Krótki Film o Zabijaniu (1988)

Erg indrukwekkend.

Prachtig gefilmd en vooral de soundtrack is echt heerlijk. Maar eigenlijk weet de film inhoudelijk vooral indruk te maken. Het basisverhaaltje is niet erg bijzonder maar wordt erg fraai uitgewerkt met een aantal piekmomenten. De laatste 20 minuten zijn echt fantastisch.

4.5*

Ja, dit is zonder twijfel de meest zwartgallige en deprimerende film die ik ooit heb gezien. Behalve afschuw bij de moordscene voelde ik nergens emotie. Een strak gedocumenteerde monumentale film in de filmgeschiedenis. Dat is een feit en dat gevoel overheerst dan ook bij de aftiteling.

Tevens mijn eerste Kieslovsky en ik hoop van ganzer harte dat ik meer bewogen raak van zijn ander werk want anders denk ik dat ik het snel voor gezien houd.

Niet te snel opgeven want ik denk dat je zijn "Trois Couleurs" trilogie en "La Double Vie de Veronique" aanzienlijk beter zal bevallen.

Hoop het wel (al was het alleen maar om Juliette Binoche en July Delpy)

Pfoe, wat een narigheid. Mijn zesde Kieslowski weet wel een indruk achter te laten, al zou je het aan de apatische blank stare die ik nu op mijn gezicht heb, misschien niet af kunnen lezen. De kleurenfilters waar Kieslowski's cameraman voor koos (het was de enige manier waarop hij zo'n script wilde verfilmen, las ik. De regisseur zelf was het er in de eerste instantie niet eens mee eens) zijn even wennen, maar het wérkt wel. Ik ben nog nooit in Warschau geweest, maar het beeld dat hier geschetst wordt in de nadagen van de Sovjetinvloed is grauw, kil en mistroostig.

Films met een boodschap zijn meestal niet iets waar ik vrolijk van wordt. Hier ook niet, maar in dit geval is het volledig bewust en ben ik wel onder de indruk. Ik was al tegen de doodstraf, maar anders zou ik het vermoedelijk nu wel zijn. Laatste akte is inderdaad erg sterk. Misschien niet zo schitterende maar uiterst doeltreffende cinematografie, een sterke rol en de mooie muziek, maken naast de mokerslag van een boodschap A Short Film about Killing erg de moeite waard.

n.b. Ik had eerst de Dekaloog willen kijken, maar de geruchten over een Criterion release maken toch dat ik daarmee wacht.

Matige film over een rondzwervende jongeman, een taxichauffeur en een beginnend advocaat. Afgezien van het einde vond ik de film en ook de personages te afstandelijk om echt indruk te maken. Visueel wel mooi grauw in beeld gebracht. De latere trois coleurs-trilogie beviel me in ieder geval een stuk beter.

Erg deprimerende film met een schokkend moord- en doodstraf scene.

Dit laatste zelden zo brutaal en indringend gezien.

Kieslowski koos om scenes over de aanhouding of over het proces op zich te negeren, en komt dat in een klassiek opgebouwd verhaal zelden voor, uiteindelijk lijkt het de intensiteit van wat volgt nog te verhogen. Zeker daar waar de persoon van de advocaat op de voorgrond treedt.

Toch heel iets anders dan het "Trois Couleurs"-drieluik of "La Double Vie de Véronique".

De tergend langzame moord-scene is het morbide hoogtepunt - als je dat zo kan noemen - van dit sterke pleidooi tegen de doodstraf. Verder gekenmerkt door opvallend kleurgebruik -Warschau in sepia- en een feitelijke, koele registratie, met spaarzaam gebruik van dialogen en niet aangedikte maar wel melancholieke muziek. Het zijn de details die je als kijker van je a propos brengen: het kunstgebit in de modder, de gele bak met de druppende uitwerpselen- moord is wanstaltig en confronterend, of het nu door een crimineel of door de staat is.

Dat de moordenaar zich ergerde aan de taxichauffeur zoals in de synopsis staat was me trouwens ontgaan. Sterker nog, volgens mij toonden de eerste 30 minuten juist hoe onpersoonlijk de moord was: had de taxi-chauffeur een ander ritje niet geweigerd dan was hij niet vermoord maar was een ander de klos geweest.

De titel dekt de lading behoorlijk goed: een kort maar intens filmpje over een moord en een doodstraf, waar de naargeestigheid vanaf druipt. Kieslowski brengt Warschau met sepia-achtige filters tot leven, en dat maakte de deprimerende Oostblok-sfeer nog een stukje grauwer. Gezien het onderwerp en de wijze waarop de onpersoonlijkheid en de barbaarsheid van het moorden wordt getoond, past het wat mij betreft wel.

De eerste helft van de film volgt de verschillende hoofdpersonages op een vrij afstandelijke wijze. We zien de gefrustreerde, zich vreemd gedragende Jacek door de stad zwerven en zich afreageren op allerlei vreemden. We zien het uiteindelijke slachtoffer, een taxichauffeur die zelf nou ook niet bepaald een sympathiek figuur is - al heeft dat uiteindelijk weinig met zijn dood te maken. En we zien de advocaat, al wordt hij pas in de tweede helft echt cruciaal. En dit alles culmineert in een lang uitgerekte, brute moord die extreem realistisch overkomt. Wat ook opvalt is hoe onpersoonlijk en willekeurig de moord uiteindelijk is.

Kieslowski maakt de onconventionele maar goede keuze om direct door te schakelen naar de veroordeling en wat er op volgt, en het onderzoek en de rechtszaak te laten voor wat het is. In de gesprekken die volgen in deze tweede helft leren we Jacek beter kennen, niet alleen als moordenaar en om zich heenslaande hufter, maar ook als getraumatiseerde jongen en onzeker figuur. In amateuristischere handen zou dit kunnen vervallen in sentimentaliteit, maar hier werkt deze opbouw om Jacek menselijker te maken, nadat we hem in de eerste helft juist als een vrij anonieme asociale tijdbom te zien kregen. Natuurlijk maakt dit het einde van de film alleen nog maar heftiger, als de executie op een brute, amateuristische wijze plaatsvindt. Het punt van Kieslowski over de barbaarsheid van doden is in ieder geval duidelijk.

Toch maar wat meer van Kieslowski opzoeken.

De filmtitel dekt inderdaad de lading, maar ik was er toch minder door begeesterd dan de meesten hier. Kieslowski couleur trilogie kon me erg bekoren, maar met zijn ander werk weet ik het niet zo goed. Het decor is een gecreëerd rauw portret, neerslachtig en grijs. Een vervallen Oostblok-sfeer van een miezerig stukje Warschau.

We volgen elk drie personen, de hoofdprotagonisten van de film. De dader, het uiteindelijke slachtoffer en de advocaat. Kieslowski kiest ervoor om na de introductie van de personages erg direct te zijn. Zonder poespas de moord met al zijn gruwel gevolgd door de uiteindelijke executie. Van het ene shot naar het andere. Verhoor en proces zijn achterwege gelaten.

Deprimerend en zinloos geweld. Alsof het eenieder kan overkomen, slachtoffer zijn bedoel ik dan ...