Dai-bosatsu Tôge (1966)

Mooie film, maar vond bijvoorbeeld Yojimbo een heel stuk beter. Prachtig gefilmd, goed geacteerd en goed uitgewerkte vechtscenes Zag er allemaal prima uit.

Toch liet het me allemaal vrij koud, kon niet echt meeleven met de hoofdrolspelers en vond ook het politieke deel van de film (wat ik door de brakke ondertitels ook niet altijd even goed volgde) niet echt interessant.

Is er wel een voor de herziening dit. Kan me goed voorstellen dat veel mensen dit erg mooi vinden. Maar geef mij maar de samuraifilms van Kurosawa. 3,5 sterren.

Het verhaal spreekt me aan, dat is al geweldig. Een trailer gezien die me nog nieuwsgieriger maakt.
Ik ga dan ook proberen om deze film te pakken te krijgen.

Maar Ramon K, ik heb een vraagje voor jou.
Ik kon het niet laten om jou spoilers te lezen, maar wat ik me nu afvraag is het volgende.

Op het einde met dat abrupte einde en de uitblijvende confrontaties is dat dan niet een grote teleurstelling of maakt dat niet echt iets uit voor de kijker en is het misschien zelfs beter zo?

Ik heb de film al vaker gezien en dit einde is eigenlijk onvermijdelijk gezien de toon van de film. Maar of het jou als kijker gaat bevallen kan ik natuurlijk niet voorspellen.

Wat een prachtige film. Vanaf het begin tot het einde is het boeiend En Ramon K heeft in zijn review perfect beschreven hoe goed de film is. Dat stuk zou je gerust mogen aanvinken als recensie Ramon, prachtig geschreven.

Het einde is wel heel speciaal en ik weet zelf eigenlijk ook niet wat ik ermee moet. Aan de ene kant is het jammer dat we de confrontatie met de broer niet te zien krijgen. Maar aan de andere kant begrijp ik dat het zo eindigt.
Ik heb enkele dagen terug een stuk gelezen waarin staat dat deze film het begin was van wat minstens een trilogie ging worden. Die vervolgen zijn er helaas nooit gekomen. Als het werkelijk de bedoeling was dat dit een trilogie zou worden dan is dit einde het perfecte einde.
Maar dan vind ik het wel verschrikkelijk jammer dat er nooit een vervolg is gekomen.

Tatsuya Nakadai en Toshiro Mifune, ik heb de laatste weken meerdere films van deze 2 acteurs gezien en ze zijn uitgegroeid tot mijn lievelingsacteurs. Geweldige topacteurs, wie nog geen films van hun heeft gezien weet niet wat hij mist. Werkelijk een gat in je cultuur als je deze 2 acteurs nooit aan het werk hebt gezien. Die mannen zorgen echt voor kippenvelmomenten.

Ook deze film heeft meerdere van die momenten. De scene op het bospad en het gevecht in de sneeuw zijn al vermeld. Net zoals het einde, geweldige scenes.

Ik wil als afsluiter toch nog 2 scenes vermelden die me altijd zullen bijblijven.
Als eerste het duel in het begin van de film tussen Ryunosuke en Bunnojo.
En als 2de de scene als Nakadai de school bezoekt van Mifune en het duel dat daarop volgt.

Leuk om te lezen dat dit soort films jou zo bevallen. Buiten de films van Kurosawa om (en momenteel misschien Kobayashi) krijgt dit genre nogal weinig aandacht. Verder dank ik je voor het complimentje, maar ik sta niet achter de recensiefilter.

Meer dan een jaar geen bericht, dat kan natuurlijk niet. Het genre krijgt inderdaad zeer weinig aandacht hier.

Je moet er waarschijnlijk van houden. De trage plotontwikkelingen, de lange shots, zwijgzame personages en epische gevechten, ook deze film zit er weer vol mee. Ik begin er in ieder geval steeds meer verslingerd aan te raken. Vooral de gevechtsscènes vond ik magistraal hier, met (voor mij) als uitschieter de scene van Mifune in de sneeuw. Briljant.

Nakadai ken ik pas sinds ik vorige maand Seppuku zag, maar hij begint nu al zeker één van m'n favoriete Aziatische acteurs te worden. Door z'n mysterieuze uitstraling en onheilspellende ogen weet je nooit wat je kan verwachten. Absoluut een acteur om meer van te bekijken.

Het enige minpuntje voor mij is het verhaal, dat af en toe nogal rommelig overkomt. Door de sprongen die genomen worden had ik hier en daar wat moeite om het te volgen en bleef het eea toch een beetje onduidelijk (wat ik van het einde moet vinden ben ik ook nog niet helemaal achter).

Maar dat is zeker iets wat bij herziening weggepoetst zal worden. 4*

Yes, weer een prachtige samuraifilm. Nakadai behoort tot mijn favoriete acteurs ooit, die man is fenomenaal. Zijn getergde blik spreekt boekdelen; hij heeft weinig dialoog nodig om te acteren. Verder zijn de kadrering en de zwartwitfotografie in dit soort films altijd pareltjes. Bijna elk shot kun je inlijsten. Het verhaal alleen had me wel iets korter gemogen. Zo is de uitgebreidheid van de zijplot met dat meisje wat overbodig. Het einde daarentegen is angstaanjagend. Klein puntje van kritiek is de choreografie waarin sommige acteurs soms naast Nakadai hakken in plaats van op zijn vege lijf (of dat moet een zwaardtechniek zijn waarbij je de vijand opzettelijk mist om hem in verwarring te brengen...). Verder absoluut genietbaar.

Erg mooi.

Het is misschien een genre waar je iets mee hebben moet, maar dat heb ik kennelijk - deze ietwat gestileerde vertelling uit de Japanse historie. Nakadai is onovertroffen als samurai, hij spat van het scherm af met zijn sterke uitstraling, en de weinige tekst die hij heeft wordt gebracht met een absolute overtuiging.

Dat het met de vechtscenes niet altijd helemaal logisch loopt hoort wel wat bij het genre, en stoort me daarmee niet. Wel erg geniaal in beeld gebracht, met enorm lange shots - daarmee des te knapper dat de choreografie zo mooi werkt. Jammer wel dat het einde wat abrupt is - er zouden zoals ik het begrijp nog twee delen volgen, maar die zijn nooit gemaakt.

Prachtige scènes en mooie personages, zeker ook in de bijrollen. Als geheel is de film mij echter iets te rommelig.

De originele review van The New York Times staat online.