The Killing Fields (1984)

Best een goede film over iets waar je hier niet veel over hoort.

Deze film stond al lang op mijn verlanglijstje, maar de blu ray uitgave had geen Nederlandse ondertiteling meer te koop en een andere weergave was lang niet zo goed als de Warner Bross had uitgebracht. Zodoende toch maar de Studio versie gekozen met helaas Engelse subs. Maar het is goed te doen met de Engelse ondertiteling. Ook het beeld is lang niet zo slecht als ik lees. Soms erg mooi soms wat minder. Klein beetje ruis niet storend en wat witte vlekjes. Vaak niet soms ineens weer wel. Geluid is wel okay. Dan de film!

De oorlog van Cambodja is mij nooit zo bekend geweest. In die tijd was ik nog vrij jong. Dus ja dan volg je dat allemaal niet zo. Natuurlijk de Vietnam oorlog was beter bekend maar toch ook de rode Khmer. Duidelijk herkenbaar door de rode shawls. Het eerste uur is wat rommelig chaotisch zoals ik ook ken uit de films Salvador en Balibo. Maar het tweede lange uur gaat de film je echt boeien. Vooral met die jungletocht van Pran. Maar ook door alle ontberingen en het leed met als hoogte-dieptepunt de Killing Fields brrr. Icing! Kreeg toch wel een raar gevoel in mijn lichaam. Dat mensen elkaar zoiets aan kunnen doen ongelooflijk hoe wreed oorlogen kunnen zijn.

Het verhaal dat aardig klopt met de werkelijkheid wordt ook steeds spannender naar het einde toe. Uitstekend gespeeld door alle acteurs. Prima soundtracks met oa Mike Oldfield ondanks het einde van John Lennon. Had voor mij ook niet gehoeven. Verder is de muziek okay en zijn de beelden voortreffelijk gemaakt in mooie landscape uitzichten. Helaas zijn beide journalisten niet meer in ons midden

Film 4,0
Beeld 3,5
Geluid 3,5

Een verhaal van vriendschap en dienstbaarheid tegen de achtergrond van de opkomst van het regime van Pol Pot, met zijn heilsstaat waarin voor intelligentsia geen enkele plaats was. Veel van de achtergrond krijgen we daar in deze film niet van te zien misschien, maar van de uitwerking wel - wat gezien de titel ook niet echt verrassend mag zijn. Toch is het verhaal van Schanberg en Dith Pran een prima kapstok om dit stuk geschiedenis mee te vertellen, al is het begin wat matig en doet de tijdsprong ook geen goed aan de spanningsboog. Maar wel een noodzakelijke intro om de kwalijke invloed van de VS in het conflict onder de aandacht te brengen. Dan de verwarring en chaos van het tweede deel, waarin de Khmer de macht overnemen en het verblijf in de Franse ambassade. Waarop van de 'echte' Rockoff nogal wat kritiek kwam op de film - want zo is het volgens hem helemaal niet gegaan, het was Pran zelf die zijn keuze maakte en het plotje over de foto speelde daar geen rol in. Vervolgens het derde en meest indrukwekkende deel - met beelden die ver boven de gemiddelde horrorfilm uitgaan, maar waarvan je weet dat de werkelijkheid nog evenveel verder stak.

De casting is voor deze film werkelijk perfect. Sam Waterston draagt precies het juiste soort persoon uit om Schanberg te spelen - een ietwat theoretisch en idealistisch ingestelde journalist die verbijsterd is over wat er door zijn land uit naam van vrijheid en democratie allemaal wordt uitgehaald. Met tegenover hem de pragmatische en cynische Haing S. Ngor in zijn eerste rol - en meteen een Oscar. En ook een van de eerste rollen van John Malkovich, en heerlijk fris in vergelijking met nu. En ook perfect maar minder aimabel Craig T. Nelson - die een zeldzaam vervelend etter speelt, en daarbij alles wat fout is aan Amerikanen vertegenwoordigt.

Cinematografie en locaties zitten ook wel goed, al blijven na afloop vooral de beelden van de killing fields hangen. De kritiek op de soundtrack van Oldfield deel ik niet - het plaatst de hele handeling duidelijk in de jaren-70 en -80, al moet je die tijd misschien meegemaakt hebben om dat zo op te vatten.

En ja, de eindgeneriek met hoe het verder ging, het beeld van de echte Pran, en Imagine erbij, dat kan je dan afgezaagd vinden. Maar aan de andere kant, we vieren hier elk jaar bevrijdingsdag, met kransleggingen en vroom naar de grond starende mensen en toespraken dat het allemaal toch maar nooit meer gebeuren mag. Schaf dat dan eerst maar eens af, denk ik dan. Het is nog lang geen vrede.

Vanmiddag sinds lange tijd weer eens gezien. Blijft een knappe film die mooi opbouwt en van begin tot einde boeiend is.

Had deze film al zeker geen dertig jaar meer gezien, maar door de aanschaf van de Roland Joffe box van Imprint was er aanleiding tot herziening.

Dat is zeer goed bevallen. Het is een ijzersterke journalistieke oorlogsfilm die qua look and feel het midden houdt tussen Apocalypse Now (maar minder poëtische) en Full Metal Jacket. Film won dan ook terecht de Oscars voor Cinematografie en editing (en beste bijrol)

Het schetst een schrijnend portret van de van van Cambodia en het gruwel regime van de Rode Kmer.

Verdient een plaatsje tussen de grote oorlogfilms.

4,5

Wat een briljante film blijft dit toch. Een van de weinige films waar ik heel hard moet huilen, ook bij deze herziening. Ik snap echt niet van sommige kritiek.

Bruce Robinson stond in voor het scenario en naar eigen zeggen was regisseur Roland Joffé de enige die zijn materiaal leek te begrijpen, waardoor hij het project mocht uitvoeren. Een erg moeilijke taak, aangezien de macht van de Rode Khmer slechts 5 jaar voor deze film ten einde was. Joffé levert uitstekend werk af wanneer het gaat om de setting. De verwoeste stad op de achtergrond oogt indrukwekkend en de experimentele maar doeltreffende soundtrack geeft een goed gevoel van chaos weer. Zeker het eerste uur waar de oorlog wordt geopend kent enkele spannende en drukkende momenten, het gaat dan ook pas bergafwaarts wanneer dat uur om is. Haing S. Ngor levert een sterke prestatie af, maar Sam Waterston daarentegen oogt kleurloos waardoor de relatieopbouw tussen de twee heren amper uit de verf komt. Het scenario van Robinson zet echter sterk in op het sentiment rondom die twee, maar effectief is het nergens. The Killing Fields wordt per minuut melodramatischer en raakt na enige tijd steeds de verkeerde noten. Het ontzettend opgeblazen einde levert de kers op de taart van een (uiteraard naar mijn persoonlijke opinie) half geslaagde en half mislukte film.

Herzien na 35 jaar...Wowww...Ik word en werd niet snel weggeblazen...maar wat een film.