Tengoku to Jigoku (1963)

Misdaad thriller/drama van Kurosawa. Vond hem heel erg sterk. Met waanzinnig mooie zwart/wit fotografie en een sterk verhaal. Tot nu toe Kurosawa's beste 4,5*

Maar met een groot verschil dat in die series elk vermoeden ook klopt en waar is, terwijl dit een veel realistischer onderzoek is.

Prima misdaadfilm, die ietsje korter had gekunnen. De eerste helft is geniaal, de tweede is me wat te gewoontjes. De sterke acteurs, sfeervolle aanpak en vooral de scene in de trein overheersen.

Precies! Was ook een van de meest opvallende dingen aan deze film. Niet elke wilde brainstorm die de speurtocht op de rails houdt, maar een zeer uitgebreide set aan kleine aanwijzingen die stuk voor stuk benoemd en onderzocht worden om stapje voor stapje bij de dader en de waarheid te komen.

Vond het erg goed gedaan, een erg boeiend en spannend proces. Het eerste stuk is niet erg dynamisch maar wel erg goed uitgevoerd. Het tweede gedeelte is volledig gericht op de speurtocht zelf, die door zijn detail en precisie erg boeiend is om te volgen.

Ruime 4*.

Tijdens het eerste kwartiertje dacht ik bij mezelf: Waar kijk ik precies naar? Wat heeft dit nou te maken met het onderwerp van de film? Maar gaandeweg begreep ik dat het nodig was om het verhaal echt goed te begrijpen. De film was best wel onvoorspelbaar en dat vond ik prima. Het enige minpunt dat ik belangrijk vind om te noemen is de soms wat onrealistische achtervolgingen van de undercoveragenten, want soms denk je bij jezelf: Hoe kan de kidnapper nou niet opmerken dat hij wordt achtervolgd?. Het was ook aangenaam om te zien hoe Tokyo en de kloof tussen arm en rijk werden weergegeven. Zeer goed gedaan. Verder 'voelde' ik echt de warme zomerdagen, dus dat was ook zeer goed verfilmd. Dus al met al was ik best wel onder de indruk van deze film. Zeker een aanrader voor de mensen die dit genre interessant vinden. High and Low krijgt na m'n eerste kijkbeurt 4 sterren.

Kurosawa blijft mij verrassen..

De titel High and Low is het uitgangspunt van deze misdaadthriller van Akira Kurosawa. High, zijnde de betere en letterlijk hogere klasse, Low zijnde het plebs uit de onderbuik van de stad waar het ’s zomers te warm is om zelfs een menswaardig bestaan te leiden. Het thema is tijdloos. Twee tegenpolen, net zoals het goede en het kwade in zijn vorige films, zijn niet los te koppelen van elkaar. Het ene bestaat door het andere door hun doorlopende beïnvloeding.

Ondanks een beoogd parallel-verhaal laat de Japanse grootmeester ons slechts kennismaken met de High-wereld. Na een introductie met de wrevel binnenin het bedrijf van Gondo, die uitdraait in een helse ruzie, vat het verhaal aan met de ontvoering van Gondo’s zoontje. Vooral wanneer blijkt dat het niet om zijn zoon gaat maar om deze van een personeelslid. Hierna gaan de poppen aan het dansen… De belangen van meerdere individuen worden op tafel gelegd en elk motief wordt één voor één ontleed, in tegenstelling tot de klassieke misdaadthrillers en –series waar er dertien in een dozijn van bestaan. Een motief leidt hier niet noodzakelijkerwijs naar een oplossing en laat de kijker alsmede mee nadenken in het onderzoek. De beste in zijn genre.

5,0*

Wat een film! Regisseur Kurosawa heeft mij nooit teleurgesteld, maar eindelijk zie ik na 'Shichinin no Samurai' weer een film van de man die me echt overdonderd. Prachtige film deze 'Tengoku to Jigoku'.

Kurosawa zorgt er bij de openingsscene direct voor dat ik aan het beeld gekluisterd zit. Eén locatie, discussiërende mannen die whisky drinken - er niet uit komen.. resulterend in een ruzie. Op één of andere manier blijft dit tijdens en na de ontvoering de hele tijd hangen. Dat dit helemaal los van de ontvoering staat weten we als de dader bekend wordt gemaakt. De benauwde situatie waarin Gondo is verzeild voel je als kijker. En het wordt steeds gekker. De 1e (praat)helft van de film is dan ook zeer goed en spannend.

Echter, de 2e helft van de film heeft misschien nog wel mijn voorkeur. Vanaf het moment dat de jacht wordt geopende op de verdachte tovert Kurosawa allemaal fantastische dingen uit z'n strohoed. De personages beginnen zich fantastisch te ontwikkelen, zowel op serieus vlak, maar ook op komisch vlak. De sfeer blijft fantastisch, de plaatjes van de stad zijn zeer sfeervol en de één na de andere prachtige scene komt voorbij vliegen; de treinscène natuurlijk, maar één van de hoogtepunten is ook de discoscène (waar alle culturen, rijk en arm bij elkaar komen), gevolgd door de achtervolging door de smerige hoerenbuurt.

Heel erg goed allemaal. Sfeer, spanning, sterke personages en een opbouw naar een uitstekende climax. Kurosawa flikt het allemaal. Prachtig die achtervolgingen en het politie onderzoek. Ik heb genoten.

Prachtige film. Was een tijd geleden dat ik 'm had gezien. De herziening beviel mij uitstekend! Ik vind dit toch een van de beste van Kurosawa, naast Ikiru en Schichinin. Ik vind de film moeilijk te classificeren. Zeker een ontvoeringsdrama en zeker een misdaadfilm. Maar het is veel meer dan dat. Het geeft interessant commentaar op sociaal vlak. Niet eendimensionaal van rijken zijn slecht en armen zijn betreurenswaardig, maar realistisch en treffend. We krijgen bv nooit sympathie voor de dader, hoewel we zijn motieven kunnen begrijpen. We begrijpen ook de schoenen executive (Mifune): zijn dilemma, zijn besluit en de consequenties ervan.

Het mooie van de film vind ik oa dat we de ontvoering niet te zien krijgen. Daarmee worden we in de positie van Gondo, zijn vrouw en de chauffeur gemanouvreerd. Een ontvoering wordt doorgaans niet waargenomen, dus erg realistisch. De nadruk ligt op de psychologische spanning en de morele dilemmma's. Het eerste deel vind ik fantastisch: geweldige camerabewegingen en long takes. Ach, het tweede deel doet er niet voor onder, maar het voelt heel anders aan. Dit politieonderzoek is verbazingwekkend interessant. Ik denk dat dit komt doordat je als toeschouwer al zoveel hebt geinvesteerd in het eerste deel, waardoor je je bent gaan inleven in met name Gondo en de vader. Je wilt dat de dader wordt gepakt en je bent benieuwd hoe de politie dat gaat doen. Ik vind het zeer toepasselijk dat Kurosawa de ontvoerder al redelijk vroeg in de film laat zien. We weten wie hij is, we weten nog niet hoe de politie hem op het spoor komt en we kennen zijn motieven nog niet (gaandeweg de film krijgen we daar al wel een beeld van). Dit tweede deel is ronduit boeiend: niet altijd spannend, wel onderhoudend. Het laatste deel in de junkiebuurt is fantastisch: grimmig en fantastisch gefotografeerd. We leren de ontvoerder nu ook kennen als meedogenloze moordenaar. Het einde van de film, in de gevangenis, vind ik zeer indrukwekkend. Niet zozeer het acteren van de ontvoerder (vind het redelijk, maar maakt zich een klein beetje schuldig aan overacting), maar de strekking van de scene. De ontvoerder probeert Gondo te laten zien dat hij geen spijt heeft en dat hij niet bang is voor de doodstraf. Gondo blijft ontzettend rustig en vertelt hem dat hij weer opnieuw is begonnen. De ontvoerder moet zijn act laten vallen en het wordt duidelijk dat hij een compleet wrak is. Het luik dat dichtvalt zie ik als het afsluiten van een hoofdstuk door Gondo.

Ja, een geweldige film.

De films van Kurosawa hebben mij nooit echt weten te boeien, enkele uitzonderingen daargelaten. Ook van deze film was ik niet onder de indruk, ik ervoer hem als bijzonder saai en ik heb er ook veel moeite voor moeten doen om hem af te kijken. Wat mij in deze film vooral tegenzat was dat er veel te veel dialoog in zat die voor mij bovendien ook vaak niet interessant was. Op een gegeven moment geloofde ik het allemaal wel. Wat er voor mij wel in positieve zin uitstak waren de beelden van het Japan van de beginjaren zestig. Een van de mooiste scènes vond ik ook de scène in de danszaal met nostalgische westerse muziek uit die tijd. Ook de kapsels van die dames waren voor mij oh zo herkenbaar. Tja, het Japan van die tijd kopieerde bijna alles wat uit het Westen kwam. Ook niet onvermeld mag blijven de toch wel mooie zwart/wit fotografie en niet te vergeten het schitterende einde. Dat laatste maakte nog veel goed maar was voor mij toch niet voldoende om deze film die voor mijn gevoel veel te lang duurde een hoge waardering te geven.

3,0*

Ogenschijnlijk rechtlijnig volgt het de politie-inmenging rond de kidnapping van de zoon van een rijke zakenman. Deze Gondo wordt gedwongen om een onvoorstelbare keuze te maken als zijn enige erfgenaam ontvoerd wordt: kiest hij om zijn volledige kapitaal, dat hij net op het spel gezet heeft om een zakendeal tegen te gaan, op het spel te zetten voor het leven van het kind? Op zichzelf zou het al een intrigerend uitgangspunt zijn, maar het blijkt anders in elkaar te zitten: het kind in kwestie is een vriendje uit een lagere klasse. Opeens wordt een thriller-uitgangspunt tot een complex moreel vraagstuk: hoeveel is een mensenleven eigenlijk waar in de financiële zin? En moet een rijk iemand zichzelf opofferen voor het maatschappelijke belang tegen elke prijs?

Kurosawa biedt met (ogenschijnlijk) minimale middelen enorm veel ruimte voor suggestie en onderhuidse spanning. Ruim een uur lang spelen de volwassen acteurs tegenover elkaar met niet meer dan dialogen uitwisselen in de beperkte omgeving van een superluxe rijkeluisvilla. Hoofdpersoon Kingo Gondo ziet zijn eigen morele oordeel steeds beïnvloed worden door nieuwe feiten of argumenten van zijn medespelers. Toshirô Mifune zet hem fantastisch neer als een getergde ziel die diep lijdt onder de zwaarte van een keuze waarmee mensenlevens op het spel komen te staan. Zijn rol is extreem gelaagd: tegelijkertijd weerzinwekkend egoïstisch, sympathiek in het kwellende vraagstuk dat aan hem vreet, als autoritair en onderdanig naar de beul die hem dit allemaal aandoet.

Filmisch zet Kurosawa in op een statisch ogende aanpak met weinig opsmuk. Precies op de juiste momenten zoomt hij in voor close-ups, speelt hij met licht en schaduw, of vangt hij alle personages op het scherm op een manier dat zij meer betekenis krijgen. Het meesterlijke zit hem in de nederigheid van de stijl ten aanzien van de acteurs; stijl en toon zijn als een extra touch om hun weergaloze acteervuurwerk extra cachet te geven. De welhaast nederige 'objectieve' registratie past perfect bij de emotie die de meesterlijk regisseur op het moment wil vangen: de indringende morele keuze van Kingo Gondo. Maar dan zijn we nog op de helft...

Wat Kurosawa hierna in petto heeft is simpelweg weergaloos. In de tweede akte wordt de theatrale stijl van een groepje acteurs in één kamer verruild voor een sensuele, dynamische stijl. Opeens is alles in beweging: shots vanuit rijdende treinen en rijdende auto's; een reusachtige groep politie-ambtenaren die intense vergaderingen bijwonen tijdens een hittegolf; een achtervolging van een mogelijke dader door een mondaine partytent en een aftandse hoerenbuurt. Alles op het scherm swingt, borrelt, bruist en danst. Toch voelt het niet als een stijlbreuk met het voorgaande, integendeel, het weet andere aspecten van het politieonderzoek te belichten. Nu niet de gevolgen die criminaliteit heeft op de slachtoffers, maar het toont speurwerk als een sexy zoektocht naar waarheidsvinding en feitelijkheid. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hier een blauwdruk gelegd is voor sociaal realistische detectives als The Wire en True Detective.

En nog zijn we er niet, want Kurosawa heeft een laatste akte in petto waarin de dader gepakt wordt en gerechtigheid zou kunnen geschieden. Terug naar het minimale van de eerste akte. Dader en slachtoffer kijken elkaar recht in de ogen, nemen elkaar de maat, bespreken motieven en redenen waarom zij overgegaan zijn tot hun beider morele keuzes. Deze ijzingwekkende, kleine apotheose komt als een mokerslag binnen in hoe de regisseur ons elk gevoel van genoegdoening of vergelding ontneemt. We zien twee mensen tegenover elkaar die zich groot houden om niet onder te gaan aan de heftigheid van wat één van hen te wachten staat: een door de staat georkestreerde moord op zijn leven. De rijke zakenman heeft met zijn protserige levensstijl de rancune van de junk opgewekt. Een enge gedachte dringt zich op: zijn de twee verantwoordelijk voor hun eigen handelen? Of zijn zij allebei representanten van hun eigen sociaaleconomische positie en zijn hun beider keuzes gekleurd door maatschappelijke posities en achtergronden? Hoe rechtvaardig is het als één van hen de strop krijgt in een wereld van onrechtvaardigheid en ongelijkheid!?

Kurosawa weet het oeroude conflict tussen goed en kwaad te vangen in een complexe vertelling over hoe opsporing plus strafrechtelijke procedures niet in staat zijn om de ongrijpbaarheid van menselijk handelen te doorgronden. Zijn meesterlijke regisseurstouch maakt het tot een overweldigend divers geheel van stijlen, sferen, tonen en vertellagen. Voor mij de soort cinema die je diep van binnen voelt door het tijdloze vakmanschap waarmee zijn maker het medium bloedserieus én speels benadert.

Donkerwoud moet jij niet eens aankloppen bij de VK of het Parool?

hahahaha...bedankt.

Tot nog toe de meest on-Japanse film uit Japan die ik zag. Het kwam op mij over als Kurosawa's variatie op werk van westerse tijdgenoten als Hitchcock en Melville. Niettemin een sterk geheel met een uitmuntende casting. Markant vond ik de scènes in het nachtelijke Tokio van die jaren. Af en toe onverwacht rauw. De thematiek van de klasseverschillen is helaas wat eendimensionaal uitgewerkt.

Van de Kurosawa's die ik tot nu toe gezien heb, mijn favoriet. Vanaf de eerste scene tot de laatste een boeiende film waar tal van thema's op natuurlijke wijze langskomen. Het begint al met de vergadering tussen de directeuren van een grote schoenenfabrikant, National Shoe Company - niet voor niets een Engelse naam, want het lijkt me een commentaar van Kurosawa op het kapitalisme.

Gondo is van de oude stempel en kiest voor kwaliteit, zijn medevennoten zijn uit op winstmaximalisatie en willen goedkope rommel verkopen. Deze scene toont Gondo als weliswaar een bevoorrecht man, maar ook als iemand die hard werkt, en als iemand met (ouderwetse) normen en waarden en een groot eergevoel. Heel Japans kortom, in tegenstelling tot zijn medevennoten.

Gondo droomt van een machtsgreep, die hij jaren heeft voorbereid- en wordt dan opeens geconfronteerd met een moreel dilemma als een kind wordt ontvoerd. Typisch dat, als het om zijn eigen zoon gaat, hij zonder al te veel interne twijfel wilt betalen en geen enkel risico wilt lopen, maar als blijkt dat de zoon van de chauffeur per abuis is ontvoerd, hij de politie belt en hij er van uit gaat dat alles wel goed zal komen. Hij probeert de ernst te bagatelliseren, en hoopt dat de politie daarin met hem meegaat- als de politie dat niet doet is zijn teleurstelling zichtbaar. Er wordt de tijd genomen om zijn twijfel te tonen tussen zelfbehoud en een onschuldig mensenleven, waarbij alles zich afspeelt binnen de woonkamer van de Gondo's. Prachtig subtiel spel van de hele cast, Mifune in het bijzonder.

Dan verschuift de focus naar de politie, waarbij het onderzoek in detail wordt vertoond. Anders dan in veel andere -westerse- politiefilms is het geen eenling die overuren maakt om de dader te pakken, maar gaat het om teamwerk, zo'n 30 agenten lijken wel op de zaak gezet, en iedereen draagt zijn steentje bij aan de uiteindelijke arrestatie. De intense scenes in nachtelijk Yokohama, de nachtclub en "Dope Alley" zijn ook weer schitterend geschoten, evenals de arrestatie. De mooie eindscene is een perfect slotstuk.

Het scenario is niet heel origineel en behoorlijk rechttoerechtaan, maar man o man - wat een geniale regie. De film wordt naar mate ie vordert beter en beter.

De moraal van Kurosawa

Geen idee van waar het kwam, maar opeens had ik nog eens zin in een film van Akira Kurosawa. Het is denk ik één van mijn favoriete regisseurs en toch heb ik best nog wel een voorraadje van hem liggen. De voornaamste reden is dat ik in een bepaalde mood wil zijn om hier ten volle van te kunnen genieten maar ook de lengte van sommige van zijn films steekt me wat tegen. Wat bizar is aangezien mijn eerste kennismaking met de regisseur Seven Samurai was. Soit, gisteren dan toch eens vroeg op de avond voor gaan zitten.

De speelduur van meer dan 2 uur vliegt werkelijk voorbij. Interessant dat Kurosawa de film eigenlijk in 2 delen heeft onderverdeeld. Het eerste deel met de ontvoering zelf en het dilemma van Gondo of hij nu wel of niet zal betalen is al bijzonder sterk (die climax op de trein!) en even lijkt het te gaan mislopen wanneer het tweede deel zich op de zoektocht van de agenten blijkt te concentreren. Mifune is zo waanzinnig goed in zijn rol van Gondo dat ik vermoedde dat zijn verdwijning de film geen goed zou doen. Verkeerd gedacht dus, want ook dat tweede deel steekt erg goed in elkaar. De achtervolging in de heroïne buurt, het onderzoek dat erg realistisch aanvoelt en natuurlijk de meeslepende doch eenvoudige climax getuigen van een grote klasse. Deze keer geen agenten die all guns blazing komen binnengestormd, maar gewoon een team dat een plan heeft uitgewerkt om de dader in de val te lokken. High and Low eindigt dan ook nog eens heerlijk imponerend met Takeuchi die compleet doordraait en Gondo die niets anders kan doen dan staren terwijl zijn kwelduivel wordt afgevoerd.

Ben je wat bekend in de oude Japanse cinema, dan ontsnap je niet aan Toshirô Mifune. Gelukkig zou ik er nog aan willen toevoegen, want Mifune is zo één van die acteurs die een film compleet naar zich toe weet te trekken. De combinatie Mifune – Kurosawa heeft ons al veel moois gegeven, maar ik denk dat ik dit één van zijn imposantste rollen vind. Het zou echter verkeerd zijn om alle eer aan Mifune te geven. Tatsuya Nakadai is een uitstekende agent en ook Yutaka Sada weet als Aoki, de chauffeur, zijn stempel op de film te drukken. Rest verder vooral nog de kundige hand van Kurosawa om het geheel nog naar een hoger niveau te tillen. Enige misser? De scène waar de gekleurde rook te zien is oogt wel heel lelijk.

Bijzonder weinig op aan te merken. Toegegeven, het is een ietwat lange zit maar je krijgt er veel voor in de plaats? Een weliswaar ietwat eenvoudig plot dat wel op alle mogelijke details wordt uitgewerkt en een cast om U tegen te zeggen. Krijg meteen al zin om nog eens iets van Kurosawa op te zetten!

4,5*

En sprakeloos in een trance bleef deze kijker minutenlang na afloop aan het scherm gekluisterd zitten van ongeloof. Kurosawa heeft mij nog nooit zo getroffen met zijn filmkunst als nu. Het script is grandioos maar daar blijft het niet bij. Nee, Kurosawa wou een tijdloos meesterwerk en haalt ook visueel alles uit de kast met hoog zwart wit contrast. De castleden stonden op dezelfde lijn als hun opperhoofd. Allen zetten gedenkwaardige rollen neer. Dat was blijkbaar nog niet genoeg voor de heer kurosawa en dan tovert hij nog even snel uit zijn hoed misschien wel de beste achtervolgingscene van 20ste eeuw op het doek. Die club! Het junkie kraakpand! De zonnebrilglazen die in de schaduw oplichten...

Snel meer kijken van kurosawa.

Als je de magie in stand wil houden zou ik het bij deze laten. Tenzij je klucht en amateurtoneel goed kan waarderen. Oké, vooruit, The Bad Sleep Well mag er ook wezen

Tot nu toe vond ik zijn films goed (rashomon, Ran) tot uitstekend (Dersu uzala).
Alleen Throne of Blood viel tegen. Maar ook ik denk dat kurosawa hier de top van zijn kunnen heeft bereikt. Zowel Stilistisch als op narratief vlak.

Dersu Uzala moet ik nog zien, maar ik wacht op de Criterion

Na twee films van Kurosawa te hebben gezien waarin samoerai centraal staan, is dit qua verhaal duidelijk iets anders. Het bevalt erg goed. Een prima uitgewerkt verhaal dat van begin tot eind boeit. Het eerste gedeelte van de film richt zich vooral op (de gevolgen van) de ontvoering en het tweede gedeelte richt zich op de zoektocht naar de dader. Goed acteerwerk over de gehele linie. De zwart-wit beelden zorgen bovendien voor wat extra sfeer. Uitstekend camerawerk, met name de treinscène waarin het losgeld wordt betaald en de achtervolging van de kidnapper zijn zeer de moeite waard. Een uitstekende film.

Een duivels dilemma: als jouw eigen zoon ontvoerd wordt zul je te allen tijde een hoge losprijs neer willen leggen, maar wat doe als je je gedwongen voelt te betalen voor de zoon van een ander (en daarbij je eigen kapitaal zult verliezen)?

High and Low is een Japanse misdaadfilm waarin een ontvoeringszaak centraal staat. De eerste vijfenveertig minuten wordt de hoofdmoot gevormd door dialogen, die zich in een en hetzelfde appartement afspelen. Het middenstuk is vlotter en direct ook het meest intrigerend. De zoektocht naar de kidnapper gaat gepaard met nauwgezette pogingen de plaats van contact met de ontvoerder (een telefooncel) en die van de ontvoering zelf te lokaliseren. Na een wat matiger opmars naar het einde maakt de slotscène indruk.

Vooral de uitgekiende regie en het geweldige camerawerk (voetstappen filmen vanuit de weerspiegeling van het water) vielen positief op. Daarnaast komt het zomerse sfeertje (iedereen loopt met puffers rond) goed over. Ik had echter de nodige moeite helemaal in het verhaal te komen. Heel bijzonder vond ik het scenario uiteindelijk niet, en het acteerwerk liet ook geen blijvende indruk achter.

Kwalitatief goed gemaakt en voldoende over de gehele breedte, maar het verhaal was mij te gemiddeld om van een bovengemiddelde film te spreken.

3*

Zo'n krachtig dilemma en zo weinig er uit weten te halen...

Tengoku to Jigoku deed mij erg denken aan 12 Angry Men, vooral in het begin. Waar in die film wel constant iets verrassends komt, is het hier grof gezegd een uur lang 'je kunt het niet maken het losgeld niet te betalen' versus 'ik heb geen keus'. De vader weet nog wel enige empathie op te brengen. Wanneer er leven in de film begint te komen, is het verlangen naar het einde.

Visueel gezien geldt eigenlijk hetzelfde. Er wordt zo lovend gepraat over het house on the hill, maar we krijgen niks te zien. Vanuit het huis zelf slechts een vaag uitzicht af en toe. Dit zal vast te maken hebben met het budget destijds, maar toch. Het camerawerk mag er zeker wel zijn.

Destijds misschien baanbrekend, maar dat zo'n film zulke scores kan aantrekken vind ik raadselachtig.

Compleet en volledig.

Wie graag bedolven wordt onder alle details en invalshoeken van een redelijk banale kidnapping, veel plezier! Kurosawa houdt je 140 minuten van de straat af met z'n film en kuiert langzaam en gedisciplineerd alle belangrijke en minder belangrijke momenten af.

De opzet alleen al is er eentje die uit elkaar valt van de droogheid. Machtsspelletjes in de hogere regionen van een schoenenfabrikant en een onfortuinlijke kidnap van het verkeerde zoontje komen wonderwel bij elkaar om zo voldoende stof te geven voor een moreel dilemmatje dat tot in het oneindige gerokken wordt.

Dat van die schoene zit er vooral bij om zo compleet en volledig mogelijk te zijn, want veel heeft het niet van doen met de rest van de film, behalve dan dat er alweer 10 minuten gepasseerd zijn zonder dat er veel verheffends gebeurt is. Af en toe wordt het net iets spannender, maar echte spanning heb ik absoluut niet kunnen ontdekken. Daarvoor is het allemaal veel te grijs en by the numbers.

Nu hoeft het voor mij ook niet, de verplichte twistjes die films als deze spannender horen te maken, maar het resultaat hier is toch écht wel gespeend van enige filmvreugde. Als je naar een boekverfilming zit te kijken die te nauwlettend het boek volgt. Saaie kost, maar eerlijk gezegd verwacht ik van Kurosawa niet veel meer. Als degelijkheid het hoogste goed is, is dit een meesterwerk, ik vond het vooral saai en weinig memorabel.

1.5*

Een boeiende thriller die je meeneemt in een ontvoeringszaak. Wat me vooral opviel is dat je zeer lang niet weet wie er achter de ontvoering zit. Bij Amerikaanse films en series krijg je dat als kijker sneller te weten en is het de makers om de zaak te doen. De dader achter houden is toch wel een meerwaarde.

De film zorgt voor een mooie opbouw en neemt je detail per detail mee naar de oplossing. De puzzelstukjes worden één voor één gelegd. Eens we een pak verder in de film zijn, mis ik toch wel de spanning die bij dit soort films hoort en had ik een wat meer dynamisch einde verwacht. Het is goed gemaakt, maar de blauwdruk is ondertussen al wat ingehaald helaas. Knap werk in elk geval en zeker voor die tijd een goeie film. Maar het mag ondertussen wel iets meer zijn.