Au Revoir les Enfants (1987)

Dramatische film. Zeer goede sfeerweergave van zeden en gewoontes van het Frankrijk uit die tijd. 3,5*

Een rustig en degelijk, maar uiterst ontroerend coming-of-age verhaal (een vaarwel uit de kindertijd) over moed, lafhartigheid en tragisch bewust worden. Omdat deze intrigerende film, met ingetogen beelden en stemmige muziek, gebaseerd is op jeugdherinneringen van Louis Malle zelf is ie persoonlijk en als kijker raak je emotioneel betrokken: naast hartverscheurend maakt het je kwaad. "Malle's meesterschap toont zich opnieuw door het subtiele samenspel van gebaren, blikken en veelzeggende stiltes", las ik. De regisseur (in 1995 overleden) kreeg er o.a. een Bafta, een César en De Gouden Leeuw voor.

Uitstekende film over het leed, wat de Joden hebben moeten ondergaan.
Ik denk, dat vele mensen onder ons nog steeds de ogen sluiten, hoe
deze mensen probeerden te overleven en hoevelen hun leven hebben moeten
bekopen door dit idiote regime van destijds.

Rustige film zonder actie en veel gruwelijkheden, maar toch op het einde dat moment waarvan je stiekem weet dat hij zal komen.

Mooi in beeld gebracht en goed gespeeld door de beide jongens.

Geef zelf de voorkeur aan films waarbij de oorlog zelf wat meer centraal staat, dus ook met de nodige actie, maar voor de verandering was dit best een prima film.

Het verhaal, de scenes, de acteurs, het realiteit, de beelden, de sfeer, de kleuren, de personages,... dit is echt wel heel sterk.
90 minuten boeiend en meeslepend, daarna 10 minuten pakkend en choquerend.
Het verbaasde me om nà het zien van de film vast te stellen dat hij ondertussen meer dan 25 jaar oud is.
Absolute aanrader, voor iedereen en alle leeftijden.

Een goede film die inzoomt op de impact die de Franse jodenvervolgingen hebben gehad op een internaat. Het leven op het internaat tijdens de oorlogsjaren komt overtuigend naar voren.

Hoewel er ontzettend veel WO2-films bestaan heeft ook deze haar bestaansrecht, omdat het (een beetje) laat zien hoe het in Frankrijk aan toe ging, en omdat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De kleinschalige focus op het internaat is de kracht, maar ook een zwakte van de film, aangezien de schrikbarende omvang van de Franse jodenvervolgingen niet uit op te maken valt.

Dit komt wel naar voren in de film Elle s'appelait Sarah (2010), dat een stukje huiveringwekkende geschiedenis van Parijs toont, waar het sportstadium "Vélodrome d'hiver" gevuld werd met joden, veelal kinderen, om op transport te zetten. Een aanrader, en de beste film over jodenvervolgingen in Frankrijk die ik gezien heb.

Au Revoir les Enfants had niet zoveel impact op mij, dat is deels persoonlijk. Ik kende het verhaal al van Elle s'appelait Sarah. Ook heb ik in Parijs gewoond, waar op veel scholen bij de poort een bord hangt ter nagedachtenis aan de xx kinderen die uit die school werden meegenomen, en bijna elke wijk een gedenksteen o.i.d. heeft aan die roetzwarte pagina. Als je zo'n bord leest terwijl kinderen daar vrolijk rondlopen maakt dat meer indruk dan welke film dan ook. Wat de film zelf betreft vond ik de personages van de joodse kinderen te oppervlakkig, waardoor je niet snel meeleeft, ook vond ik het middenstuk een beetje eentonig/langdradig.

Een bijzondere film, 3,5 ster.

Ook een absolute aanrader: La Rafle (2010) .

Die heb ik al hoog in mijn "nog zien"-lijstje staan Boenga Over enkele weken komt ie aan de beurt.

Ik kende Louis Malle uit de 50 en 60-er jaren met een oervervelende "Vie privée" en een schitterende "Ascenseur pour l'Echafaud".
Deze "Au revoir les Enfants" is een parel. Zelden zo'n spontane oprechtheid gezien. Naast het dramatische van het gebeuren, de meedogenloze jodenvervolging door de nazi's, is de film waardevol voor de prachtige sfeerschepping, de scherpzinninge ontleding van het laten en doen op het college, de tekening van de kinderen en bevat hij heel mooie scènes, zoals, naast de slotscène, bijvoorbeeld de ontroerende reacties en kinderlijke onschuld van de jongeren tijdens een Chaplin-film, de onthutsende realiteit van het restaurantbezoek.....en van het verraad. Ook de aanval van de geestelijke op de rijken. Las ik niet dat Louis Malle uit één van de rijkste franse families komt....
Alle acteurs in deze film zijn met veel zin voor perfectie gekozen en kwijten zich schitterend van hun rol.
François Berléand, die ik begin dit jaar zag als de strenge schooldirecteur in "Les Choristes" speelt hier de rol van pater Michel.

Het acteurtje die de ietwat etterige Quentin speelt was ideaal gecast en het was leuk te zien hoe hij en Bonnet toch steeds meer naar elkaar toetrokken, na de bendeleider-nieuwkomer relatie van animositeit die ze eerst hadden. Dat continue geklier van die kinderen voelde heel ..tja, natuurlijk?...aan (een paar keer zie je de jongens echt pijnlijk onderuit gaan, dat kan gewoon niet geacteerd zijn) en ik hoorde mezelf meerdere malen hardop lachen. Het einde wordt al de hele tijd naartoe gewerkt, maar toch raakte het me echt toen de jongens afgevoerd werden en de aftiteling vertelde dat ze geen van alle de concentratiekampen overleefd hebben.

Is het niet schitterend hoe door een heel klein stukje te belichten de impact van een gigantisch, nooit gezien drama in de menselijke geschiedenis heel sterk overgebracht wordt? Juweel van een film.

Eens dit is een van de films die ik nooit zal vergeten en ook wel anders is dan veel films die over dit gevoelige onderwerp gemaakt zijn.

Prachtige en aangrijpende dramafilm over vriendschap, loyaliteit, hoop en wanhoop. 'Au Revoir les Enfants' is zorgvuldig , gecontroleerd en intens voortgebracht. Perfect ondanks de subtiliteit en eenvoud in het thema en plot. De vriendschap ontwikkeling tussen Gaspard Manesse en Raphael Fejtö is buitengewoon prachtig gespeeld.

4,5*