
The Remains of the Day (1993)
Verenigd Koninkrijk / Verenigde Staten
Drama / Romantiek
134 minuten
geregisseerd door James Ivory
met Anthony Hopkins, Emma Thompson en Christopher Reeve
1958. Het Britse landgoed Darlington Hall dreigt te verdwijnen, maar een voormalig congreslid uit de VS koopt het op. Hij behoudt de butler James Stevens en de kokkin. Stevens krijgt een brief van de vroegere huishoudster Sally Kenton en besluit haar te bezoeken aan de Westkust. Via flashbacks zien we hoe de vriendschap tussen Stevens en Kenton is ontstaan, en welke belangrijke politieke zaken zich op het landgoed hebben afgespeeld.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=dsH83p_mfEs
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 66522)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)kijk op Film1iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 10,99 / huur € 2,99
Hopkins speelt voortreffelijk de rol van Mr. Stevens, een butler die waardigheid en plichtsgevoel zo hoog in het vaandel heeft staan dat zijn persoonlijke en emotionele ontwikkeling achter lijkt te zijn gebleven. Zijn vermogen om emoties te tonen wordt telkens op de proef gesteld en de komst van Miss Kenton maakt het er niet makkelijker op. Dit alles speelt zich af in de voordagen van de Tweede Wereldoorlog, waarbij het huis het toneel is van beslissingen die de koers van het land (en Europa) bepalen.
Wat deze film echter zo bijzonder maakt (en het oorspronkelijke boek, waarschijnlijk) is dat Stevens nooit echt lijkt te ontdooien. Zelfs wanneer miss Kenton toenadering zoekt en tot slot in huilen uitbarst kan hij het niet opbrengen om enige compassie te tonen, hooguit een standaard beleefd antwoord. We komen ook nooit echt te weten in hoeverre hij hiermee worstelt. Of hij echt probeert een beetje menselijkheid te tonen, of dat hij zijn plichtsbesef zwaarder vindt wegen.
Het mag zo nu en dan wat traag en rustig zijn, en qua verhaal heeft het niet zo ongelooflijk veel om het lijf, maar het zoeken naar wat er nu werkelijk in Stevens hoofd omgaat is wat de film intrigerend en onderhoudend maakt. Het sublieme acteerwerk van Hopkins is daarbij van grote waarde.
De film is niet voor iedereen -als kind had ik er vast niet zoveel aan gevonden- maar wie dit soort Engelse aristocratische drama kan waarderen is het de moeite waard.
Als Game of Thrones-fan kan ik het niet laten om ook even op te merken dat er maar liefst 3 acteurs uit de serie meedoen: Lena Headey (Cersei), Peter Vaughan (Maester Aemon) en Rupert Vansittart (Lord Yohn Royce).
Toch wel blij dat ik deze eens heb gezien, maar hoef hem toch niet meer terug te zien.
Ik veronderstel dat ik in zijn stijve butler houding ingehouden emoties moet herkennen?
Niet in die houding zelf. Dat is in principe zijn comfortzone waarmee hij al te persoonlijke gevoelens voor anderen buiten kan houden. Maar als Sally in zijn buurt is werkt dat niet meer. Dan voel je de onderhuidse stress die voortkomt uit het conflict tussen de uiterlijke houding en zijn echte gevoelens, die hij als ongepast ervaart gezien de context maar ook daarbuiten amper durft te beleven en uiten.
Niet in die houding zelf. Dat is in principe zijn comfortzone waarmee hij al te persoonlijke gevoelens voor anderen buiten kan houden. Maar als Sally in zijn buurt is werkt dat niet meer. Dan voel je de onderhuidse stress die voortkomt uit het conflict tussen de uiterlijke houding en zijn echte gevoelens, die hij als ongepast ervaart gezien de context maar ook daarbuiten amper durft te beleven en uiten.
Een rustige ingetogen film over het leven van dienend personeel in Engeland. Een inkijkje hoe het er aan toe ging bij de Engelse aristocratie. Prachtige rollen van Anthony Hopkins en Emma Thompson, het was een genot om naar de subtiele onderhuidse spanningen te kijken.
Een romance die nooit tot volle wasdom heeft kunnen komen door de extreme loyaliteit, perfectionisme en dienstbaarheid van mr. Stevens. Door de sprongen in de tijd blijft het verhaal ook boeiend.

Uitstekende film. Dit soort Britse, wat stijve en historische kostuumfilms kan ik altijd wel waarderen, en dan heb je ook nog Hopkins en Thompson. Misschien wel twee van de beste acteerprestaties ooit, en dan overdrijf ik niet. Wat Hopkins met alleen zijn gezichtsuitdrukkingen doet is waanzinnig.
Het verhaal is ook interessant en de manier waarop Lord Darlington (James Fox) helemaal wordt ingepakt door de nazi's is hemeltergend, maar wel zeer intrigerend. De production design en de locaties zijn ook fantastisch, en de twee verhaal- en tijdslijnen lopen vloeiend in elkaar over. En nogmaals, de manier waarop Hopkins de stijve, gereserveerde en loyale mr. Stevens speelt is briljant.
In principe heeft The Remains of the Day alles wat een onderdrukte kostuumdrama-romance nodig heeft, de hoofdpersonages ook nog eens neergezet door twee acteurs die geboren lijken voor het genre, al vind ik Emma Thompson toch duidelijk de betere.
En toch. Aan het einde van de film voelde ik het niet. En daar staat en valt toch zowat gans de film mee. Iets te sec, op een of andere manier, en ja, ik ken het genre. The Age of Innocence, om een genre- en generatiegenoot te noemen, deed het bijvoorbeeld wel.
2,5
Het deed mij allemaal denken aan die Duitsers die riepen dat ze het niet geweten hebben. Maar wat de film zo goed maakt is dat de Butler nooit zijn integriteit verliest. Hij lijkt zwak, niet in staat om werkelijk te leven, niet in staat on werkelijk keuzes te maken, maar zonder dat ik aan respect voor de Butler verlies. Misschien maakt mij dat net zo medeplichtig als hij?
Drama dat ik vanwege de goede beoordelingen hier maar eens geprobeerd heb, dat gedeeltelijk inlost, maar ook een fase niet helemaal wist te overtuigen.
Het is van af het begin duidelijk, er is veel gebeurt in Huize Darlington, met Stevens als middelpunt. Dat deze man letterlijk leeft voor zijn werk en dat praktisch als een militaire operatie regelt is ook duidelijk. Met een nieuwe eigenaar die minder van de etiquette is opent zich een mogelijkheid tijdelijk weg te kunnen voor Stevens. De reden is mij niet helemaal duidelijk, een tocht 'down memory lane' houdt het echter wel in.
Het is Lord Darlington die tijdens de terugblikken de aandacht trekt met opmerkingen over Het Verdrag Van Genève die hout snijden. Daarmee één van de grootste redenen voor WO2 identificerend. Tijdens de feestjes maar ook vergaderingen met landsbestuurders en notabelen die bevestigd dat Darlington een rol in de internationale politiek speelt en wellicht oorlog wil voorkomen, is Stevens andermaal de spin in het web die de heren dient. Met Lee Daniels The Butler, met Withaker in de hoofdrol, dient zich een vergelijking aan, een vergelijking die TROTD overigens niet wint.
Het is het gedrag van Stevens dat daarna onder de loep genomen wordt en een beeld van iemand die volledig in zijn baan opgaat en buiten de etiquette die zijn functie verlangt, ook niet reageren kan. Een emotieloze robot zou je kunnen zeggen. Toch wordt dan voorbij gegaan aan het tijdsbeeld en de doctrine die voor Stevens al tientallen jaren heerst. Geen relaties, amper tijd voor jezelf, fouten worden niet getolereerd, stiff upper lip zelfs als vader overlijdt en altijd die onderdanige houding. Ik vind niets, ik hoor niets, ik weet niets, ik ben slechts om te dienen... de kijk in het leven van de butler maakt TROTD tot een interessante prent.
Maar richting anderhalf uur komt wat mij betreft de sleet op het verhaal en begint het te slepen. Stevens wordt met al zijn beperkingen en remmingen een herhaling van zetten en het verhaal toont verder weinig nieuws meer. De tocht naar Miss Kenton en de daarbij gepaarde emoties van Kenton kan ik ook niet zo goed peilen. Zijn dit gevoelens? Is het de zucht naar acceptatie en erkenning? Is het een soort adoratie voor de eigenschappen als werknemer? Een vorm van onuitgesproken respect? Ik kan daar niet echt de vinger opleggen.
TROTD kan met dit alles een film met twee gezichten genoemd worden. Namelijk één met een uitermate interessante thematiek en tijd, maar van de andere kant wordt me niet helemaal duidelijk waar de scenarist of filmmaker heen wil of wat we moeten vinden of voelen voor Stevens. De film lijkt daar zelf ook in te blijven hangen en er lijkt een punch of verandering te missen die de boel afmaakt. TROTD is dan een prent die af kan vinken, aardig een keer te zien, en de film behelst zeker een soort vakmanschap maar het is niet wat ik er van verwacht nog gehoopt had.