Au Revoir les Enfants (1987)

Dramatische film. Zeer goede sfeerweergave van zeden en gewoontes van het Frankrijk uit die tijd. 3,5*

Een rustig en degelijk, maar uiterst ontroerend coming-of-age verhaal (een vaarwel uit de kindertijd) over moed, lafhartigheid en tragisch bewust worden. Omdat deze intrigerende film, met ingetogen beelden en stemmige muziek, gebaseerd is op jeugdherinneringen van Louis Malle zelf is ie persoonlijk en als kijker raak je emotioneel betrokken: naast hartverscheurend maakt het je kwaad. "Malle's meesterschap toont zich opnieuw door het subtiele samenspel van gebaren, blikken en veelzeggende stiltes", las ik. De regisseur (in 1995 overleden) kreeg er o.a. een Bafta, een César en De Gouden Leeuw voor.

Uitstekende film over het leed, wat de Joden hebben moeten ondergaan.
Ik denk, dat vele mensen onder ons nog steeds de ogen sluiten, hoe
deze mensen probeerden te overleven en hoevelen hun leven hebben moeten
bekopen door dit idiote regime van destijds.

Rustige film zonder actie en veel gruwelijkheden, maar toch op het einde dat moment waarvan je stiekem weet dat hij zal komen.

Mooi in beeld gebracht en goed gespeeld door de beide jongens.

Geef zelf de voorkeur aan films waarbij de oorlog zelf wat meer centraal staat, dus ook met de nodige actie, maar voor de verandering was dit best een prima film.

Het verhaal, de scenes, de acteurs, het realiteit, de beelden, de sfeer, de kleuren, de personages,... dit is echt wel heel sterk.
90 minuten boeiend en meeslepend, daarna 10 minuten pakkend en choquerend.
Het verbaasde me om nà het zien van de film vast te stellen dat hij ondertussen meer dan 25 jaar oud is.
Absolute aanrader, voor iedereen en alle leeftijden.

Een goede film die inzoomt op de impact die de Franse jodenvervolgingen hebben gehad op een internaat. Het leven op het internaat tijdens de oorlogsjaren komt overtuigend naar voren.

Hoewel er ontzettend veel WO2-films bestaan heeft ook deze haar bestaansrecht, omdat het (een beetje) laat zien hoe het in Frankrijk aan toe ging, en omdat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De kleinschalige focus op het internaat is de kracht, maar ook een zwakte van de film, aangezien de schrikbarende omvang van de Franse jodenvervolgingen niet uit op te maken valt.

Dit komt wel naar voren in de film Elle s'appelait Sarah (2010), dat een stukje huiveringwekkende geschiedenis van Parijs toont, waar het sportstadium "Vélodrome d'hiver" gevuld werd met joden, veelal kinderen, om op transport te zetten. Een aanrader, en de beste film over jodenvervolgingen in Frankrijk die ik gezien heb.

Au Revoir les Enfants had niet zoveel impact op mij, dat is deels persoonlijk. Ik kende het verhaal al van Elle s'appelait Sarah. Ook heb ik in Parijs gewoond, waar op veel scholen bij de poort een bord hangt ter nagedachtenis aan de xx kinderen die uit die school werden meegenomen, en bijna elke wijk een gedenksteen o.i.d. heeft aan die roetzwarte pagina. Als je zo'n bord leest terwijl kinderen daar vrolijk rondlopen maakt dat meer indruk dan welke film dan ook. Wat de film zelf betreft vond ik de personages van de joodse kinderen te oppervlakkig, waardoor je niet snel meeleeft, ook vond ik het middenstuk een beetje eentonig/langdradig.

Een bijzondere film, 3,5 ster.

Ook een absolute aanrader: La Rafle (2010) .

Die heb ik al hoog in mijn "nog zien"-lijstje staan Boenga Over enkele weken komt ie aan de beurt.

Ik kende Louis Malle uit de 50 en 60-er jaren met een oervervelende "Vie privée" en een schitterende "Ascenseur pour l'Echafaud".
Deze "Au revoir les Enfants" is een parel. Zelden zo'n spontane oprechtheid gezien. Naast het dramatische van het gebeuren, de meedogenloze jodenvervolging door de nazi's, is de film waardevol voor de prachtige sfeerschepping, de scherpzinninge ontleding van het laten en doen op het college, de tekening van de kinderen en bevat hij heel mooie scènes, zoals, naast de slotscène, bijvoorbeeld de ontroerende reacties en kinderlijke onschuld van de jongeren tijdens een Chaplin-film, de onthutsende realiteit van het restaurantbezoek.....en van het verraad. Ook de aanval van de geestelijke op de rijken. Las ik niet dat Louis Malle uit één van de rijkste franse families komt....
Alle acteurs in deze film zijn met veel zin voor perfectie gekozen en kwijten zich schitterend van hun rol.
François Berléand, die ik begin dit jaar zag als de strenge schooldirecteur in "Les Choristes" speelt hier de rol van pater Michel.

Het acteurtje die de ietwat etterige Quentin speelt was ideaal gecast en het was leuk te zien hoe hij en Bonnet toch steeds meer naar elkaar toetrokken, na de bendeleider-nieuwkomer relatie van animositeit die ze eerst hadden. Dat continue geklier van die kinderen voelde heel ..tja, natuurlijk?...aan (een paar keer zie je de jongens echt pijnlijk onderuit gaan, dat kan gewoon niet geacteerd zijn) en ik hoorde mezelf meerdere malen hardop lachen. Het einde wordt al de hele tijd naartoe gewerkt, maar toch raakte het me echt toen de jongens afgevoerd werden en de aftiteling vertelde dat ze geen van alle de concentratiekampen overleefd hebben.

Is het niet schitterend hoe door een heel klein stukje te belichten de impact van een gigantisch, nooit gezien drama in de menselijke geschiedenis heel sterk overgebracht wordt? Juweel van een film.

Eens dit is een van de films die ik nooit zal vergeten en ook wel anders is dan veel films die over dit gevoelige onderwerp gemaakt zijn.

Prachtige en aangrijpende dramafilm over vriendschap, loyaliteit, hoop en wanhoop. 'Au Revoir les Enfants' is zorgvuldig , gecontroleerd en intens voortgebracht. Perfect ondanks de subtiliteit en eenvoud in het thema en plot. De vriendschap ontwikkeling tussen Gaspard Manesse en Raphael Fejtö is buitengewoon prachtig gespeeld.

4,5*

Julien wordt tijdens de Duitse bezetting naar een Rooms Katholiek internaat gestuurd voor kinderen van rijke ouders. Hij raakt bevriend met het buitenbeentje Bonnet. Julien vermoed steeds meer dat er iets geheimzinnigs met Bonnet aan de hand is, tot hij het geheim ontdekt: Hij is Joods.

Gebaseerd op de ervaringen van regisseur Louis Malle die op de school van de monnik Père Jacques heeft gezeten in de jaren 40 en heeft gezien hoe zijn schoolhoofd en Joodse kinderen door de Nazi's naar Auschwitz werden afgevoerd. De film staat op de lijst van 45 beste films volgens het Vaticaan.

Au Revoir les Enfants is een erg sterk Frans drama waarin eerst het leven van schoolkinderen in de oorlog op een normale manier lijkt door te gaan. De Wiskunde-leraar vind een bombardement bijvoorbeeld geen reden om niet door te gaan met zijn les. Toch krijgt het internaat ook te maken met de gruwelen van de oorlog. Erg sterk hoe eerst heel mysterieus wordt omgegaan met de achtergrond van Bonnet en de twee jongens steeds beter bevriend raken. Ook erg sterk gespeeld door de kinderen.

Indrukwekkende film. Des te meer omdat de filmmaker de feiten waar het op is gebaseerd zelf heeft meegemaakt.

Au Revoir les Enfants is een Frans WOII-drama van Louis Malle. De film is gebaseerd op de jeugdherinneringen van de regisseur.

Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, in de winter van 1944. Op een kostschool op het Franse platteland worden de twee jongetjes Julien en Jean boezemvrienden. Wat niemand weet is dat Jean Joods is. Op een ochtend valt de Gestapo de school binnen en neemt drie leerlingen mee, waaronder Jean, en ook het schoolhoofd wordt gearresteerd. Uiteindelijk zouden ze allen worden vergast in de concentratiekampen.

Au Revoir les Enfants is een echt pareltje die elke filmliefhebber gezien zou moeten hebben. Allereerst de sfeer van de film: het harde leven op de kostschool is prachtig geschetst, dat kan je wel aan ervaringsdeskundige Louis Malle overlaten. Daarnaast het uitstekende acteerwerk: de jonge jongens zetten op een prachtige manier hun kinderlijke onschuld neer terwijl ze donders goed weten wat zich in de buitenwereld afspeelt. En dan de prachtige slotscène, waarin de kinderen machteloos toe moeten kijken hoe hun geliefde schoolhoofd en de drie Joodse leerlingen worden afgevoerd.

Een schitterende en aangrijpende film dus, die me echt wel even geraakt heeft. 4,5*

Een film die de juiste snaar raakt vanwege de naturelle manier waarop deze jongensgemeenschap wordt neergezet. Het acteerwerk van de hoofdpersonen is bijzonder sterk en via dialoog en simpele interacties krijg je een inkijkje in hun leefwereld en in de tijdsgeest van deze periode van bezetting. De restaurant-scène zal me wat dat laatste betreft zeker bijblijven.
Malle is een ervaren filmer en vervalt dan ook niet in overdreven sentiment, waardoor de film ontroert zonder daarin echt aan te zetten.

Een ingetogen film over een Frans internaat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, waar ook een aantal Joodse kinderen zijn verstopt. Het is niet de eerste keer dat Louis Malle zich aan Frankrijk ten tijde van de Tweede Wereldoorlog waagt; dit is toch wel een heel ander soort film dan Lacombe, Lucien maar ook hier is het niet bepaaald een geromantiseerd beeld van hoe de Fransen zich in de oorlog hielden. De collaborateurs zijn ook hier niet van de lucht, culminerend in het bijna terloopse verraad van de keukenknecht die als sneue wraakactie drie kinderen en een priester de dood injaagt. Het grootste deel van de film was een fraai, naturel portret van het internaatleven en de vriendschap tussen twee jongens (Quentin en Bonnet) - mooi gemaakt, maar ook wat kabbelend. Maar hoe dichter we bij het einde kwamen, hoe meer ik er ingezogen werd, en ik zit echt met een brok in m'n keel nog even bij te komen. Hartverscheurend zonder opgedrongen sentimentaliteit.

Sterke Franse film van Malle over een internaat ten tijde van de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. Wat me direct opviel was de losse en liefdevolle aanpak die de paters hanteerden in hun opvoeding en lesgeven. Meestal is men vrij streng en zelfs autoritair. Gelukkig niet hier waarbij de focus ten volle op de personages kon gezet worden. Weliswaar is er de nodige discipline en gebed, maar de zorg voor de jongeren was oprecht gemeend.

Onder die jongeren zat ene Jean Bonnet. Zijn afkomst als jood is uiteraard buiten enkele ingewijden geheim. Er ontstaat een bijzondere band met Julien. Het portret tussen beiden wordt fijn neergezet. Na verloop van tijd kabbelt de film wat door en is het wachten op het onvermijdelijke.

Best een aangrijpende scène op de speelplaats wanneer de Gestapo de verdachten deporteert. Sterk drama, hoewel niet overdreven sentimenteel. De machteloosheid en ontzetting wordt hier sterk weergegeven. Authentiek en ingetogen drama. Ijzersterk slot die de film naar een hoger niveau tilt. Ook verbijsterend - al was het niet verrassend - hoe het men de weggevoerde n afliep ...