Sophie's Choice (1982)

Voor mij persoonlijk was de scène, waarbij Stingo het huis binnenkomt en achter Nathans broer aan de trap oploopt en de slaapkamer inloopt waar Sophie en Nathan liggen, het meest aangrijpend.

Echt zo'n lood in de schoenen gevoel. Zo'n eenzaam moment waarbij je volledig op jezelf bent aangewezen. Eén met je gevoelens. Je wilt niet maar moet toch door.

Eigen ervaring en dus herkenning speelt hierbij een grote rol. Daarom ook vond ik de keuze die Sophie moest maken net even wat minder indringend.

Een goede drama/romantiek film...

Goed en langdradige verhaal...

Goed acteerwerk...

Bekende actrice Meryl Streep speelt wel goed...

Geen HD aanwezig, overal geruis en af en toe

schokkende camerabeweging...

Goed achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Geen top...

Zeker wel top!

Beste wat ik in tijden gezien heb.

Er zit zo veel in deze film.

Ik geef films zelden of nooit na 1x kijken hoger dan 4*

Maar deze film is geen goede film.

Dit is uitstekend!

Herzien op blu-ray, in een netjes opgepoetste versie. De visuele aanpak is aan de theatrale kant, met een overdaad aan interieurshots, maar het akteerwerk is ontegenzeggelijk van zeer hoog niveau. Zowel Meryl Streep als Kevin Kline heb ik nooit beter gezien. De plot ontvouwt zich erg langzaam, iets dat veel vlotter had gekund, maar de film heeft eigenlijk best een prettig tempo en de plot is doorgaans boeiend genoeg. Eén en ander werkt toe naar een emotioneel verwoestende finale, die nog steeds indruk weet te maken.

Een Hollywoodblik op de holocaust. Anno 1982 was bovendien het nog niet zo evident om zo'n film te maken. Dit zal zeker toen nog meer impact gehad hebben. De focus van de film ligt echter bij de driehoeksrelatie en gaandeweg komt de link en de gevolgen van de oorlog naar boven. Het drietal lijkt met momenten wel een groep hipsters en ik moest snel denken aan de film Dreamers. De wat naïeve schrijver heeft te maken met 2 mensen die zich onttrekken van de realiteit. Hij blijkt gek te zijn en zij draagt de gevolgen van de holocaust waar ze weliswaar van ontsnapt is maar het psychologische litteken nooit meer zal genezen. Vluchten in een fantasiewereld is dan ook haar enige oplossing. Stilaan opent ze zich toch voor de schrijver en vertelt over haar verleden.

Het duurt wat om in de film te komen en is ook weinig boeiend in het begin. Er zijn ondertussen ook al meer films gemaakt over de gruwel van de oorlog die verder gaan bij het in beeld brengen. Voor generaties die de oorlog niet hebben meegemaakt, is dat een grotere indruk dan in deze Sophie's Choice. Ook al zijn de gebeurtenissen uiteraard sowieso indrukwekkend en gruwelijk. Het gaat over de manier hoe je dat in een film wil en kan geven. De scènes over het verleden zijn dan ook de meest interessante. Meryl Streep is een echte Hollywood-actrice die mooi past in het profiel dat ze er hebben van actrices, maar hier is ze echt wel sterk. De keuze van haar personage Sophie is dan ook een klassieke scène.

De film komt langzaam op gang, Het was ongeveer na 45 minuten dat het verhaal zich begon te ontplooien. Een mooi en warm romantisch drama. Goed acteer werk van allen. Goede regie. Voor mij geslaagd en ik heb er van genoten.

Stel, je bent een alleenstaande moeder met een zoon en een dochter, en tijdens de Tweede Wereldoorlog beland je samen met je kinderen in een Pools vernietigingskamp. Van de kampcommandant krijg je het volgende te horen: één van je kinderen mag blijven leven, de ander gaat direct de gaskamer in. Je mag zelf kiezen welke. Kies je niet, ook prima, maar dan gaan beide kinderen eraan. Voor deze onmenselijke keuze komt de Poolse Sophie (Meryl Streep) te staan in de film Sophie's Choice (1982).

De film begint enkele jaren na de oorlog, wanneer Sophie met een hufter van een vriend (Kevin Kline) samenwoont in New York. Door middel van flashbacks leren we het leven van Sophie tijdens de oorlog kennen en komen we achter de verschrikkelijke waarheid. Sophie's Choice is een hartverscheurend drama, maar dat maakt het ook zo mooi. Enige minpuntje vond ik het geforceerde Poolse accent van hoofdrolspeelster Meryl Streep, maar haar prima acteerwerk maakt veel goed. Een mooie film dus, die het herkijken op termijn zeker waard is. En ik verklap niet voor wie Sophie uiteindelijk kiest, daarvoor moet je zelf de film maar gaan kijken. 4*

Sophie’s Choice vertelt het levensverhaal van Sophie, een overlevende uit Auschwitz. Zij woont intussen in de Verenigde Staten, maar heeft haar gruwelijke verleden nog niet verwerkt. Ze heeft een relatie met de instabiele en soms agressieve Nathan die haar destijds gered heeft. Er ontstaat een driehoeksverhouding met Stingo die onder het koppel een kleine kamer bewoont.

De contacten tussen Stingo en Sophie zijn innemend en ontstaan wanneer Nathan weer eens verdwenen is na een ruzie met Sophie. Aan de hand van flashbacks wordt het verleden van Sophie kenbaar gemaakt en ontstaat er een innige band met Stingo.

Meryl Streep doet het geweldig als Sophie en dat is één van de grootste troeven van de film. Helemaal in de film heb ik niet gezeten. Bij momenten wat langdradig. De film zit vol lange dialogen die niet altijd aanslaan. Wat wel geslaagd is dat de impact van de concentratiekampen wel kenbaar wordt gemaakt zonder hierbij in gruwelijke (gebruikelijke) details te treden. Qua onderwerp een zware film, maar visueel lichter verteerbaar. Drama en romantiek zijn met elkaar verweven waarbij een tweede kijkbeurt geen overbodige luxe is.

Het drama is eerlijk, het dilemma natuurlijk afschuwelijk en Meryl Streeps vertolking superbe, maar wat me overkwam toen ik deze film voor het eerst zag (ergens in de jaren 80) gebeurde me bij herziening opnieuw: eigenlijk vind ik de rol van Kevin Kline veel interessanter. Als ik zijn intimiderende manie niet meer zo indrukwekkend vind als vroeger komt dat alleen maar omdat ik hem sindsdien in zo veel andere intense rollen heb gezien, van de hilarische Otto in A fish called Wanda via de ontwapenende Dave tot de vrolijke senior in Last Vegas, en hoewel hij in geen van al die rollen op vergelijkbare wijze onheilspellend was is zijn werk toch altijd van een betrouwbare kwaliteit geweest. Sophie's choice was de eerste film waarin ik hem zag, en hoewel dit voor de meeste mensen vooral Meryl Streeps film is begrijp ik zelf niet waarom Kline hier niet op z'n minst een nominátie voor een Oscar aan heeft overgehouden. Peter MacNicol is sindsdien helaas enigszins onder de radar verdwenen.

Tegenvallend geheel die mij teveel liefdesdrama is dan drama, en waarvan ik vind dat de kern van het verhaal toch een beetje verloren gaat door randzaken.

De kern van het verhaal is interessant genoeg. Niet alleen krijgen we te maken met 'de keus' maar tevens ook het overleverschap en trauma na afloop. Hoe ga je daarmee om...? Een raadsel en erfernis voor velen in de jaren na de oorlog. De beschadigde Sophie zien we terug in een merkwaardige relatie met de labiele Nathan, iets dat in eerste instantie wel interessant is. Na de toevoeging van Stingo verwordt het gebeuren tot een platonische driehoeksverhouding. Langzaam komt tussen de ups en downs, datgeen wat vooraf ging, naar voren. Iets dat te erg is om over te praten. Streep blinkt uit in haar rol als getraumatiseerde vrouw, die vertelt en, zo blijkt, voor een onmogelijk keuze kwam te staan. Verder nog aardig te noemen het prima beeld van het kamp en de mooie klassieke muziek.

Toch verliest de film zich wat mij betreft teveel in de dol dwaze uitspattingen van Nathan en het gefladder van Stingo die een kans hoopt te maken op Sophie. Door deze trage opbouw voelt de film ontzettend traag en lang over, bovendien boeit de relatie tussen de drie me op een gegeven moment totaal niet meer. Wel weer interessant en vast niet toevallig, het feit dat Sophie weer kan kiezen tussen twee en het weer niet kan. In ieder geval niet een keuze tot iets beters.

Sophie's Choise was niet bepaald wat ik er van verwacht had en kom me daardoor maar zelden echt boeien. Aardig voor een keer is dan ook het eindoordeel.

Voor heftige drama ben ik altijd wel te porren. Ik hoorde over dit verhaal en de onmenselijke keuze waar Sophie voor komt te staan...

Dit greep me bij de keel, en ik wilde die film dan toch echt eens gaan zien. Maar het viel me een beetje tegen. Zoals al eerder gezegd vond ik ook alles erom heen, naar het moment toewerkende, een beetje te langdradig. Enerzijds stemde het me plezierig dat ik soms het idee had meer naar een filmhuisfilm te kijken dan naar instant Hollywood vermaak (waar ik geen moeite mee heb, maar het is vaak toch wel iets laagdrempeliger), maar ik vond de inhoud net iets te karig om boeiend te kunnen wezen. En eenmaal bij dat moment, de keuze, was ik dan ook iets te veel gedistantieerd om me te raken. Eén punt was wél oneindig positief: ik ken Meryl Streep niet echt goed, heb te weinig van haar films gezien. Maar manmanman, haar acteerprestaties zijn fe-no-me-naal! Dat is dan ook wat mij de meeste indruk maakte in de film.

Wel voldoende, maar gewoon..., een voldoende: 3*

Pakkend melodrama. Eigenlijk valt er over deze film heel weinig kritiek in te brengen. Als nagedachtenis voor het innerlijk leed dat de holocaust overlevenden met zich moesten dragen voor de rest van hun dagen is dit de film bij uitstek. Het voelt ook aan als een ode aan menselijkheid. Een jonge Amerikaan gaat in een flat wonen en wordt er bevriend met Sophia, een Poolse overlevende van de Auschwitz-gruwel en haar labiele minnaar, Nathan. Het einde brengt één van de meest hartverscheurende scènes uit de filmgeschiedenis. En verdomme zeg, wat een stevig intens acteerwerk van Meryl Streep... Een masterclass acteren, tien op tien. . Haar Oscar was meer dan verdiend.

Ik geef 3,5 want melodrama is ten eerste niet echt mijn voorkeursgenre. Door het slome tempo in het eerste uur en de sobere huiskamerregie voelt het slepend aan maar uiteindelijk toch een sterk verhaal. Sophie heeft trouwens twee keuzes te maken in de film. De ene ligt in het verleden, de andere is tussen de twee mannen, één die haar een geborgen en veilig bestaan aanbiedt en de ander die haar meesleept naar haar ondergang....

Erg goede film over de traumatische ervaring van een concentratiekamp. Goed in beeld gebracht welke impact dit heeft gehad om iemands leven. De 'keuze' scene was kort maar erg imponerend. Heb nog even opgezocht of dat jonge meisje geen trauma's heeft over gehouden aan haar rolletje. Gelukkig niet.

Dat eeuwige gezeur dat de jeugd niet deugd! De Egyptenaren klaagden al over de jeugd. Het is van alle tijden: wie zegt dat de jeugd niet deugt is zelf ver van zijn jeugd geraakt, is een oude zeur geworden. Mensen veranderen niet, wie in de 16de eeuw leefde dacht niet anders dan iemand die in de 21ste eeuw leeft.