Mississippi Burning (1988)

Mississippi Burning wordt knap gedragen door het sublieme acteerwerk van de beide FBI agenten. Ze zetten beiden duidelijk hun eigen personage neer en hun tegenstellingen hebben een erg mooie uitwerking op de film. Het hoofdthema is vervolgens aangrijpend en komt regelmatig stevig binnen. De gospel muziek draagt mooi bij aan de sfeer. Toch blijven ook wat andere punten hangen, waarop de film wat minder scoort. Zo lopen er nogal wat personages in de film rond, die zich te weinig onderscheiden van de middelmaat. Uiteindelijk blijft het een indrukwekkende film, maar wel met punten voor verbetering.

Inderdaad een indrukwekkende en nog altijd verontrustende film, ook wanneer je er al volledig van doordrongen bent hoe het er in die tijd en in die regio aan toe kon gaan, en Alan Parker houdt zich daarbij natuurlijk niet in. Zoals al vaker hier opgemerkt zijn de Klan-leden inderdaad op het karikaturale af gerecruteerd uit een contingent acteurs dat het type perfect kan neerzetten (Ermey, Dourif, Rooker etc.), en dan is het des te grappiger om Tobin Bell (erkende creep uit The firm en vooral bekend als Jigsaw) aan de goede kant van de wet te zien verschijnen (hoewel hij vooral opduikt wanneer er even iets buiten die wet om geregeld moet worden). Maar cliché of niet, het werkt allemaal wèl, mede onder invloed van Trevor Jones' muziek die mij soms deed denken aan Philip Glass' score voor Powaqqatsi uit hetzelfde jaar.

        Toen ik deze film indertijd voor het eerst zag bevreemdde het me vooral dat er zo'n verschil in "gewicht" tussen de rollen van Hackman en Dafoe zat: als je zo de poster ziet lijkt het of er een gelijkwaardig duo de strijd aangaat, maar in de praktijk krijgt Hackman de beste scènes (inclusief die met McDormand), de meeste karakterontwikkeling en (kortom) de beste en meest genuanceerde rol van de twee, hetgeen ik hem van harte gun maar wat wel tot gevolg heeft dat de rol van Dafoe enigszins eendimensionaal blijft, en omdat die natuurlijk toch (ook) veel screentime heeft komt dat de film als geheel niet ten goede. Het verhaal wordt echter zo krachtig verteld en de acteerprestaties zijn zo sterk (en stevig) dat de film als geheel ook een kwart eeuw later z'n impact houdt, mede vanwege de fraaie fotografie en het sfeervolle tijdsbeeld.

Deze film wilde ik per se weer eens zien, maar omdat hij maar niet op blu ray verscheen in Nederland heb ik 'm moeten importeren vanuit het buitenland. Helaas wel met Engelse subtitles, maar hij was toch nog redelijk goed te volgen. De BD transfer is overigens gemiddeld. Redelijk wat ruis, maar ook momenten waarvan ik dacht hij gisteren gemaakt kon zijn zo mooi. (Katoenvelden zijn schitterend om te zien). Geluid is overigens geweldig, met een mooie spannende soundtrack en natuurlijk de meeslepende gezangen.

Mississippi is op ware feiten gebaseerd. De drie jongens zijn inderdaad op gruwelijke wijze vermoord, maar de rest van het verhaal moet ik nog induiken qua echtheid. Op deze link is het e.e.a. te lezen:

Mississippi Burning review – incandescent civil rights thriller | Film | The Guardian - theguardian.com

Na het zien van de film krijg je wel een gevoel van hoe heeft het kunnen gebeuren. MB begint erg sterk met de daarbij behorende muziek. Daarna begint het onderzoek met twee uitstekende rechercheurs die niet geliefd zijn in het dorpje "Jessup County: . Wat opvalt is vooral de haat in het dorp tegen kleurlingen al behoort niet iedereen daarbij. Probleem is deze gevoelens vooral niet te tonen. Het laatste half uur krijgt MB een heerlijke ontlading.

Hoe dan ook een absolute aanrader om deze film een keer te zien. Bovendien helaas altijd wel actueel.

Wat begint als een "simpel" detective 'whodunit'-verhaal krijgt al snel een rauwe ondertoon, waarbij geen enkele scène verbloemd wordt of uit de weg wordt het gegaan, hetgeen de integriteit van deze film ten goede komt.

Onvoorstelbaar overigens dat dit allemaal echt gebeurd is vroeger, en dat 'vroeger' nog niet eens zoooooo heel lang geleden is. Brr

Sterke verfilming!

Mississippi Burning verteld het verhaal van twee FBI-agenten die de vermissing van twee mensenrechtenactivisten en een zwarte jongen moeten onderzoeken in een gehucht in Mississippi. Zowel de blanke als zwarte dorpelingen geven niets prijs en het is duidelijk dat de FBI hier niet welkom is.

Goed spel van Gene Hackman en Willem Dafoe. Met name Hackman's lompe personage vond ik erg sterk. Brad Dourif was daarnaast ook geknipt voor de rol van racistische hulpsheriff.

De film is sterk opgenomen. Alan Parker heeft zelfs met een speciaal ontwikkelde kleurstof gewerkt om de nadruk te leggen op de huidskleur van de acteurs. Trevor Jones maakte een mooie elektronische soundtrack die een beetje herhalend was, maar wel de spanning ten goede deed.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar volgens critici heeft de film wel erg veel creatieve vrijheden genomen. Opmerkelijk is dat veel extras echte leden van de KKK waren en dat de 'interviews' in de film niet in scène zijn gezet. Geen goede reclame voor Mississippi allemaal.

Mississippi Burning is een erg sterke politieke Thriller van Alan Parker over de rassen-segregatie in de VS van de jaren '60. Persoonlijk vond ik Parker's Angel Heart beter, maar deze wat meer politieke film mag er ook zeker wezen.

In het genre 'waargebeurde politieke/dramafilms' sprong deze er wat mij betreft wel uit. Regisseur Alan Parker is volgens mij een voorbeeld dat het niet om de kwantiteit maar de kwaliteit gaat. Hij heeft niet zoveel op zijn CV staan maar alle films van zijn hand waren wel goed.

Dit verhaal gaat over het waargebeurde rassenconflict in Mississippi in begin jaren '60 in de tijd dat Kennedy net vermoord was en Martin Luther King in opkomst kwam.

Film die veel indruk op me maakte, ook door de film zelf en de sfeer daarin. Mooi opgebouwde verhaallijn met een langzaam opgevoerde en steeds verbetener strijd tussen de FBI en de lokale red necks die in de film net zo achterlijk neergezet worden als de naar eigen zeggen donkere medemens, beetje het gemiddelde volk wat nu op Trump heeft gestemd als je het mij vraagt. Film die je meeneemt in een politiek/sociaal probleem dat van alle tijden is. Moet ook zeggen dat ik bij het zien van deze film moest denken aan onze Sinterklaas discussie, oftewel een onschuldig kinderfeestje. Dit was andere koek. Over hoofd- en bijzaken gesproken...

De combinatie Hackman en Dafoe kon niet beter. Hackman, de uit de streek afkomstige boerenpummel, praktischer, doorgewinterd en die eerst slaat voordat hij praat en Dafoe de wat nettere en kantoornerderige superieur die alles volgens het schoolboekje wil doen. Je ziet de heren ook naar elkaar toe groeien in de film. Erg mooi gedaan. Wat is er trouwens met Willem Dafoe gebeurd na de jaren '80 en '90 waarin hij goede films maakte (Platoon, Body of Evidence o.a.) en nu enkel in B-films te zien is of bijrollen.

Topfilm in het politieke dramagenre

Enorm boeiende film. De film schijnt losjes gebaseerd te zijn op ware gebeurtenissen en er ontstond nogal wat commotie betreft de vertaling van deze gebeurtenissen. Wat mij betreft heeft Parker een uitstekende mix gevonden tussen een realistisch beeld schetsen rond het rassenconflict in de US in de jaren 60 en tegelijkertijd gewoon een intrigerende en spannende film afleveren. Naast een sterk script en een goede spanningsopbouw is vooral de cast voortreffelijk. Hackman speelt een geweldige rol als een agent dat een bijzonder optimisme en sympathie uitstraalt, maar tegelijkertijd een harde, grimmige kant kent, die af en toe boven komt. Hij vormt een goed duo met Dafoe, de meer emotieloze FBI agent die alles volgens het boekje wil doen. En Frances McDormand is eveneens ijzersterk. Maar vooral als groot liefhebber van karakteristieke bijrolacteurs werd ik met Mississippi Burning op mijn wenken bediend. Brad Dourif, Michael Rooker, R. Lee Ermey, Stephen Tobolowsky zijn stuk voor stuk van die acteurs die ik maar wat graag tegenkom. En hier waren ze allemaal bij elkaar, in een uitermate interessante film.

4,5 sterren.

Een film waarin racisme en rassenhaat centraal staat, maar ook een film waarin het acteerwerk sterk is. Zowel Dafoe als Hackman zijn goed in hun rollen en ook Dourif speelt als sheriff een goede rol. Een sfeervol werk, dat helaas wat minder qua tempo voorbij trekt waardoor de film wat mij betreft best een hoeveelheid extra geweld had mogen bevatten. Misschien daardoor dat de film mij niet helemaal bevallen is, want ook de speelduur vond ik eigenlijk wat aan de (te) lange kant.

Prima film met een goeie wisselwerking tussen volgens-het-boekje-FBI-agent Dafoe en ervaren-man-van-de-praktijk Hackman. Je krijgt een goed beeld van hoe systematisch en diep haat wordt overgedragen en gekanaliseerd, ook op belangrijke posities in de gemeenschap en hoe het de laatste jaren de blanke boeren in Zuid Afrika ook moet zijn vergaan. Ook hoe moeilijk het is om iemand te pakken voor een vergrijp als men elkaar de hand boven het hoofd houd in een besloten gemeenschap. Om de een of andere reden vind het ook altijd heerlijk om die zuidelijke Amerikanen te horen praten met hun dikke accenten en typische gezegden. Gelukkig wordt ook niet iedereen weggezet als domme redneck.

De productiewaarde is prima, je zit duidelijk in de rumoerige sixties. De film doet zijn naam eer aan met veel brandstichtingen en barst van de bekende gezichten waarvan je veel (uitstekende) acteurs wel eens gezien hebt in andere hoofd- of bijrollen. Frances McDormand was toen nog echt een Southern Belle! Lee Ermey had een jaar daarvoor diepe indruk gemaakt in Full Metal Jacket en volstaat hier ook als burgemeester. Brad Dourif en Michael Rooker spelen fantastische, psychopatische redneck lomperikken.

Minpuntje: de eentonige soundtrack, elke keer hetzelfde monotone deuntje gaat vervelen. Wat gospel hier en daar kan het niet redden.

Hij is bijzonder productief maar heeft bijna louter (sterke) bijrollen gespeeld, of soms de bad guy zoals in de Spiderman films van Sam Raimi. In de game Beyond 2 Souls had hij ook een prominente rol (en zie je zijn gezicht ook) maar ook daar had hij niet de hoofdrol. Misschien gewoon een van de bekendste bijrolacteurs die er zijn en ik denk dat ze hem niet het type hoofdrolspeler vinden door zijn markante, wat magere gelaat. Het is wel jammer want ik denk dat hij alles kan. Hollywood denkt nu eenmaal in bepaalde hokjes en demografieen om aan te spreken en Dafoe valt niet in de gebruikelijke cliche's en archetypen. Gewoon kortzichtigheid want hij kan een film makkelijk dragen met zijn kwaliteiten, ook voor een breed en op commercieler werk georienteerd publiek.

Nope, er zijn duidelijk twee die niet alles pikken en eentje kidnapt zelfs de burgemeester

Ook niet waar, bijvoorbeeld het karakter van Frances geeft aan dat ze gesteund wordt door andere dorpelingen die zich door haar nog steeds laten knippen ondanks het "verraad". Het probleem dat mede aangekaart wordt is dat er ook veel zijn die niet meedoen maar het wel laten gebeuren en niets doen. De KKK is eigenlijk maar een klein clubje in de kern maar het is een kwaadaardig gezwel in de gemeenschap. Op dezelfde manier is heb je ook maar een paar fanatieke haatbaarden nodig om alles grondig te verpesten voor iedereen en de segmentatie te versterken. Laat de film maar een brede waarschuwing zijn voor iedereen. Nu hoor ik dat het steeds populairder wordt om auto's in de fik steken...

Ku Klux Land

Twee FBI agenten onderzoeken de drievoudige moord op mensenrechtenactivisten (twee joden, een zwarte) in een dorp in de staat Mississipi, dat stevig onder de invloed staat van de lokale Ku Klux Klan. Het lijkt onbegonnen werk, daar de leden verankerd zitten in alle bestuurlijke niveaus. Dafoe en vooral Hackman schitteren wel op het scherm, en ook Dourif is weer heerlijk als hatelijke deputy. Alleen vond ik de kant van de zwarte bevolking nogal onderbelicht. Ze zien er schuw en geterroriseerd (wat ook wel zo geweest zal zijn) uit maar verder krijgt de zwarte gemeenschap in deze film niet echt een stem. Dit verhaal is gebaseerd op echt gebeurde feiten en brengt sfeervol het racistische Amerika van de jaren '60 tot leven.

Rauw.

Begon nogal standaard en ik begon te twijfelen of dit wel niet nog zo'n filmpje zou worden dat me totaal niet kon boeien. Maar deze film weet zijn eigen draaien eraan te geven. Mede door erg gewelddadige en pijnlijke scenes neer te zetten.

Het engste hieraan is dat dit soort mensen echt hebben bestaan. De dreiging is aanwezig, de scenes zijn boeiend neergezet en het acteerwerk is bovengemiddeld. Leuk dat Tobin Saw Bell en Brad Chucky Dourif er ook in meespelen. Ze zetten prima acteerprestaties neer en daarmee is de film best geslaagd daarin.

De film durft verder te gaan dan de standaard film. De harde scenes zijn soms pittig in beeld gebracht, maar ik respecteer Alan Parker dat hij met dit filmpje toch wel ogen kan openen. Het is nogal zielig dat dit soort ook onder de mensheid bestond.

Deze film is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. Het verhaal gaat over de twee FBI-agenten Ward en Anderson, die in 1964 naar de zuidelijke staat Mississippi worden gestuurd om daar de verdwijning te onderzoeken van drie jonge mensenrechtenactivisten. Agent Ward (Willem Dafoe) is een ambitieuze, maar ietwat naïeve jongeman die alles volgens de regels wil doen, terwijl de oudere Anderson (Gene Hackman) een door de wol geverfde politieman is die Mississippi ooit ontvluchtte omdat hij niet tegen het daar heersende racisme kon. De aanpak van de twee is totaal verschillend en dat geeft dan ook de nodige spanningen. Wanneer ze dieper in de zaak duiken ontdekken ze dat de plaatselijke zwarte gemeenschap zwaar geterroriseerd wordt door de blanke bevolking, en dat de politie daar schaamteloos aan meedoet. Ze komen in ieerste instantie niet veel verder met het onderzoek: de zwarte bevolking is te bang om te praten, terwijl de blanke bevolking de twee FBI-agenten als bemoeizuchtige buitenstaanders ziet en ze liever ziet gaan dan komen.

Mississippi Burning is een heftige, zeer indrukwekkende film over zoiets weerzinwekkends als rassenhaat. Het is nauwelijks voor te stellen dat er slechts vijftig jaar geleden in de zuidelijke Amerikaanse staten nog zoiets bestond als segregatie, en dat een walgelijke organisatie als de Ku Klux Klan ongestraft zijn gang kon gaan. Gelukkig is er sindsdien al veel veranderd, maar helaas kan het nog steeds veel beter. Zo lang de mens op aarde rondloopt zal er waarschijnlijk altijd wel zoiets als racisme blijven bestaan, maar ik denk dat deze film sinds 1988 veel positiefs heeft bijgedragen aan het bespreekbaar maken van het onderwerp. Belangrijke film dus, niet alleen omdat het een uitstekend verhaal heeft en er prima wordt geacteerd, maar ook vanwege het gevoelige onderwerp dat anno 2018 helaas nog steeds redelijk actueel is. 4,5*

Zelfs anno 1988 zal dit in de VS een opvallende film geweest zijn die indruk heeft gemaakt. Qua verhaal lijkt het soms op een thriller van John Grisham, maar zelfs dan kent het nog haar impact. Het relaas van 2 agenten die elk op hun eigen manier vinden dat het genoeg is en een halt willen toeroepen aan de zoveelste racistische moord. Het moment is op haar kookpunt. Veel meer mensen protesteren in de jaren '60 tegen racisme en de stem klinkt ook steeds harder uit blanke hoek. Een jaar voor deze feiten sprak Martin Luther King de woorden 'I have a dream'. En ook veel bekende artiesten spreken zich publiek uit. Daarmee is het racisme nog niet weg, maar kan de moord op 3 activisten in een Amerikaanse stad doordrenkt van corruptie en racisme uit het zuiden, er niet zomaar mee weggeraken.

De 2 agenten pakken dat ook aan op hun eigen manier. De jonge FBI-agent uit het noorden die een einde wil maken aan dat racistische verleden. Ambitieus als hij is, trekt hij alle registers open om de zaak op te lossen. De ervaren agent uit het eigen Mississippi is deels moe gestreden omdat hij weinig steun vindt in het lokale politiekorps dat evengoed mee schuldig is. Die ervaart dat hij buiten de lijntjes moet kleuren om iets gedaan te kunnen krijgen. Gaandeweg vinden ze elkaar wel in de verschillende manieren van aanpak.

Een boeiende film met een verhaal dat nog steeds actueel is. Sterk geacteerd, passende regie en montage die zorgen dat het verhaal de nodige pit heeft. Na 30 jaar nog steeds relevant!

Mississippi burning is een sterke film over de rassenhaat en -segregatie in de sixties in de Zuidelijke staten van Amerika. De rassenongelijkheid staat centraal en er wordt ook aandacht besteed aan de onderlinge spanningen binnen beide groepering. Het openingsshot was erg effectief en veelzeggend met de blik op 2 pompbakken, eentje voor de blanken en eentje voor de kleurlingen.

Het water is erg diep tussen beide gemeenschappen waar de KKK de plak zwaait en de corrupte politie maar al te vaak de andere kant opkijkt. Meer zelfs, meermaals nemen ze zelf deel aan bepaalde misdrijven en draaien ze hun handen niet om voor een beetje geweld en discriminatie. De angst en de haat zit diep en wordt knap in beeld gebracht. Aan de andere kant zie je een angstige zwarte gemeenschap die liever ondergaat dan te protesteren, te "klikken" of te spreken. Het water is diep, zeer diep en het is verbazingwekkend dat al deze conflicten en vooral onderhuidse angst/onwetendheid - heden zo afgevlakt is (los van enkele nieuwe incidenten de voorbije jaren). Toen had je echt de indruk dat er een volledig (politiek) apparaat was die deze segregatie in stand hield. Dit is vandaag toch anders. De haat werd overigens sterk doorgetrokken naar de bemoeizuchtige communistische bureaucratische snuifheren van de Noordelijke staten.

Als achtergrond dus een schitterende film. Inhoudelijk vond ik het iets minder met een karikaturaal en voorspelbaar tegengesteld FBI-duo die elk zijn manier en waarheid heeft om de zaken aan te pakken. Desalniettemin mogen de acteerprestaties van Willem Dafoe en Gene Hackman gezien worden. De afwerking van de arrestaties op het einde toe van het hoe, wat en waarom gebeurde snelsnel en vond ik jammer. Maar desalniettemin een erg sterke film die een blijvende indruk heeft nagelaten op mij. Een film om bij stil te staan, dat zeker!

Wat blijft dit toch een geweldige film.

En wat is Gene Hackman toch een ongelooflijk goede acteur.

Op het neerzetten van een echt karakter misschien wel de allerbeste.

Nu films over het racistisch verleden (en heden) van de VS al een tijdje in de mode zijn heb ik ook maar deze eens bekeken. Vind het wel fijner dan recente films als Green Book of BlacKkKlansman die vooral ter vermaak bedoeld lijken (wel mooie films hoor, maar ze geven haast een idyllisch beeld van racisme, alsof dat lollige tijden waren, iets wat deze film niet doet). Mississippi Burning geeft een kijk op een van de acties die langzaamaan de white supremacy, het openlijke geweld en de rassenhaat tegen zwarte mensen durfden aan te pakken en begonnen af te breken.

Uitstekend acteerwerk, boeiend van begin tot eind, meeslepend, en ook nog waargebeurd. Solide 4*.

"1964. When America was at war with itself."

Er goed geregisseerd en geacteerd. Parker zet goed het tijdsbeeld neer en filmt dat ook nog eens op een mooie manier. Wat weer in schril contrast staat met het onderwerp van de film. En ook daar weet Parker de boodschap meer dan goed over te brengen. Zo goed zelfs dat je tijdens de hele film een gevoel van ongemak hebt. Vanaf het begin met het shot van de gescheiden wasbakken tot het einde houd de film je in zijn grip. Zelfs als de aftiteling loopt ben je nog onder de indruk van wat je zojuist hebt gezien. Al verliest de film richting het einde wel wat aan kracht. Vooral doordat het lijkt alsof men aan het einde het tempo zo hoog omhoog geschroefd hebben om de film zo snel mogelijk tot een einde te brengen

Dafoe en vooral Hackman zijn hier ontzettend sterk. Maar ook de bijrollen worden ontzettend goed ingevuld door een Ermey, Rooker, Dourif, McDormand Djola en Vince.

Echt zo'n film die, als je hem eenmaal gezien hebt, niet snel weer wil zien vanwege zijn emotionele impact.

Sterke racisme thriller/drama van Alan Parker. Strak geregisseerd, top cast, prachtig geschoten en fijne soundtrack. Kortom erg fijne film!

Dikke 4*

Ik kan het me haast niet voorstellen, maar nog geen 60 jaar geleden was rassen segregatie nog de gewoonste zaak in het zuiden van Amerika. Het land waar wij van moeten denken dat het strijdt voor rechtvaardigheid en democratie in de wereld. Hahaha, en nog steeds zijn er mensen die voor die BS vallen.

Zelfs nu is het land een ongelooflijke tegenstrijdigheid van arm en rijk, zwart en wit.

Deze film was gemaakt toen het nog verser in het geheugen lag maar dat neemt niet weg dat het een film is die de moeite waard is om te bekijken. Gene Hackman en Willem Dafoe zijn twee klasbakken van acteurs.

Vond het wel vreemd dat er honderden FBI agenten werden opgeroepen en er werd niemand gestationeerd bij de kerk of zo waar je zeker weet dat ze daar wel langs gaan komen.

Lang geleden dat ik een review geschreven heb.. Dacht in eerste instantie dat Mississippi Burning een thriller was, maar het ging toch meer de drama-kant op. Indrukwekkend en aardig gestoord dat dit zich nog tot zo laat in de geschiedenis afspeelde, de bad guys zijn dan wel de meest overdreven hillbilly's (Dourif, Rooker, goed gecast wel!) die ze waarschijnlijk konden vinden, maar dat maakt de waarheid niet minder schokkend. Het verhaal is erg boeiend, weliswaar weinig mysterie, maar het hield zeker wel mijn aandacht vast. Hackman speelt fantastisch als lompe rechercheur en zijn karakter krijgt ook de meeste diepgang. Ook leuk om een keer Dafoe te zien toen hij nog jong was, had ergens wel leuk geweest als zijn karakter wat meer beeldtijd had gekregen. De beelden in de film zijn mooi, en de gospelmuziek paste perfect bij de film. Het legerdeuntje wat een aantal keer terug komt in de film paste er dan weer totaal niet bij, maar goed. Net aan een 4,0!

Ijzersterk hoor. Een boze film vol krachtige scènes en acteerprestaties. Fuck nuance. Soms dan toch. Dikke 4 sterren blijven staan.

Overgewaardeerd in mijn opinie. Mississippi Burning schuwt de clichés, de stereotyperingen, veralgemeningen en het in hokjes denken niet. Good cop, bad cop, corrupte agenten, iedereen lijkt lid van de KKK, alle zwarten steken hun hoofd in het zand om iets aan het witte geweld te doen, het racisme werkt in 1 richting, enzovoort.

De film begint best wel goed, maar na een tijdje wordt het eigenlijk afgezaagd. Ook de personages zijn weinig uitgediept. Enkel Gene Hackman krijgt een beetje achtergrond. Dat is behoorlijk zwak voor een film van deze lengte, want daar start een goede film voor mij. Er wordt teveel gefocust op het centrale thema van de film: rassenhaat. Het verhaal op zich is weinig mysterieus en spannend al helemaal niet. 2*

Alan Parker baseerde zich op een drievoudige, racistische moord die plaatsvond in 1964. Op sommige vlakken wijkt hij zwaar af van de werkelijkheid. De FBI-agent op wie Gene Hackmans personage gebaseerd is, was eigenlijk de jongste van de twee. Het geflirt met de echtgenote is fictief; in het echt kwam de getuigenis van ene "Mr. X". Veertig jaar later bleek dit ene Maynard King van de staatspolitie te zijn.

Toch geeft het een realistisch beeld van de segregatie. In het begin zien we gescheiden toiletten, daarna een restaurant met een onzichtbare scheidslijn. De KKK deed moeilijk wanneer die lijn overschreden werd. Ze waren tegen rassenvermenging, maar hun haat richtte zich evenzeer tegen blanken en joden die opkwamen voor gelijke rechten. Ook katholieken waren ongewenst. Enkele tv-interviews met plaatselijke bewoners laten de typische vooroordelen horen. De zuiderlingen spreken met een grof accent en gebruiken bijbelcitaten om segregatie te verantwoorden. Daartegenover staan de Afro-Amerikanen met hun donzige taaltje, hun levendige gospelmuziek en de protestmarsen van de burgerrechtenbeweging. Het meest pijnlijke moment is wanneer de drie daders slechts een voorwaardelijke straf krijgen, wat associaties oproept met recentere zaken.

Naast een drama over een beginnende sociale omwenteling is het ook een politiethriller. De twee FBI-agenten hebben een verschillende aanpak. Ward is het groentje dat net van de politieschool komt en gelooft in de bulldozeraanpak, maar dan wel volgens het boekje. De ervaren Anderson daarentegen, zelf uit het Zuiden, wil een band opbouwen met de bevolking om hen zo aan het praten te krijgen. Uiteindelijk komen ze tot een verstandhouding, al gebruiken ze wel erg onorthodoxe methodes, zoals een getuigenis onder dwang. Het doel heiligt blijkbaar de middelen.

De groezelige sfeer van het Zuiden wordt goed weergegeven, met koplampen die opdoemen uit de verte, opwaaiend stof, brandende kruisen van de KKK, het moeras en die mooie, vleesetende trompetbekerplantjes. Het is een spannende thriller waar een dosis Amerikaanse geschiedenis in verwerkt zit.

Where does it come from, all this hatred?

Bevreemdend, absurd, schokkend...en walgelijk. Het zijn woorden die me te binnen schiet daags na dat ik de film eindelijk eens tegen kwam in een Kringloop, en jongens wat stond deze film al lang op het verlanglijstje en er daarom dus meteen door gedraaid gisteravond.

En behalve de titel en Dafoe wist ik eigenlijk vrij weinig over de film, dat het verhaal de raciale kwesties aan de kaak stelt ontdekte ik na het lezen van de synopsis, tevens ook dat enkele personage op waar zijn gebaseerd, en de film heeft met een brandend huis weinig tijd nodig om op gang te komen. Hoewel de beide FBI mannen nieuw zijn in de zaak en omgeving, is duidelijk dat de omgeving van het onderzoek reeds alle kenmerken van een kruitvat heeft bereikt. Een toch wel bijzonder ontstellend beeld van oud gedachtengoed, straffeloos gedrag, een politiemacht die ook doet wat het wil, en een raar soort lethargie komt daarna naar voren. Te midden van deze onwetendheid, onwillendheid en onverdraagzaamheid proberen Anderson en Ward het beste van de zaak te maken en beide op een verschillende manier en instelling, een stel dat me overigens erg doet denken aan het duo Bud White en Edmond Exley uit LA Confidential.

Het is Gene Hackman die de show steelt met zijn rol als Anderson en dit met een heerlijke sjeu doet. Behalve goed lullen en zich enigszins inleven, plakt hij daar ook een bepaalde charme aan vast en lijkt hij voor de duivel niet bang. Een heel verschil met de stijve en correcte Ward die geen enkel begrip of benul heeft van de omgeving waar hij verkeert en alleen maar tegenwerking mee aantrekt. Andermaal moet de bizarre wereld benoemd worden van nachtelijk jachten, lynchpartijen, afgebrande huizen en volk dat verder van een kleurling afstaat dan de gemiddelde Duitser van een Jood dat deed. Het is ook een bepaalde weerzin waarmee ik dit tot mij neem, en hoewel ik voldoende gelezen heb van die tijd en eerdere behandelingen van kleurlingen, dit ervaar als een verbijsterende en soms afstandelijke ervaring. Het blijft moeilijk te begrijpen. Kunstig weet Parker van dit intense en gruwelijke onderwerp een uitermate stijlvolle en boeiende film te maken met een grootse cast en een passende jaren '80 soundtrack.

Mississippi Burning is daarmee een verbijsterende film te noemen die net als de redevoering van de sheriff, die geen enkel goed argument aandraagt behalve excuses om kleurlingen zo slecht mogelijk te kunnen behandelen, na blijft sudderen. Een wonder dat de film overigens niet meer dan de terechte Oscar voor het camerawerk kreeg, en ik vraag me eerlijk gezegd ook af hoe de film in '88 ontvangen werd. Het is in ieder geval een interessante toevoeging tot mijn collectie en één die ik zeker nog wel eens ga kijken.

Wel oké maar ook wat gedateerd en mist daardoor voor mij nu, 34 jaar later, toch enige uitwerking. Een boeiend verhaal en de film begint sterk op die donkere autoweg en die camera flink ingezoomd waardoor die heuvelachtige weg mooi naar voren komt. Later in de film zitten nog enkele sterke stukken, vooral als Mississippi brandt. Maar tussen die sterke momenten en verder goed getroffen sfeer is de film zelf qat matigjes, vooral door alle karikaturale personages. Dan doet Hackman nog heel wat met zijn rol en weet iets van nuance en diepte mee te geven, maar de rest is zo plat als een dubbeltje en Dafoe is vooral irritant. En hoewel er wel een en ander gebeurt wordt het allemaal nooit heel extreem, deze film kleurt echt heel veilig binnen de lijntjes en verrast nooit. 3,0*.