Dead Poets Society (1989)

Goede film over brave jongens op een kostschool naar Engels model, waarin uit rebellie stiekem poëzie wordt gelezen. Dat is ergens natuurlijk onvoorstelbaar, maar geeft vooral aan hoe anders de wereld in elkaar steekt tegenwoordig. Op veel van de jongens wordt veel druk gelegd wat zelfs tot zelfmoord leidt. Dat gaat nogal ver en lijkt te botsen met het stabiele karakter van Neil, maar het hakt er wel in en leidt tot een verrassend unhappy end waarin de overgebleven leden van de Society met een handtekening het lot bezegelen van de leraar die de jongens maar op verkeerde ideeën bracht. Geen heldendom of martelaarschap, sowieso weinig vals sentiment.

Robin Williams kan het niet laten weer wat gekke stemmetjes te doen wat totaal niet past in deze film, maar het blijft godzijdank beperkt tot een enkele scene. De verrukte gezichten van de jongens als hij weer eens een flauwe imitatie doet deed me denken aan de dijenkletsende soldaten in Good Morning Vietnam, en ik vraag me af of het wellicht een eis van Williams was in die tijd: gekke stemmetjes en een schaterend publiek dat zich de tranen uit de ogen moet wrijven om zoveel komisch talent.

Maar verder speelt hij ingetogen een bevlogen leraar die zijn leerlingen leert dat ze moeten genieten van het moment en zelfstandig moeten denken, wat zich dus kennelijk uit in poëzie lezen en acteren in Shakespeare. Kom daar nu maar eens om.

Leuk dat elitaire kostschoolsfeertje, maar verder een film waar ik zoveel meer van had verwacht. Dit is er tenslotte toch eentje die een beetje de status van klassieker heeft. Waar dat op gebaseerd is zou ik niet weten. Voor een film met een dergelijk onderwerp is het merkwaardig oppervlakkig allemaal. De personages zijn stuk voor stuk niet meer dan typetjes. Hoe kan een film die een ode aan de literatuur wil brengen daar zelf zo slecht naar gekeken hebben? Op het einde toont DPS eigenlijk zijn ware gezicht door wat betreft sentiment en drama zwaar over de top te gaan.

Mijn grootste probleem is trouwens nog niet eens zozeer de oppervlakkige aanpak, maar dat ik het totaal niet geloof hoe de personages op Keating en bepaalde situaties reageren. Weliswaar zijn deze kinderen duidelijk wat anders zeg maar de gemiddelde middelbare scholier, maar dit gaat wel een stapje verder. Ik schoot zelfs een paar keer in de lach van die overdreven gretige en gefascineerde gezichten.

Wel aardig op zich is dat er niet echt 1 duidelijke hoofdpersoon is en dat nog best werkt, en van de personages die in aanmerking komen voor de titel hoofdrol zijn Leonard en Hawke ook vrij goed. Ook Williams bevalt met met zijn rol, die wat kleiner is dan ik had verwacht. Al loopt hij wel bijna de hele film met een misschien wat te overdreven glimlach op zijn gezicht. De koude rol van Norman Llyod is ook nog wel leuk. Maar uiteindelijk maar een ongeloofwaardige en oppervlakkige film. De poster is misschien wel typerend voor de hele film. 3.0*.

Mja, ik zou weglopen als ik Neil was geweest, ipv zelfmoord, raar einde dus. Maar voor de rest wel een mooie film, hoewel hij een beetje tegenviel, iedereen in mijn omgeving vond hem zo mooi dat mijn verwachtingen iets te hoog waren. Het verhaal was een beetje cliché en deed me aan Glee (kinderen kunst bijbrengen en daarvoor passioneel vechten) en Mona Lisa Smile denken,

Eén van de allerbeste prestaties van Robin Williams in een film van Peter Weir, die ook nu een goed werk aflevert en op het niveau zit van wat ik reeds voorheen van die man appriciëerde ("Witness", "The Way Back", "Master and Commander",...).

Film brengt het verhaal van een groep kostschooljongens die tegen de strenge en stijve tradities en richtlijnen van de school in, door een leraar worden geörienteerd naar het vooropstellen van een eigen mening en visie op mensen en dingen.

In het middenstuk dreigt de film even af te glijden naar wat ordinair coming-on-age maar ondertussen zijn er schitterende scènes geweest (de "rip-it"- scène, de "op de bureau"- scène...). Ook het slot maakt indruk en uiteindelijk is het ook zo dat, naast een weergaloze Williams, al die jonge gasten voor degelijke en geloofwaardige acteerprestaties zorgen.

Geweldige Williams. En niet alleen Williams. Ook prima acteerprestaties van de "rest".

Diepmenselijke verhaal.

Gewoon een prima film.

Ik begrijp niet zo goed waarom deze productie, zowel op deze site als op IMDb zo hoog scoort omdat voor mij, ook destijds al, enkel het laatste halfuur interessant was

Een te langgerekt en geromantiseerd coming-of-age drama, spelend op een conservatief elite jongensinternaat, met een rebelse en voor de jongeren inspirerende doch oersaaie leraar poëzie in een centrale rol (je leven in eigen hand nemen).

"Oh captain, my captain."

Het is eind jaren '50 op een strenge jongensschool. De vorige leraar Engels is met pensioen gegaan en de nieuwe leerkracht, Keating, is erg anders. Hij verteld de klas om bepaalde bladzijden uit hun boeken te scheuren en leert hen om hun eigen keuzes te maken. Geïnspireerd door een oud jaarboek van de nieuwe leeraar besluiten de jongens om s'avonds stiekem in een grot nabij de school poëzie aan elkaar voor te dragen. Het schoolbestuur en de rijke ouders van de jongens zijn echter minder blij met filosofie van Keating.

Ik had verwacht dat Robin Williams' rol iets groter zou zijn maar ik vond zijn acteerwerk zeker niet slecht. De film richt zich eigenlijk voornamelijk op het leven van de jongens uit de Engels-klas van Keating. Een prima rol Ethan Hawke en de anderen waren ook zeker niet slecht, maar Robert Sean Leonard vond ik eigenlijk nog het beste van iedereen. Erg grappig trouwens dat hij hier een student geneeskunde speelt en later in House M.D. een dokter oncologie, erg jammer trouwens dat hij verder nauwelijks in grote films heeft gespeeld. Grappig trouwens om Kurtwood Smith na Robocop nog eens te zien. Lara Flynn Boyle staat wel in de credits van de film maar is er volledig uitgeknipt.

De muziek van Maurice Jarre hielp de drama enorm en was net als bij Peter Weir's eerdere film Witness erg sterk. De film is ook prima opgenomen, al is het natuurlijk jammer dat hij niet in widescreen is.

De film weet af en toe niet helemaal waar hij precies heen wil en het middenstuk vond ik wat minder interessant, maar uiteindelijk vond ik de laatste helft van de film wel erg sterk. Sommige personages hadden wat meer uitgelicht kunnen worden en soms had het ook wat minder gemogen. Toch vond ik Dead Poets Society alles bij elkaar een prima film. Witness (met Harrison Ford) vond ik wel een veel betere film van Peter Weir.

Schitterende film. Erg lang geleden dat ik zo'n goede film heb gezien.

Dit is zonder twijfel de mooiste coming-of-agefilm die ik heb gezien.

Ik vond, in tegenstelling tot enkele berichten boven me, dat het allemaal totaal niet aangezet werd. Het werd nergens te sentimenteel, naar mijn mening. Het acteerwerk vond ik subliem, van zowel Robin Williams als alle jongens. John Keating is een geweldig personage die meteen mijn hart stal. De bevlogenheid waarmee hij les geeft is prachtig om te zien.

Eigenlijk kan ik er weinig meer over zeggen dan dat ik het een schitterende film vond. Ik snap de lage notering niet zo goed, eerlijk gezegd.

Ik twijfel tussen een 4,5 en een 5.

Deze film voor 6 jaar en ouder? Lekker verstandig bij een film met een zelfdoding erin en veel verwijzingen naar oude gedichten van bekende poëten.
Robin Williams laat in deze film zien dat hij ook prima een serieuze rol op zich kan nemen. Met een film als deze zie je weer het verlies dat de acteerwereld heeft geleden door zijn vroegtijdig overlijden.
Een prachtige film waarbij we als kijker in het leven van de jongens in de kostschool Wel-"Hell"-ton worden gezogen. Op een meeslepende wijze krijgen we te zien hoe Keating (Williams) de denkwijze van de jongens weet te veranderen. Pakkend en met vlagen ontroerend om te zien hoe de levens van deze jongemannen verandert worden.
Persoonlijk vind ik het nogal sentimentele einde wel op een mooie, aangrijpende manier gedaan. Wellicht geen film die voor iedereen is weggelegd, maar persoonlijk vind ik hem sfeervol en gewoon goed uitgewerkt.

Film waar je je kersverse vriendin mee naar toenam voor een fijne, gedeelde empatische ervaring... Ik had en heb er evenwel helemaal niks mee. Vond de film onecht en aanstellerig, nog geholpen door het feit dat ik allergisch ben voor Robin Williams. Met The English Patient één van de meest overgewaardeerde films die er zijn... Oh, en Intouchables natuurlijk.

Dead Poets Society wil me lichtelijk tegen. Van Robin Williams heb ik volop genoten. Het is vooral het einde dat me verkeerd viel en daarnaast het thema waarin de conservatieve kostschool wordt afgezet tegen een vrije manier van denken en ontwikkeling. Dat wordt leuk gebracht, maar is eigenlijk best afgezaagd. Diverse scenes waren sterk, toch kreeg ik er niet de beleving bij waarop ik vooraf rekende.

Stoffig.

De "rebellie" is zo duf dat de schrijver een nog duffere setting heeft moeten verzinnen om nog enig contrast te voorzien. Anno 2017 is dat nog amper te behappen. Het resultaat is dan ook pure saaiheid en degelijkheid.

Qua inleving zou het nochthans een makkelijke film moeten geweest zijn, want ook ik was vroeger gezegend met een soortgelijke leraar. Eentje die stof op zijn manier zeer interessant kon maken, hij krijgt zelfs bonuspunten omdat het om wiskunde ging en niet zo'n "creatief" lesje als poëzie.

Het groepje leerlingen is redelijk cliché, Williams is vooral zichzelf maar kan matig overtuigen als begeesterende leerkracht (deed hij later onder regie van Van Sant ook beter) en de ontwikkelingen in deze film voelen vooral erg gescript aan. Zowel het heroprichten van de club als de zelfmoord (zeg maar gerust karaktermoord) op het einde.

Het is verder ook allemaal redelijk duf in beeld gebracht, enkel de soundtrack valt op, maar qua sfeer slaat het als een tang op een varken. Mnee, moeilijk uit te zitten deze film. Dat het dan ook nog boven de twee uur gerokken moet worden is de finale doodsteek.

1.0*

Sterke film alweer met Robin Williams. Eigenlijk kan je deze rol prima vergelijken als zijn rol als Sean in Good Will Hunting.

Alles speelt zich af op een kostschool voor jongens, waar ijzeren discipline heerst en macht het voor het zeggen heeft. We maken op een vrij luchtige wijze kennis met een groep klasgenoten die de boel maar niet al te zwaar op zich willen nemen. Er lijkt een doorgang te zijn als ze op een dag de heer Keating voor de klas krijgen. Deze geeft geheel les tussen de regels door, vind eigenwaarde belangrijker dan prestaties en poëzie beter dan sommetjes. Wat we hieruit krijgen is een stuk meer zelfvertrouwen onder de vrienden die uiteindelijk uit zichzelf verder ontwikkelen. De scene's in de grot vond ik daarbij de uitschieters. Maar dan is er nog altijd schoolhoofd Nolan die continu roet in het eten gooit.

Het sterkste van de film vond ik toch wel Neil. In eerste opzicht een optimist die zijn eigen weg wilt bewandelen en zodanig zijn best doet om de belemmeringen te koesteren. Maarja, de grote mensen winnen daar altijd van. Die zelfmoord zag ik ook echt totaal niet aankomen.

Ook de sfeer is prima in orde en er is ook genoeg ruimte voor de typische jongensdingen en ontwikkelingen. Nu zie je maar dat het in de jaren 50 nog vrij makkelijk was om een dame te versieren met een paar mooie zinnen. Dat moet je nu maar eens proberen.

Sterk. Er moeten meer van dit soort docenten komen.

4,0*

Ik had van Dead Poets Society stukken beter verwacht. Niet dat het een slechte film was, maar alles kwam me nogal suf en ouderwets over. De ongehoorzaamheden en andere vormen van rebellie zagen er wat braafjes uit en boeiden me maar matig. Uiteraard moet je alles binnen de context en tijdsgeest zien, maar ook dan vind ik het niet genoeg uit de verf komen. Het zal waarschijnlijk ook aan mij liggen, maar het begrip "Carpe diem" vind ik een vrij loos uitgeholde, zelfs alles- en nietszeggende leuze.

Wat wel boeiend naar voor kwam was de presentatie van de harde conservatieve visie van het bestuur van de kostschool. Met harde hand en discipline werd elke vorm van eigen denken en opkomen voor jezelf gefnuikt als immoreel en onwetendheid. Geen religieuze losbandigheden in naam van God, wel de pure overtuiging van haast militaristische tucht en eenheid. En ook de vele ouders waren die mening toegedaan en dat was net de reden waarom hun kinderen naar Welton Academy gestuurd werden.

John Keating, de leraar Engels/literatuur, is hier de vreemde eend in de bijt. Net als in het meer komische Patch Adams (1998) gaat hij tegen de stroom in van het instituut en installeert hij waarden en normen ten voordele van de personen die hij onder zich heeft. En ook hier wordt hem dit niet in dank afgenomen. Het is een manier van lesgeven waarvan we vandaag niet meer raar zouden van opkijken, integendeel zelfs. Williams doet het geweldig en zet een erg charismatische Keating neer. Toch één van zijn beste rollen uit zijn carrière. Geen slechte film, maar het echte wow-gevoel, de echte begeestering, die ontbrak jammer genoeg.

Gaap

Mij heeft het geïnspireerd om, hopelijk, ook op zo’n manier mijn leerlingen te inspireren. De rol van Williams gaf mij ook een zet om het onderwijs in te gaan. En ik weet dat er meer mensen in het onderwijs zitten die door het karakter van Keating zijn beïnvloed. Ik denk dus dat het niet vreemd is wat je zegt dat ‘we vandaag niet meer raar op zouden kijken van deze manier van lesgeven’.

Carpé Diem is daar wel de ruggengraat/basis van. Zo ‘hol/niets zeggend’ heb ik het absoluut niet ervaren in de film. Juist niet voor het lesgeven.

En heb je het gevoel/idee dat dat ooit gelukt is?

dat moet je aan mijn (oud) leerlingen vragen. Maar het mooie van lesgeven is dat het ene uur (VO) het andere uur niet is. De ene klas is een totaal andere klas dan de vorige. De ene keer ben ik heerlijk geïnspireerd, de andere keer draai ik mijn les snel af. De ene leerling vind mij een eikel, de andere heb ik weer een band mee. Daarbij ben ik geen talen docent zoals Keating maar een geografisch docent en daar is, in deze tijd, heel veel te vertellen. En soms heb ik echt mijn leerlingen mee. Maar een paar plekken verder zit er eentje te gapen.

En ja, ik heb weleens op mijn bureau gestaan.

En ja, soms heb ik mot met collega’s omdat ik geen frontaal les geef en ook geen huiswerk opgeef. Dat snappen ze niet.

Maar ik ben geen fictief personage in een film van 128 minuten.. Gewoon. Docent. Mens. En een mooier vak dan lesgeven kan ik mij verder niet voorstellen. Je brengt iets over, je leert mensen, je hebt invloed, je bent echt..

(Goh, goeie vraag van je en ik moest het even kwijt geloof ik. Ja, deze film heeft mij zeker geïnspireerd !).

Sterk.

Bij herziening komt met name de lange speelduur minder goed uit de bus. Weir heeft lange tijd nodig om de benauwende sfeer van de overgedisciplineerde school te schetsen en ook de manier waarop hij zijn jongens onder begeleiding van de non-conformistische Williams het leven laat proeven en plukken verloopt stapvoets.

Maar goed, als het verloop bekend is, voelen de stapjes misschien wat klein, ik kan me herinneren dat ik vroeger juist met ieder stapje, ieder gedicht en iedere onderneming het vurig verlangen van de jongens voelde ontbranden. Naast de aansporing van hun docent, voelt ook hun onderlinge dynamiek daarbij erg geloofwaardig. Vooral de wisselwerking tussen kamergenoten Neil en Todd sprankelt en prikkelt.

Als de film je via de eigenzinnigheid van Williams, door het poortje van de poëzie naar het echte leven, de heimelijke vrijheid en het genot weet mee te slepen, zal de pay-off van hét moment de lange speelduur wel rechtvaardigen. Doet het dat niet, zit je waarschijnlijk naar een dozijn malloten te kijken die op hun bureautjes staan. Mij pakt het nog altijd. Niet meer zo intens als bij de eerste kijkbeurt (toen ik ongeveer de leeftijd van de jongens had), maar nog altijd predikt de film iets waar ik achter sta. En vormt het zelf de inspiratiebron, die in de film zo levendig verbeeld wordt als leraar Keating. 4*

Best een mooie film, hoewel er wat mij betreft wel iets meer op de montagetafel had mogen sneuvelen. Hij was voor mij iets krachtiger geweest als het wat compacter was geweest en de scènes nog meer zouden draaien om Mr. Keating en de lessen. Het eerste uur vond ik dan ook eigenlijk een stuk boeiender dan het tweede deel.

Wel is de film met vrij veel flair geschoten, veel draaiende camera's om personages, en ook de herfst- en wintersetting geeft het wel een mooi sfeertje mee.

3,5*

Een mooie film over een elitaire kostschool in de jaren 50/60 met Robin Williams, die een van zijn beste rollen neerzet, in de hoofdrol als onorthodoxe leraar. Een van zijn studenten is een jonge Ethan Hawke. Je moet hem ook bekijken als een sfeerportret uit die tijd want de les van non-conformiteit die hij ze leert is vandaag de dag wat misplaatst en in het licht van de huidige tijd ook ietwat dubieus aangezien het ikke-ikke en zie en aanschouw mij nogal doorgeschoten is tegenwoordig. Desalniettemin is het een mooie film want regisseur Peter Weir heeft een goed oog voor details. De manier waarop hij Neill Perry's vaders obessieve compulsieve karakter visueel in beeld brengt is geniaal. Let maar eens op de man's pantoffels. Alles bij de familie Perry in huis straalt beklemmendheid en onderdrukking uit. Ook de acteur Kurtwood Smith(That 70's show) is perfect gekozen voor die rol met zijn enge Nazikop.

Een film die ooit wel eens meer indruk maakte, desondanks nog altijd een degelijk drama.

Boeiend is de setting van jaren '60 kostschool, een tijd en plaats waar vooral oude regels en ijzeren tucht regeert. Iets wat thuis nog eens dunnetjes door de ouders wordt overgedaan, in het geval van Perry uiteraard. Williams is bij voorbaat al een vreemde eend in de bijt, die sowieso binnen het conservatieve wereldje al teveel buiten de lijntjes kleurt. Toch weet hij met zijn innemende aanpak de jongens meer dan te raken en stuurt in dit geval op eigen identiteit en bewustwording aan, en niet de eenheidsworsten die de school er van maakt.

In de film botsen uiteraard de ontluikende pubers met hun hunkering naar de wereld versus het stugge regime, maar ook de 'vrije denker' Keating. Een verschil dat zo nu en dan op subtiele wijze en met een knipoog gebracht wordt. Drama is zonder drama geen drama en dus eist alle 'oproer' een zware tol met de vraag wie daar nu verantwoordelijk is. Williams is schuldbewust, hoewel kort komt de zelfmoord en reactie van de familie best intens over.

Dead Poets Society is een degelijk drama met een beheerste en overtuigende Williams. De jongens doen het op hun beurt ook allen prima. Toch weet de film de snaar die hij vroeger raakte niet meer te vinden.

Meer dan 30 jaar nadat ik hem in de cinema had gezien, net op DVD opnieuw bekeken.

Prachtige film. Moeilijk thema en het toch geloofwaardig maken dat je jonge kerels zo in poëzie kan laten opgaan. Il faut le faire.

7 films van Peter Weir bekeken en allemaal bingo. Zijn films zijn ook allemaal totaal verschillend van elkaar. Laatste film dateert van 11 jaar geleden (the way back - ook een goede hoor!). Gestopt met regisseren?

De anderen zijn helaas nauwelijks nog te krijgen/kopen. Toch al helemaal met Nl ondertitels (met Engelse gaat ook, maar helemaal zonder ondertitels ontsnapt me toch te veel).

Tegenvaller.

Kreeg een aantal van de scenes in deze film mee in mijn schooltijden, maar het was nooit bij me opgekomen dat ik ook de hele film maar eens op moest zetten. Recentelijk kreeg ik een exemplaar van deze film in mijn handen en heb toen toch maar doorgezet. Helaas concludeer ik wel dat wat ik er al van kende meteen de beste stukken van de film vormen.

Veel van de charme die Dead Poets Society uitademt komt van de rol van Williams. Als acteur heb ik hem regelmatig hoog zitten, maar ik denk dat iedereen wel kan bedenken dat er rollen van hem zijn waar hij wat minder in past. In Dead Poets Society laat hij zich weer van een serieuzere kant zijn, iets kwetsbaarder. Dat zijn ook meteen precies de rollen die mij aan boord weten te krijgen.

De jongens zelf vond ik namelijk allemaal maar suffe personages. Weir weet wel iedereen een redelijk eigen karakter te geven, maar er zijn zoveel jongens dat de meeste problemen die ze gaandeweg ervaren eerder langs me heen gaan dan me in mijn hart weten te raken. Voor mij kwam het niet veel verder dan af en toe "Hey, dat is een bekende acteur" te denken.

De film kent, toegegeven, meerdere verrassingen die het als geheel wat beter maken, verder liggen dit soort posh omgevingen me niet zo en kakt de interesse die ik had voor de film gedurende de speeches van Williams meteen weer in wanneer het op de scenes met de jongens zelf aankomt. Dead Poets Society is voor mij niet veel meer dan een redelijk klassiek geregisseerde film met een stel vervelende hoofdpersonages. Soms erg vermoeiend om doorheen te zitten.

Zoals altijd speelt Williams een sublieme rol, nu ook weer, de gehele film is trouwens een must.

Het geeft goed aan dat de jeugd van toen veelal een vak moesten kiezen na de keuze van hun ouders.

Dead Poets Society is een degelijke coming of age met een interessant verhaal en mooie sfeerbeelden. Verhaaltechnisch behoorlijk jammer dat het zo ontzettend braaf en veilig binnen de lijntjes blijft. M.a.w. er zit geen spanning en dynamiek in.

Blijft een prachtige film.

Met de onvergetelijke Robin Williams.

Een acteur als geen ander, zo meesterlijke acteur hij was.

Blijft een tijdloze en grandioze film.