A Place in the Sun (1951)

Ik hoor bij degene die de eerste helft beter vond dan de tweede.De eerste helft is een voor hollywoodbegrippen gedetailleerde en verrassend complexe schets van een driehoeksverhouding met een stevig stuk klassenbewustzijn. In de tweede helft wordt het een melodrama met een noirtintje. En helaas is dat stuk echt wel simplistischer. Met name de veroordeling terwijl hij haar niet vermoord heeft is een gegeven waarmee feitelijk weinig gedaan wordt, .

Het was een verfilming van een klassieke roman waar Paramount ambitie mee had. Liz Taylor casten was een risico want dat was een kindsterretje, maar deze rol vestigde in een klap haar naam als een serieuze volwassen actrice. Winters was een seksymbool en dat lag voor de rol van Alice ook niet voor de hand. Clift was een man in opkomst in Hollywood.

Sierlijke en charismatische Taylor, wederom. Een zuiver pleonasme lijkt me. Een meer naïevere rol van haar met de onvoorwaardelijke liefde, maar nog steeds zo gracieus als altijd. Dat viel ook George op toen hij haar voor het eerst zag. Op slag smoorverliefd (wie niet?), maar denkend 'totaal onbereikbaar', economisch noch fysisch ... Je begint dan maar een relatie met één van de arbeidsters van de werkvloer. Ook niet slecht, en realistischer, al scheelt er ook wel wat met die vrouw. En je zit er dan mee en je wilt er vanaf. Alleen is simpelweg dumpen niet echt aan de orde als je emotioneel wordt gechanteerd.

Het levert een interessante driehoeksverhouding op totdat het web steeds strakker en strakker wordt aangespannen. De film evolueert ook na halfweg van een romantische film naar een misdaadfilm. Hoewel George nu niet bepaald één van de snuggerste acties stelt, wordt het politioneel onderzoek wel erg snel afgehaspeld. De puzzelstukjes vielen al bij al makkelijk in elkaar. Maar de klemtoon van de film ligt elders en blijft teren op George die de onbereikbare liefde heeft en wil behouden. Er is veel aandacht voor George tijdens de driehoeksverhouding. Dat is de kern van de film. Zijn verleden is ook vrij simpel verhaald en strookt toch niet echt met zijn voorkomen of présence.

Jaren terug kocht ik ooit een boek met een lijst van de 101 beste film aller tijden (https://www.moviemeter.nl/forum/7/2310/1080#5263106) en dan nog op volgorde gezet ook. Zeer gericht op klassiek Hollywood maar ik heb daar veel films en regisseurs door leren kennen. A Place in the Sun was de laatste film die ik nog moest zien uit de lijst. Dat is dan nu gebeurd.

Al met al best een goede film die zich blijft ontwikkelen en verrassen en ook een vrij somber einde kent maar die ook wat gedateerd aanvoelt. Zeker het acteerwerk is duidelijk uit die tijd. De emoties die de film zou moeten oproepen kwamen daardoor bij mij niet binnen. Dat wreekt zich vooral in het tweede uur dat minder boeit dan het erg fijne eerste uur waar de tijd wordt genomen om een bepaalde sfeer en een bepaald milieu te schetsen en daar de hoofdpersoon in te plaatsen. Visueel ook wat gewoontjes voor mijn gevoel hoewel deze film wel die Oscar won en er enkele knappe plaatjes tussen zitten, vooral van close-ups. 3,5*.

Meeslepende mengeling van drama en thriller, over een charmante maar nogal nietszeggende man (Montgomery Clift) die zijn principes verloochent om hogerop te komen op de sociale ladder. Een hier heel mooie Elizabeth Taylor heeft een belangrijke bijrol; de film zorgde tevens voor haar doorbraak als serieuze actrice. Iets te lang van stof, maar de voor die tijd baanbrekende visuele stijl en de intelligent uitgewerkte plot tillen de film met gemak boven het maaiveld uit.