Ordinary People (1980)

Ooit wel eens gezien. Vond het toen niet zo veel. Onterecht. Misschien was ik stiekem nog wel een beetje boos dat ie het met de oscars van Raging Bull won (wat ik nog steeds onzin vind).

Prachtige acteerprestaties van Moore, Hirsch en met Hutton. Sutherland die met name in de jaren '70 in de ene na de andere briljante film zat wordt zelfs van het doek gespeeld. Hij doet het wel ok, maar de rest is fenomenaal. Je hebt vaker dat er 1 iemand de pannen van het dak speelt. Hier zijn het er dus gewoon drie. En die acteerprestaties zijn echt nodig om het drama over te brengen.

Dat drama laat een mooie en gevoelige film zien over een gewoon gezin die iets vreselijks heeft meegmaakt. Heel realistisch overkomende film met perfect uitgewerkte karakters. Het is bij zo'n film belangrijk dat je de personages en gebeurtenissen gelooft. En dat was voor 100 % zo. Eigenlijk weinig op aan te merken, vind het niet een van de mooiste films of wat dan ook, maar heb daar niet echt een reden voor. 4 sterren, verdient iet zeker.

Ik vraag me alleen af wat voor zin het heeft om naar films te kijken die je niet aanstaan en ze dan ook nog eens (negatief) te gaan bespreken. Volgens mij wil je dan mensen opzettelijk irriteren. Als een kind dat in z'n nee-fase zit.

Dit is een van de beste , de mooiste en zonder twijfel de meest realistische die ik ooit heb gezien na een hele lange tijd.De verhaal is extreem goed , de script en de acteer prestatie is gewoon de hoogst haalbare vooral de moeder , de vader en de zoon zijn fenomenaal ze hebben de chemie echt deze film past gewoon in het plaatje.Ik kan alleen maar lovend zijn over deze meesterwerk ,omdat het bijna op geen enkele moment verveelt en op bijna geen enkle fout te betrappen is , met uitzondering op het einde dan.

De einde is geen Happy Ending ,maar toch voelt het wel zo ,Mischien hadden ze op het einde gewoon vrede moeten sluiten wat je eigenlijk hoopt,maar aan de andere kant is het wel logisch dat het zo afgelopen is.

Ik sanp niet waarom deze film zo weinig aandacht heeft op Moviemeter....mmm zo te zien de meest overschatte en onderschatte film van de jaren 80.

Het krijgt 4.5 sterren net geen 5 , omdat het einde toch een beetje 50/50 is en wanneer de film is afgelopen wil je meer zien.

Iedereen een Must Watch!!!!!!!!!

intens en meeslepend drama. Op het puntje van m`n stoel gezeten......

Mooie Oscarwinnaar uit 1980 hoor. Ordinary People handelt over een familie (vader, moeder en zoon) die het verlies van hun jongste zoon moet verwerken. Er wordt ruim de tijd genomen voor wat voor uitwerking dat heeft op de overblijvende gezinsleden. Opvallend is de sobere aanpak van Robert Redford. Zonder bijvoorbeeld dramatische muziek, maar wel met rauw acteerwerk wordt dit neergezet. Dat soort dingen zie je toch niet zo vaak uit Hollywood komen.

Prachtig gemaakt en boeiend familie- en karakterportret, vol onderhuidse spanningen en tragedie, dat destijds (het was Robert Redford's regiedebuut) vier oscars won, waaronder beste film en beste regie. 'Ordinary People' is in de eerste plaats een absolute spelers- en dialogenfilm, die zijn kracht haalt uit een psychologische opbouw en uitwerking; het gezin wordt in zijn diepste depressies getoond. Redford's regie is zelfbewust; hij toont bij dit psychodrama zijn fijn gevoel en gave van waarneming.

Zit tussen 3,5 en 4 sterren in,,,,, een mooie 7,5 voor mij.

Hele mooie opbouw met onderhuidse spanningen en problemen/tragedies.

Zal niet voor iedereen weggelegd zijn maar voor degene die van prachtige dialogen houden en psychologische films houden een must see, ondanks dat de film ruim 30 jaar geleden gemaakt is!

Moest er in het begin inkomen maar na 45 minuten gaat hij in snel tempo naar het einde.

Mooie film waarin zeer goed word geacteerd.

Een film die ik al heel lang op video had maar toch nooit gezien had. De eerste helft van de film vond ik het vooral een langdradige zeikfilm. Maar deze zeikfilm bouwt wel langzaam op naar een mooie film. Alle mensen met een buitenkant hebben ook een binnenkant. En dat is wat deze film heel knap laat zien. Al heeft de film tegen het einde z'n mooie momenten (de zoon en z'n nieuwe vriendinnetje, de laatste dialoog tussen vader en zoon) en z'n minder sterke momenten (o.a. het gesprek bij de psychiater die z'n professionaliteit laat varen en een "vriend" blijkt te zijn). De film komt inmiddels best wel gedateerd over, maar het is zeker nog geen slechte film.

Psychologisch portret van de oorlog in zijn anonieme gruwel.

Merkwaardige benadering aan de hand van lange, stille scenes die de ondraaglijke spanning en de bedrukkende sfeer sterk accentueren

Fenomenaal. Zo mooi als je een film opzet die aan het einde van de rit zoveel beter is dan dat je verwachtte. Ik had best een mooie film verwacht, nou ja.. ik wist niet wat ik echt moest verwachten van deze 'Ordinary People', maar dit blijkt dus gewoon een zeer aangrijpend meesterwerk te zijn. Slik.

Naast dat slikken, erg veel kippenvel. Zelden zie ik een film die gedurende de gehele speelduur zo vaak in de roos schiet qua scenario, dialogen en acteerwerk. Constant indringend. Elk woord is raak en elke emotie voelbaar. Timothy Hutton speelt buitenaards goed. Wát een echte en overtuigende prestatie.

De onderhuidse spanning is onvoorstelbaar. Een gebroken gezin waar zoveel gevoelens spelen, maar niks tot uiting komt. Moeders verdiende geen sympathie, want ik leefde zo mee met Conrad. En met vader Sutherland, die tussen de twee vuren in zat. Moeilijk, erg moeilijk. Als kijker zit je je constant op te vreten. Op het ene moment krijg je de bibbers, een ander moment kan je wel janken. Een traan, een lach, 'Ordinary People' biedt het allemaal. Maar vooral een levensecht portret van een gezin in verval.

Alles lijkt altijd maar goed te gaan. Totdat een tragedie gebeurt - in dit geval het verlies van een zoon en broer. Mary Tyler Moore staat dan ook centraal in dit gezin. Ze laat niks toe en is voor mij de persoon die er als moeder had moeten zijn. Ze had alles kunnen voorkomen. Toch? Ontkenningen, geen moeilijkheden willen hebben en verder gaan in een steriel leventje waar alles precies zo moet gaan hoe zij het wil.

Het is moeilijk. Het uiten van gevoelens en ze überhaupt willen en kunnen voelen. Deze prent brengt dit bijzonder sterk aan het licht. Robert Redford heeft hier een klasse prestatie neergezet. Een film die je bij je strot pakt en niet meer loslaat. Van Pachelbel tot liefdes in relaties en gezinnen. Wat een film. Prachtig.

Prachtige film over een ontwricht gezin waarvan een zoon door een ongeval om het leven is gekomen. Een aangrijpend familiedrama over rouwverwerking en waarin ieder de tragische gebeurtenis op hun eigen manier een plekje proberen te geven. Hetgeen waar niet over gepraat wordt is in zo'n beetje iedere scene voelbaar. De gehele cast is uitmuntend en een sterk regiedebuut van Robert Redford (misschien ook wel zijn beste film).

De getroebleerde tiener Conrad (Timothy Hutton) heeft een liefdeloze moeder (Mary Tyler Moore) en een empathische vader (Donald Sutherland). Door middel van flashbacks komen we erachter waarom Timothy is zoals hij is: hij heeft zijn oudere broer voor zijn ogen zien verdrinken, voelt zich hierover erg schuldig en doet vervolgens een zelfmoordpoging. Door middel van gesprekken met een psychiater (Judd Hirsch) probeert hij alles een plaatsje te geven.

Ordinary People is een prachtig gemaakt en boeiend familiedrama, vol onderhuidse spanningen en tragedie, dat destijds vier Oscars won, waaronder die voor beste film en beste regie. Ook Timothy Hutton won een Oscar, voor de beste mannelijke bijrol, en hij is daarmee de jongste acteur die dat ooit presteerde. Prachtfilm. 4,5*

Zeer degelijk drama over een verscheurd gezin na het overlijden van een van de beide zonen. Hoewel het mij zeker niet overal evenzeer kon grijpen is het wel degelijk een boeiend en overtuigend verhaal. Het acteerwerk is ook zeker in orde. Niet per se een film die mij lang zal bijblijven, maar wel een kijkbeurt waard.

Voor sommige films is er altijd een leeftijd om ze te zien. Ik ben blij dat ik deze film nu pas als eind 40'er zie, want om sommige issues te vatten is het nodig om al iets verder in het leven te staan en ervaringen te hebben opgedaan. Ordinary People was de grote Oscarwinnaar in 1981, en Hutton verdiende de zijne dubbel en dik want zijn depressief personage grijpt je bij de keel. De film draagt zijn titel goed, want het gaat hier over doodgewone burgers die in een situatie zijn beland die hun leven overhoop gooit. Ze verloren hun zoon in een ongeluk. De overlevende zoon, Conrad zit opgescheept met een schuldgevoel die hem tot wanhoop en zelfmoord drijft, in die mate dat hij psychologische hulp zoekt.

Dit gevoel wordt nog versterkt wanneer hij de emotionele steun niet krijgt van zijn ijzige moeder. Deze moeder-zoon relatie vond ik veruit het interessantste aspect in de film : is het OK om meer te houden van één van je kinderen dan van een andere? Dat is soms iets wat je nu nog vaak hoort bij vrienden of familie. Daar wordt dan eens lacherig over gedaan maar er kunnen consequenties aan vasthangen. Een tijd geleden vertelde één van mijn beste vrienden dat hij meer van zijn jongste dan van zijn oudste hield. Ik betwijfel of dat wel kosher is.

Ordinary People is ook een schoon voorbeeld van een film die uitblinkt door zijn herkenbare personages die niet staalhard of heldhaftig in het leven staan, en die niet het hoofd kunnen bieden aan om het even welke moeilijke situatie. Alsof zwakheid niet zou mogen bestaan in een film . Ook de dialogen vond ik hier vaak geweldig goed werken. Alleen is dit geen film die veel moeite doet om visueel nog een extraatje te bieden waardoor het eerder als "toneel op grotere schaal" aanvoelt dan als film. Maar goed, 3,5* lijken me beslist verdiend.

Op de gok, vanwege de titel en de bijhorende prijzen, geen idee wat te verwachten en natuurlijk had ik de cast gezien. Maar bij de intro en het verschijnen van de naam Mary Tyler Moore, die ik meteen hard op uitsprak en me afvroeg waar ik de naam van kende, vraag ik me toch vooral af waarom deze naam voorkomt in het nummer Buddy Holly van Weezer. In Happy Days komt ze niet voor wat een logische link geweest zou zijn...

De film zelf, met de focus op Conrad die met bepaalde issues zit, is ook even zoeken aangezien ik de synopsis vooraf niet had gelezen. Aanvankelijk lijkt hij een gewone tiener met de nodige twijfel en moeilijke keuzes in het verschiet, en dat binnen een huishouden waar schone schijn lijkt te regeren en eigenlijk de drie familieleden faliekant langs elkaar leven. Een waar pronkstuk blijkt moeders toch wel op dat vlak waar vader een goedzak lijkt die wel contact wil maken. Pas bij de constatering van het recentelijk wegvallen van een vierde familielid kristaliseert het geheel verder uit als zijnde een te verwerken trauma, verwachtingen en de spreekwoordelijke olifant in de kamer die zorgvuldig vermeden wordt.

Subtiel is toch het karakter Beth en naast Conrad de interessantste. Een gecompliceerd masker van schone schijn, bazigheid, afkeuring op van alles en kille afstand. Interessant is bijvoorbeeld het gesprek met Conrad in de tuin waar even een vorm van contact lijkt te ontstaan maar deze ook al snel weer gierend uit de klauwen loopt en het schild zich weer sluit en ze haar eigen defensieve gesloten ik weer is. Subtiel is tevens de afkeuring die in heel veel dingen naar voren komt, Connie lijkt geen goed te kunnen doen. Uiteraard doet karakter Conrad daar niet aan onder worstelend met overlevers schuldgevoel, verlatingsangst, angst voor afkeuring en uiteraard alle wispelturigheid en hormonale schommelingen die een dergelijke leeftijd met zich meebrengt. Niet te vergeten het onvermogen zich aan te kunnen passen aan de vereiste schone schijn. Langzaam ontstaan er dan ook haarscheurtjes in het zorgvuldig gecontroleerde leven waar ieder zijn rol en taken lijkt te hebben, en langzaam stort het geheel dan ook in elkaar in een laat soort verwerkingsproces. Indringend en fascinerende zijn toch wel een aantal scènes en dialogen richting het einde en is het zelfs even onvoorspelbaar wat Conrad gaat doen. Ontzettend sterk, en iets dat mij naar de keel grijpt, is de reactie op de zelfmoord van Karen en de reactie van Conrad met het gesprek met de therapeut als gevolg. Het is dan ook fascinerende te constateren hoeveel een mens zichzelf onterecht kan kwalijk nemen.

Het mag duidelijk zijn dat deze slowburner, die trouwens ook een slowburner blijft maar dat is niet erg, een behoorlijke indruk maakt en een geweldige acteurs film is want Hutton, Moore, Hirsch en Sutherland zijn allemaal zeer sterk. Begrijpelijk zijn dan ook de vele nominaties en prijzen die de film verdient heeft.

Zo, dat beviel al weer een stuk beter. Ordinary People kende ik alleen van naam, en 'als de film die de Oscar heeft gewonnen in plaats van Raging Bull'. Het is een zwaarmoedige film over een familie met problemen, over trauma's en verschillende manieren waarop de familieleden daarmee omgaan. Conrad die zichzelf de schuld geeft dat broer Buck overleden is, depressief en zelfs suïcidaal wordt, moeder die schone schijn speelt en Conrad en z'n problemen lijkt te negeren en de vader die de boel bij elkaar probeert te houden. Zwaarmoedige kost, maar ijzersterk geacteerd door de hele cast. Het duurde wel even voor ik wat in de film kwam, ook omdat in het begin nog niet duidelijk is wat er nu precies aan de hand is. Sterk familiedrama.

Toch wel een vrij zwaar psychologisch drama waarbij de feiten in het verleden liggen en slechts zeer sporadisch en vluchtig even opduiken (in de nachtmerries van Conrad). De focus en het geheel van de film ligt erna en dat is een prima uitgangspunt om het trauma te kaderen.

Drie hoofdpersonages worden uitvoerig belicht in de film. Conrad zelf in eerste instantie die de dood van zijn broer wijt aan zijn eigen falen. Komt daarbij dat hij het gevoel heeft dat zijn afstandelijke moeder het hem kwalijk neemt dat haar zoon er niet meer is. Therapie vindt ze dan ook nonsens, laat staan dat je de buitenwereld informeert dat je psychologische hulp zoekt. Met een reisje en er even tussenuit zijn, wordt alles veel beter. De vader - geweldige rol alweer van Sutherland - is letterlijk het bindmiddel van het gezin. Zowel in- als extern tracht hij voor iedereen goed te doen.

Ondanks de oubollige look me zeker niet verveeld, integendeel zelfs. Sterk acteerwerk, een prima script en uitstekende dialogen doen veel. In dat opzicht ook steeds een verademing om de rustige charismatische Judd Hirsch, hier als psychiater, aan het werk te zien.

Sterke dramafilm, stond al even op mijn watchlist, eindelijk een plek gevonden om te kijken.

Een gezin dat met een overwerkt trauma moet dealen en elk lid gaat er anders mee om. Focus ligt vooral op de zoon, ijzersterke rol van een jonge Hutton! Verplaats je even in 1980, toen psychiaterie nog redelijk taboe was volgens mij? Surherland benoemt het ook een keer; Ik geloof niet in psychiaterie.... Dat maakt de gesprekken tussen Conrad en z'n psychiater fijn om naar te kijken (kreeg zelfde gevoel als in Good Will Hunting, ware het niet dat die film 15 jaar ouder is).

Trauma blijft iets persoonlijks en dat wordt in de film mooi belicht. De dynamiek tussen moeder, vader en zoon komt vooral op het eind ter sprake en feit dat de moeder een keer als 'ongevoelig ' ( to put it lightly) wordt geportretteerd is goed gedaan (uitstekende rol van Moore).

Blij verrast door deze prachtige film met veel emotie!

4*