Au Revoir les Enfants (1987)

Dramatische film. Zeer goede sfeerweergave van zeden en gewoontes van het Frankrijk uit die tijd. 3,5*

Een rustig en degelijk, maar uiterst ontroerend coming-of-age verhaal (een vaarwel uit de kindertijd) over moed, lafhartigheid en tragisch bewust worden. Omdat deze intrigerende film, met ingetogen beelden en stemmige muziek, gebaseerd is op jeugdherinneringen van Louis Malle zelf is ie persoonlijk en als kijker raak je emotioneel betrokken: naast hartverscheurend maakt het je kwaad. "Malle's meesterschap toont zich opnieuw door het subtiele samenspel van gebaren, blikken en veelzeggende stiltes", las ik. De regisseur (in 1995 overleden) kreeg er o.a. een Bafta, een César en De Gouden Leeuw voor.

Uitstekende film over het leed, wat de Joden hebben moeten ondergaan.

Ik denk, dat vele mensen onder ons nog steeds de ogen sluiten, hoe

deze mensen probeerden te overleven en hoevelen hun leven hebben moeten

bekopen door dit idiote regime van destijds.

Rustige film zonder actie en veel gruwelijkheden, maar toch op het einde dat moment waarvan je stiekem weet dat hij zal komen.

Mooi in beeld gebracht en goed gespeeld door de beide jongens.

Geef zelf de voorkeur aan films waarbij de oorlog zelf wat meer centraal staat, dus ook met de nodige actie, maar voor de verandering was dit best een prima film.

Het verhaal, de scenes, de acteurs, het realiteit, de beelden, de sfeer, de kleuren, de personages,... dit is echt wel heel sterk.

90 minuten boeiend en meeslepend, daarna 10 minuten pakkend en choquerend.

Het verbaasde me om nà het zien van de film vast te stellen dat hij ondertussen meer dan 25 jaar oud is.

Absolute aanrader, voor iedereen en alle leeftijden.

Een goede film die inzoomt op de impact die de Franse jodenvervolgingen hebben gehad op een internaat. Het leven op het internaat tijdens de oorlogsjaren komt overtuigend naar voren.

Hoewel er ontzettend veel WO2-films bestaan heeft ook deze haar bestaansrecht, omdat het (een beetje) laat zien hoe het in Frankrijk aan toe ging, en omdat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De kleinschalige focus op het internaat is de kracht, maar ook een zwakte van de film, aangezien de schrikbarende omvang van de Franse jodenvervolgingen niet uit op te maken valt.

Dit komt wel naar voren in de film Elle s'appelait Sarah (2010), dat een stukje huiveringwekkende geschiedenis van Parijs toont, waar het sportstadium "Vélodrome d'hiver" gevuld werd met joden, veelal kinderen, om op transport te zetten. Een aanrader, en de beste film over jodenvervolgingen in Frankrijk die ik gezien heb.

Au Revoir les Enfants had niet zoveel impact op mij, dat is deels persoonlijk. Ik kende het verhaal al van Elle s'appelait Sarah. Ook heb ik in Parijs gewoond, waar op veel scholen bij de poort een bord hangt ter nagedachtenis aan de xx kinderen die uit die school werden meegenomen, en bijna elke wijk een gedenksteen o.i.d. heeft aan die roetzwarte pagina. Als je zo'n bord leest terwijl kinderen daar vrolijk rondlopen maakt dat meer indruk dan welke film dan ook. Wat de film zelf betreft vond ik de personages van de joodse kinderen te oppervlakkig, waardoor je niet snel meeleeft, ook vond ik het middenstuk een beetje eentonig/langdradig.

Een bijzondere film, 3,5 ster.

Ook een absolute aanrader: La Rafle (2010) .

Die heb ik al hoog in mijn "nog zien"-lijstje staan Boenga Over enkele weken komt ie aan de beurt.

Ik kende Louis Malle uit de 50 en 60-er jaren met een oervervelende "Vie privée" en een schitterende "Ascenseur pour l'Echafaud".

Deze "Au revoir les Enfants" is een parel. Zelden zo'n spontane oprechtheid gezien. Naast het dramatische van het gebeuren, de meedogenloze jodenvervolging door de nazi's, is de film waardevol voor de prachtige sfeerschepping, de scherpzinninge ontleding van het laten en doen op het college, de tekening van de kinderen en bevat hij heel mooie scènes, zoals, naast de slotscène, bijvoorbeeld de ontroerende reacties en kinderlijke onschuld van de jongeren tijdens een Chaplin-film, de onthutsende realiteit van het restaurantbezoek.....en van het verraad. Ook de aanval van de geestelijke op de rijken. Las ik niet dat Louis Malle uit één van de rijkste franse families komt....

Alle acteurs in deze film zijn met veel zin voor perfectie gekozen en kwijten zich schitterend van hun rol.

François Berléand, die ik begin dit jaar zag als de strenge schooldirecteur in "Les Choristes" speelt hier de rol van pater Michel.

Het acteurtje die de ietwat etterige Quentin speelt was ideaal gecast en het was leuk te zien hoe hij en Bonnet toch steeds meer naar elkaar toetrokken, na de bendeleider-nieuwkomer relatie van animositeit die ze eerst hadden. Dat continue geklier van die kinderen voelde heel ..tja, natuurlijk?...aan (een paar keer zie je de jongens echt pijnlijk onderuit gaan, dat kan gewoon niet geacteerd zijn) en ik hoorde mezelf meerdere malen hardop lachen. Het einde wordt al de hele tijd naartoe gewerkt, maar toch raakte het me echt toen de jongens afgevoerd werden en de aftiteling vertelde dat ze geen van alle de concentratiekampen overleefd hebben.

Prachtige en aangrijpende dramafilm over vriendschap, loyaliteit, hoop en wanhoop. 'Au Revoir les Enfants' is zorgvuldig , gecontroleerd en intens voortgebracht. Perfect ondanks de subtiliteit en eenvoud in het thema en plot. De vriendschap ontwikkeling tussen Gaspard Manesse en Raphael Fejtö is buitengewoon prachtig gespeeld.

4,5*

Julien wordt tijdens de Duitse bezetting naar een Rooms Katholiek internaat gestuurd voor kinderen van rijke ouders. Hij raakt bevriend met het buitenbeentje Bonnet. Julien vermoed steeds meer dat er iets geheimzinnigs met Bonnet aan de hand is, tot hij het geheim ontdekt: Hij is Joods.

Gebaseerd op de ervaringen van regisseur Louis Malle die op de school van de monnik Père Jacques heeft gezeten in de jaren 40 en heeft gezien hoe zijn schoolhoofd en Joodse kinderen door de Nazi's naar Auschwitz werden afgevoerd. De film staat op de lijst van 45 beste films volgens het Vaticaan.

Au Revoir les Enfants is een erg sterk Frans drama waarin eerst het leven van schoolkinderen in de oorlog op een normale manier lijkt door te gaan. De Wiskunde-leraar vind een bombardement bijvoorbeeld geen reden om niet door te gaan met zijn les. Toch krijgt het internaat ook te maken met de gruwelen van de oorlog. Erg sterk hoe eerst heel mysterieus wordt omgegaan met de achtergrond van Bonnet en de twee jongens steeds beter bevriend raken. Ook erg sterk gespeeld door de kinderen.

Indrukwekkende film. Des te meer omdat de filmmaker de feiten waar het op is gebaseerd zelf heeft meegemaakt.

Au Revoir les Enfants is een Frans WOII-drama van Louis Malle. De film is gebaseerd op de jeugdherinneringen van de regisseur.

Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, in de winter van 1944. Op een kostschool op het Franse platteland worden de twee jongetjes Julien en Jean boezemvrienden. Wat niemand weet is dat Jean Joods is. Op een ochtend valt de Gestapo de school binnen en neemt drie leerlingen mee, waaronder Jean, en ook het schoolhoofd wordt gearresteerd. Uiteindelijk zouden ze allen worden vergast in de concentratiekampen.

Au Revoir les Enfants is een echt pareltje die elke filmliefhebber gezien zou moeten hebben. Allereerst de sfeer van de film: het harde leven op de kostschool is prachtig geschetst, dat kan je wel aan ervaringsdeskundige Louis Malle overlaten. Daarnaast het uitstekende acteerwerk: de jonge jongens zetten op een prachtige manier hun kinderlijke onschuld neer terwijl ze donders goed weten wat zich in de buitenwereld afspeelt. En dan de prachtige slotscène, waarin de kinderen machteloos toe moeten kijken hoe hun geliefde schoolhoofd en de drie Joodse leerlingen worden afgevoerd.

Een schitterende en aangrijpende film dus, die me echt wel even geraakt heeft. 4,5*

Een film die de juiste snaar raakt vanwege de naturelle manier waarop deze jongensgemeenschap wordt neergezet. Het acteerwerk van de hoofdpersonen is bijzonder sterk en via dialoog en simpele interacties krijg je een inkijkje in hun leefwereld en in de tijdsgeest van deze periode van bezetting. De restaurant-scène zal me wat dat laatste betreft zeker bijblijven.

Malle is een ervaren filmer en vervalt dan ook niet in overdreven sentiment, waardoor de film ontroert zonder daarin echt aan te zetten.

Een ingetogen film over een Frans internaat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, waar ook een aantal Joodse kinderen zijn verstopt. Het is niet de eerste keer dat Louis Malle zich aan Frankrijk ten tijde van de Tweede Wereldoorlog waagt; dit is toch wel een heel ander soort film dan Lacombe, Lucien maar ook hier is het niet bepaaald een geromantiseerd beeld van hoe de Fransen zich in de oorlog hielden. De collaborateurs zijn ook hier niet van de lucht, culminerend in het bijna terloopse verraad van de keukenknecht die als sneue wraakactie drie kinderen en een priester de dood injaagt. Het grootste deel van de film was een fraai, naturel portret van het internaatleven en de vriendschap tussen twee jongens (Quentin en Bonnet) - mooi gemaakt, maar ook wat kabbelend. Maar hoe dichter we bij het einde kwamen, hoe meer ik er ingezogen werd, en ik zit echt met een brok in m'n keel nog even bij te komen. Hartverscheurend zonder opgedrongen sentimentaliteit.

Sterke Franse film van Malle over een internaat ten tijde van de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. Wat me direct opviel was de losse en liefdevolle aanpak die de paters hanteerden in hun opvoeding en lesgeven. Meestal is men vrij streng en zelfs autoritair. Gelukkig niet hier waarbij de focus ten volle op de personages kon gezet worden. Weliswaar is er de nodige discipline en gebed, maar de zorg voor de jongeren was oprecht gemeend.

Onder die jongeren zat ene Jean Bonnet. Zijn afkomst als jood is uiteraard buiten enkele ingewijden geheim. Er ontstaat een bijzondere band met Julien. Het portret tussen beiden wordt fijn neergezet. Na verloop van tijd kabbelt de film wat door en is het wachten op het onvermijdelijke.

Best een aangrijpende scène op de speelplaats wanneer de Gestapo de verdachten deporteert. Sterk drama, hoewel niet overdreven sentimenteel. De machteloosheid en ontzetting wordt hier sterk weergegeven. Authentiek en ingetogen drama. Ijzersterk slot die de film naar een hoger niveau tilt. Ook verbijsterend - al was het niet verrassend - hoe het men de weggevoerde n afliep ...

Een geweldige film die nu en dan de emotionele snaren bij sommigen van ons wel weet te raken en dan wel in de positieve zin.

Er valt niet veel negatiefs te zeggen over deze film. Dit is weer een uitstekende product over de holocaust. Wat ik er vooral leuk aan vond, is dat het een blik biedt die niet typerend is voor andere films (d.w.z. het perspectief van kinderen op een kostschool). Dit ongebruikelijke perspectief tilt het over andere holocaustfilms, bijna tot hetzelfde niveau als de prachtige Obchod na Korze (1965) .

Het enige, hoewel dat me verbaasde, was dat er enkele sympathieke Duitse soldaten in de film zaten, zoals degene die de zelfingenomen Franse medewerker vertelde het restaurant te verlaten en de joodse man met rust te laten, evenals de ogenschijnlijk fatsoenlijke soldaten die de twee verloren jongens tijdens een soort spel, terug brachten naar het kosthuis. Hoewel het verrassend was, droeg het bij aan het beeld dat zowel goede als slechte Duitsers als goede en slechte Fransen worden gepresenteerd.

Deze film zou door bijna iedereen kunnen worden bekeken. Ondanks dat de regisseur Louis Malle veel niet-gezinsvriendelijke films heeft gemaakt, heeft deze weinig aanstootgevend materiaal. Voor jongere kijkers zou ik de ouders aanraden om samen met hen naar de film te kijken, want het zal mogelijk veel verwarring en emotionele problemen oproepen bij jongere kijkers.

Een ruime 8!

Ik treed je volledig bij: ik vond ook dat door één zandkorrel te belichten in deze horrorepisode uit de geschiedenis, het onmenselijke ( en menselijke) net extra hard binnenkomt. Twee aparte topfilms inderdaad…

Het relaas van een internaat tijdens de oorlog waar een jonge jood wordt opgevangen zonder medeweten van zijn klasgenoten. Het verhaal is vrij voorspelbaar, maar de kracht zit in het feit dat het hele verhaal wordt gezien vanuit de jonge studenten. Weinig besef van de oorlog buiten het ongemak dat er bij komt. Al helemaal niet bezig met politiek en ook geen idee wat nu eigenlijk zo'n 'jood' is.

Een film met een thema als dit moet zeker verteld worden. En vanuit de wat persoonlijke ervaringen van regisseur Louis Malle is het een geloofwaardige film geworden. Het toont ook (nog eens) aan hoe diep de impact was van de oorlog, tot in de schoolbanken.

Had hier wel een stuk meer van verwacht. Een nogal doorsnee film, die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Centraal staat het leven van jongens in een internaat, geleid door monniken. De oorlog blijft aanvankelijk nog redelijk op afstand, maar komt gaandeweg steeds meer in beeld. Hoewel een behoorlijk lange aanloop wordt genomen voordat het verhaal zich echt ontvouwt, blijven de personages veelal behoorlijk vlak. Het acteerwerk is degelijk, maar niets bijzonders. De ontknoping is behoorlijk voorspelbaar, maar niettemin wel sterk. Binnen dit genre heb ik ondertussen echter genoeg betere films gezien, waardoor deze film niet echt indruk heeft gemaakt en ook niet erg lang zal blijven hangen.

Goed.

Zeer beheerst drama. Zonder veel franjes of visuele opsmuk geregisseerd, wat voor een 'saaie' maar wel realistische look zorgt. Het zorgt eveneens voor een stemmige sfeer. De jeugdigheid staat daarbij in schril contrast met de dreiging van de aanstaande gebeurtenissen. De afloop is dus voorspelbaar maar het is dusdanig volwassen en gestript van klef sentiment gebracht dat het serieus binnen komt. Wat mij betreft verplichte kost voor de filmliefhebber.

3,5

Julien [Gaspard Manesse] en zijn oudere broer François [Stanislas Carré de Malberg] worden in 1943 naar een katholiek internaat gestuurd omdat het in Parijs niet veilig voor ze zou zijn. Julien raakt daar bevriend met een andere nieuweling, Jean Bonnet [Raphael Fejtö] die vaak het doelpunt is van pesterijen. Julien merkt dat de schoolleiders van het internaat Jean anders behandelen en begint langzaam maar zeker te begrijpen waarom dat zo is. Malles meest persoonlijke film is gebaseerd op een incident uit zijn jeugd. Een intelligent en buitengewoon indringend portret van een onschuldige jeugd en hoe door de buitenwereld opgelegde labels onderlinge relaties beïnvloeden.

Knappe film van Malle die ondanks het gruwelijke onderwerp zeer subtiel blijft, en zich focust op de ontluikende vriendschap tussen twee jongens op een internaat. Door zich te concentreren op enkele personen, zonder al te veel achtergrondinformatie te geven, wordt de alledaagsheid van de dreiging extra voelbaar, ook al speelt de oorlog en de Jodenvervolging in veel scenes maar een beperkte rol.
Het is geen film van grote gebaren, de reden voor het verraad is zelfs banaal te noemen. De film is daardoor nauwelijks vergelijkbaar met Holocaustfilms die de horror van het gebeuren in beeld brengen, maar komt zeker niet minder hard binnen. Van de twee jonge acteurs is na deze film niet al te veel meer vernomen, maar de film is ook het debuut van de immer lieftallige Irène Jacob.

Twee punten waar ik het roerend mee eens ben. (dat hard binnen komen en Irène jacob )… im beschränkung zeigt sich der meister

Ik heb hem gisteren nog eens in zijn totaliteit herbekeken en het blijft binnenkomen.

Is dit een overrompelende film? Zit het vol onvergetelijke scènes? Nee. Er gebeurt eigenlijk niks buitensporigs, geen kinderen die extreem gepest worden, geen paters die godvergeten bedoelingen hebben, integendeel… Père Joseph geeft zijn 'klanten', de ouders in hun bontmantels er dik van langs. Dit zijn geen kinderen die het hard te verduren hebben in de oorlog. Het leven op de kostschool gaat zijn gangetje. De 'nieuwkomer' vindt vrij rimpelloos zijn plek. Je zou de film zelfs wat saai kunnen noemen…

Om dan natuurlijk met dat onvergetelijke, verstilde eindshot vol op de kin, recht in je hart te raken. De oorlog lijkt op wat schuilkeldermomenten altijd ver weg, maar niets is minder waar. Door in te zoomen op één tragedie (knap trouwens hoe er blijkbaar ook nog tot mijn verrassing nog andere joden in de school zaten) krijgt dit gruwelverhaal de juiste toon en de juiste maat om de gruwel heel tastbaar te maken. Het blijft een meesterwerk.

De film speelt zich af in een katholieke kostschool ten tijde van de tweede wereldoorlog. De twaalfjarige Julien is joods en is er leerling en onderduiker. Au Revoir les Enfants geeft een bitter tijdsbeeld af maar weet tegelijkertijd door de focus op de dagelijkse jeugdige dynamiek binnen de kostschool te leggen de duistere Duitse dreiging af en toe uit het hoofd van de kijker te weren.

Intrigerend om te zien hoe er lol wordt getrapt, banden worden gesmeed en machtsstrijdjes worden uitgevochten. Kinderspel dat de onderlinge verbondenheid versterkt en niet is geënt op het vuur van de racistische vooroordelen die in de wereld van de volwassenen zo koortsig woedt. In die wereld wordt een minder onschuldig type spel gespeeld. Het contrast tussen onschuld en gewetenloosheid legt de film goed bloot.

Regisseur en schrijver Louis Malle hanteert vooral beeldspraak om duiding te geven. Overdreven effectbejag en oppervlakkig theatraal gedoe blijven gelukkig achterwege. De mimiek, de gebaren, het zwijgen van de personages en de sobere kille setting zeggen veel meer dan welke sentimentele truc ook. De ongekunstelde visuele vertelling zorgt dat in de film voortdurend een realistische sfeer van beklemming hangt.

Toen de eerste voorstelling in 1987 een feit was, schijnt Louis Malle een traantje te hebben weggepinkt. Een bevrijding. Het was hem eindelijk gelukt zijn verhaal in een film te vatten. De film heeft autobiografische kenmerken. Eens was hij leerling op een kostschool en ondervond aan den lijve wat het betekent om als kind op te groeien in oorlogstijd. Van de vele sterkten van de film is de authenticiteit wellicht de grootste sterkte.

Het slot van de film is trouwens prachtig en bewerkstelligt een enorme emotionele lading. Met dank aan fantastisch camerawerk, maar zeker ook met dank aan het goede acteerwerk van de twee jonge hoofdrollen. Toen, net als Louis Malle, toch ook een traantje weggepinkt..

De Franse regisseur Louis Malle baseerde dit verhaal op zijn eigen jeugdjaren, waardoor dit project uiteraard een persoonlijke lading krijgt. Het levert in ieder geval een uiterst verdienstelijk oorlogsverhaal op waarin Gaspard Manesse en Raphael Fejtö erg degelijk spelen als de twee hoofdpersonages. Wie hoopt op een film waarin de oorlog van dichtbij wordt laten zien komt echter bedrogen uit. De Tweede Wereldoorlog is namelijk meer een gebeurtenis die zich op de achtergrond afspeelt. De dreiging is ten alle tijden voelbaar, maar expliciet geweld wordt niet geïncludeerd. In plaats daarvan een traag ontluikend drama, waarin eigenlijk net wat te veel originaliteit mist. Ondanks het bronmateriaal includeert Malle te weinig om het geheel onderscheidend te houden, maar daar komt gedurende de slotfase verandering in. De beklemmende atmosfeer komt hierin optimaal tot z'n recht waardoor Au Revoir les Enfants uiterst sterk eindigt. Het is al bij al niet mijn favoriete soort oorlogsfilm, maar desondanks een intrigerend en drukkend vormgegeven eindresultaat.

Middelmatig. De finale is inderdaad zeer aangrijpend en zonder een spatje bloed of misdaad toch een beeld en gevoel kunnen geven van nazi terreur is chapeau. Maar de opbouw er naar toe is voor mij te kabbelend nl een docu over opgroeien in een kostschool tijdens de bezetting. Details zoals koude klaslokalen, schaarste in eten en focussen op scoutspelletjes en films bekijken, dragen bij tot authenticiteit maar ik voel een afstand. Malle registreert en ik heb het genoteerd zonder veel betrokkenheid. De band tussen de 2 jongens is mij nooit duidelijk, aantrekken en afstoten waardoor plots te veel gaten zijn om dan vrienden te worden (bv na hun gevecht gaan ze samen eten met de moeder van Quentin). Je leert niemand echt kennen van de personages (jongens en priesters/leraars), in se een opsomming van pesterijen en kwajongensstreken die in elke tv serie van een school voorkomen, de opbouw ook naar de ontdekking van Bonnet is wat simplistisch (als jood is hij uiteraard beter in wiskunde, in muziek, in literatuur) en scenes zoals het badhuis of bosspel zijn toch wat opvulling.

Maar eens even meegepikt via Filmbox vanwege de goede beoordelingen en op het oog lijkt Au Revoir Les Enfants een interessant verhaal met dramatische inslag. Maar de goede cijfers tenspijt kon het me maar weinig bekoren.

Toch is de basis niet oninteressant rond Jean op de vlucht, oorlogstijd en de moraal en etiek binnen een katholieke parochieschool. We hebben de deugden en normen van die tijd en binnen deze microkosmos ook alle andere ingrediënten van hoop, angst, onrust, veiligheid, maar tevens alle mogelijke gedragingen van de mens in de vorm van dapper, eerlijk naar laf en gemeen. Desalniettemin wordt er niet voorbijgegaan aan de moeilijke en harde tijd met straf, pesterijen en dat er weinig aan comfort gedaan werd getuige de harde schoolbanken en koude lokalen waar de jongens in korte broek zitten en de leraren een jas, das en handschoenen aan hebben.

Buiten dat wordt het politieke en discriminerende klimaat van die tijd niet overgeslagen waar alles en iedereen een spreekwoordelijke draai om de oor krijgt van Communist tot Jood en vooral de laatste het veelal moet ontgelden. Ondanks de vermoedens van Julien groeit er niettemin een band met Jean iets dat niet onaardig is om te zien, de jongens beleven best wel wat, tevens is regelmatig de angst van Jean goed te zien vooral vanwege de boze krachten die buiten de parochie in beweging en aan het werk zijn zo nu en dan hun intrede doen. De afloop kan niet anders beschreven worden dan een jeugdtrauma in de dop en het leven die haar meest wrede kan op subtiele wijze laat zien met een toefje schuldgevoel als afmaker.

Toch had ik ontzettend weinig met deze zware en trage film die zich uiteraard focust op de twee jongens en een aardig tijdsbeeld creëert maar moeite heeft mij te boeien. Natuurlijk heeft de film zat pluspunten maar echt raken doet het mij helaas niet. Drie sterren vanwege de kwaliteit die zeker in deze film zit.