The Killing Fields (1984)

Zelfs vanuit dat oogpunt vind ik de muziek te overdadig. De rest van de film is wat objectiever, wat argelozer bijna. De muziek leeft teveel in een eigen wereld.

Iets te onsamenhangend om indruk te kunnen maken. Daarnaast ergerde ik mij ook behoorlijk aan de muziek zoals The One Ring dat hieronder al heeft verwoord. Alsof deze beelden op zichzelf al niet genoeg teweeg zouden kunnen brengen bij de kijker. Het moraliserende gehalte stijgt soms ook tot behoorlijke hoogtes zonder dat dat de sterke momenten doet ondersneeuwen. Al met al een wat te groots en als los zand opgezet verhaal met een aantal krachtige passages.

goeie film

Al had ik er toch net iets meer van verwacht, in het begin vond ik het een beetje saai.
Moet zeggen na een uur begon het dan beter te worden als ze gescheiden werden.
Goeie acteerprestatie wel van die Sam Waterston (had voor deze film wel nog nooit van hem gehoord).
De muziek was soms een beetje irritant maar vond dan tegen het einde sommige liedjes goed bij de scenes passen.
Dus al bij al geen slechte film maar had er toch iets meer van verwacht. 3.5

Aangrijpende film over de periode dat Pol Pot aan de macht kwam in Cambodja. Ik vond het mooi dat het niet helemaal gericht was op de Amerikaan in het verhaal, er is een heel stuk waarin Dith Pran de hoofdrol speelt. Hierin zijn ook nauwelijks ondertitels, alles is in de locale taal. Er zijn alleen twee kleine momenten waarin Pran in gedachten in het Engels tegen zijn Amerikaanse vriend praat, omdat het anders niet te volgen is.
Nadeel is wel dat als je weinig van deze periode weet, het verhaal moeilijk zal zijn. Ik ben onlangs in Cambodja geweest en wist dus al hoe de vork in de steel zal. Als je niet weet wie Lon Nol is, waar de Rode Khmer voor stond en wat de Amerikanen in Cambodja uit hebben gevreten, is het raadzaam eerst even naar Wikipedia.org te gaan.
Jammer van dat John Lennon nummer aan het einde, dat maakt het te sentimenteel. Iets instrumentaals wat subtieler was, was hier veel beter op zijn plaats.

Ik zag The Killing Fields een aantal jaren geleden en werd toen gewoon weggeblazen door deze film. Geweldig mooi gemaakt. Binnenkort moet ik hem eigenlijk weer eens een keertje herzien voor een definitief oordeel.

4,5 sterren!

Geweldige film!

Meestal ben ik niet zo'n liefhebber van oorlogsfilms, (dit is trouwens een anti-oorlogsfilm) uitzonderingen daargelaten, maar deze is bijna uniek. Uitstekend gespeeld en ook nog eens een goed verhaal met een protest tegen het waanzinnigste wat de mensen elkaar kunnen aandoen.

Wat wil een kijker nog meer?

Gewoon kijken!

Aardige film maar word af en toe wel een beetje cliché. Vond vooral het verhaal van Dith Pran zeer indrukwekkend, hoe hij weet te overleven onder de rode Khmer. Maar het verhaal van de Amerikaanse journalist daarintegen is weer erg saai.

Het einde vond ik vooral een tegenvaller, muziek van John Lennon in combinatie met de eindscene vond ik een beetje afgezaagd.

The Killing Fields is een film die het zeer boeiende verhaal van zowel Sydney Schanberg als Dith Pran verteld, twee verhalen die eigenlijk allebei waard zijn om te worden verfilmd maar logischerwijs ook onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden.

Het verhaal begint met de journaliast Schanberg die in Cambodja is gestationeerd om verhalen te coveren over de burgeroorlog in Cambodja (o.a. na zwak optreden van de USA wat de regisseur ook durft aan te geven). Hiervoor werkt hij nauw samen met Dith Pran, een local die een woordje Engels spreekt en daarom prima als tolk kan dienen. Het is interessant om te zien hoe Schanberg achter diverse zaken komt en al snel doorheeft dat het conflict zal uitmonden in een grote civiele ramp. Helaas krijgen wij als kijker amper wat achtergrondinformatie. De naam Pot Pol wordt geen enkele keer genoemd en wat invloeden op het conflict zijn en hoe de politieke vork in de steel steekt kom je op basis van deze film helaas niet te weten. We zien enkel Schanberg en Pran die hun best doen om de diverse gebeurtenissen zo goed mogelijk te verslaan.

De film neemt dan ook een grote stap zodra het tweetal wordt gescheiden omdat het buitenland de ambassades in Cambodja volledig leeg trekt. Alhoewel er nog wel wordt geprobeerd te vluchten, moet Pran helaas achterblijven, wat echter al snel leidt tot verbanning naar een strafkamp van de Rode Khmer. In deze kampen willen de nieuwe leiders van het land de complete bevolking brainwashen tot gehoorzame slaven. Het is een vrij bizar plan maar helaas heb ik nog steeds niet het idee dat de regisseur Joffré zijn best doet om de complete gekte van deze oorlog te belichten, maar blijft hij op persoonlijk niveau. Dit doet hij door de ontsnapping van Pran te volgen. Alhoewel dit zeker spectaculair is en interessanter dan de eerste helft van de film, mis ik zelf nog steeds een beetje the big picture.

Dat maakt de film dus zeker aangenaam om naar te kijken, maar niet memorabel genoeg omdat er nog meer had kunnen worden uitgehaald. De omgevingshots zijn daarentegen fenomenaal (Cambodja is een schitterend land, alhoewel het best kan dat dit in Thailand is opgenomen ofzo) en de muziek ook alleraardigst.

Al met al dus een film met 2 verschillende verhalen, maar waar in beide gevallen wel iets meer had kunnen worden belicht. Nu kan ik het me voorstellen dat je je aangewezen voelt tot Wikipedia om het complete verhaal van The Killing Fields te lezen.

Leuk om een keer gezien te hebben.

In één woord Briljant (lumineus).

Gezien de status een flinke tegenvaller. Het is lang niet zo moeilijk om een indrukwekkende oorlogsfilm te maken, maar de maker scoort al geen pluspunten met de hoeveelheid clichés die we te zien krijgen: de vriendschap tussen een westerling en een inheemse, de manier waarop ze uit elkaar gerukt worden (figuurlijk dan he) en het drama die beide moeten doorstaan. The Killing Fields heeft een aantal nietszeggende scenes die het klokstaren aanmoedigen. Slechts een deel vind ik wel erg sterk en dat is waarin de rode khmer de macht gegrepen heeft en het volk met de nieuwe leefregels te maken krijgt. De ontberingen van Dith Pran worden indrukwekkend in beeld gebracht. Alles eromheen echter, is maar zozo. Het drama kan me weinig boeien, de oorlogsscènes zijn middelmatig en het einde eerder klef dan ontroerend. Waarom in godsnaam Imagine van John Lennon afspelen? Dat paste er totaal niet bij. De soundtrack was sowieso wel gewaagd. Het paste er soms wel, soms niet bij. De film had in elk geval een half uur korter mogen zijn en sindsdien zijn er veel oorlogsfilms gemaakt die meer indruk maken van deze.

Waarom niet? De tekst van Imagine is duidelijk voor wereldvrede, en dat is waar in elke oorlog door het grootste deel van de bevolking op gehoopt wordt. Ik zou niet weten waarom Imagine hier niet in past.

De scene draait alleen niet om wereldvrede maar om de hereniging tussen de hoofdpersonen. Het voelt bij mij gewoon onsmakelijk aan.

Nu 10x gezien, moet ik meer zeggen?

Een fantastische en zeer realistische film, over de rode Kmer in Cambodja. Zeer goed verfilmd en van het begin tot aan het einde zeer goed weergegeven.

De enige film over Cambodia die ik ken, geen idee of er nog meer gemaakt zijn.... The Killing Fields is één van de vele oorlogfilms en ik was wel benieuwd naar het verloop van de oorlog in Cambodia, dat toch iets minder bekend is als die in Vietnam. We zien de film vooral vanuit de Amerikaanse journalist Sidney, vergezeld van de bijrol Pran die eerder als tolk dan als Cambodjaanse journalist meeloopt. De film loopt niet en lijkt vastgeroest te zijn. Sam Waterston heeft geen greintje chemie in z'n rol en daardoor wordt het praktisch nergens boeiend. Jammer, want ik had hier toch meer van verwacht. Allemaal goed gemaakt, niet geweldig, maar gewoon goed. Helaas zonder ziel.

Ondanks het grote budget een film die hier en daar wat steken laat vallen, bijvoorbeeld in haar muziekkeuze. Opvallend zijn de mooie sets en locaties (film is opgenomen in Thailand) en de glansrol voor Haing S. Ngor die de werkkampen ook zelf als een ontkennende intellectuele gevangene heeft overleefd. Ook een goede bijrol van John Malkovich. Veel reviewers hier hebben het over een stuurloze, chaotische film (vooral het eerste uur), ik had me hier op voorbereid maar vond het alleszins meevallen, vond de film juist eerder straight forward, realistisch en spannend.

Vijf jaar geleden heb ik een aantal maanden vrijwilligerswerk gedaan op het platteland van Cambodja. Schrijnende armoede, grote verkniptheid en onwetendheid en bovenal een diepgeworteld collectief trauma voelbaar (zeker op het platteland). Een bezoek aan de voormalige Tuol Sleng martelgevangenis in Phnom Penh en het concentratiekamp Choeng Ek even buiten de stad laten een onuitwisbare indruk achter, zo ook het ontstellende doch hartverwarmende boek van Chanrithy Him. De relatieve mildheid waarmee de gang van zaken in de kampen in deze film in beeld zijn gebracht laat daarentegen niet in zo'n onuitwisbare indruk achter. Dat vind ik dan ook meteen het grootste minpunt aan de film.

Erg indrukwekkende verhaal, alleen daarom al een geweldige film. De voor vele onbekenden holocaust wordt menselijk in deze film. De scène waarin ik dacht dat hij tussen maaskeien doorloopt.... ik zal het nooit vergeten toen mijn ogen zich scherp stelden.

Cinematografisch een juweeltje. Ook het geluid/muziek de juiste toon. Net weer voor de zoveelste keer gezien.

Indrukwekkende oorlogsdrama. Eén van de sterkste aanklachten op de gruwel van de oorlog en de mensen die mogelijks lichtzinnig er over beslissen.
Gruwelijke beelden en ook zeer mooie fotografie.

Opnieuw bekeken en nog steeds onder de indruk van deze prachtige film.
Een aanrader !!

The Killing Fields is een Brits oorlogsdrama dat is gebaseerd op de waargebeurde gebeurtenissen in Choeung Ek, een streek ten zuiden van de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh.

De film volgt een aantal journalisten tijdens de Cambodjaanse burgeroorlog tussen 1973 en 1975, de strijd tussen het regeringsleger en de rebellen van de Rode Khmer. De journalisten bevinden zich in de hoofdstad, en vanwege hun journalistieke status wanen ze zich in eerste instantie onschendbaar. Dit verandert echter wanneer het rebellenleger steeds meer terrein verovert, en uiteindelijk zelfs Phnom Penh in zijn bezit neemt. De journalisten zijn ineens hun leven niet meer zeker, en vooral de Cambodjaanse tolk moet ernstig vrezen voor zijn leven.

The Killing Fields is een aangrijpende film, en je wordt echt meegesleept in het verhaal. Zelf heb ik altijd wat moeite met verfilmingen van waargebeurde verhalen, je weet immers nooit wat echt gebeurd is en wat gedramatiseerd is. Vaak hebben zulke films ook, anders dan in het echte leven, een romantisch Hollywood-einde, en daar ben ik eigenlijk niet zo van. Maar goed, de film kent vooral veel pluspunten: een goed verhaal, prachtige cinematografie, veel spanning (met name de scènes bij het overnemen van de ambassade), een heerlijke sfeer en een mooie soundtrack van Mike Oldfield. 4*

The Killing Fields is een bijzonder knap geschoten stukje verleden geschiedenis der mensheid. Zeer geloofwaardig alles lijkt te kloppen.

Pran's verhaal is natuurlijk het meest interessante en hier had toch naar mijn idee toch wat meer in gezeten .
Ik heb me toch even vooraf een beetje ingelezen in de politieke situatie rond die tijd daar en dat is wel raadzaam anders blijft er toch teveel vaagheid hangen .
De militaire rol vooraf van de VS is dan wellicht kwalijk te noemen , maar dit toont eveneens onomstotelijk aan de de communistische heilstaat een verschrikkelijk gedachtegoed is .

Eerlijk gezegd weet ik niet zo heel veel over het regime van de Rode Khmer. In een aflevering van "De slimste mens" zou ik "Cambodja - Pol Pot - Killing fields - genocide - communisme" wel kunnen oprakelen, maar verder dan dat reikt mijn kennis niet. Op school nauwelijks of niet aan bod gekomen, maar na "First they killed my father" van Angelina Jolie, mijn 2e die over de Rode Khmer gaat in enkele dagen tijd.

Gruwelijke herinneringen alvast aan ook één van de zwartste gebeurtenissen uit de 20e eeuw. Realistische film die rauw werd gebracht. Het plot vertrekt vanuit het standpunt van de journalisten Pran en Schanberg, twee boezemvrienden die van elkaar gescheiden worden tijdens de onlusten in Cambodja.

Knappe weergave van de kampen al denk ik dat het in werkelijkheid nog veel gruwelijker was. De beelden van de Killing fields zelf zijn er om nog lang te herinneren. Film die aan te bevelen is met een goede soundtrack, sterke beelden zonder sensatie op te willen zoeken en mooie cinematografie. Niet het absolute meesterwerk dat ik hoopte er in te zien, maar wel een oorlogsfilm die eveneens inslaat als een bom en moet gekoesterd worden.

Een meer dan behoorlijk drama over de wreedheden en toestanden in Cambodja tijdens het bewind van Pol Pot, daarnaast een film met hele sterke punten, en helaas iets mindere...

Een land onder hoogspanning wordt het eerste half uur gebracht, prima beeld ook van de westerse decadentie in hun luxueuze hotel, in het boek ook redelijk kritisch beschrijven dat men de beschietingen, en naderende oorlog, vanaf het dak of zwembad met een glas champagne gade sloeg. Zo ook bijvoorbeeld de loods vol met Coca Cola. Meest opvallende is toch wel de soms stuitende Schanberg die vooral erg met zichzelf bezig is, heel erg met zijn nieuws en dat dit naar de krant moet, uiteraard begrijpelijk, maar daarbij ook vooral Pran regelmatig afbekt en zich wereldvreemd gedraagt in bijvoorbeeld de situatie rond de eerste gevangen name. De nadruk ligt in eerste instantie erg te liggen op de botsing der culturen en hoe Schanberg en Pran op elkaar, maar ook de situatie, reageren. Een dubbel sfeertje ontstaat na de strijd en de Rode Khmer die de stad in trekt, broeierig, onvoorspelbaar en vooral gruwelijk als men een kijkje in het ziekenhuis neemt. Een bijzondere hectische situatie ontstaat met de tweede gevangen name, kracht bij gezet door de bijzondere soundtrack waarna men toevlucht zoekt in de Franse Ambassade. De spanning wordt subliem opgedreven in het creëren van een paspoort. De onvermijdelijkheid der dingen volgt en ik moet zeggen dat de film tot daar toe een steady 3,5 verdient.

Vervolgens geraakt de film in een hoger versnelling en niveau met de beelden van Pran onder het bewind van de Rode Khmer. Het werk, de beelden van de 'heropvoeding', en de uiteindelijke 'velden des doods' zijn schrijnend en schokkend en prachtig gemaakt. Dit is wat de film maakt, waar het omdraait en de film naar een hoger level tilt.

De sfeer en beelden zijn authentiek en doen echt aan. Goed geacteerd wordt er door Ngor, Waterston is een ander verhaal maar dat zal wellicht ook aan het script en de regie liggen. Schanberg blijft een beeld uitstralen van een egotripper die zich een molensteen om de nek waant maar vergeet dat de echte slachtoffers het zwaarder hebben. Terecht wordt hij door Rockoff nog even aangepakt dat hij wellicht meer had kunnen doen. Nu is dat erg gemakkelijk geredeneerd, toch heb ik ook weinig met het personage Schanberg en moet ik zeggen dat ik de film een kansloze excerctie gevonden had als het alleen om hem gedraaid had. Toch op het einde, met de rauwe en hard beelden op tv, en klagend tegen zijn vrouw, meen ik eindelijk een soort kwetsbaarheid te merken, iets dat hem iets sympathieker maakt. De soundtrack is overigens ook veel over gezegd, en ik moet zeggen dat het me de eerste keer pijn aan de oren deed, toch in het tijdsbeeld en als stres verhogende element, bij de gevangen name en de evacuatie met de helikopters, voegt de bijna hysterische muziek best wel wat toe.

The Killing Fields is vooral gedurende het tweede deel een bijzonder indrukwekkende inkijk wat er achter de gesloten grenzen gebeurde van Cambodja. Een 'slavendrijversregime' dat circa 1,7 tot 2 miljoen doden op zijn geweten heeft. Een meer dan behoorlijk beeld wordt daarvan gebracht. De rest, en vooral de aanloop en afloop met Schanberg, is degelijk te noemen, alhoewel daar misschien iets meer uit te halen geweest was. Desondanks mist The Killing Fields zijn uitwerking niet en is spannend, schokkend en indrukwekkend te noemen.