Once Were Warriors (1994)

Ijzersterke film super uitgewerkt script/verhaal en meer dan gemiddeld acteerwerk.

En wat was dat voor wijk? Wijkbewoners zoals in de film?

Once Were Warriors is een sociaal drama over de onderklasse zoals we dat wel vaker gezien hebben - de vele Britse kitchen sink drama's bijvoorbeeld, de Amerikaanse hood-films of juist de wat meer white trash-setting van een Winter's Bone. Maar dan in de Nieuw-Zeelandse variant, we zien een beetje wel en vooral heel veel wee rondom de familie van Jake en Beth, een arm stel van Maori-afkomst. Once Were Warriors gaat er vooral met de botte bijl in; subtiliteit of echte karakterontwikkeling zien we niet, maar er wordt vooral een hoop narigheid getoond die helaas niet echt als één geheel overkwam. Vader Jake is een zeldzaam kansloze eikel; agressief, alcoholistisch, slaat z'n vrouw graag helemaal lens, egoïstisch, en helaas ook een beetje als een karikatuur geoveracteerd. Maar daar hebben wel meer karakters hier last van. Eigenlijk zien we vooral alle ellende die dit oplevert: een zoon die weggelopen is en als dakloze leeft, eentje die bij een lokale bende gaat, eentje die langzaamaan ook het verkeerde pad op lijkt te gaan, dochter die verkracht wordt door een dronken oom en zelfmoord pleegt, moeder die dan toch uiteindelijk de wijze beslissing maakt om Jake te verlaten en terug te gaan naar haar familie.

De score op IMDb en MM is toch behoorlijk hoog, en gebaseerd daarop had ik toch wel wat meer verwacht. Natuurlijk een zwaar en waardig onderwerp, en ook weer niet heel slecht uitgewerkt - maar toch met ook wel heel wat mankementen naar mijn mening. Soms matige acteurs in karikaturale rollen, en een compleet gebrek aan subtiliteit of echte plotontwikkeling. Toch zijn er wel wat rake scenes, en een voldoende kan ie wel krijgen. Maar als je toch een Nieuw-Zeelandse film uit de kast wil trekken, dan kan ik eerder Utu of het vroege werk van Peter Jackson aanraden.

heftige film . die jake is echt een monster .

vond vooral het eind nogal voorspelbaar , jake die bully helemaal kapot maakt en dan naar buiten gaat en dan tegen zijn vrouw tekeer gaat

een van de heftigste films die ik ooit gezien hebt vooral wat er gebeurd met gracie grijpt je aan , een film die je gezien moet hebben

Stond al heel lang op het lijstje, per slot van rekening een film uit 1994 alweer, en er uiteindelijk van gekomen en hoewel op veel voorbereid toch wel behoorlijk onder de indruk na afloop.

Er worden geen doekjes omgewonden, kansarm, een baan niet vast kunnen houden en daar erg gemakkelijk over denken, een krot van een huis, kinderen die op het slechte pad raken, drank, héél véél drank, en iedere avond feesten en zuipen dat ik me afvraag; het is allemaal van het zelfde lage werkeloze allooi, waar doen ze dat van? Of kost bier daar geen stuiver?

Een verder beeld wordt opgebouwd rond de vicieuze cirkel die zowel afstoot als aantrekt inhoud. Je wilt anders, je wilt beter, je wilt weg...maar dat valt in de praktijk toch tegen. De eindeloze armoedige cirkel van geweld, drank en slechte figuren eist dan ook op dramatische wijze slachtoffers en de zoon die zich in bende cirkels beweegt en degene die uit huis geplaatst is lijken nog het beste af te zijn. Het beeld van wel anders willen maar niet vrij kunnen breken en je er maar bij neerleggen beklijft mij dan en wat kan een mens toch lijden als hij dat zich zelf oplegt.

Bijzonder zwaar en sociaal drama. Must see, vergelijkbaar bv met Angela's ashes.

Bizonder heftige en rauwe film die een diepe indruk op mij achterliet toen ik de film voor het

eerst zag. Dat was lang geleden, op televisie, volgens mij via de V.P.R.O. die toen elke week

een 'afwijkende' film uitzond, vier stuks verspreid over een maand. Waaronder ook Les Amants

du Pont-Neuf en C'est Arrive pres de Chez Vous. Voor mij stuk voor stuk indrukwekkende films.

Die vierde titel, die ik eveneens zeer kon waarderen, heb ik helaas nooit kunnen achterhalen.

Evenmin trouwens lange tijd Once Were Warriors. Puur bij toeval stuitte ik later op deze film, en

was blij verrast en andermaal onder de indruk. Explosief drama, dat je niet onberoerd laat.

Een keiharde film over het uitzichtloze bestaan dat de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland de Maori's leiden. Het verhaal gaat over de familie Heke. De Heke's zijn naar Nederlandse maatstaven een probleemgezin maar in de Maorigemeenschap doodnormaal. Vader Jake (Temuera Morrison) is een alcoholist. Hij zit meestal in de kroeg de getapte jongen uit te hangen en hij is daar een local hero omdat hij een gevreesde vechtersbaas is met de eretitel The Muss. Moeder Beth is een lieve moeder en een trouwe echtgenote ondanks dat ze geregeld door Jake ongans geslagen word. Oudste zoon Nig wil vooral niet thuis zijn en gaat bij een Maori bende. Zoon Marc ook wel Boogie genoemd is een gevoelige jongen maar ook begeeft zich ook al op het verkeerde pad omdat hij een meeloper is. Het lichtpuntje is dochter Grace. Een lieve meid die vooral voor de jongste twee telgen Polly en Huata zorgt om Beth te ontlasten. Grace schrijft verhalen. Als uitgerekend Grace wegvalt door een tragische gebeurtenis besluit Beth dat het anders moet. Once were warriors is een eyeopener voor iedereen die een idyllisch beeld heeft bij Nieuw-Zeeland. Het toont hoe hard het leven daar is voor de Maori's maar ook dat hun eigen krijgersmentaliteit ze danig in de weg zit. De vechtpartijen in deze film zijn geen gestileerde Hollywoodfights maar gewoon rauw en akelig realistisch . De film betekende de internationale doorbraak voor regisseur Lee Tamahori en hoofdrolspeler Temuera Morrison, die met Jake the Muss een iconisch figuur weet neer te zetten. Ook bijrolspeler Cliff Curtis, die vuillak Uncle Bully speelt, is na deze film regelmatig in Hollywoodfilms opgedoken. De film is gebaseerd op een boekentrilogie van schrijver Alan Duff. Deel twee What Becomes of The Brokenhearted is ook verfilmd en ik hoop dat deel 3 ook ooit nog verfilmd gaat worden. Ik heb de film destijds in de bioscoop gezien en op groot scherm waren de Maoritattoos nog vele malen indrukwekkender en over de bioscoopspeakers klonken de klappen nog harder en pijnlijker! Echt een aanrader deze film!

Inderdaad een harde film. Een verhaal dat van begin tot eind onder hoogspanning staat, onder andere door een zeer effectieve soundtrack. Ik heb 'm destijds ook in de bioscoop gezien en later de dvd gekocht. Enkele jaren geleden nog eens herzien en het blijft een ijzersterke film. Een van de beste uit de jaren negentig.

Herziening, want er zijn van die films, die je nooit meer vergeet en die je beslist nog minstens één keer wil terugzien. Dit is er zo een.

Onverbloemd familiedrama aan de zelfkant van de samenleving over een Maori-gezin, dat geteisterd wordt door het catastrofaal samenkomen van machogedrag en alcoholisme. (N.B. geen prerogatief van de Maori’s). Het levert een ware litanie aan verbijsterende scènes op, die niet altijd even makkelijk te aanschouwen zijn. Rauw. Schokkend. Brutaal.

De acteerprestaties zijn formidabel. Tevens een gedenkwaardig regiedebuut van Lee Tamahori.

Wat Cidade de Deus (2002) is voor Brazilië, is dit voor de autochtone bevolking van Nieuw-Zeeland.

Sterke rauwe prent waarbij geweld, alcoholisme en armoede centraal staan in een buitenwijk van een Nieuw-Zeelandse grootstad. We zien hier vooral een Maori-gemeenschap op de rand van de samenleving, hun eigen identiteit ontkennend, strevend naar een beter leven.

Al achttien jaar verdraagt Beth de grillen en vooral de losse handjes van Jake. Tegelijk ondervindt ze dat zelf dit systeem gaande houdt door zelf ook mee te feesten en te zuipen wetende dat haar kinderen boven liggen te slapen, of althans dat proberen. Meermaals geeft ze te kennen te zullen vertrekken, maar telkens keert ze terug.

De film bevat een aantal brutale zware scènes die zijn impact hebben op de kijker. Beelden die je ook wel in andere films of culturen terugvindt, al dan niet gecombineerd met drugs. Armoede en uitzichtloosheid is vaak de rode draad dan. Niet dat het één een excuus voor het andere hoeft te zijn, maar het is soms gewoon de realiteit.

Daarnaast, en dat vond ik een extra voor de film, is er ook aandacht voor de identiteit en de groepsstatus. Jake heeft dat met zijn bierclubje, maar ook de zonen trachten elk hun eigen weg te vinden. De geplaatste zoon benadert nog het dichtst de waarden en culturele normen die zijn (voor)ouders uitdroegen. Gelukkig maar.