Tampopo (1985)

Wat een heerlijkheidje

Pas goed over de helft besefte ik me pas dat dit eigenlijk een make-overfilm is, alleen niet met een vrouw als lijdend voorwerp maar een restaurant. Slim gedaan, want make-overfilms hebben vrijwel altijd de problematische insteek dat ‘verbeterde’ vrouwen met hun nieuwe uiterlijk en/of stijl eindelijk in smaak vallen bij mannen die hen voorheen nooit opmerkten. Bij restaurants is een dergelijke metamorfose heel wat beter te verdragen, omdat die juist bestaan bij de gratie van de bezoekers. En het aardige aan Tampopo is dat aan de kern van het restaurant niets wordt veranderd; het is enkel de uitvoering die wordt geperfectioneerd. Wat dan wel weer schuurt, is het gegeven dat het restaurant gepersonifieerd wordt door een vrouw wiens kookkunsten vijf mannen moeten zien te bekoren. Een daarvan ontwikkelt zelfs romantische gevoelens voor haar wanneer zij zich ontwikkeld heeft tot serieus te nemen kokkin. Pygmalion anyone? Desondanks zeer smakelijk.

"Liefde gaat door de maag", zo vat ik de heerlijk absurdistische arthouse klassieker Tampopo maar even samen. Maar "zien eten doet eten" is net zo goed passend, want na het zien van Tampopo was de verleiding wel erg groot om naar mijn favoriete restaurant in de stad te snellen (niet gedaan overigens).

Tampopo is de hoofdpersoon in de film, een weduwe die haar zoontje opvoedt en een kleine uitspanning bestiert waar zij het bekende Japanse noedelgerecht Ramen serveert. Helaas blijft de klandizie weg en zodoende krijgt Tampopo hulp van een stel 'cowboys' om uiteindelijk de lekkerste Ramen van de stad te kunnen serveren.

Altijd lastig om oudere films op waarde te schatten, maar Tampopo heeft mij aardig kunnen bekoren. Er zit een aantal heel grappige scenes in de film en de makers hebben/hadden duidelijk een grote voorliefde voor voedsel en alles wat met eten te maken heeft. Er zit veel vaart in de film, waarbij de scenes kort maar krachtig zijn. Keerzijde is dat het soms wat fragmentarisch aandoet en dat sommige scenes weinig toevoegen aan de plot, maar er wat bijgesleept lijken te zijn. Desalniettemin mag Tampopo gerust een tijdloos document genoemd worden.

Op MM zag ik dat deze film uit 1985 weer in de bioscoop ging draaien en na het lezen van het plot en wat reactie werd ik nieuwsgierig. Het ik moet zeggen het is een bijzonder vreemd allegaartje van veel verschillende filmgenres (western, gangster, Franse cinema, slapstick) met als hoofdthema; "Eten."

Als opzet lijkt de film op een Western maar dan één zonder echte cowboy's en gaat het over het maken (en genieten) van ramen (Japanse noedels) Tampopo (paardenbloem) onderneemt met de hulp van twee truckers Goro en Gun (gekleed als John Wayne) een zoektocht naar de perfecte ramen en ondertussen leren en zien we alle bijkomstige rituelen. Tevens worden via een aantal andere verhaallijnen alle dagelijkse, erotische, eigenaardige, levensverlengende en levensbedreigende eigenschappen van eten gepresenteerd. Waarbij de erotische verhaal meerdere keren terugkeert in de vorm van dezelfde wit pak geklede yakuza en zijn liefje, die voedsel op een zeer erotische wijze nuttigen en beleven.

De film is niet zo 1,2,3 in een hokje te plaatsen, echter vond ik het een zeer fijne sensuele, obscene en komische film over onze relatie tussen eten, seks en de dood, soms zelfs getoond in dezelfde scène.

Mocht Mel Brooks met 'Blazing Saddles' (1973) meer interesse hebben in noodles, suggestieve seksuele handelingen met rauwe etenswaren en de Japanse grootstad, dan zou zijn klassieker zoiets zijn geworden als 'Tampopo' (1985). Het is alweer een tijd geleden dat ik zo ongegeneerd van mijn bioscoopstoel rolde van het lachen, omdat een komedie precies die balans weet te vinden tussen sterke grappen, schunnigheden, slapstick en de soort algehele vreemdheid waar Japanse cineasten om bekend staan. De personages zijn ook zulke leuke archetypes. Of het de blijmoedige Gorô (Tsutomu Yamazaki) is die met cowboyhoed, grote riem, leren laarzen en Amerikaanse truck- en met een tronie die uit dezelfde mannenrots lijkt gehouwen als die van Clint Eastwood - een noodlijdend noodle-zaakje bestiert. Of de vrolijke wervelwind Tampopo (Nobuko Miyamoto) die dan weer ingetogen en dan weer hyperactief door het beeld raast. Of de yakuza-baas Man in White Suit (Kôji Yakusho) die de hele film eetseks heeft of keurig de clichés volgt van een gangsterdrama, terwijl hij verder geen enkele andere functie in de verhaallijn heeft dan dat hij de vierde wand breekt. En dan al die andere sketches eromheen waarin etenswaren zowel de sociale etiquette als de machtsverschillen tussen personages blootleggen. Waarschuwing vooraf voor de gevoelige eter: er wordt á la Sergio Leone veel ingezoomd op etende mensen. Kan traumatisch zijn!

Iets dat me altijd opvalt bij Aziatische films is dat eten een centrale plaats inneemt, veel meer dan in de Amerikaanse of Europese cinema. En dan is er dus deze film die eten echt als algeheel thema heeft. En ik kreeg er trek van.

De film kent een centraal verhaal over een vrouw die goede ramen wil maken, verder een gangster die met zijn aantrekkelijke vriendin seks heeft en dingen met eten doet en daarnaast een hele rits losse sketches die rond eten zijn opgebouwd. En die sketches zijn vaak absurd, zoals een tafel spaghetti slurpende vrouwen, een haast overleden vrouw die nog moet koken, en iets met een eidooier (ik denk niet dit ooit eerder gezien te hebben). Het is geen komedie die me doet schaterlachen, wel één voor een fijne glimlach. En dat maakt gewoon dat het een fijne film is om te zien.

Verder is de heel heel erg jaren 80 visueel. Niet per se mooi, wel opvallend gebruik van zoom, een techniek die je tegenwoordig nauwelijks meer ziet. En allicht duurt de film net wat te lang. Maar voor de originaliteit naar boven afgerond: 4,0*.

Fijne film zeg! Ik heb me prima vermaakt en ondanks de lange speelduur, bleef het boeiend van begin tot eind. Erg origineel, soms erg sensueel en ook komisch en eetlust opwekkend. Goed acteerwerk. Een zeer memorabele film, wat mij betreft. 4,5*

Ik had vrij veel en snel gegeten voor ik naar deze film ging en nog Aziatisch ook (zij het op zijn Hollands: rijst met wat groenten, klappermelk en een paar eetlepels groene currypasta uit een potje), zodat ik, anders dan wat je hier vaak leest, juist helemaal niet verlekkerd naar al die noodlesoepjes zat te kijken maar met enig afgrijzen.

Ik trek het toch al niet goed hoe die Japanners eten. Dat geslurp. Ik weet natuurlijk wel dat dat ook maar cultureel bepaald is (dat werd mooi neergezet in die pasta-scène), maar ik kan mij er moeilijk overheen zetten. En dan dat vlees! Ik eet geen vlees. Gatver. Gore film eigenlijk. Maar wel vermakelijk. Fijne opzet vooral, met al die sketches tussendoor.

Dat schildpadje trouwens, dat was nep, toch? Ja, dat was nep. Gelukkig maar.

Grappige western flick, nu in een japanse stad. Waarom western? I dont know. misschien omdat het verhaal lijkt op die van once upon a time in the west. En eentje draagt een cowboyhoed en rijdt in een grote truck. Toch speelt het verhaal zich af rond een ramen vreetschuur (saloon) waarin een niet al te beste kokkin door steeds meer rare mannen wordt begeleid in haar zoektocht naar een gepast recept voor de noodles, de bouillon en zo. Ondertussen wat maffe tussendoortjes die wat anekdotes behandelen in luxe restaurants. Hoe je seks met voedsel combineert en het maken van een rijstomelet. De sketches zijn tamelijk hilarisch. Beetje als in monty phyton-lachwekkend. Beste was die van een irritante jongeman doe met zijn kennis van de franse keuken zijn directie doet flippen. Bijzonder goed gefilmd. Prachtige shots. Ondanks de grote stad, lijkt het alsof je in de woestijn bevindt. Beetje postapocalyptisch zelfs. Erg geestig.

Absoluut fijn filmpje, die op meerdere niveaus werkt.

Als komedie, als eetfilm om jezelf aan te verlekkeren, als romantiek en als gewoon tamelijk bizar verhaaltje over de perfecte Ramensoep.

Ben blij dat ik deze criterion uitgave blind heb aangeschaft. Zeer aangenaam verrast door deze film. Wist dat de eetcultuur heel hoog aangeschreven staat binnen de Japanse cultuur en dat ik dat wel kan smaken.

Een film over eten. Centraal staat het opkalefateren van een noodlijdend ramenrestaurantje. Met enige regelmaat worden kolderieke intermezzo’s ingelast met korte scènes, die op een of andere manier ook met eten te maken hebben. De scène met de eierdooier vond ik wel heel bijzonder. Al even bijzonder was dat de aftiteling ondersteund wordt door een lieflijke close-up van borstvoeding én de klanken van een Amsterdams straatorgel met de Jordaan-hit "Aan de voet van de oude Wester”. Je moet het maar verzinnen. Al met al een erg geslaagde, soms hilarische komedie, zij het met enige bijwerking want je houdt er trek aan over. Ik althans.

25 augustus op Canvas!

In alle eerlijkheid: ik weet niet of ik 'm nu nog 5 sterren zou geven, maar alleszins nog de volle 4. Lijnen die door elkaar lopen, soms lekker absurd, soms zelfs zijsprongen die nergens op slaan (zoals het oude, knijpende dametje in de supermarkt) maar al bij al toch een mooi geheel. Ode aan lekker eten én cinema.

Film in film, boek in film, referenties naar gangsterfilms, westerns, Le salaire du peur en vast nog een hoop di eik gemist heb, het geniale doorbreken van de 4de wand met een toegevoegd speigeleffect (toen ik zelf in de bioscoop zat, toch) en last but not least een hoofdrolspeelster, titelrolspeelster zelfs, die dan geen écht uitzonderlijke schoonheid mag zijn, maar wel van het scherm spat en alvast mijn hart verovert.

Het zijn die onverklaarbare 'intangibles' die deze film, die ik destijds ook op groot scherm gezien heb, voor mij toch op 5 brengen/houden. Een film die in mijn hart zit en er niet meer uit kan.

Een film die de focus legt op eten heeft toch steeds iets magisch. Het moet zijn dat ik van lekker eten hou, maar ook de culturele gebruiken en gewoontes komen dan ook vaak naar voren. Steeds verrassend en fris, vaak met een prima regie en camerahantering. Technisch zijn dergelijke films goed verzorgd.

Deze Tampopo gaat nog een klein stapje verder door er ook nog een speels humoristisch element aan toe te voegen. De energieke Goro werkt aanstekelijk voor zowel de rustige Tampopo als voor de kijker. De film straalt één en al vreugde en energie uit.

De scène met de "egg kiss" was wel heel bijzonder, maar dat verre van het enige. Fijne film met talloze bijzondere (eet)scènes.

Kijk niet naar deze film als je honger hebt.

Serieus: culinaire komedie. Wel aanrader imho.

Bedankt Canvas voor je zomerprogrammatie qua films. De tweede uit de rij die voor mij de volle vijf sterren verdient. Onwaarschijnlijk charmante film die je meteen honger doet krijgen in een kom dampend hete ramen (nog nooit gegeten volgens mij). Met momenten best eigenaardig intermezzo's maar uit alles spat de liefde voor het onderwerp af.

Niet heel boeiend.

Erg Aziatische film die z'n eigen taferelen erg de hemel in prijst. Zowat alles binnen deze film loopt over van de Aziatische culturen, maar laat dat dan precies een deel zijn waar ik niet al te veel mee heb. Voor een komedie mag het dan net wat aparter uit de hoek komen, uiteindelijk blijft het toch flauwtjes.

Mij ook een beetje een raadsel waarom de film zo hoog wordt beoordeelt. Het meest merkwaardige aan de film is dat er romantiek wordt vermengt met eten. Het zal vast een diepere boodschap hebben die ik wellicht over het hoofd zie, maar om de film daarvoor in de hemel te prijzen? Humor zelf sloeg ook niet erg bij me aan. Waar ik vooral van kon genieten waren de omgevingen evenals het spelen met geluid.

Een film die je een beetje zin laat hebben in noedels of ramen, maar om het echt als een soort meesterwerk te beschouwen? Ik denk het niet. Het was redelijk vlot voor wat het is, er zit een aardig verhaal in, maar dit soort resultaten zullen nooit mijn ding zijn. Nog een zogenaamde topper die ik van mijn lijst kan afstrepen, en op naar de volgende.

Weet niet als "Ramen" lekker is, maar deze "Tampopo" heeft wel goed gesmaakt.

Een aaneenschakeling van grappige situaties doorspekt met filmische vondsten die doorgaans een satirische blik werpen op eetculturen (zelfs de borstvoeding ontsnapt niet), etiquette, gulzigheid enz met daarnaast ook nog, naast het culinaire, een luchtige blik op het westerse filmgenre met zijn vele cliché's en banale sentimentaliteit.

Een soort total-film eigenlijk.

Toch wel een ontdekking hoor deze Tampopo. Wat een heerlijke film. Ik heb echt van iedere seconde genoten. Absolute aanrader voor de liefhebbers van de Japanse cinema. Maar ik denk dat iedere filmliefhebber hier wel iets waardevols uit haalt (als je ervoor openstaat).

Mooi ook dat een liefdesverhouding tussen Goro en Tampopo niet van de grond komt en dit sec een zakelijke verhouding blijft. Hierdoor behoudt Tampopo een soort eerbaarheid, die we met name kennen uit de Japanse films van Ozu. Daar houden de actrices, welke ontwikkelingen er ook zijn in het verhaal, ook altijd een onschendbaarheid over zich, ik denk dan met name aan de briljante actrice Setsuko Hara. Tegelijkertijd zie je natuurlijk als tegenhanger een ander stel wel redelijk ‘los’ gaan qua erotische fantasieën. Dit werkt echt fantastisch in deze film.

Een ramen-western. Tamelijk rommelige aaneenschakeling van meer of minder smakelijk eet-gedoe en merkwaardig veel Mahler op de achtergrond.

Kleurrijk en amusant, maar de freewheelende stijl is soms wel iets teveel van het goede.

Zal tegenwoordig wel een stuk beter bij het Westerse publiek resoneren dan medio jaren ‘80 denk ik.

Ik heb 'm in de jaren '80 gezien en was er (samen met heel wat vrienden) weg van. Het weerzien na al die jaren was er niet minder om. Deze film is gewoon t(amp)op!

Kundig gemaakt, de valkuilen van het leven tezamen met de geneugten samengevat in food. Met als klapper het laatste shot, de basis waar ieder mens begint. 4*