The Bridges of Madison County (1995)

Aardige film, al werd ik niet echt door gepakt.

Clint Eastwood speelt een vriendelijke, rustige en vooral erg mannelijke persoonlijkheid, die tijdens een toevallige ontmoeting zijn vrouwelijke evenbeeld lijkt te zijn tegen gekomen. Dat vrouwelijke evenbeeld wordt gespeeld door Streep, een sterke huisvrouw en moeder. Het spel van beiden is sterk en de wijze waarop zij naar elkaar toegroeien wordt op een sterke manier uitgebeeld. Ze hebben duidelijk chemie en weten elkaar goed in evenwicht te houden.

De rest van de cast is minder goed. De kinderen van Streep, die terugkijken op het avontuur van hun moeder, zijn een stuk minder overtuigend. Sowieso haalt dat terugblikken van de kinderen mij telkens weer een beetje uit het “echte” verhaal. Ook wordt de film hierdoor behoorlijk lang. De regie is verder erg verzorgd en Eastwood laat af en toe wat mooie plaatjes zien van Iowa. Het grootste gedeelte speelt zich echter in huis af.

Zeker niet slecht dus. Prima acteerwerk van de oudjes, maar het verhaal eromheen en het spel van de jonkies, is toch een stuk minder overtuigend.

3,0*

Deze film is zo'n tijdloos liefdesmonument!

Een adembenemende prestatie van zowel Meryl Streep als Clint Eastwood.

Hoe kunnen levens zich ontvouwen en voor wat voor schrijnende keuzes kunnen mensen geplaatst worden, dat is de subtiele kern van het verhaal.

De film verteld het verhaal op een naturelle en overtuigende manier, geen vals sentiment maar oprechte herkenning.

Kijken als je de kans krijgt want dit is een evergreen!

Mooi, maar stukken 'trager' dan ik me herinnerde. De romance zelf is verbluffend mooi. Erg indrukwekkend om te volgen hoe ze naar elkaar toegroeien en wat ze voor elkaar gaan betekenen. Dat is dan ook de kracht van deze film, Streep en Eastwood zijn prachtig samen, vanaf de eerste seconden samen zijn ze geloofwaardig.

Toch duurde het op sommige momenten net allemaal iets te lang (en vrij saai soms, vooral in het begin), waardoor het wat inkakte. Dit komt voor mij door telkens de overschakelingen. Streep haar kinderen vond ik sowieso niet echt boeiend, jammer.

Wel blij dat ik hem toch nog eens herzien heb. Ik ben geraakt en heb toch even moeten vechten tegen een paar traantjes naar het einde toe.

Mooi liefdesverhaal. Streep speelt erg goed. Eastwood zie ik eigenlijk nog steeds als een grommende oude man die het heel goed zou doen in een soap met zijn starende blik richting camera, net alsof ie daarvoor iets heel boeiends heeft gezegd. Maar goed. Het liefdesverhaal is heel mooi. Jammer dat dat verhaal van de kinderen erbij moest want die komen allebei niet goed uit de verf in deze prent.

Ik ben het met Spetie eens dat de rest van de crew (vooral de kinderen) veel minder indruk maken dan Eastwood en Streep. Al met al vind ik de film wat te zoetsappig en voorspelbaar om een echt hoog cijfer te geven.

Deze film is niet tijdloos maar geeft een tijdsbeeld: ´je blijft bij je man`

De combi Eastwood Streep is perfect. De film pakt me nog steeds.

Degelijk.

Ik heb het enorm voor liefdesverhalen zoals hier, waar de liefde (on)mogelijk is en de hoofdpersonen verbitterd achter blijven.
Ook de vertelstructuur kan goed werken, maar dat is hier niet het geval. Zoon en dochter zijn meermaals een onaangename afwisseling op het idyllische liefdesverhaal van de mama en haar fotograaf. Daarnaast worden hun huwelijksperikelen door je strot geramd, wat een anticlimax.

Clint Eastwood zet voor zijn doen een verrassend breekbaar personage neer, al is hij soms een tikje te stijf. Zeker in de matig geschreven uitmaakscène is het net niet.
Meryl Streep heeft een boeiender personage en ondanks haar drukke gedoe komt zij beter uit de verf.
De acteurs die zoon en dochter spelen komen nog niet tot aan de hielen van het duo Eastwood - Streep, dat naast de individuele kwaliteiten vooral geruggesteund wordt door de chemie.

Als regisseur doet Eastwood wat ik van hem verwacht had. De film ziet er degelijk gemaakt uit, maar is ook erg klassiek - de moeilijke blik in de regen, seks voor het haardvuur etc.
Het camerawerk benut evenwel de fantastische locatie, hetgeen voor een geslaagde zomerse sfeer zorgt en ook opmerkelijk is dat de verouderingsmake-up er beter uitziet dan in latere films van Eastwood.

Dikke 3

Dit blijft voor mij de meest romantische film allertijden. Vraag me niet waarom, maar het is de enige film in zijn genre die mij echt aan het huilen brengt. Beide hoofdrolspelers acteren uitstekend en de regie is superbest. Ik ben sowieso fan van Clint Eastwood als regisseur, hij levert zoals altijd een meesterwerk. Ontroerend en prachtig in beeld gebracht., super

Voor de 4de maal bekeken en ik moet zeggen, hij raakt je steeds dieper en dieper....

Uren later ben je nog aan het bekomen...

De film kent een traag begin, maar dat zorgt er juist voor dat je helemaal opgezogen wordt in de personages van Meryl en Clint. Je beleeft het helemaal mee, de verliefdheid, de chemie, het verdiet, de pijn, de keuzes in het leven...Zoveel gevoelens dat het einde echt wel een moeilijke zit word zonder zakdoek in de hand....

Meesterlijk ontroerend!

Heel bijzondere en ontroerende film! Tranen met tuiten en zeker een bijblijvertje.

Op het eerste gezicht lijkt dit een eenvoudige romantische film.

Maar eigenlijk is deze film niet zo eenvoudig.

Hier bedoel ik mee dat het zeer knap gedaan is dat er maar twee zijn( Eastwood en Streep) die de film voor het grootste gedeelte dragen .

Het is nog knapper gedaan als je bedenkt dat er niet zo gek veel gebeurd in de film. Als

twee mensen die verliefd worden op elkaar en de keuzes die ze daar in maken .

Dan moet je als acteur van goede huize komen als je wilt dat de kijker toch ruim twee uur aandachtig naar de film blijft kijken.

En ik moet zeggen daarin is de film voor mij meer dan in geslaagd want vanaf het begin tot het einde had de film mij in zijn macht.

Wat zonder meer te danken is aan Eastwood en Streep die allebei heel erg sterk speelden .

Kortom ook voor de derde keer weer genoten van deze film .

Prima filmpje. Mooie beelden, goed acteerwerk en een mooie chemie tussen Eastwood en Streep is zeker aanwezig. Echter deed het me niet zoveel. Heb deze 'The Bridges of Madison County' vooral ervaren als een fijne wegkijker. De tijdsprongen naar de kinderen toe haalde het lekkere tempo wel een beetje naar beneden soms. In tegenstelling tot velen raakte deze prent mij niet helaas. Maar heb me prima vermaakt.

Prachtige film, Clint Eastwood versus Meryl Streep.

Een ietwat verveelde vrouw die op het platteland van Iowa, na vertrek van man en kroost,

toevallig een fotograaf van National Geografic aan de deur krijgt.

Hij is een wereldse man, Streep is aan de keukentafel blijven hangen met een brave boer.

Werkelijk schitterend is de uitwerking van het vervolg.

Meerdere malen gezien en alle keren niet droog kunnen houden, helemaal kapot van het .

Kan er niets aan helpen. Prachtig.

Ik denk altijd maar zo: als mannen niet zouden mogen huilen, hadden ze geen traanklieren gehad.

Maar bij t zien van deze film schieten die van mij wel in 'overdrive'

Pff... zit ik met een enorme brok in m'n keel. Mooie film, vooral door Streep.

Een goed drama/romantiek film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Clint Eastwood en ook een bekende

actrice Meryl Streep...

Ouderwetse opname...

Goed achtergrond geluid

(geen Dolby Digital aanwezig)...

Goed kwaliteit breedbeeld

(geen HD aanwezig)...

Tja ik geef geen top film... Nipte 3....

Zó romantisch en Clint Eastwood eindelijk in een andere rol! Prachtig!

Leuke film! Echte liefde is soms niet met degene waar je mee getrouwd bent....Meryl Streep is gewoon een goede actrice, heb niet veel van Eastwood gezien maar zeker ook een goede acteur.

Wat was 1995 een geweldig jaar voor films over de liefde. Deze en Before Sunrise (1995) laten je perfect voelen wat het betekent, en ook min of meer op dezelfde manier, al is dit duidelijk de volwassen versie van de twee.

Dit is een prachtige film, vooral omdat hij zo ontzettend goed weet te vangen welke gevoelens ermee gepaard gaan als zoiets als dit ineens op je pad komt. Want wat er gebeurt is geweldig, maar tegelijkertijd ook zo pijnlijk.

Dat wordt prachtig uitgelegd in de laatste scene tussen de twee:

I want to love you the way I do now for the rest of my life, but if we leave, we lose it

Je hoopt bijna dat het je niet overkomen was, want welke keuze je ook maakt, er gaat pijn en verlies mee gepaard.

Nergens zit er valse emotie of clichés die alleen in films voorkomen, elke stap vond ik van begin tot eind te begrijpen en herkenbaar. Dit komt door het realistische script maar waarschijnlijk ook door de manier waarop Meryl Streep het weet neer te zetten.

De mate van impact zal van persoon tot persoon verschillen, maar als je ontvankelijk bent voor een onderwerp als dit, of je hebt iets dergelijks meegemaakt of je denkt weleens na over dit soort dingen, dan zal het je echt weten te raken.

4,5*

Ik kende Bridges of Madison County alleen van naam, maar wist er verder niks van. Vroeger dacht ik dat het een trage, romantische zwijmelfilm was, dus ik heb er nooit echt aandacht aan geschonken.

Little did I know, want het blijkt een bijzonder sterke film te zijn, met een overtuigende Streep en Eastwood. De saaie sleur van het gezinsleven voor Francesca is treffend neergezet. De lusteloosheid, de uitzichtloosheid, de ontluikende liefde, het dilemma, de pijn en het onvermijdelijke verdriet dat daarmee gepaard gaat wordt heel goed inzichtelijk gemaakt.
Wat ik ook goed vond was dat de affaire werd gepresenteerd als een dilemma in plaats van een gemakkelijke keuze. Men had ook -zoals in zoveel romantische films- haar huwelijk extra 'slecht' kunnen maken, maar juist het feit dat haar man ook geen kwade gast blijkt, maakt het een stuk realistischer en het zware dilemma voelbaarder.

Overigens is het voor Streep een soort herhalingsoefening van Out Of Africa bemerkte ik. Overeenkomst is dat Streep in beide gevallen een rusteloze ziel speelt en een man ontmoet die zich moeilijk laat binden. Heel misschien wel Eastwoods beste film als regisseur en acteur omdat die hier voor het eerst toont dat ie kwetsbaar kan spelen. Een opmerkelijke keuze van hem ook, gezien hij meer bekend is om zijn macho films.

Film die me onbekend was, maar met Clint Eastwood achter de schermen ben ik er meestal vrij gerust in. Ook nu weer. Met The bridges of Madison County levert Eastwood een top romantische film af met weinig gezwemel, maar wel met de juiste touch. Het verhaal start met het testament en de nalatenschap van Francesca. Daaropvolgend gaat de film in flashback doordat de kinderen het dagboek van hun overleden moeder lezen. Schokkend is het wanneer ze vaststellen dat hun moeder een korte maar hartstochtelijke affaire heeft gehad.

Eastwood en Streep doen het fantastisch. Beiden voelen elkaar goed aan, weten de juiste snaar te raken en hun magie slaat over op de kijker. Fijne dialogen worden afgewisseld met mooie beelden. De film is niet geforceerd en doet echt aan, gaat niet in overdrive en kent een gepast einde. Ik genoot het meest van de kleine fijne dingen ten huize Francesca in Iowa. De conversaties en de situatie waarin Francesca zit lijkt zo vertrouwd en herkenbaar. Hoeveel mensen zijn er niet binnen hun relatie of huwelijk die hun leven wegcijferen voor hun gezin? En is dat wat je voor ogen had toen je als kind droomde over je toekomst? Niet dat Francesca ongelukkig is, want ze heeft een goede man. Geen vent die drinkt of haar mishandelt. Alleen is het de sleur, de lusteloosheid van haar bestaan ergens in het plattelandse Iowa. Maar is dit hét dan? Moet je je schikken in het lot doordat je het pad van het huwelijk bent ingegaan? Als extra pigment wordt de maatschappelijke sociale druk ook mooi verweven in het verhaal. Vreemd gaan is not done in sommige conservatieve streken in de VS, toen niet en wellicht nu nog steeds niet.

Het einde maakt de film daarom sterker omdat dit dilemma een hoogtepunt bereikt. Gezien het een flashback betreft en de kinderen van niets wisten, wist je eigenlijk al welke keuze Francesca gemaakt heeft. Beetje jammer, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door het pakkende einde. Super film, één van de beste romantische films die ik al zag. Eentje om over na te mijmeren ...

Wat een mooie film. Meryl is echt in topvorm. Clint doet waar hij goed in is. Het ogenschijnlijke simpele verhaal sleept je mee tot een moment dat ik spontaan moet huilen en ik ben geen huilebalk.

Romantisch, vrij oubollige insteek, eventueel realistisch, sentimenteel, klein en toch enorm boeiend.

Heel knap gemaakt en de perfecte hoofdrolspelers, Meryl en Clint.

Mooi hoe eenvoudig deze film het houdt. Er wordt echt de tijd genomen, en voor 95% zie je alleen maar Streep en Eastwood op het scherm, die beiden erg sympathieke personages spelen. Streep zet echt een prachtrol neer. Ook niet te theatraal gelukkig, zoals tegenwoordig haar gewoonte is. Heel sterk ook dat de aantrekkingskracht tussen Francesca en Robert zo voelbaar wordt gemaakt aan de hand van al die gestolen blikken en kleine gebaren. Ook de melancholische toon is erg sterk. De film ontstijgt zoetsappigheid.

Wel is het zo dat de film na de lang uitgestelde eerste kus wat minder bijzonder wordt. Ik denk dat het verhaal zonder ook minstens zo krachtig was geweest. Het drama en sentiment slepen hierna net wat te lang door, en het einde is natuurlijk wel echt een fantasie. Daarnaast is de verhaallijn rond de kinderen van Francesca wel heel simpel. Waarschijnlijk is het bronmateriaal minder dan Eastwood zijn eigen inbreng als regisseur. Grappig overigens dat ze over Bari praten alsof het een of ander klein gehuchtje is. 3.5*.

Clint doet romantiek.

Ik zal deze film indertijd hebben overgeslagen vanwege Meryl Streep - en dan zeker al in combinatie met romantiek. Nog net niet zo erg als een familiedrama, maar wel erg dichtbij. Maar het valt mee, blijkt - er was wel een scene waarvan ik vond dat ze wat aan het overacten was, maar het was niet de hele film, en ik ergerde me er ook niet bovenmatig aan. Puntje voor Clint de regisseur, die zijn zaakjes goed onder controle houdt. En daarnaast zet hij een fenomenale rol neer - misschien een tikkie meer stereotype mannelijk dan we nu langzamerhand gewend beginnen te raken, maar het speelt in de jaren 60 of zo. En net zo zijn de mores waarmee Streep haar leven leidt, haar keuzes maakt ietwat uit die tijd. Wat niet zo fijn werkt is het gedoe met de flashbacks, en de kinders spelen ook wel bepaald minder goed - vooral zoonlief. Maar gelukkig krijgen ze ook weinig screentime.

Verder eigenlijk gewoon in alles een stereotype Clint film - solide vakwerk, goed gespeeld, strakke regie, niet erg verrassend en ietwat op veilig. Maar als het zo’n fijne film oplevert is dat geen kritiek. Integendeel.

Mijn vriendin kwam met deze film aanzetten en ik heb maar eens over mijn hart gestreken. Want de plot maakte me niet bepaald enthousiast. Maar vooruit, laten we het een kans geven.

Het verhaal is een raamvertelling waarbij de nu-scenes echt vrij beroerd zijn. Een aantal familieleden ruimt het huis op van hun overleden moeder en ontdekken dat ze vroeger een affaire heeft gehad. Beiden kampen ze ook met relatieproblemen, maar die zijn zo matig uitgewerkt, dat we totaal niet met deze personages meeleven. Vooral de man acteert niet overtuigend, en deze scenes voegden weinig aan het verhaal toe, behalve dan dat ze de doorkijk bieden naar de romantische verleden.

De tweede akte, waarin de romance ontluikt, was voor mij echt te zoetsappig. Mooie beelden, en een aantal fijne scenes, maar het is allemaal wel erg perfect. Dat de editing constant gebruik maakt van lelijke fades maakte het er niet beter op. Gelukkig acteren Streep en Eastwood fantastisch, dus leef je gemakkelijk mee met hun liefde.

Uiteindelijk is daar dan de derde akte, die de film op het nippertje naar een hoger plan tilt. Vooral de scene waarin ze haar zieke man in bed verzorgt, en hij begrijpt dat hij niet alles heeft kunnen geven, raakte een snaar. Ook de scene in de auto bij de stoplichten is prachtig in beeld gebracht. Hierdoor zat ik uiteindelijk toch ontroerd te kijken, waar ik me uur uur daarvoor nog irriteerde aan de oeverloos romantische scenes en de clichematig neergezette karakters.

3*

Herzien en de aandrang om de score te verlagen is groot… maar ik doe het niet.

Het budget was blijkbaar opgesoupeerd om Clint en Meryl vast te leggen, want die kinderen, zeker de man, zijn tenenkrullend slecht. Sommige scènes zijn ook echt klungelig… met die body double waar Meryl Streep haar lichaam inspecteert voor de spiegel schrik ik mij een hoedje. En als die kinderen op het einde van het verhaal daar wat onnozel staan te glunderen… waarna de man zijn zeur Betty, of was het Betsy, in de armen te sluiten… het contrast met de kern kon niet groter zijn.

Want de kern van deze film blijft bloedmooi en ontroerend. Streep (en de film) maakt een mooi pleidooi om genunaceerd tegenover 'overspel' aan te kijken, maar ook voor huwelijkstrouw. Iets waar zij toch ultiem blijk van geeft om zichzelf verder weg te cijferen voor haar kinderen en haar man 'die dit niet verdient'.

Een idylle van 4 dagen vol hunkering en onversneden erotiek, ook al komt er geen tepel (tenzij die van Clint) aan te pas. In die hartverscheurend mooie momenten is de film absoluut vijf sterren waard. Een beetje verwant met Lost in Translation. En ja, Streep heeft die gave om soms zelfs in één shot van banale doorsneevrouw plots in een adembenemende schoonheid te veranderen, wat het allemaal nog aangrijpender maakt.

De film vertelt het verhaal van de “National Geographic”-fotograaf Robert Kincaid (Clint Eastwood) en de huisvrouw Francesca Johnson (Meryl Streep) wiens wegen elkaar kruisen in de jaren zestig.

Terwijl haar man en kinderen weg zijn op de Iowa State Fair in de zomer van 1965, vraagt Robert Kincaid aan Francesca Johnson de weg naar de “Rosamunde Bridge”. Hij vertelt haar dat hij in de regio is om bruggen te fotograferen voor zijn beroemde werkgever. Ze stelt voor om hem de brug aan te wijzen en na de “Rosamunde Bridge” is er een mooie ‘brug van gevoel’ met elkaar opgebouwd en zo begint hun vierdaagse romance.

Na deze vier dagen vertrekt Kincaid en blijft Francesca achter met haar gemengde gevoelens van verdriet over een verloren liefde en geluk voor haar familie die is teruggekeerd. Ze kan niemand vertellen wat er met haar is gebeurd en heeft het allemaal opgeschreven in een dagboek dat nu, na haar dood, is gevonden door haar kinderen.

"The Bridges of Madison County",

die titel op zich is al genoeg om de helft van de mannelijke bevolking weg te jagen!

Ze weten dat het een romantisch drama is en hoeven het niet eens te zien, ze zijn er al van overtuigd dat ze het niet leuk zullen vinden. En toch, als ze maar de tijd namen om het eens te proberen, zouden ze er misschien door verrast worden. Ik weet dat ik dat was, dus waarom zouden anderen er niet dezelfde gevoelens over hebben?

Met deze film bewijst Clint Eastwood een goede regisseur te zijn die veel meer kan dan acteren in westerns. Eigenlijk had dit zijn tweede meesterwerk moeten zijn, Unforgiven (1992) was zijn eerste, daar bestaat geen twijfel over maar naar mijn mening maakte hij een kleine, maar fatale fout. Het feit dat hij steeds terugkeert naar Francisca’s volwassen kinderen die het dagboek lezen, neemt hij een deel van de magie weg.

Als ze alleen in het begin en aan het einde in de film waren geweest, was het verhaal waarschijnlijk een stuk beter geweest, want zij zijn niet de echte sterren van deze film. De echte sterren zijn Meryl Streep en Clint Eastwood die beiden uitstekend werk leveren in deze film. Hun acteerwerk voelt zo natuurlijk aan dat het bijna lijkt alsof ze helemaal niet acteren. De chemie tussen de twee is ongelooflijk en puur, ondanks de bijna 20 jaar leeftijdsverschil in dit verhaal.

Toch is al met al, deze film een aangename verrassing!

Normaal gesproken ben ik niet zo'n fan van romantische drama's maar ik zal nooit een film afwijzen, gewoon omdat het tot een bepaald genre behoort of vanwege de titel.

Het voelde echt zonder al te sentimenteel te zijn, het bewoog zonder oubollig te zijn.

Dit is echt een erg leuke film die iedereen eens zou moeten proberen. Ik weet zeker dat velen zullen zeggen dat het niet goed is, alleen omdat er geen achtervolgingen of grote explosies in zitten, maar voor iedereen die op zoek is naar een liefdesverhaal voor volwassenen, is dit zeker het bekijken waard.

Een prachtige 8 als waardering voor deze film!

...this kind of certainty comes but just once in a lifetime.

Wat een ontzettend bekende titel uit de tijd dat er nog goede filmprogramma's op tv kwamen met Rene Mioch of Jac Goderie. Tevens nam ik altijd een magazine bij de videotheek mee om die keer op keer tot verslijten toe door te bladeren. The Bridges Of Madison County kon je destijds niet ontgaan want deze film werd toch behoorlijk bejubeld. Trekken deed een dergelijke film mij totaal niet vanwege het genre liefdesdrama en met een dergelijke stoffig ogend karakter als de oude Eastwood. Maar tijden veranderen, zo ook inzichten en smaak. Dus het moest er toch maar eens van komen.

Zoeken is het echter wel met de kids struinend door moeders spullen die nogal verbaasd zijn rond de ontdekking en wat een irritant karakter is zoonlief. Oh...jakkes moeder heeft het over verliefd zijn en sex, boehoe! Zijn we een beetje volwassenen? Wat een kleuter die vent te zuchten en te piepen dat hij het niet wil horen. Maar gelukkig wordt er snel overgeschakeld naar Franseca en het beeld betreffende haar rol binnen het gezin die vooral functioneel lijkt en dit vanzelfsprekend is zonder een woord teveel aan tafel of dank je wel. En zo sluipt Robert toch voorzichtig het leven van Franseca binnen zonder dat er, bij wijze van spreken, een bom valt. De impuls of vibe die zoveel te weeg zal brengen laat zich niet meteen als wereldschokkend identificeren maar is eerder subtiel te noemen.

En zo ontwikkelt de chemie zich tussen de ingedutte Fran en de bereisde, wereldwijze maar vooral charmante Robert op subtiele wijze. En waar ik tot het humoristische moment met het bosje bloemen nog wel iets had zo van wat gaat dit nu eigenlijk worden, grijpt de chemie tussen het stel, dat toch in eerste instantie onschuldig is en zich natuurlijk en vanzelf ontwikkeld, me toch best wel. Het is een interessante ontmoetingen tussen twee verschillende levensstijlen waarover ook pittig gediscussieerd wordt en waar toch altijd interessant is hoe de kijk op het leven van een ander is. Want waar Fran meent een simpele vrouw te zijn met een rol en leven in de marge duidt Robert haar toch als de stabiele cornerstone waar alles omdraait en die niet alleen functioneel is maar ook belangrijk. En wat kan een stukje waardering op dat vlak met een mens doen.

De film ontwikkelt zich daarna zoals verwacht met de opbloeiende romance en daaraan gekoppelde, en vooral moeilijke, keuzes in het verschiet. Verliefdheid, verlangen, realiteit, keuzes, wrijving, het wordt allemaal subtiel en langzaam gebracht zoals bij de film past met het laatste etentje toch wel als tragisch en emotioneel hoogtepunt net als het moment in de regen die mij persoonlijk plotseling toch wel heel erg bij de keel grijpt. Want even zag ik mezelf staan aangezien ik een paar jaar geleden Robert was en zij niet kon of durfde, iets dat voor mijn gevoel ook een once in a lifetime was. En zo blijkt het langzaam en zorgvuldig opgebouwde The Bridges Of Madison County toch een film die richting het einde beladen is met tragiek en een bepaald noodlot rond dingen die niet kunnen en daarna wel haast mythische proporties a la the one that got away krijgen. Want zoals Fran zelf zegt, het was bijzonder omdat het niet kon, maar bijzonder was het niet gebleven als ze mee gegaan was. Wellicht had ik me ook na enkele weken al bedacht met mijn Fran, helaas zullen we nooit weten. Fraai is daarna nog wel het stukje spiegelwerking dat ontstaat bij de twee kinderen waarbij vooral zoonlief eindelijk uit zijn kinderlijke en onvolwassen rol valt en het er toch op neer komt dat ieder huisje zijn kruisje heeft.

En zo blijkt The Bridges Of Madison County toch een erg sterk drama die even momentum moet opbouwen en daarna nog lang naklinkt . Sterk, erg sterk!

Niet iedereen wordt enthousiast als moederlief gaat vertellen met wie ze heeft liggen of had willen batsen. Ook voor mij destijds een film om te skippen maar nu ondanks Streep toch geinteresseerd omdat Eastwood toch best veel goeien gemaakt heeft.

Schitterende film. Wat Eastwood hier met La Streep in de keuken uitspookt, is om vingers van af te likken. Nee, beste generatie 2000 ik heb het niet over expliciete seks of beukend geweld of snuivend drugs maar gewoon tedervol, liefdevol, oprechte liefde.

Wat Eastwood zo treffend laat zien zijn die stille momenten, menselijke details, de signalen. Streep is het hoofdpersonage (haar standpunt wordt verteld) en zij neemt telkens initiatief voor een stap verder in de romance. Het begin waar de kleine irritaties van haar gezin zichtbaar zijn bv deur hard dichtslaan, radiozender veranderen) om dan over te schakelen naar een soort vrijheid (alleen thuis, dromerig, grappig), de eerste ontmoeting (in de wagen de eerste keer naar de brug waar de dialoog de tegenstelling tussen Streep (zekerheid, routine, streekgebonden) en Eastwoood (zorgeloos bestaan, wereldburger) reeds naar voren komt en op de brug mooi die stille momenten waarop Streep heimelijk naar Eastwoood kijkt, mijmert, peinst. Nee, dit is geen oppervlakkig boy meets girl verhaal maar een diepgaande verkenning van emoties die botsen met ratio. Romantiek komt tot leven, de sleur van het leven wordt doorbroken, Streep kiest voor passie.

Een tweede belangrijk element is dat regisseur Eastwood geen haast maakt in het vertellen want bv de eerste avond is er niks gebeurd. De romance groeit. Streep komt tot leven, cf herontdekken van lichaam, koopt jurk, kijkt heimelijk naar Eastwood die zich buiten wast. Het zijn die kleine dingen die Eastwood laat zien en zorgt voor het waarom dat Streep uiteindelijk zo handelt. Maar ook in dialoog worden de personages en hun leven sterk geschetst. 1ste gesprek 1ste avond is het duidelijk dat er geen passie in Streep's leven is, ze heeft zich opgeofferd voor het gezin.

Meryl Streep heeft grote waardering gekregen voor haar acteer carrière maar ik heb nooit echt Streep groots gevonden. Maar hier is ze werkelijk fantastisch. Hoe ze haar personage vorm geeft, steeds aarzelend in expressie, in de war gebracht door die opborrelende emoties, haar onhandige grapjes. Hoe ze 's avonds alleen in de schommelstoel zit of hoe ze zich verkoelt aan de ventilator. Streep is gewoon Francesca, een moeder die uit Italië naar Amerika is gekomen maar ontdekt dat in haar veilig bestaan op een idealistisch platteland dromen en passie ontbreken. Eastwood als acteur is goed, degelijk maar komt wel tekort als er drama moet worden gespeeld. Tijdens de ruzie aan de keukentafel de laatste avond wordt Eastwood gewoon overklast door Streep.

Ik sta er nog steeds versteld van dat ik deze film zo goed vind. Het plot, de set up, de poster ... alles wees naar een zoetsappige voorspelbare romantiek maar Eastwood weet dit zo subliem te omzeilen door te focussen op de innerlijke tegenstellingen van de personages. Wanneer Eastwood de eerste avond weggaat bv, wil Streep toch hem tegenhouden maar de telefoon rinkelt (haar man) en dit maakt het onmogelijk. En de scene in de regen is sterk, zeer sterk. Na afloop was ik oprecht ontroerd. The Bridges of Madison County groeit beetje bij beetje uit naar een ongekende intensiteit waarin mensen moeten kiezen voor hart of verstand. Eastwood lijkt te willen zeggen : Is er wel een juiste keuze ?