Manon des Sources (1986)

Een slag minder dan het 1e deel maar nog steeds goed genietbaar , het ontbreekt helaas aan wat meer diepgang in het hele verhaal en de uiteindelijke ontknoping van de familiebanden tussen de personen is net wat te ongeloofwaardig en toevallig om serieus te nemen .

Beter dan Jean de Florette, omdat de wendingen talrijker zijn en alle gebeurtenissen van Jean de Florette in een stroomversnelling raken. Intussen zijn Ugolin en le Papet door hun vuile streek vruchtgebruikers van de grond van hun buur en hebben dus ook volle toegang tot het water. Manon, de dochter van Jean de Florette, leeft teruggetrokken van het dorp als geitenherder. Ugolin is heimelijk verliefd op haar maar ze heeft meer oog voor de jonge dorpsleraar. Wanneer geen druppel water meer toekomt in het dorp, staat heel het dorp in rep en roer. Maar het is vooral de fantastische finale ontknoping die de tragedie zijn volle slagkracht geeft. Een indrukwekkende Pagnol verfilming.

Vandaag al heb ik dus het vervolg op https://www.moviemeter.nl/film/4347 gekeken. En het is een feit dat beide films echt bij elkaar horen. Bij de eerste film was het einde eigenlijk best onbevredigend, al klopte het verhaal wel. Maar in deze film wordt het verhaal van de eerste film verder voortgezet en is het einde uiteindelijk wel passend. Nu is het een rond verhaal met de eerste film. Al vraag ik me wel af als mensen de eerste film niet gezien hebben, of ze het einde dan begrijpen. Al wordt er aan de andere kant ook wel veel van de eerste film nog uitgelegd. Dus waarschijnlijk is het toch geen probleem. Maar goed, de twee films samen vertellen wel een heel mooi verhaal. Een verhaal dat ook mooi en sfeervol in beeld wordt gebracht. En daar wordt dan ook de tijd voor genomen. Alles bij elkaar is het ruim drieënhalf uur. Maar toch verveelt de film geen moment. Mooie film en mooie acteerprestaties.

Het bijzondere aan Jean de Florette 1 is het morele conflict: de eigen belangen, van de lokale bewoners, versus de belangen van de ander, die van buiten komt. Ingekaderd in plattelandsmores. Waarbij die film je overhaalt om tenminste van beide kanten het perspectief te zien. Bij Manon des Sources ontbreekt dit alles en komt er in de plaats daarvan een veel traditioneler wraakverhaal, vol schuld en boete. Het tweede probleem van deze film is dat het tempo onevenwichtig is. Begin en eind kennen hetzelfde trage tempo van deel 1 maar in het middenstuk worden in vliegende vaart enkele ontwikkelingen afgehaspeld. Tenslotte leek het acteerwerk me een stukje minder, het is er regelmatig overheen, ook bij de bijpersonages (die dorpsbijeenkomst). De rol van Beart vond ik niet geweldig, zowel qua schrijven als acteren. Verder is ze toch wel wat te mooi en die wapperende haardos raakt maar niet in de war. Zo is Manon des Sources een pak minder dan Jean de Florette 1, die al een beetje tegenviel.

Het eerste deel zag ik alweer wat maanden geleden en met het zien van Manon des Sources is het epos helemaal compleet. Het was een mooie kijkervaring waarin menselijke eigenschappen als hebzucht en wraak centraal staan. De finale heeft nog wat extra's in huis en rondt de twee delen in stijl af. Het was echt genieten van de inwoners van het kleine Franse dorp en de prachtige omgeving. Het voelde ook echt authentiek aan en dit droeg zeker bij aan de beleving.

En als pinksterweekend afsluiter met deze Manon des sources aan de vierde top250er van het weekend en samen met Lilya 4 Ever mededinger voor de titel van beste film van het weekend. En dat had ik van Manon nu niet helemaal verwacht hoewel de film wel hoger staat qua cijfergemiddelde dan Jean Florette. Wat kan zo'n film nu meer te bieden hebben dan zijn voorganger was toch vooral mijn gedachten...

Manon des sources koerst dan ook wat mij betreft bijna de gehele film af op een zelfde cijfer als het uitstekend Jean de Florette. Andermaal wordt er een fraaie nostalgische sfeer gevangen in de warme en stoffige Provence waar haast niet aan orde is maar water en roddelen over de familie De Florette wel. De afloop van Jean is al weer enige tijd geleden waarop kleine Manon ook alweer een stukje ouder en groter is, en zoals de titel reeds verraadt is het Manon waar de film omdraait die aanvankelijk als mensschuwe geitenherderin door de omgeving dwaalt maar op een gegeven moment een steeds grotere rol in de samenleving gaat spelen.

Ugolin lijkt na zijn coup de schaapjes dan toch eindelijk op het droge te hebben met zijn bloemen, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan na een gesprek met Cesar die als zovaak zowel meesterbrein als aanstichter betreft met een verliefdheid tot gevolg op Manon. En het valt te begrijpen want wat ontzettend mooie dame is Emmanuelle Béart daar op 27 jarige leeftijd. Liepen die hier maar zo in het los rond. Het is het begin van veel ellende en tragiek, zo ook dat iedereen op de hoogte was van zowel de waterbron als vuil spel, en de daarop volgende wraak van Manon. Kostelijk is daarna de massale paniek, twijfel en ruzie maar ook zo'n moment dat de kerk opeens uit zijn voegen barst vanwege de rampspoed. Zoals reeds gezegd, tot daar goed, erg goed zelfs en afstevenend op een zelfde cijfer als Jean de Florette.

Maar dan toch dat laatste half uur waar emoties en ruzies de overhand hebben met de tragische afloop van Ugolin die toch vooral een niet bijzonder pientere man is die vooral reageert op de nukken van neef Ceaser. Het betreft daarna een beeld dat afgeladen is met karma niet wetende wat een mens soms bedenkt en uitvreet zonder te kunnen overzien wat voor tol het van hemzelf gaat eisen. Maar daar is de gifbeker voor Cesar nog niet mee leeg hoewel het voorspelbaar is wat Delphine Cesar probeert te vertellen over de brief die hij kennelijk nooit ontvangen heeft. De ontknoping wordt dus nog wranger, waarop de berouwvolle biecht ik zijn afscheidsbrief aan Manon, en het te ruste leggen van zijn hoofd, de film toch wel op zowel sublieme als tragische wijze afrondt. Wow!

Is Manon des sources beter dan Jean de Florette? Ja zeker, want de afloop van het geheel en het laatste half uur geeft de film net dat zetje naar een hoger niveau en is daarmee toch wel een film waarin sfeer en nostalgie prachtig gevangen wordt, tevens een bepaalde vibe of gevoel overbrengt, er ontzettend sterk geacteerd wordt maar vooral het einde beklijft.

Duidelijk minder dan Jean de Florette, ik miste vooral Depardieu. Het acteerwerk is sowieso wat overdreven en niet altijd even sterk daarmee. De thema's zijn ook wat anders, nu speelt veel meer wraak een rol in plaats van achterbaksheid en dorpspolitiek - dat thema van wraak vind ik net wat minder boeiend. De natuurfotografie blijft wel erg fijn en er zitten zeker in het middendeel wel enkele prima scènes. Het einde waar blijkt dat Montand de vader was van Jean en de opa dus van Manon voelde wat te gemaakt. Net aan 3,0*.