bouwen van een bel. Die omschakeling kon ik in eerste instantie even niet plaatsen en ik werd heel even uit de film gehaald. Echter werden er weer prachtige beelden voorgeschoteld en aan het eind van de film kon ik deze omschakeling wel plaatsen.

Ik lees dat veel mensen de dialogen moeilijk vonden om te volgen, maar ik had daar over het algemeen eigenlijk weinig moeite mee. Ik kan me zeker voorstellen dat je het maar een hoop vaag gelul vindt, maar ik heb me er gelukkig niet aan gestoord. Wel heb ik mij af en toe gestoord aan de nasynchronisatie. Monden en geluid lopen vaak niet gelijk, en zeker wanneer personages huilen of schreeuwen klinkt dit wel erg nep en overdreven. Maar goed, over het algemeen kon ik dat ook wel weer plaatsen in de tijd waarin het gemaakt is.

Tot nu toe is de aanschaf van mijn Bluray Tarkovsky box absoluut geen miskoop gebleken. Op naar de volgende: Solyaris!

Wat ik me trouwens wel afvraag: ik heb nu de kortste versie gezien maar wat voor moois mis ik daardoor? Als het 20 minuten extra betreft waarin zijn portretten aan het einde worden getoond dan vind ik het niet zo erg.

Een klassieker, dat zeker. Mijn vierde Tarkovsky ook intussen en van allen de idee gekregen dat het zware kost is. Deze Andrey Rublev mag dan "intellectueler" wat toegankelijker zijn, makkelijk te verteren was het toch niet. Omwille van de lange speelduur die de drie uren overstijgt, wil ik het woord saai niet in de mond nemen, maar langdradig is het wel.

Daartegenover staan een aantal knappe scènes zoals dat heidense ritueel met die naaktheden, de inval op dat bolwerk, de klok, ... Alles werd vervolgens knap gefilmd met mooie shots en luchtbeelden. Qua dialogen vond ik het ook niet zo geweldig. Zeer gemengde gevoelens dus met hoogte- en dieptepunten.

Vond het ook niet altijd even makkelijk om te volgen met al die baardmannen en het lijkt me toch dat een beetje historische achtergrond van feodaal Rusland geen overbodige luxe is. Misschien kwam de film iets beter tot zijn recht als het wat meer gebald was geweest.

Mijn 2e Tarkovsky na het geweldige Stalker, die ik persoonlijk toegankelijker vond dan deze film. Al zal ik deze nog wel een keer moeten kijken om er een goed oordeel over te hebben. Kon vooral tijdens het eerste gedeelte van de film de dialogen, vooral de vele filosofische verwijzingen maar moeilijk volgen.. De beloning kwam er in ieder geval zeker.

Want wat Tarkovsky steeds weer op je scherm weet te toveren is sowieso al 4 sterren waard. Die lange rustige shots zonder te knippen met vele personages in beeld is steeds weer een kunstwerk opzich. Alles gemaakt met zoveel gevoel voor detail, alleen die scene in het bos al met die kaarsen in het water, prachtig.

Als de tijd rijp is dan ga ik deze nog eens bekijken, nu eerst het andere werk van Tarkovsky .

Na Stalker en Solyaris is dit mijn derde Tarkovsky en ook veruit de minste. Waar deze film wellicht wat toegankelijker lijkt te zijn dan die vorige twee, vond ik hier juist helemaal niets aan. De film duurt eindeloos lang en er gebeurt weinig boeiends. Ik sluit zeker niet uit dat de nodige symboliek (over het Christendom en de Russische samenleving in de Middeleeuwen) aan mij voorbij is gegaan, maar het maakte allemaal hoe dan ook maar weinig indruk. Over het titelpersonage kom je bar weinig te weten en het is hoofdzakelijk een aaneenschakeling van niet bijster interessante hoofdstukken. Niet een film die ik snel nog een keertje op zal zetten.

Wat een ongelooflijk slechte film is dit. Het pretentieuze thema is er in de verste verte niet aan af te zien. Alles is saai, doods en zonder enige inspiratie gefilmd. Het verhaal, als daar al sprake van is, is doelloos en zonder samenhang, de karakters leeg en levenloos. De dialogen absurd geraaskal.

Wellicht was deze moedeloze bende een poging om de toen heersende tijdsgeest te stilleren, en dan is de regisseur daar bijzonder in geslaagd. Zeker kijken als je een paar uur van je leven apathisch en ledig door wil brengen!

En wat is dat pretentieuze thema dan wel volgens jou? Mooi eerste bericht hier op mm. Maar het helpt mij als het wat concreter is. Notabene Tarkovsky. Zonder inspiratie... tja.

Te fragmentarisch om mij echt mee te voeren naar hogere sferen, zoals Solyaris dat nog niet zo lang geleden deed. Nog een halfje erbij om de laatste minuten.

Lost in space. Alhoewel alle Tarkovsky"s barstenvol symboliek en metaforen staan, had ik her het lastig om me een weg te banen in de vertelling. Zijn evidente thema's zoals Religie, geschiedenis, filosofie en kunst zijn aanwezig maar brokkelt te veel af naarmate de episodes vorderen. Hier stoort de zwaarwichtige toon en ik weet niet precies waarom. Misschien dat de geschiedenis met daarin de icoonschilder niet zo boeiend is. Zeer fraaie scenes maar het is me te veel raden naar de bedoeling. Altijd bij een Tarkovsky, dat is waar maar hier toch veel meer leegtes in een de beelden. Dat er fragmentarisch wordt verteld is misschien ook een reden want elk blok zal wal een commentaar zijn (religie vooral) me stoort. Ik lees dat de conclusie van Andrey Rublev kan begrepen worden als artistieke vrijheid wint boven politieke tirannie. Ik vraag me af of het Kremlin die film al iet in de ban heeft geslagen ...

De laatste Tarkovsky die ik nog niet zag (van zijn reguliere werk dan toch) en dat was hij al jaren. En dat is toch opvallend voor iemand die de beste man heel hoog heeft zitten, Volstrekt eigenzinnig regisseur waarvan er nooit een tweede is geweest, al is zijn invloed wel op veel plekken te zien. Niet in het minst deze film waarvan veel sporen zitten in met name latere Russische cinema.

Me vandaag in het kader van Vrijdag-grote klassiekerdag er dus toch eens aan gewaagd. Ben erg onder de indruk. Van de duizelingwekkende zeggingskracht van het geheel en de impact van diverse losse scenes. En begint voor mij al in het begin bij de scene waarin de Andrei en zijn reisgezelschap schuilen voor de regen. En dat gaat op meerdere plekken in de film door. Een scene van een intense schioonheid die je helemaal de film in zuigt.

In de film onderzoekt Tarkovsky de verhouding tussen. kunst, christendom en de Russische geschiedenis, maar zijn er ook legio spiegelingen met wat toen het heden was. En gaat het ook over vrijheid en onderdrukking. Het is ergens ook een soort van statement over waarom Tarkovsky een kunstenaar is.

Ik mag de andere Tarkovsky's wel weer eens herzien.

Gisteravond met mijn verjaardagscadeau aan de slag en dat betrof deze Andrey Rublev en daarmee de tweede top250er van de dag. Maar waar Buster Keaton met zijn The General een sterke indruk maakte mondde mijn tweede Tarkovsky, na het eveneens ongrijpbare Stalker, toch uit in een teleurstelling. Hoewel beter behapbaar dan Stalker had ik met deze stugge film ook weer veel moeite waarbij ik al op begin te kijken tegen Solaris die ik als top250er ook nog af moet werken.

Laten we wel stellen dat Tarkovsky gewaagde films durft te maken zoals we al in Stalker zagen waar dingen als Moedertje Rusland, de dictatuur, Tsjernobyl en de angst om je uit spreken kritisch en gelaagd benadert worden. En met Rublev is dat niet anders waar een bij tijd en wijlen hard en schokkend beeld woord geschapen van middeleeuws Rusland en een tijd lang verboden was en als ik het goed begrijp het land uit gesmokkeld werd. Toch komt een karakter beeld van Rublev zelf niet van de grond en zal dit ook niet het doel geweest zijn omdat men niet veel schijnt te weten van het leven, het karakter en de hersenspinsels van de beste Iconen schilder ooit. Maar opzich is het niet een issue dat de film gebruikt wordt als voorbeeld van het leven in Rusland dan dat we een accurate schets van Andrey Rublev krijgen.

En het is wel wat dat leven in een verscheurd Rusland, rivaliserende vorsten, de Mongoolse en Tartaarse invasies, vuil spel en de versplintering van de religieuze opvattingen met iedereen die een kant opwaaiert en vooral een verlies in geloof en rechtvaardigheid in de hand werkt zoals het geval is bij Rublev zelf. Onderweg met een aantal metgezellen lijkt de film toch vooral een mystiek soort religieus- filosofische reis te zijn naar een volgende klus onderweg geconfronteerd met het harde en sombere leven van die tijd. Inzet blijkt het aanbod een kerk te komen schilderen in Moskou waar in eerste instantie de nodige haat en jaloezie speelt onder concullega. Vlammen doet het geheel geen moment die eerste hoofdstukken waar Kirril en Andrey helaas nogal op elkaar lijken, het regelmatig de vraag is wie wie is of wie er nu aan het woord is. Iets dat mij ook al parten speelde in Stalker. De film vervolgt zich daarna in beelden die soms iets hebben van een droom, tevens nachtmerrie-achtig zijn, en waar bijzondere rituelen en grofheden getoond worden. Zoals reeds gezegd, leven in Rusland circa 1400 is geen sinecure. Wel is duidelijk dat Rublev zichzelf snel in spagaat terug vindt omtrent zijn werk waar zijn overtuiging afneemt en de man duidelijk zoekende is omtrent geloof en de inhoud daarvan, iets dat maar al te begrijpelijk is met de getoonde beelden.

De film vervolgt zich op tragische wijze in de zoektocht naar antwoorden en het vrijwillig gekruisigd worden is daar een uitstekend voorbeeld van. De interesse trekt daarna weer een beetje aan met de grootschalige invasie waar het bidden tot God een futiliteit lijkt in dit verscheurde en chaotische land. In ieder geval helpt het Rublev zelf niet verder die zowel zijn eigen talent probeert te begrijpen als de betekenis achter zijn werk. Toch wordt hij alleen maar geconfronteerd met dood, verderf, marteling, hongersnood op de koop toe en het algemene beeld dat een leven in Rusland weinig waarde heeft. Het beeld van de film is dan wel duidelijk rond het karakter opzoek naar betekenis in een wereld van moord, doodslag en ellende en daarmee eigenlijk ook nog wel een actuele boodschap bezit want het is nog steeds gissen wat voor goeds God of godsdienst nu eigenlijk brengt in een wereld die nog altijd in rep en roer is. Fraai en groots zijn de beelden van de invasie en mag de creatie van de klok ook nog best even benoemd worden.

Tarkovsky doet niet aan gemakkelijke films blijkt wel weer met deze Andrey Rublev die gegarandeerd is van mooie settings, een grootse opzet, veel figuranten en een bij tijd en wijlen prima soundtrack. Al denkende en lezende op het internet valt de film wel steeds verder op zijn plek maar een zware, stugge en taaie oefening was dit zeker wel. Maar opgeven doe ik nog niet en verwacht ik dat ik op termijn zeker nog wel een keer voor deze film ga zitten. Toch zit er in eerste instantie niet meer dan drie sterren in voor nu.