Ascenseur pour l'Échafaud (1958)

BR van dit Franse pareltje, met die hypnotiserende soundtrack. (incl. Engelse subs) ?

Ascenseur pour l'Échafaud (1958) | Blu ray | Gaumont

Fraaie noir. Het plot lijkt vooral ook in eerste instantie enkele gaten te vertonen, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door bijvoorbeeld de sfeervolle weergave van (nachtelijk) Parijs in die tijd en scènes zoals die in de lift met thrillerachtige elementen. Uiteindelijk vallen de meeste stukjes van de puzzel toch wel op hun plaats, als aan het eind blijkt dat de recherche haar zaken wel degelijk redelijk op orde heeft, maar een paar vragen over het gedrag en reacties van mensen blijven. Goed acteerwerk, van vooral Jeanne Moreau. Opvallend verder doorheen het verhaal de manier, waarop mensen elkaar lopen te observeren, bij diverse contacten tussen de personen of in het langslopen van willekeurige voorbijgangers. Dat geeft ook al een aparte sfeer. De muziek van Miles David sluit tenslotte goed aan bij het vertoonde.

Wel aardig. Met name is het leuk om Parijs in de jaren vijftig te zien, met de oude auto's enzo. Verder ben ik een groot Miles Davis fan, dus de soundtrack kon ik erg waarderen. Je herkent toch altijd meteen zijn trompetgeluid. Leuk om ook te lezen dat hij bij de beelden heeft staan improviseren, en dat er niet iets is aangeleverd van: hier doe je het maar mee. Sowieso draait het bij jazz om improviseren, dus dat is zeker niet iets minderwaardigs.

Beelden zijn redelijk. De nachtwandeling door Parijs is natuurlijk interessant. Jammer alleen dat de beelden niet altijd scherp zijn. Verder kijkt de film redelijk weg, niet te lang en het plot is wel aardig, hoewel ook niet erg diepgaand. 2,5* uiteindelijk, waarbij Davis het meeste bijdraagt aan de punten.

Titel een give-away? Leuk om de vele manieren waarop de film afwijkt van wat we door een overmaat aan Hollywood gewend zijn geraakt. Met als voornaamste rode draad de overmijmeringen van een (wan)hopende vrouw. Zou zich best voor een remake kunnen lenen, maar dan met nadruk op de twists en accidental encounters dan een Jeanne Moreau type. Ook aardig vond ik dat de film tijdloos... en dan weer ouwerwets overkomt. Alsof de tijd waarin het verhaal afspeelt zelf een soort scharnierpunt vormt. De moorden zijn een gegeven in de film (hoe mensen zich er uit redden), vormen geen morele opmaat.

Redelijk goede Franse film.

Goed verhaal, weliswaar wat voorspelbaar, maar toch wel onderhoudend.

Al een oude zwart-wit film, maar heb me er zeker niet met verveeld.

Mooie, stijlvolle film noir. Valt weinig op aan te merken. Zo worden ze tegenwoordig niet vlug meer gemaakt. Malle slaagt er ook in om zijn film ook een typisch Europees sfeertje mee te geven, in de USA word zo'n type film toch weer anders verteld. Verplicht kijkvoer voor vooral de liefhebbers van dit type film.

Louis Malle's film noir 'Ascenseur Pour L'echaufaud' combineert veel ijzersterke elementen. Een ingenieus verhaal over een perfecte moord die door een klein detail niet meer zo perfect is, meeslepende camerastandpunten en dito montage, prachtige close-ups van het gezicht van Jeanne Moreau en last but not least de superieure soundtrack van Miles Davis. Het is 1958 en de nouvelle vague kan van start gaan.

Terug (een groot stuk) gezien. De ondervragingen op het politiekantoor zijn geniaal: uitgelichte personages tegen een gitzwarte achtergrond. Hypergestileerd zonder dat het opvalt eigenlijk, want je waant jezelf tóch op dat kantoor. Meesterlijk.

Er worden drie verschillende snelheden gebruikt. De joyride is hectisch, jong en onbezonnen. De scènes in de lift zijn statisch en claustrofobisch. Daartussenin zit het tempo van Jeanne Moreaus nachtwachteling door Parijs. Het speelt zich allemaal af binnen de vierentwintig uur. Het onweer en de kunstverlichting versterken de sfeer van het broeierige nachtleven, net als de jazz van Miles Davis. Tijdens de dollemansrit wordt het muzikale ritme frenetiek. De stijl is realistisch. Jeanne Moreau draagt geen make-up, wordt niet geïdealiseerd. Moderne snuisterijen maken deel uit van de levensstijl: een gegeerd model van Mercedes, een Chevycabriolet en een minicamera van Minox.

De intrige doet Amerikaans aan. Er is een femme fatale, een antiheld en een koele rechercheur (Lino Ventura). Julien wordt verdacht van een dubbele moord die hij niet gepleegd heeft, maar zijn alibi houdt in dat hij ergens anders een andere moord aan het plegen was. Er zit ook een politiek kantje aan: het onsympathieke slachtoffer is een wapenhandelaar die rijk wordt van de oorlog, een kapitalist.

De twee hoofdpersonages komen nooit samen in beeld, behalve op die ontwikkelde foto's op het einde. Toch suggereert de montage dat ze verbonden zijn. In het begin hebben ze een telefoongesprek. Wanneer zij aan het hek rammelt, hoort hij het geluid. Als misdaadverhaal zit het goed ineen, maar het zijn vooral de stijl en de sfeer die hiervan een klassieker maken.

Mijn eerste film van Malle, en dat beviel behoorlijk goed. Qua verhaal is dit een prima in elkaar zittende noir, waar (zoals de korte omschrijving al verklapt) een goed geplande moord in de soep loopt door domme foutjes, malfunctionerende liften en interfererende kleine crimineeltjes. De film volgt de nasleep van deze gebeurtenis, die op meerdere vlakken en meerdere manieren doorwerkt en die voor de verschillende personages op heel andere wijze weergegeven worden, zoals Dievegge al aangeeft. We zien de claustrofobische wanhoop van Julien Tavernier die als een rat vast zit in de lift, de donkere en eenzame nachtwandelingen en omzwervingen van een gedesillusioneerde vrouw die (onterecht) denkt dat Julien haar heeft verlaten en met iemand anders er vandoor is, en de uitbundige vlucht van het koppel dat uitmondt in een tweede moord. En daarnaast natuurlijk nog het koele, analytische politie-onderzoek. Knap hoe Malle die verschillende verhaallijnen in verschillende stijlen op film zet, terwijl het toch allemaal goed bij elkaar past.

Misschien niet het meest originele noir-verhaal, met inderdaad alle klassieke ingredienten aanwezig, maar het is een sfeervolle, uitstekend gefilmde en geacteerde variant waarin Louis Malle ook een passend tempo aanhoudt. Ik heb me geen moment verveeld, en ik zal zeker meer van de beste man gaan kijken.

Ik hou wel van die Franse films eind jaren '50, jaren '60. Titels als Rififi, Le Samouraï, Playtime, Les parapluies de Cherbourg, A bout de souffle, … De combinatie van meestal heerlijke jazzmuziek, mooie kleuren en een wereld voor ik geboren was die zowel eenvoud als modernisme weergeeft. Ascenseur pour l'échafaud doet dat ook heel sterk en is mooi om te zien. Tegelijk het soms wat tragere tempo bij scènes die anno 2018 al lang waren ingekort, maar toen gelukkig nog tijd kregen in beeld.

De film heeft ook een boeiend verhaal dat een eigen interpretatie van Hichcock lijkt te zijn. Het geheel is een mozaïek van verschillende scènes die mooi in elkaar passen. In dit genre zijn er wel films gemaakt met meer tijdloze chemie, maar de film is zeker de moeite om te kijken.

Weinig stijgt uit boven de tijdloze chemie tussen de blik van Jeanne Moreau en de trompet van Miles Davis.

De perfecte moord in Parijs, man wat heb ik genoten en wat een spanning! Was een beetje huiverig want 1958, wellicht traag, saai, maar voor een film uit 1958 nog steeds beter dan het gros wat tegenwoordig uitkomt. Knalt meteen uit de startblokken en pas bij de aftiteling krijg je rust. Fenomenale film..

Sterke film noir waarbij het op visueel vlak duimen en vingers aflikken is. De sfeer die gecreëerd wordt door Malle is meesterlijk. Niet alleen het mooie zwartwit springt in het oog, maar ook de montage en het cameragebruik zijn van een erg hoog niveau. Daarnaast vallen ook een aantal sterke scènes op. Denk bijvoorbeeld aan de nachtelijke wandel van de in het oog springende Florence waarbij voor en achter haar de auto's voorbij flitsen. Dit alles gaat gepaard met een erg sensuele en sfeervolle soundtrack van jazz.

Daarnaast springt naast het eenvoudig en rustig voortkabbelend plot toch de spanning in het oog. De moord, de liftscène, de autorit ... dragen allen bij tot een aangenaam en boeiend anderhalf uur. Fijn wordt het ook wanneer je vaststelt dat inderdaad de twee tortelduifjes nooit samen in één beeld worden gevat.

De film neigt naar een sterke 4,5* eigenlijk, maar inhoudelijk bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Het plot en de verwarring was iets te makkelijk en had het gevoel dat er wat plotgaten en toevalligheden in de subplots zaten. Desalniettemin erg genoten van Louise Malle. Moet dringend wat verandering brengen aan die schamele 4 films die ik al van hem zag.

Film begint zeer sterk met de hoofdrolspeler die na sluitingstijd nog in de lift stapt. Maar het drama dat zich vervolgens buiten afspeelt, vond ik toch wat ongeloofwaardig. De blije reactie van de Duitser na de aanrijding, de plotselinge moord en zelfmoord. Ik vond het te ver gezocht en mechanisch. Het verhaal vroeg erom, anders geen drama, maar ik geloofde het niet. Jammer, want voor get overige steekt het goed in elkaar.

Verder wordt de film natuurlijk goed geholpen door de fantastische soundtrack van Miles Davis. Zo kun je uren maar een door de nacht dwalende Moreau kijken.

Krappe 4 blijft staan.

Fraaie zwart-witbeelden, die worden versterkt door een goede en sfeervolle soundtrack. Verder vond ik er niet veel aan. Erg afstandelijke personages en ook het plot kon mij nergens grijpen. Het verhaal verloopt ook niet altijd even logisch. Ondanks de relatief korte speelduur wordt het hier en daar toch best saai.

Herziening na dik tien jaar. Fascinerende film van Malle, die in met name het segment van de jonge crimineel opvallende gelijkenissen vertoont met Godard's A Bout de Souffle. Ik vond dat overigens van de drie verhaallijnen de minste, omdat de angry young man zo weinig persoonlijkheid had, en vooral de frustratie en het nihilisme van de naoorlogse Franse jeugd leek te moeten vertegenwoordigen. De scenes in de lift waren erg goed, maar het liefst keek ik toch naar Moreau die wacht, rondloopt, rondvraagt, steeds moedelozer, prachtig gevangen door de camera en de klanken van Miles Davis. Uiteindelijk zit het scenario toch wel erg goed in elkaar, en was de korte monoloog van Moreau waarin het besef komt een treffend slot. Verhoog naar 4,5.