The Piano (1993)

Ik vond er eerlijk gezegd te weinig aan. Trage film die niet zo erg veel te bieden had. Enkel het sterke acteerwerk en de leuke sfeer vond ik goed.
Maar het verhaal vond ik niet erg boeiend en te traag, zelfs de muziek die vaak goed wordt geprezen vond ik niet echt goed.
Had er veel hogere verwachtingen van. 2.5

Zware handel! Maar wel kwalitatief top gedaan. Eeuw geleden al gezien, maar bepaalde scenes zijn me nog bijgebleven. Hunter en Keitel zijn top in deze van zware emoties doorspekte film. Geen popcorn

Mooi staaltje film. Leuk om de muziek te herkennen van mijn zuster's pianospel, geeft me toch een extra band en herkenning. Film moet het hebben van de acteer prestaties van holly Hunter, met geen een woord, kan ze toch je omver blazen, toch had er naar de regie kant, meer uit Ada gehaald kunnen worden. Ik miste een echt ''breaking point'', dat terzijde. Daarnaast zijn, vooral de plaatjes op het strand, de beelden erg mooi geschoten. De scène waar Ada haar piano in het water gooit en mee wordt gesleurd zal wel lang op mijn netvlies blijven hangen, erg memorabel en sterk gedaan. Qua verhaal en interesse viel het bij mij een beetje tegen, kon niet veel met Ada mee leven of in haar veel emotie te weeg brengen. Wat ik aan de ene kant heel mysterieus en spannend en sterk vond, vond ik aan de andere kant irritant en kon ik me enigszins met haar ''man'' identificeren. Het zou je maar gebeuren. Visuele klassieker, maar van mij mocht de veel nog wel dieper gaan. 3,5 ster

Deze 3-voudig oscar winnende film die al een hele tijd in mijn kast staat weer eens herzien. Tja, wat moet ik er van zeggen. Erg veel indruk maakte deze film nu na na herziening op mij niet meer. Ik vond hem in zijn geheel nogal 'boring'. De acteerprestaties waren prima dat wel, visueel was het allemaal best mooi, zeker ook de erotische scènes maar het verhaal deed mij weinig. Het is mij daarom ook een raadsel waarom het Volkskrant publiek deze film in 1993 tot beste film uitriep. Vanwege het feit dat deze film toen in dat jaar drie oscars heeft gewonnen misschien? In 1993 zijn echt wel betere films gemaakt. Alles is relatief, zullen we maar zeggen. Dat deze film van mij ondanks de door mij opgenoemde negatieve punten toch nog een ruime voldoende krijgt is vanwege de uitstekende score van Michael Nyman. Die staat ook na 18 jaar bij mij nog fier overeind.

3,5* na herziening

Prima acteerwerk, mooie sfeerbeelden, omgeving prima. tijdsbeeld zag er dik in orde uit en op papier is het verhaal ronduity boeiend. Wat ging er dan mis? Ik weet het werkelijk niet. Wel dat ik blij was toen de aftiteling kwam. Ik hou best van dergelijke films, maar op de een of andere manier kreeg ik nooit aansluiting met een van de personages, raakte ik nooit 'in de film'. Daardoor werd het een lange, saaie bedoening waarin ik uitkeek naar het einde.
En dat einde ging wat mij betreft ook nog mis. (was er eindelijk iets verrassend-interessants te zien, namelijk de voorgenome verdrinkingsdood, besluit ze toch naar de oppervlakte te zwemmen. Als het eindshot het naar de diepte verdwijnen van Ada was geweest, had ik de film wellicht veel hoger aangeslagen.).

Nu 2,5*

The Piano is zeker een mooie film, maar voldeed toch niet aan de hoge verwachtingen die waren geschept. De setting, costuums, en het acteerwerk zijn uitstekend. Maar het script vond ik een stuk minder, en kwam soms weinig overtuigend over. Zoals de mate waarin de dochter van Ada opeens de kant van de pleegvader kiest, waar kwam dat nou vandaan? Ze was juist zeer afstandelijk jegens hem en had een zeer hechte band met haar moeder. De relatie tussen Ada en George zal haar vast beïnvloeden, maar toch niet zodanig dat ze haar moeder verraadt?

Ook het happy end vond ik ongeloofwaardig en te cliché. Ada praat al bijna haar hele leven niet, en opeens porbeert ze weer te praten, erg ongeloofwaardig. Om het over de afgebroken zelfmoordpoging maar niet te hebben. En waarom moest de piano, die haar tot haar 'echte' liefde had gebracht en waar ze zo gehecht aan was, overboord? Een einde met teveel hollywood-dramatiek.

Geen slechte film, maar zeker niet de topper die ik had verwacht.

toen ik hem de eerste keer zag lang geleden heeft de film heel veel indruk gemaakt en vond ik hem geweldig.
na jaren weer eens gezien en eigenlijk vond ik er heel weinig aan.
het is langdradig en saai, op echt 1 heel mooi gefilmde dramatische scene.
dat was zeker ook de aanleiding van de oscar destijds.

Als de film zo goed was geweest als de muziek, was er niets aan de hand geweest. Het begin was prachtig en interessant. Ik vond het wel intrigerend hoe in de negentiende eeuw een stomme vrouw uit Schotland wordt uitgehuwelijkt aan een man uit Nieuw-Zeeland. Het lijkt me ronduit vreselijk (voor beide partijen). De eerste scenes op het strand zijn prachtig met die schitterende pianomuziek. Een bijzonder sfeervolle film.

Helaas is The Piano meer drama dan romantiek. De hoofdpersone en haar dochter blijken al snel een strontvervelend stel te zijn. Compleet tegen alle logica in, valt mevrouw dan ook nog eens voor de grootste viespeuk op dat eiland. Hoe het afloopt is dan weer vrij makkelijk te voorspellen. De punten zijn dan ook volledig voor de muziek en de sfeer. Het verhaal vond ik ronduit zwak. Ik koop wel een keer de cd met de soundtrack.

Een mooi gemaakte en veelbewogen film over onderdrukte passie binnen een driehoeksverhouding van Jane Campion, die mijn verwachtingen niet helemaal inloste. Het verhaal, dat doet denken aan de boeken van de gezusters Bronte, nam (te) uitgebreid de tijd om op gang te komen. Het begrip "drama" komt geheel en al tot zijn recht, de beelden zijn poëtisch, symboliek is er in overvloed en de emotionele thematiek zorgt voor een groeiende knoop in je maag. De cast is meer dan uitstekend.

wat moet ik hiervan zeggen ? erotiek eenzaam , poezie, romantiek , affair, zondig, geil , kamasutra , gehandicapt , vreemd maar begrijpelijk.

Best wel aardig, vooral door de erg mooie pianomuziek. Inhoudelijk vond ik het echter allemaal niet zo heel bijzonder.

De acteerprestaties zijn in ieder geval goed. Anna Paquin speelt sterk, al heeft haar personage nogal wat irritante trekjes. Ook Keitel, Hunter en Neil doen het allemaal naar behoren. Vooral Hunter weet haar emoties goed over te brengen en heeft een lastige rol, omdat ze beperkt is tot non-verbale communicatie. Visueel ziet het er allemaal redelijk sfeervol uit. Al oogt het qua kleur en omgeving vaak nogal woest en deprimerend.

Wat ik uiteindelijk erg jammer vond is dat de personages nogal aan de oppervlakte bleven. Dat Hunter op het einde weer probeert te praten, vond ik na het hele gebeuren ook ietwat geforceerd en ongeloofwaardig overkomen, al doet het aan de gehele filmbeleving overigens vrij weinig af. The Piano is typisch zo’n voorbeeld van een film, die erg interessant leek, vrij gemakkelijk wegkijkt, maar die tevens te oppervlakkig blijft, waardoor ik er uiteindelijk totaal niet door geraakt werd.

Wel fijn trouwens, dat ik dit nu eindelijk eens gezien heb, want The Piano stond al enkele jaren op mijn kijklijst, en is tevens pas de eerste film die ik zag van Jane Champion.

3,0*

Ik weet niet meer waar ik het heb gehoord of waar ik het heb gelezen maar toen president Bill
Clinton deze film net had gezien antwoordde hij: 'What the hell was that?'

Goed omschreven, en wat een prachtige opmerkelijke film, zeer vreemd in goede zin!

Gisteren weer eens herbekeken en zolang je met de film meegaat en dan bedoel ik ook echt diep gaat in zulke films dan begrijp je ze wel met een korreltje warrige mix , maar je zit alsmaar te piekeren van wanneer je de knopje omdraait moet jij dat doen of doet de film dat voor jou.

Hier had ik me toch echt meer van voorgesteld..
Vervelende personages en het verhaal was erg matig.

'k zag deze liggen en het leek me wel de moeite om te bekijken.
Niet dat 'k echt verwachtingen bij deze film had, maar toch kon hij me wel boeien. Eigenlijk had hij geen groots verhaal, maar het acteerwerk was wel prima. Natuurlijk was het pianospel ook dik in orde.
Een niet zo'n traditionele film, maar toch had hij iets en 'k heb er eigenlijk wel van genoten.

prachtige film

Mooie klassieke setting, mooie muziek, goed camerawerk.

En toch, het verhaal raakte me niet, en dat komt onder andere door Paquin die ik niet eens zo heel goed vond. Een oscar? Echt? Zij wel en Dicaprio niet? Onbegrijpelijk. Ook die dooie blik van Ada was ik na een half uur echt zat. Het verhaal hoort vol emoties te zitten, maar door die starre ijzige uitstraling van haar voelde ik helemaal niet met haar mee. Ja ze kan niet praten maar moet ze dan altijd zo emotieloos zijn? Alleen die keer dat ze op het strand pianospeelde liet ze een lachje zien. Daarbij vind ik Holly Hunter ook niet zo'n mooie vrouw met die dunne lipjes van d'r. Ik huil normaal heel snel bij films met een zwaar thema als deze, maar ik heb hier geen traantje om gelaten.

De bijrollen leverden enkel slappe hap op, die dames voegden werkelijk niks toe.

Sam Neill vind ik een erg knappe man, maar hij zal voor mij altijd "the guy from Jurassic Park" blijven, dus ook bij hem ging het inleven mis. Keitel vond ik best prima spelen, maar waarom wordt Ada nou verliefd op zo'n viezerd? Ze heeft een hekel aan haar nieuwe man omdat hij haar piano verkoopt, maar Keitel probeert dingen die ze duidelijk niet wil, waarom houdt ze dan wél van hem?

Ik ben het met een aantal reacties hierboven eens, ik had het slot beter gevonden als Ada met haar piano was geëindigd in de oceaan.

2 sterren voor de mooie beelden.

Omdat hij haar écht begeert. Die begeerte met de piano als instrument om die begeerte te kanaliseren heb ik zelden harder voelen zinderen.

Goede vertolkingen, mooie beelden en ook het verhaal zal voor sommigen wel goed zijn.
Maar mijn ding is het niet, vond hem saai en langdradig.

Gemengde gevoelens bij deze film, waar ik toch wel hoge verwachtingen had.

Allereerst het goede:
- een doofstomme vrouw als hoofdpersoon. Ik vind het een heel goed idee, en ook goed uitgewerkt. Het feit dat Ada altijd stil is, contrasteert mooi met haar opstandige persoonlijkheid.
- de moeder-dochterband, waarschijnlijk mede zo sterk doordat dochter voor haar moeder praat. Volledig geloofwaardig, zoals die twee aan elkaar verknocht zijn.
- uitstekend acteerwerk van de hoofdrolspelers. Anna Paquin kreeg een Oscar voor haar debuut, en ik kan snappen waarom. Holly Hunter is ook meer dan uitstekend.
- de muziek! Zoals te verwachten in een film met de naam The Piano is de soundtrack schitterend.

Wat ik echter minder vond:
- het plot. Er gebeurt niet heel veel, maar wat er gebeurt is niet altijd logisch. Waarom zou, zoals iemand hierboven ook al vroeg, Ada's dochter haar ineens verraden bij de stiefvader die ze tot voor kort nog geen blik waardig gunde? Sowieso vroeg ik me af wat nu eigenlijk de bedoeling was van het verhaal.
- Ada's personage. Hoewel uitstekend geacteerd vind ik Ada niet bepaald sympathiek. Ze maakt vrij abrupte, nauwelijks navolgbare keuzes met verstrekkende gevolgen, waar ze dan vervolgens weer op terug lijkt te komen. Ze mag vurig en opvliegend van aard zijn, onder die koude buitenkant, standvastig is ze niet. Borderline persoonlijkheidsstoornis, misschien?
- is er in Nieuw-Zeeland dan echt helemaal niets anders dan modder?
- de 'inboorlingen' zijn wel heel erg karikaturaal. Natuurlijk kent Jane Campion Nieuw-Zeeland beter dan ik, maar ik betwijfel of de Maori's echt zo stompzinnig deden. Een cultuurshock had ook iets subtieler in beeld gebracht kunnen worden. Ook de andere bijrollen, zoals de dames in de kerk, zijn onbedoeld komisch.

Al met al vond ik dit een wat vage film, waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Er zijn een paar dingen die de moeite van het onthouden zijn, zoals de pianomuziek en een sporadisch mooie scène, zoals die waarin Ada en haar dochtertje terugkeren naar de piano op het strand. Ada speelt op de piano, dochtertje speelt op het strand. Heel eenvoudig, toch mooi. Jammer dat dit niet voor de hele film geldt.

Omdat zij zich verraden voelt door haar moeder en verder niemand heeft. Stewart kon ze samen met haar moeder stom vinden, maar de relatie die Ada met George aangaat dreigt tussen hen in te komen. Rationeel is het niet wat Ada's dochter doet, maar zo zwart/wit als de emoties en reacties van kinderen kunnen zijn vind ik het emotioneel gezien wel logisch.


Maakt dit de film dan niet juist interessant?

Dat is denk ik de bedoeling geweest, en ik kan me voorstellen dat het voor sommige mensen zo werkt. Voor mij helaas niet. Op een gegeven moment had ik zo weinig sympathie voor Ada over dat ik haar ook niet meer interessant of intrigerend vond. Ik had graag gewild dat het anders was.

Herzien en vind het nog steeds een dijk van een film. Het mooie maar ook ondoordringbare Nieuw-Zeeland werpt zijn blauwige schijn over deze film, die voor mij aan de top staat als liefdesfilm. Verlangen en oprechte liefde werd voor mij nooit zo intens neergezet. Wat een voorspel, wat een ontknoping. Meesterlijk verteld, zonder klefheid, zonder stroperige violen, maar met prachtige pianomuziek en best wel veel modder.
Harvy Keitel is super als steeds. Hunter speelt adembenemend goed. Meesterwerk.

Vroeger had deze film veel indruk op mij gemaakt. Heb hem nu na jaren weer gezien en vond het erg traag en saai.. Gek eigenlijk. Waarschijnlijk veel meer snelle films gewend met veel gebeurtenissen. Was echt twijfelgevalltje, naar bed gaan of afkijken.

Vreemd… ik heb 'm ook weer gekeken, na 20 jaar of zo. En ik vond hem helemaal niet tegenvallen. Integendeel. Ik had 'm zelfs nog trager verwacht (in mijn herinnering duurde het tot het einde van de film voor Ada valt voor George). Intens, broeierig, uitermate sensueel en simpelweg ontzettend mooi. Een meesterwerk.

Heel herkenbaar. Ik kan me herinneren dat ik het zelfs irritante film vond, omdat de film probeert sympathie te wekken voor de vrouw die zelf niks anders doet dan slachtoffer spelen. Oeh, wat ben ik daar allergisch voor. Ik kan me herinneren dat niemand dat toen begreep en bijna al mijn vrienden de film bejubelden.

De vrouw speelt niet alleen slachtoffer maar is ook slachtoffer, want uitgehuwd. Maar daar ben je misschien minder allergisch voor.

Lang geleden gezien,is toch blijven hangen dus zal het wel goed zijn...3.5 stars.

Enscenering, camerawerk, mooie beeldvorming excelleren. De plot doet me op bepaalde momenten wel de wenkbrauwen fronsen. Niet altijd zo evident of geloofwaardig.
Spel van de acteurs is niet te versmaden, zeker dat van Holly Hunter is heel overtuigend.

The Piano verteld het verhaal van een stomme vrouw uit Schotland die wordt uitgehuwelijkt aan een landeigenaar uit Nieuw-Zeeland. Haar kostbaarste bezit is haar Piano die helemaal meeverhuisd wordt. Haar nieuwe man verkoopt de Piano aan een landverkoper. Door hem lessen te geven kan de vrouw hem terug verdienen, maar de landverkoper vraagt steeds meer...

De muziek van de film was meesterlijk, de beelden erg sterk en sfeervol en het uitgangspunt genoeg om een interessante film op te leveren. Uithuwelijking is natuurlijk sowieso een vervelende zaak voor beide partijen maar door de grote afstand en het feit dat de vrouw stom is, wordt het hier nog veel complexer.

Mijn probleem met de film is dat ik de wendingen niet geloofwaardig vond en de hoofdpersoon na verloop van tijd op de zenuwen ging werken. Ik vermoed dat er nog veel meer mis is dan alleen een onvermogen om te spreken. Haar keuzes zijn in ieder geval totaal irrationeel en ze komt ook heel vaak terug op beslissingen. Ik kon totaal niet in de romance tussen de vrouw en de landverkoper komen. Hoe bestaat het dat je gevoelens krijgt voor een viezerik die je dwingt om seks met hem te hebben in ruil voor je piano? De psychopathische uitbarsting van de echtgenoot vond ik ook erg overdreven. Het is duidelijk dat hij wel gevoelens had voor zijn vrouw, maar zo'n obsessieve gevoelens waren het duidelijk niet. Dat hij haar gestraft zou hebben voor het overspel kan ik nog wel geloven, maar dit was buiten alle proporties.

Al met al een behoorlijk deprimerende film, die lastig te volgen is door zowel de aart van het hoofdpersonage als de onlogische wendingen in het verhaal. De romantische muziek staat in schril contrast met het verhaal...

Met een piano aan de enkel de diepte in, dat was het wel zo'n beetje, zo meende ik mij te herinneren. Zwevend als een ballon aan een touwtje, vastgeklonken aan de zeebodem.

Maar het ligt anders, bij nader inzien.

Campion verkruimelt met twee opgewekte, innerlijke babbel-monologen aan het begin en eind van haar film het romantische cliché van de ongrijpbare vrouwelijke ziel. De dame in kwestie is in de eerste plaats zichzelf een raadsel ('Waaróm ik al vanaf mijn zesde niet meer praat? Geen idee eigenlijk'). Dan wordt het voor anderen ook lastig.

Ja, ongetwijfeld zal die 'getroubleerdheid' een reactie zijn op het Victoriaanse korset waarin vrouwen gedwongen werden, maar daar ligt hier niet de nadruk op.

Hoe dan ook, het vergt de oersimpele, brute doelgerichtheid en transparantie van een figuur als Baines om in die grafkist van een hoepelrok door te dringen. Een cliché eens te meer? Maar de 'bruutheid' van Baines is een wereld van verschil met die van Stewart.

Voor de bekrompen koloniaal Stewart, én voor de nuchtere eenvoud van de Maori's blijft de piano iets onbegrijpelijks; voor Baines eigenlijk ook, maar hij ziet genoeg, daar op het strand, om de juiste toets te kunnen vinden. Tussen het deprimerende schimmenspel van de Victorianen en het vrolijke geram op de piano van de Maori's vertegenwoordigt hij het beste van twee werelden.

Campion maakt hier dus geen vierkante driehoek van, afgesloten met een stevige melodramatische punt. Geen 'mannelijke' climax, maar met een 'vrouwelijk' tikje kantelt ze de ontwikkelingen richting een happy end, onderweg hier en daar onnadrukkelijk de erotische en komische toetsen aanrakend.

Erg leuke film, met een glansrol van Holly Hunter.

The Piano - The Promise - The Heart Ask Pleasure first -Michael Nyman - YouTube even aandacht voor deze geweldige uitvoering.