Faa Yeung Nin Wa (2000)

Na ruim 4 jaar herzien, en de film bevalt me een stuk beter. Toentertijd vond ik de film af en toe verwarrend. Deels zou meespelen dat Aziatische acteurs soms veel op elkaar lijken, ook qua naam lastig uiteen te houden, en dat speelde toen wel op. Dat was nu een stuk minder, of beter: volledig afwezig. Ik kende de film immers en ik ben inmiddels wel meer films uit die contreien gewend.

Mooie film, vooral visueel. Soms lekker dromerig, soms voel je de vocht en hitte van Hongkong door je scherm en zijn die jurken prachtig fleurrijk. En daartussen stiekem best een mooi liefdesverhaal dat soms iets warmer had mogen zijn - een topscore zit er echt niet in- om echt impact te maken. Maar als geheel een mooie sfeerschets die aan het eind nog weet te ontroeren. 4,0*.

20 jaar oud alweer deze prachtfilm. Vanavond herzien en Nat King Cole (Quizás, quizás, quizás) weer eens gehoord. Blijft mooi.

Wordt opnieuw uitgebracht.

Degelijke film, maar niet zo fel overtuigd al menig anderen hier. Iets te weinig betrokken of meegezogen geweest met het liefdesverhaal en de passie of de geremdheid die steeds zweefde tussen het koppel. Net die déclic is noodzakelijk om deze film een topscore te geven.

De aanpak is bijzonder. Minder bijzonder, maar wel doeltreffend was het warme zwoele kleurgebruik van het decor, met vele roodtinten. De film si ook deels suggestief en leunt op wat zich lijkt af te spelen zonder dat het expliciet in beeld komt. Deze sfeer of spanning biedt de film wel wat extra's, al was het voor mij bij momenten minder toegankelijk.

Iemand die weet waarom deze film en Chungking Express niet meer War-Kai Wong als regisseur hebben?

Hoe liefde uit liefde geboren wordt.

Of, nauwkeuriger: hoe een nieuwe verliefdheid uit een versleten relatie ontluikt.

Of, nog nauwkeuriger: hoe de verknochtheid aan het idee van liefde een hernieuwde liefde onmogelijk maakt.

Zij – mogen wij haar engel noemen? Engel kan zich niet loswrikken uit haar verleden. Weigert zich te laten afdanken tot zolang haar verloedering niet wordt uitgesproken. Ze hangt en houdt niet vast aan haar relatie als maatschappelijk middel, als zogezegd ‘instituut’. Nee, haar fanatisme stoelt niet op angst, maar op principes, op idealen, op geloof. Hoe zou zij Liefde – haar afgod! – kunnen afzweren om Hem in andere gedaante terug binnen te halen? Wordt zij ontrouw, hoe kan zij dan ooit haar trouw terugwinnen? Welke eed nog te zweren na de ultieme eed zelf met de voeten te hebben getreden?

Hij. Hij ziet de patstelling, haar patstelling. De onmogelijkheid, haar onmogelijkheid. Dus moet hij verder. Weg. Iets dierbaars doorknippen, een verlangen verbranden. Iets waarvan hij hoopte dat het zijn toekomst was naar de verleden tijd verwijzen, om opnieuw een heden te kunnen betreden. Toch blijft dat verleden in het heden doorschemeren. Pantoffels drukken uit dat zij echt gebeurd is. Zij was. Zij was! De plek van hun samenzijn, de feitelijke ruimtelijkheid, maakt bovendien aanschouwelijk wat ze nooit hebben durven zien: dat ze voor elkaar bestemd waren, daar, op dat moment. Dus ontroert het hen, allebei, wanneer ze elkaar – anders dan een paar jaar terug – op een haar na missen en niet op een haar na raken. Aanraken, bijna. Bijna.

Close-ups in een steeg: zij en hij samen, zij en hij alleen. Hoe broos is zoiets weergaloos als een diep wederzijds hunkeren. Hoe toevallig, misschien? Laat het echter een les zijn om wat al dan niet vanuit het toeval ontstaat met hart en ziel te grijpen, te beleven alsof het leven er van af hangt, te koesteren. Weet je, het komt misschien maar één keer…

Een andere steeg, met traliewerk: hun contextueel gevangenschap, geketend aan wie zij waren in de armen van een ander die alweer in andermans armen ligt. Moeten zij die ander vertolken, of vooral zichzelf zijn? En op wie worden zij verliefd: op diegene die de ander vertolkt, op hun idee van de geïdealiseerde ander, of op de ware ander – die misschien niet eens zichzelf durft te zijn?

Verscheurend genoeg is het om het aan de muren van Angkor Wat te gaan vertellen. Als niet de mens zijn geschiedenis voltooid verleden en verbeurd kan verklaren, dan wel de goden. Zij bewaren het geheim van wie zij was. Engel. Haar handen, haar wiegende heupen, haar lonken, haar lokken. Zo rein als maar zijn kan. En tegelijk: wulps. Wong meets Wagner – ook diens maagdelijke deernen gedijen immers in wellust. Alleszins, het is erotiek zonder een spatje bloot. Wie heeft naakt nodig als Christopher Doyle de camera voert?

Enfin – deze gedachten, naast andere. Zoals mijn vorige dromerijen, anno 2015 – voel je de warmte, de zinnelijkheid? Altijd weekt ‘In the mood for love’ wel iets los. En is dat per slot van rekening niet de definitie van straffe cinema?

Ik heb de film een jaar of 15 geleden op dvd gezien. Hoewel het idee mooi is vond ik m toch wat te traag om echt indruk te maken.

Vanochtend herzien op blu ray en in 4k. Envwat is deze film toch godsgruwelijk mooi! De art direction en cinematografie zijn perfect op elkaar afgestemd, net als de jurkjes van Maggie Cheung. De veel besproken muziek bindt het allemaal bij elkaar als een prachtig uitgebalanceerd boeket. Nog steeds is de film traag, maar er is zoveel om naar te kijken en het is zo uniek en smaakvol dat ik ditmaal geen enkele moeite had met het tempo.

Schitterende Cinema!

4,5

Nog wel even je stem aanpassen dan

Keurig bijgesteld Basto

Wat een meesterwerk! Deze film blijft voor mij het ultieme liefdesverhaal, prachtig geschoten en geacteerd.

Hoog was mijn verwachting en groot mijn teleurstelling toen ik mij na afloop realiseerde dat deze film mij helemaal niets deed. De personages konden mij niet echt interesseren en na mate de film vorderde kwam steeds meer het gevoel dat ik helemaal niet weten hoe deze film afloopt. Een hoop gezapige dialogen tussen twee mensen die eigenlijk louter een afstandelijke houding jegens elkaar hadden waardoor de slogan '"Feel the heat, keep the feeling burning, let the sensation explode." niet helemaal tot zijn recht komt. De punten zijn voor het visuele aspect want dat ziet er echt schitterend uit.

Dit was mijn 1e Kar-Wai Wong film en ook voorlopig even deze laatste.

Na meer dan tien jaar weer eens herzien. Het blijft een erg mooie emotievolle film. Wel soms lastig te volgen, want na een cut kan je ineens een aantal dagen in de tijd opgesprongen zijn. Veel subtiliteiten ook, dialogen waarvan je denkt dat ze echt zijn, maar die een inbeelding van de hoofdpersonen blijken te zijn van hoe hun echtgenoten een affaire met elkaar begonnen of die slechts een repetitie blijken te zijn van hoe de hoofdpersonen hun echtgenoten willen confronteren. Het zet je soms even op het verkeerde been en het werkt daarom zo ontzettend goed.

Sterk acteerwerk in ieder geval, waarin de hoofdpersonen zo duidelijk laten zien op elkaar verliefd te zijn, terwijl ze door zich aan de maatschappelijke normen te willen houden er niets mee kunnen doen. Het wordt niet eens met zoveel woorden gezegd, het is alles behalve sentimenteel, maar desondanks zit de film vol met emoties en dat is knap en ligt deels aan het acteerwerk.

Ook erg fraai gefilmd. Hoe de opdwarrelende sigarettenrook gefilmd wordt, geeft soms al zo'n veelzeggende sfeer. Of zo'n shot waarin de hoofdpersone via een spiegel gefilmd wordt, waarna de camera op zo'n manier inzoomt en toch een zekere mate van vrijheid behoudt waardoor ik vergeet dat er eigenlijk via een spiegel gefilmd wordt. Het mooiste voorbeeld van één van de vele indirecte shots. Verder ook een fraai kleurgebruik.

Over de soundtrack is mijn mening wat veranderd. Dat het walsthema vaak herhaald wordt, stoort me nu veel minder. Over de Spaanse liedjes ben ik juist wat minder positief, want tussen nu en de vorige kijkbeurt heb ik Spaans geleerd, waardoor me nu ineens opvalt dat Nat King Cole met een ontzettend zwaar accent zingt.

Samengevat, een prachtige subtiele en ontroerende film, die meer waard is dan de 4* die ik eerder uitdeelde. 4,5* dus.