
Au Revoir les Enfants (1987)
Alternatieve titels: Vaarwel Kinderen | Goodbye Children
Frankrijk / West-Duitsland / Italië
Drama / Oorlog
104 minuten
geregisseerd door Louis Malle
met Gaspard Manesse, Raphael Fejtö en Francine Racette
Bezet Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op een internaat op het platteland worden twee jongetjes (waaronder Jean, die joods is) boezemvrienden. Bijna niemand weet van Jeans afkomst, totdat... Regisseur Louis Malle maakte deze film aan de hand van letterlijk gebeurde gebeurtenissen toen hij zelf, als knaap, op internaat zat tijdens de oorlog.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=qIaTVS7iQQk
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Ik denk, dat vele mensen onder ons nog steeds de ogen sluiten, hoe
deze mensen probeerden te overleven en hoevelen hun leven hebben moeten
bekopen door dit idiote regime van destijds.
Mooi in beeld gebracht en goed gespeeld door de beide jongens.
Geef zelf de voorkeur aan films waarbij de oorlog zelf wat meer centraal staat, dus ook met de nodige actie, maar voor de verandering was dit best een prima film.
90 minuten boeiend en meeslepend, daarna 10 minuten pakkend en choquerend.
Het verbaasde me om nà het zien van de film vast te stellen dat hij ondertussen meer dan 25 jaar oud is.
Absolute aanrader, voor iedereen en alle leeftijden.
Hoewel er ontzettend veel WO2-films bestaan heeft ook deze haar bestaansrecht, omdat het (een beetje) laat zien hoe het in Frankrijk aan toe ging, en omdat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De kleinschalige focus op het internaat is de kracht, maar ook een zwakte van de film, aangezien de schrikbarende omvang van de Franse jodenvervolgingen niet uit op te maken valt.
Dit komt wel naar voren in de film Elle s'appelait Sarah (2010), dat een stukje huiveringwekkende geschiedenis van Parijs toont, waar het sportstadium "Vélodrome d'hiver" gevuld werd met joden, veelal kinderen, om op transport te zetten. Een aanrader, en de beste film over jodenvervolgingen in Frankrijk die ik gezien heb.
Au Revoir les Enfants had niet zoveel impact op mij, dat is deels persoonlijk. Ik kende het verhaal al van Elle s'appelait Sarah. Ook heb ik in Parijs gewoond, waar op veel scholen bij de poort een bord hangt ter nagedachtenis aan de xx kinderen die uit die school werden meegenomen, en bijna elke wijk een gedenksteen o.i.d. heeft aan die roetzwarte pagina. Als je zo'n bord leest terwijl kinderen daar vrolijk rondlopen maakt dat meer indruk dan welke film dan ook. Wat de film zelf betreft vond ik de personages van de joodse kinderen te oppervlakkig, waardoor je niet snel meeleeft, ook vond ik het middenstuk een beetje eentonig/langdradig.
Een bijzondere film, 3,5 ster.
Dit komt wel naar voren in de film Elle s'appelait Sarah (2010), dat een stukje huiveringwekkende geschiedenis van Parijs toont, waar het sportstadium "Vélodrome d'hiver" gevuld werd met joden, veelal kinderen, om op transport te zetten. Een aanrader, en de beste film over jodenvervolgingen in Frankrijk die ik gezien heb.
Ook een absolute aanrader: La Rafle (2010) .

Deze "Au revoir les Enfants" is een parel. Zelden zo'n spontane oprechtheid gezien. Naast het dramatische van het gebeuren, de meedogenloze jodenvervolging door de nazi's, is de film waardevol voor de prachtige sfeerschepping, de scherpzinninge ontleding van het laten en doen op het college, de tekening van de kinderen en bevat hij heel mooie scènes, zoals, naast de slotscène, bijvoorbeeld de ontroerende reacties en kinderlijke onschuld van de jongeren tijdens een Chaplin-film, de onthutsende realiteit van het restaurantbezoek.....en van het verraad. Ook de aanval van de geestelijke op de rijken. Las ik niet dat Louis Malle uit één van de rijkste franse families komt....
Alle acteurs in deze film zijn met veel zin voor perfectie gekozen en kwijten zich schitterend van hun rol.
François Berléand, die ik begin dit jaar zag als de strenge schooldirecteur in "Les Choristes" speelt hier de rol van pater Michel.
Het einde wordt al de hele tijd naartoe gewerkt, maar toch raakte het me echt toen de jongens afgevoerd werden en de aftiteling vertelde dat ze geen van alle de concentratiekampen overleefd hebben.
Is het niet schitterend hoe door een heel klein stukje te belichten de impact van een gigantisch, nooit gezien drama in de menselijke geschiedenis heel sterk overgebracht wordt? Juweel van een film.

Het acteurtje die de ietwat etterige Quentin speelt was ideaal gecast en het was leuk te zien hoe hij en Bonnet toch steeds meer naar elkaar toetrokken, na de bendeleider-nieuwkomer relatie van animositeit die ze eerst hadden. Dat continue geklier van die kinderen voelde heel ..tja, natuurlijk?...aan (een paar keer zie je de jongens echt pijnlijk onderuit gaan, dat kan gewoon niet geacteerd zijn) en ik hoorde mezelf meerdere malen hardop lachen. Het einde wordt al de hele tijd naartoe gewerkt, maar toch raakte het me echt toen de jongens afgevoerd werden en de aftiteling vertelde dat ze geen van alle de concentratiekampen overleefd hebben.
4,5*
Gebaseerd op de ervaringen van regisseur Louis Malle die op de school van de monnik Père Jacques heeft gezeten in de jaren 40 en heeft gezien hoe zijn schoolhoofd en Joodse kinderen door de Nazi's naar Auschwitz werden afgevoerd. De film staat op de lijst van 45 beste films volgens het Vaticaan.
Au Revoir les Enfants is een erg sterk Frans drama waarin eerst het leven van schoolkinderen in de oorlog op een normale manier lijkt door te gaan. De Wiskunde-leraar vind een bombardement bijvoorbeeld geen reden om niet door te gaan met zijn les. Toch krijgt het internaat ook te maken met de gruwelen van de oorlog. Erg sterk hoe eerst heel mysterieus wordt omgegaan met de achtergrond van Bonnet en de twee jongens steeds beter bevriend raken. Ook erg sterk gespeeld door de kinderen.
Indrukwekkende film. Des te meer omdat de filmmaker de feiten waar het op is gebaseerd zelf heeft meegemaakt.
Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, in de winter van 1944. Op een kostschool op het Franse platteland worden de twee jongetjes Julien en Jean boezemvrienden. Wat niemand weet is dat Jean Joods is. Op een ochtend valt de Gestapo de school binnen en neemt drie leerlingen mee, waaronder Jean, en ook het schoolhoofd wordt gearresteerd. Uiteindelijk zouden ze allen worden vergast in de concentratiekampen.
Au Revoir les Enfants is een echt pareltje die elke filmliefhebber gezien zou moeten hebben. Allereerst de sfeer van de film: het harde leven op de kostschool is prachtig geschetst, dat kan je wel aan ervaringsdeskundige Louis Malle overlaten. Daarnaast het uitstekende acteerwerk: de jonge jongens zetten op een prachtige manier hun kinderlijke onschuld neer terwijl ze donders goed weten wat zich in de buitenwereld afspeelt. En dan de prachtige slotscène, waarin de kinderen machteloos toe moeten kijken hoe hun geliefde schoolhoofd en de drie Joodse leerlingen worden afgevoerd.
Een schitterende en aangrijpende film dus, die me echt wel even geraakt heeft. 4,5*
Malle is een ervaren filmer en vervalt dan ook niet in overdreven sentiment, waardoor de film ontroert zonder daarin echt aan te zetten.
Onder die jongeren zat ene Jean Bonnet. Zijn afkomst als jood is uiteraard buiten enkele ingewijden geheim. Er ontstaat een bijzondere band met Julien. Het portret tussen beiden wordt fijn neergezet. Na verloop van tijd kabbelt de film wat door en is het wachten op het onvermijdelijke.
Best een aangrijpende scène op de speelplaats wanneer de Gestapo de verdachten deporteert. Sterk drama, hoewel niet overdreven sentimenteel. De machteloosheid en ontzetting wordt hier sterk weergegeven. Authentiek en ingetogen drama. Ijzersterk slot die de film naar een hoger niveau tilt. Ook verbijsterend - al was het niet verrassend - hoe het men de weggevoerde n afliep ...
Er valt niet veel negatiefs te zeggen over deze film. Dit is weer een uitstekende product over de holocaust. Wat ik er vooral leuk aan vond, is dat het een blik biedt die niet typerend is voor andere films (d.w.z. het perspectief van kinderen op een kostschool). Dit ongebruikelijke perspectief tilt het over andere holocaustfilms, bijna tot hetzelfde niveau als de prachtige Obchod na Korze (1965) .
Het enige, hoewel dat me verbaasde, was dat er enkele sympathieke Duitse soldaten in de film zaten, zoals degene die de zelfingenomen Franse medewerker vertelde het restaurant te verlaten en de joodse man met rust te laten, evenals de ogenschijnlijk fatsoenlijke soldaten die de twee verloren jongens tijdens een soort spel, terug brachten naar het kosthuis. Hoewel het verrassend was, droeg het bij aan het beeld dat zowel goede als slechte Duitsers als goede en slechte Fransen worden gepresenteerd.
Deze film zou door bijna iedereen kunnen worden bekeken. Ondanks dat de regisseur Louis Malle veel niet-gezinsvriendelijke films heeft gemaakt, heeft deze weinig aanstootgevend materiaal. Voor jongere kijkers zou ik de ouders aanraden om samen met hen naar de film te kijken, want het zal mogelijk veel verwarring en emotionele problemen oproepen bij jongere kijkers.
Een ruime 8!
Dit ongebruikelijke perspectief tilt het over andere holocaustfilms, bijna tot hetzelfde niveau als de prachtige Obchod na Korze (1965) .
Ik treed je volledig bij: ik vond ook dat door één zandkorrel te belichten in deze horrorepisode uit de geschiedenis, het onmenselijke ( en menselijke) net extra hard binnenkomt. Twee aparte topfilms inderdaad…