The Father (2020)

Ik ben geen onvoorwaardelijke fan van Hopkins, maar in deze film kan hij mij wel echt overtuigen. Hij doet dat met kleine dingetjes, die echt verbluffend zijn… ik wed dat hij op de set zijn tegenspelers ook wel in de maling kan nemen zoals hij dat hier doet met de kandidaat-verpleegsters.

In feite is dit een horrorfilm. Ik vermoedde al dat het om dementie ging, maar als je NIKS van informatie vooraf weet, dan komt deze wel heel goed binnen. Zeker in het begin natuurlijk, want daarna glijd je af naar het onvermijdelijke einde. Het feit dat de vader bij leven en welzijn een intelligent wezen was, maakt het afglijden en het verliezen van alle grip op de realiteit alleen maar pijnlijker.

En wat is die Olivia Williams toch een mooie vrouw.

Och, wat een acteur is die Hopkins ook. Fantastisch optreden in deze film, waar Alzheimer centraal staat, en waar je de oude man langzaam de grip op de wereld om zich heen ziet verliezen. Het is niet alleen een kwestie van niets meer kunnen herinneren. Het gaat veel verder, en ik denk dat Zeller hier de vinger op de zere plek legt. Prachtig (en tegelijkertijd schrikbarend) in beeld gebracht hoe je door de ogen van de "patiënt" de ziekte ervaart.

The Father stond al een paar jaar op mijn kijklijstje, maar het kwam er nooit van. Maar ik kwam 'm op een streamingdienst tegen en maar eens de kans gegeven. De film doet me erg denken aan The Whale die ik recent zag, maar nu is een monsterlijk vadsige man vervangen door een kwetsbare bejaarde met Alzheimer. In beide films gaat het om een verhaal dat zich volledig binnen een woning af speelt en waar de hoofdrolspeler alle kans krijgt uit te blinken. Anthony Hopkins is grandioos als de oude Anthony (ehh) die niet doorheeft dat hij Alzheimer heeft, maar er steeds meer last van krijgt. Hij vergeet dingen, hij herhaalt vragen, hij ziet of denkt dingen die er niet zijn en raakt er gefrustreerd van. Net als zijn familie. Schrijnend allemaal. Dat Hopkins op zijn oude dag hier nog een tweede Oscar mee binnen wist te slepen vind ik goed te accepteren.

Dat neemt niet weg dat ik de film niet even pakkend vind, omdat het gewoon anderhalf uur een herhaling is van zetten. Alles wat ik hierboven beschreef krijg je anderhalf uur lang, maar zo halverwege geloofde ik het allemaal wel. Daarnaast is het ook een beetje ongemakkelijk om een aftakeling als deze van zo dichtbij mee te maken, alsof je een voyeur bent bij iemands menselijke ondergang. Ik ken gelukkig niemand met deze ziekte en hoop dat zo te houden. Het lijkt me vreselijk om bv mijn ouders zo mee te moeten maken als ze zo oud zijn. En dan blijf je met gewetensvragen zitten als of je zo iemand bij je in de buurt moet houden of naar een verzorgingstehuis moet sturen. Volgens mij ga je hier aan onderdoor na een tijd en is het nauwelijks houdbaar zo iemand thuis te blijven opvangen. Die dilemma's toont The Father best goed.

3,5*

I don’t know what’s happening anymore

De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie, maar toch bleef de ziekte voor mij altijd tot op zekere hoogte ongrijpbaar. Ik hoorde bijvoorbeeld wel verhalen van de oma van een goede vriend die eraan leed, of de ouder van een collega, maar ik heb de ziekte vooralsnog niet van dichtbij meegemaakt.

The Father lijkt een realistische inkijk te geven van de vordering van de ziekte en het lijkt mij enorm moeilijk om hier naar te kijken wanneer je iemand persoonlijk kent die met deze ziekte te kampen heeft. Want ondanks het feit dat ik gelukkig niemand binnen mijn directe omgeving ken die hiermee te maken heeft, of mee te maken heeft gehad, kwam deze film behoorlijk bij mij binnen. Niet in de eerste plaats vanwege het fenomenale acteerwerk van Anthony Hopkins. Wiens personage steeds meer de grip op de realiteit lijkt te verliezen en de kijker hierin meesleurt, omdat je de situatie vanuit zijn perspectief beleefd.

De wanhoop, angst, desoriëntatie en het besef dat hij steeds verder aan het afglijden is maakt de acteur pijnlijk voelbaar, en brachten mij op een bepaald ogenblik ook in ontroering. Dit lijkt mij vreselijk om mee te maken voor de omstanders, maar nog het meest voor de persoon die zichzelf in deze positie bevind. Het slot maakt daarbij nog maar eens duidelijk hoe waardevol het is wanneer het zorgpersoneel voldoende tijd en aandacht kan besteden aan de mensen die aan deze ziekte lijden. Het maakt de bezuinigingen binnen de zorg in ons land des te schrijnender.

4,0*