In the Heat of the Night (1967)

Het gaat hier zuiver over de vorm: of die je wél of niet bevalt zegt niets over historisch besef, en ook niets over een standpunt t.o.v. de materie.

Het probleem is m.i. vooral dat het zo tergend saai is. Ben dol op trage cinema, maar dan moet het wel interessant blijven. Hier zit ik enorm bij te knikkebollen.

Nee niet saai. Prima policier op z'n Amerikaans.

Dank Netflix

Ik vond het evenmin traag, Zwolle. Was je niet gewoon moe?

Het is een film waar je je tijd moet voor nemen, en als je helemaal opgaat in de sfeer en setting (een zwoele zomer in het zuiden van de sixties) dan voelt hij niet zo traag aan. We zijn in onze tijd erg gewend geraakt aan snelle, flitsende beelden.

Ik was altijd bang dat ik niet het vermogen bezat om oude films op waarde te schatten. Maar goed, ik ben nu een dagje ouder, de film bleef nog één dag op Netflix staan, Sidney Poitier deed mee, ik moest er dus maar eens aan geloven.

De film keek lekker weg en ik heb mij af en toe het schompes gelachen. En waar Poitier een vrij eenvoudige rol speelde, stal zijn tegenspeler (Steiger?) de show. Voor de rest bleef het allemaal vrij oppervlakkig. Wel is er hopelijk een wereld voor mij open gegaan wat betreft oude films.

Helemaal mee eens ?

Word begin 2019 uitgebracht door Criterion, ben benieuwd!

Vanavond in Kino 1

Beware the Locals: In the Heat of the Night (1967) - Kino Rotterdam - kinorotterdam.nl

Sterk drama over een zwarte agent die bij een moord betrokken raakt in het racistische zuiden van de Verenigte Staten. Veel serieuzer van toon dan de huidige Oscarwinnaar Green Book, veel beter ook, omdat ik drama nu eenmaal hoger aansla dan komedies. Hoewel deze film ook bij vlagen zeer geestig is, maar meer in ‘a Coen Brothers sort of way’.

Helaas was het eind wat rommelig en er een beetje te veel bijgesleept, anders was ik misschien nog een halfje hoger uitgekimen.

Prachtige sfeervolle fotografie overigens.

4*

Fantastische film in zijn genre. Spanning van begin tot einde van de film!

Don't get smart with me BOY!!!

Fijne thriller die zich afspeelt in het broeierige en plakkerige zuiden waar acties en reacties vooral beïnvloedt worden door eeuwenoude vooroordelen. Een heerlijke en vooral smakelijke botsing tussen een hork van een sherrif, en de nachtmerrie van iedere domme blanke, een trotse, sterke en vooral welbespraakte kleurling die hun op alle vlakken de baas is. Veel discussie wordt met stemverheffing uitgevochten en onnodig te zeggen draait de film vooral op de wisselwerking tussen Poitier

en Steiger die beide geweldig zijn in hun rol.

Fijne sfeer, van die heerlijke Hillbilly muziek, goed geacteerd en aardig wat spanning ondanks er niet eens zo gek veel gebeurd. Meer dan prima film.

Niet zozeer het moordmysterie maakt het verschil, maar wel het acteerduel tussen de twee hoofdrolspelers en het thema van segregatie in het Zuiden. Sidney Poitier speelt de minzame, intelligente Afro-Amerikaan die zich niet op stang laat jagen, behalve die ene keer wanneer hij Endicott een klap terug geeft - die klappen waren trouwens echt. Rod Steiger speelt een bevooroordeelde, kauwgom kauwende zuiderling die geleidelijk tot inkeer komt. De twee groeien naar elkaar toe in ten dele geïmproviseerde dialogen. Op Poitier na spreekt iedereen met een zuiders accent.

Mr. Tibbs wordt meteen slachtoffer van racial profiling wanneer Wood hem arresteert en met "boy" aanspreekt. Afro-Amerikanen in Mississippi kenden een uitzichtloos bestaan. De slavernij was weliswaar afgeschaft, maar de meesten werkten nog steeds als landarbeider of als huisknecht. Sommigen hadden een klein winkeltje of een garage. Helaas kon er om veiligheidsredenen niet in de staat Mississippi gewerkt worden. De opnamen waren grotendeels in Sparta, Illinois, terwijl het verhaal zich afspeelt in Sparta, Mississippi - een plaats die in werkelijkheid op meer dan honderd kilometer van de Mississippirivier ligt.

Het verhaal is een whodunit met alle vaste ingredënten. Ondervragingen en speurwerk worden afgewisseld met een paar actiescènes. Er is een goed afwisseling tussen spanning, humor en sociale thematiek. De bluesy muziek van Quincy Jones en de stem van Ray Charles passen bij de sfeer van het Zuiden.

Net niet.

Alleen gekeken vanwege de top 250 van IMDb. Top 250 wil ik altijd wel zien en altijd wel een kans geven, al is een oude film een groter risico. Ben persoonlijk waarschijnlijk te recent ingesteld dus is het voor oudere films moeilijker om me mee te krijgen. Maar soms lukt het dan toch. Hier echter niet.

In the Heat of the Night moet het vooral hebben van het acteerwerk en een frisse manier van filmen. Er zijn in ieder geval een hoop frisse kleurtjes. Het oogt daarmee regelmatig weleens modern en de film voelt nergens heel ouderwets aan, althans, vind ik.

Voor mij persoonlijk werkt dat in het voordeel. Daarmee zou ik het makkelijker door weten te komen. Maar uiteindelijk was dat niet zo. Zeker het eerste gedeelte was net wat te saai en te traag. De gehele moordzaak maakt weinig indruk, en de film leunt bovendien ook meer op de relatie tussen Steiger en Poitier en die werkt wel wat beter.

Maar ik mis hier voornamelijk de druk van het racisme. Ergens is deze wel aanwezig maar het creëert geen intense momenten en blijft voornamelijk braaf. Bovendien is de relatie tussen Steiger en Poitier ook niet heel indrukwekkend. Een groot deel van de film focust op hoeveel ze elkaar niet mogen, en als ze elkaar wel beginnen te mogen duurt dat niet bepaald lang. Dat zijn van die dingetjes waardoor ik de film niet veel hoger zie dan de algemene politiefilms.

Wel heerst er goed acteerwerk en kent het een paar sterke momenten. Zeker de scene waarbij Poitier in het hoekje wordt gedreven is nog wel spannend. Maar voor de rest een ietwat saaie zit met enkele goede elementen.

Sterke sfeerzetting, maar de ontknoping van het verhaaltje vond ik een beetje ondermaats.

Toch wel een belangrijke film in zijn tijd, als ik me niet vergis ook de eerste keer dat we een zwarte acteur in de lead kregen in een kleurenfilm. Het verhaal van een moordzaak in Mississippi op een warme broeierige nacht, met daarover nog eens de spanning van een zwarte inspecteur en het bijhorende racisme en de vooroordelen. Die cocktail zorgt voor een zeer interessant maar evengoed schrijnend verhaal. Dat film en werkelijkheid niet ver uit elkaar liggen, toont de productie aan. Het was te gevaarlijk voor Poitier om ook effectief te filmen in Mississippi. Enkele scènes waren wel uit die regio en Poitier sliep blijkbaar die paar nachten met een wapen onder zijn hoofdkussen...

Poitier is schitterende in deze film en wordt bijgestaan in de lead door Rod Steiger. Tibbs die door de slechte behandeling gewoon zo snel mogelijk naar huis wil gaan en Gillespie wil geen inmenging van buiten af, zeker niet van een zwarte agent! Maar ze zijn op elkaar aangewezen en stilaan groeit het respect. Al kan je dat niet zeggen voor de rest van de omgeving.

Een boeiende film die met de jaren misschien iets van impact heeft verloren, maar in grote lijnen nog zeker actueel is. Goed gemaakt met heerlijke muziek van Quincy Jones en Poitier in vorm. Leuk om nog eens terug te zien.

Verdorie, als ik deze film in mijn updates voorbij zie komen mis ik al meteen een open KIno waar ik deze film twee jaar geleden op het grote doek zag. Ik hoop zo dat alles snel weer normaal is en Kino heerlijk doorgaat met klassiekers programmeren.

Daar denk ik ook steeds aan. Was mooi op het grote doek. Nog een maand of twee vermoed ik...

Dit moet zowat mijn eerste Poitier zijn (I am not your negro niet meegeteld), een schande eigenlijk nu deze man is te komen gaan. Een pionier in de filmwereld en deze film toont eigenlijk al meteen waarom. Uiteraard is de rassendiscriminatie me niet onbekend en zeker niet in die tijd, maar de combinatie tussen detectivefilm en de verwerking van dit racisme is prima gedaan en is in mooi balans met de film.

Frappant toch wel hoe in zowat elke scène Mr. Tibbs wordt tegengewerkt en zelfs niet au sérieux wordt genomen als politieagent. Daarnaast dwingt hij respect af door tot drie maal toe te melden dat ze de verkeerde dader te pakken hebben. Sta je daar mooi in je blootje en de sheriff beseft dit ook al gauw. Hij is Mr. Tibbs liever kwijt, maar weet dat hij niet zonder kan.

Interessant ook in een film voor vooroordelen is dat ook Mr. Tibbs zich hierin kan vergissen als hij die katoenboer aan de tand voelt en aanvankelijk verkeerdelijk conclusies trekt. De sheriff was er als de kippen bij om hem voor de voeten te werpen dat ook hij niet beter is dan zijzelf.

Fascinerend en fijne film met een broeierige gespannen sfeer. Ik lees hier net van Dievegge dat de film zelfs in Illinois werd gedraaid en niet in Mississippi omwille van de beladenheid van de film. Verbaast me niets, maar het weetje is wel markant.

Op zich geen verkeerde film voor als je geen zin hebt in een moderne snelle productie. In the Heat of the Night neemt je terug in de tijd en laat zien hoe de verhoudingen tussen twee agenten zich ontwikkelt. Dat de ene een slimme donkere inspecteur is en de andere een impulsieve blanke politiebaas, levert mooi verbaal vuurwerk op. Racisme is een belangrijk thema en hoe de donkere inspecteur mee omgaat is sowieso al bewonderingswaardig. Qua ontknoping mist de film wel het één en ander aan suspense, maar het blijft een knap staaltje acteren hier.

Tijd voor een herkijk uit eigen collectie, en dat valt nog niet mee deze film te bemachtigen voor een schappelijke prijs, maar het lukte eerder deze maand dan toch eindelijk.

En wat is dit toch een superfilm. Een meer dan kostelijke botsing tussen de veranderende tijdsgeest in de jaren '60 tussen de conservatieve denkbeelden van streken en zuidelijke staten die al 100 jaar stilstaan in hun denkbeelden en de voortschrijdend inzicht rondom gelijke rechten. En zoals gezegd in mijn eerder comment is deze neger de nachtmerrie van iedere zuidelijke. Mooi detail overigens is dat Tibbs zijn trots en vooroordelen hem ook in de weg zitten.

Uiteraard wordt er fantastisch geacteerd door het duo Poitier en Steiger die echt aan elkaar gewaagd zijn en wat naait het er zo nu en dan lekker uit. De soundtrack van Quincy Jones is fijn en ja, dat lekkere plakkerige en broeierige sfeertje. Daarom wat mij betreft een opwaardering.

Briljante vormgeving en Rod Steiger zijn mij het meeste opgevallen . Rod Steiger doet mij hier een beetje denken aan Gene Hackman in bijvoorbeeld Unforgiven (1992) . Ik vind Rod Steiger hier beter dan Gene Hackman in waar dan ook . Maar ook Warren Oates is erg goed . Aan de andere kant vind ik Sidney Poitier overschat .