Misery (1990)

God, I love you...

Film die ik als tiener zag waarop ik spontaan ook de boeken van King begon te waarderen met destijds deze Misery, Christine en Pet Sematary als meest herkenbaar. En wat vond ik dit toch een goed verhaal en goede film, zonder de horrorkant op te gaan maar juist in het psychologische te blijven.

Het verhaal mag bekend zijn, schrijver Paul Sheldon verongelukt en wordt 'bij toeval' gevonden door zijn No. 1 fan. Hoewel aardig en goedig qua uitstraling, vallen tussen de regels door alle kleine dingetjes te lezen rond haar gedrag. De zorg slaat definitief in gijzeling om als haar favoriete personage in Paul's boekenreeks sterft. Een behoorlijke duistere en angstaanjagende kant lijkt plotseling op te staan in het karakter van Annie. Een dubbele persoonlijkheid die behalve opvliegend ook bepaald sadistisch is en aangeeft dat ze niet van plan is Paul gemakkelijk te laten gaan.

Voor ik de loftrompet steek toch enkele punten van kritiek, nu staat het boek me niet heel helder meer voor geest, behalve dat Paul's enkels niet gebroken worden maar een voet geamputeerd wordt en dichtgebrand met een lasbrander. Toch vind ik het ongeluk niet heel sterk gebracht, vind ik de reanimatie enigszins misplaatst en vind ik het onzin dat hij zo ernstig zijn benen gebroken heeft terwijl de auto weinig tot niet in de kreukels ligt. Dingen die niet perse heel erg afbreuk doen aan het geheel, maar wel iets beter uitgewerkt had kunnen worden.

Misery slaagt vooral wel in het laten ontsporen van een gewone situatie, met gemoedelijke sfeer, naar een psychologische situatie waarbij het slachtoffer min of meer overgeleverd is aan de zorg en de grillen van Annie. Annie wordt op haar beurt uitstekend gebracht door Kathy Bates, een rol die voor altijd aan haar gelinkt zal worden mede door de geniaal gespeelde tweedeligheid. De goedige, onschuldig en verzorgende Annie, maar ook die tweede persoonlijkheid die vooral de kop opsteekt als ze zich opwindt of iets ziet dat ze ontoelaatbaar vind. Dat ze voor deze rol een Oscar won is dan ook geen wonder. In combinatie met een fraai opgebouwde spanning, een martelscene die iedereen weet als hij hem ooit gezien heeft, en soms een humoristische noot zoals wanneer hij sarcastisch is of zijn middelvinger opsteekt, maakt Misery tot een uitstekende film en zelfs klassieker binnen het genre psychologische thriller.

Kortom, heerlijke film!

Ik vind het een geweldige film .

Super spannend.

Kathy Bates speelt geweldig !

En de winterse omgeving is ook schitterend.

En dan die lekkere spannende Hitchcock achtige muziek erbij .

Ik heb hem 3 keer gezien en het blijft super spannend.

Je voelt bijna letterlijk de pijn en angst van de schrijver. Vooral als ze met die enorme hamer aan komt zetten. Aaaargh!

Die sheriff en zijn vrouw vind ik ook geweldig.

En die prachtige plaat van Liberace bij de aftiteling.

Deze film krijgt van mij 5 dikke sterren!

Rob Reiner leverde eerder al een uitstekende Stephen King adaptatie af in de vorm van Stand By Me, en doet dat met Misery netjes over. De twee films kunnen qua sfeer ook niet verder uit elkaar staan, dus dat getuigt van het talent van Reiner. De film is vrij klein van opzet, met het huis van de gestoorde psychopatische Annie als primaire locatie. Hierdoor lijkt de film zich heel af en toe een beetje voort te slepen, maar over het algemeen verloor het de doelgerichte focus niet. De stukjes met de politieman waren ook wat minder nuttig en droegen uiteindelijk niet veel bij. In dit Stephen King verhaal is er eens een keer geen sprake van bovennatuurlijke verschijnselen, maar dat betekent in dit geval niet dat er geen horror aanwezig is. Annie Wilkes is enorm gestoord en psychopatisch, en komt daadwerkelijk gruwelijk over. De scène met de hamer is echt heel erg bruut, daar kreeg ik het zelfs koud van. Een monster in menselijke vorm, en jawel, dat is vaak nog krachtiger dan een geest of iets dergelijks. In ieder geval hier toch. Kathy Bates zet een geweldige acteerprestatie neer; hoe ze in de mum van een seconde van vriendelijk naar gestoord switcht is een knap staaltje acteerwerk. James Caan doet het ook goed, maar wordt wel echt weggespeeld door Bates. Het einde is oké, hoewel ietwat voorspelbaar. 3.5*.

Ge kunt u natuurlijk afvragen waarom een intelligente mens, wat een auteur toch hoort te zijn, in de beginne niet sterk aandrong op contact met familie en op hospitalisatie met de beenbreuken die hij had opgelopen (Hinderden hem trouwens amper in het horrorachtig, actievolle slot), maar dan hadden we de Kathy-Bates-demonstratie wellicht niet meegemaakt en daar was de film toch om te doen.

Een stevige opbouw, spanning, actie en griezelen om het sadistisch gedrag van een extreem psychologisch gestoorde vrouw.

Goede bekenden als Richard Farnsworth ("The Straight Story") en ... Lauren Bacall zijn ook van de partij in een film die toch wel even onbehaaglijk nazindert.

Deze film beginnen bekijken zonder enige verwachting. Draaide dit even zeer positief uit! Gedurende de hele speelduur lang slaagt Rob Reiner erin een soort van sfeertje te creëren waarbij je zonder verpinken alles met de grootste aandacht blijft volgen. Het verhaal is prachtig neergezet. Desondanks er eigenlijk niet verbijsterend veel gebeurd, er slechts drie grote rollen zijn en de scènes zich voor het grootste deel afspelen in een gewone slaapkamer, blijft deze film spannend tot het absolute einde.

..and you need one glass of champagne, Dom Perig-non

Het zijn de eindeloze nachten, vervuld van vrees en walging, die de geest ondermijnen en de tijd een hak zetten. Woelend in de zware ademhaling van uw reddende engel verbijt je de seconden en fantaseer je over heroïsche ontsnappingspogingen. Plots neemt de angst de bovenhand en ruimt het overwinningstafereel baan voor een nieuw doembeeld: wakker worden met een mes in jouw buik. Het zijn de nachten waarin je vervloekt wat je bent en misantropische gedachten bij jou een welgekomen gastheer vinden.

Het zijn de dagen van op eieren lopen, omdat ieder verkeerd geïnterpreteerd woord het beest kan ontketenen. Eenzaam dood je de tijd tussen muren die nooit de jouwe zullen zijn. Men fluistert lieve woorden, men laat aan bolle kaken een glimlach ontsnappen. Gespeeld of oprecht? Geen mollige hand die het ons vertellen kan. Verdwaald zijn wij allen, schipperend tussen liefkozingen en woede uitbarstingen. Het zijn de dagen waaraan nooit waarlijk te ontkomen valt, dagen waarin wij naar een nieuw begin gekneed worden.

In het leven begint en eindigt alles met Dom Pérignon.

Wat een saaie film.

2 personages, of je naar een toneelstuk aan het kijken bent.

Eerder saaie tv film.

Boek vind ik ook om niet doorheen te komen zo saai.

Misery is een uiterst efficiënte thriller. Misery is maar een uiterst efficiënte thriller. Het mocht dus een beetje meer zijn. Zoek dus niet naar thema's, maatschappelijke relevantie of commentaar op ambitie van een auteur. Maar de vakkennis is bewonderenswaardig. Er zijn twee spannende parallel montages (thuiskomst van Bates terwijl Caan in het huis rondsnuffelt), het einde met het in brand steken van een voltooid manuscript is een knap psychologisch weerwraak (eerder had Caan zijn manuscript moeten in brand steken omdat het volgens Bates niet deugde), het moment van de plank tussen de enkels doet (telkens opnieuw) de nekharen overeind staan, het labiele personage wordt door Bates precies op de juiste momenten en met telkens iets meer info weggegeven. Ja zeker, Misery is een uiterst efficiënte thriller. In het boek van Stephen King is er een backstory over het drugsgebruik van het personage van Caan. Door het toedienen van pijnstillende medicijnen moet Caan vechten tegen zijn vroegere verslaging. De filmmakers hebben gekozen om dit weg te laten in de film. Ja zeker, Misery is maar een uiterst efficiënte thriller.

Rolverdeling... Misery the pig: herself.

De laatste 5 minuten zijn de meest spectaculaire. Voor de rest kan ik niet op tegen een aantal literaire opmerkingen van enkele collega's hier. Een ding is zeker: dit soort films worden tegenwoordig qua setting en sfeer niet meer gemaakt