To Sir, with Love (1967)

Sydney Poitier speelt in deze film weer fantastisch. Lulu zingt de Titelsong.

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ik barst van tranen, dat is gelukkig hier film geplaatst, mooie film, echt echt!

Heerlijke jaren 60 film. Prachtig gemaakt, met een enorm indrukwekkende rol van Sidney Poitier.

Ik had de dvd al een tijd op de plank liggen, en al tijden vermeden hem te kijken, dat bleek niet slim. Het geeft ook een weergaloos portret over les geven.

De film steekt erg vakkundig in elkaar. Jammer dat er zo weinig sterren staan bij een film die best uniek is. En van alle tijden.

Lees net dat ie voor een jaar op de plank lag, waardoor er geen prijzen te verdelen waren.

4*

Vakdidactische film met een lichtelijk opvoedkundig toefje. Geniale rol van Poitier. Pas op: bevat dramatische momenten (in dialoog).

Jeugdsentiment, maar wel een hele leuke!!!!!!!!!!

Een film die de tand der tijd met gemak doorstaat, en dat is erg knap voor van inmiddels bijna 50 jaar geleden. Zelfs aan de kwaliteit van de band zou je niet zeggen dat de film zo oud is.

Uiteraard is het een film uit de jaren 60, nota bene gefilmd in de jaren 60, een authentieker beeld van het leven van een schoolklas in het Londen van de jaren 60 kunnen we denk ik niet snel elders vinden. De film heeft de sfeer van toen goed weten vast te leggen.

Het acteerwerk, de dialogen, kleding, etc. is allemaal prima in orde. En zoals de poster al aangeeft "A story as fresh as the girls in their minis". Kijken dus, want het is nog steeds een verfrissende film, een drama die toch ondanks de dramatische tranentrekkers lekker luchtig en fris overkomt.

Beslist een aanrader, een tijdreis naar het klaslokaal uit 1967 die zeker de moeite waard is.

Deze Britse tegenhanger van Blackboard Jungle (1955) geeft een rauw en realistisch beeld over een klas met kansloze jongeren midden jaren ’60. Een nieuwe leraar gebruikt zijn gebrek aan ervaring om een totaal nieuwe weg in te slaan en slaagt er al doende in om een band te krijgen met zijn rebelse leerlingen. Samen met hen weet hij het heersende pessimisme en cynisme te verdrijven. Een inspirerende film met het hart op de juiste plaats. Sidney Poitier speelt een gedenkwaardige rol. Tevens een knap filmdebuut van rockzangeres Lulu (van Lulu & the Luvvers: “Shout”).

gisteravond beide versies gezien (1967 en 1996)
2 heerlijke films om te zien
wel prettig om beide films achterelkaar te kijken ivm de flashbacks
was toch samen >200 minuten genieten.
beide films toch wel 3.5 ster waard echt de moeite waard

Prachtige film. Sidney Poitier is een fantastisch acteur.
Lulu die "To sir with love" zong is me altijd bijgebleven, zeer mooi.

Een inmiddels ietwat gedateerde, voorspelbare, maar roerende en inspirerende leraar-leerlingendrama, uit het leven gegrepen, onder het mom: als je respect hebt voor jezelf, dan kun je de ander ook respecteren, spelend in East End Londen in de zestiger jaren, met de onvergetelijke titelsong van Lulu. Het verhaal met racistische wisselwerking had een ijzersterke cast.

Wederom een film over een leraar die een klas krijgt vol boefjes maar eigenlijk geen ervaring heeft. Deze film brengt weinig verrassends maar er wordt goed gespeeld.

Het gebeurt niet vaak, dat je een film twee keer achter elkaar wilt zien. Deze 'To Sir, with Love' was zo'n film voor mij. Natuurlijk ook vanwege Sidney, maar de chemestry was er bij de acteurs. Herkenbaarheid van de sfeer uit die tijd. De tweede versie ben ik alvast ook heel benieuwd naar.

Jezus wat een gemiddelde hier.

Beetje een oddity deze film; Amerikaanse Poitier in een Britse angry young men film van eind jaren 60 inclusief hippe rock n roll en populair zangeresje Lulu. Voorts een erg herkenbare jonge Hyacinth Bouquet maar liefst in een bijrolletje.

Maar wat het meerst overheerst is een tamelijk vervelend 'alles-komt-goed' moralistisch NCRV-sausje.

Een oudere teacher makes a life altering impactfilms maar wel een hele goede. Sidney Poitier schittert als Mark Thackeray, een ingenieur uit Guyana die noodgedwongen een baan als docent op een verloederde school in Londen accepteert. De leerlingen maken het hem niet makkelijk maar uiteindelijk weet hij ze te bereiken. Wat opvalt is hoe de film nog altijd staat als een huis.De kleding, kapsels, zijn misschien sterk veranderd en ook het gedrag van de leerlingen zou heden ten dagen nog rauwer en asocialer zijn maar de onderliggende problematiek is hetzelfde. Het zijn namelijk allemaal kinderen die op de grens staan tussen kind en volwassenen. Aan de ene kant kunnen ze niet snel genoeg als volwassene bestempeld worden maar anderzijds zijn ze als de dood om het te worden. Een goede mentor kan op dat moment het verschil maken tussen een goede toekomst of een leven in de goot. Iedereen verdient dus een leraar als Mr Thackeray.