Sound of Metal (2019)

Oscarwinnaar beste geluid en beste montage.

Film met heel wat diepgang in de personages, maar de film is naar mijn gevoel niet 'af'.

Ik had eigenlijk het gevoel dat het nog maar begon wanneer hij z'n vriendin terug op zocht in Brussel. Dan pas wordt de film echt top.

Alles daarvoor is slechts intro. Alles voor de werkelijke opname in de gemeenschap is zelf saai en langdradig.

Ik heb er vrede mee dat Anthony Hopkins een Oscar heeft gekregen voor zijn titelrol in The Father. Na het zien van deze film zou ik hetzelfde kunnen zeggen over Riz Ahmed, want die doet niet of nauwelijks onder voor Hopkins. Ahmed zet een fraaie, doorleefde rol neer als heavy metal drummer, wiens leven op z’n kop wordt gezet wanneer hij zijn gehoor verliest. Naast Riz Ahmed verdienen ook de mensen van het geluid een compliment. Een beklijvend psychodrama.

Is weer zo'n film waar je voor moet zijn.

Voor mij was dit echt mega saai. Sry.

Sterke film over de worstelingen van een (ex) verslaafde op zijn zoektocht naar zelfacceptatie.

Soms kun je ook van stilte genieten.

Deze Sound of metaal stond al erg lang op mijn lijstje, maar schoof ik om één of andere reden steeds voor me uit. Het is toch een intense film geworden waarbij de hemel instort van een heavy metal drummer die ernstige schade oploopt aan het gehoor en zo goed als doof wordt. Onmogelijk dus om nog verder te spelen en gedaan die carrière…

Ik zit niet zo in de muziekwereld, dus ik weet niet hoe zeldzaam dit is, maar het verbaast me dat dit niet veel frequenter gebeurt. Soit, los hiervan wel een prima film met een prima aanpak van het plot en de situatie van Ruben Stone met die stiltes die nouja … oorverdovend leken.

Riz Ahmed doet het overigens uitstekend en levert hier meteen één van zijn beste prestaties af. Sound of metal is meeslepend en intens, maar zal inderdaad niet zomaar iedereen aanspreken. Ik begrijp overigens sommige reacties dat de film “iets” mist, maar ik kan er ook onvoldoende de vinger opleggen.

‘Sound of metal’ – een film die, net als de titel, gaandeweg aan betekenis wint. Initieel kreeg Darius Marder me niet mee in het narratief, dat echter almaar beklemmender aandoet. De hyperkinetische montage, de cameravoering die dicht op de huid kruipt, de ongewone intensiteit van het geluid, …: het sleurt de toeschouwer evenwel steeds dieper in de psychologie van Ruben, wiens tragische wanhoop dus ook meer en meer invoelbaar wordt. Anders gezegd: hoe de manier van in beeld (en geluid) brengen, de ervaring intensifieert...opzienbarend!

Ademt het slot hoop dan wel wanhoop? De beide, zeer zeker. Alles is verloren, en net die wetenschap maakt een omwenteling immers mogelijk. Ruben en Lou hebben elkaar geraakt, en gered, maar op dit punt in hun levens aanbeland, schrijven ze elk aan een ander verhaal. Ze kunnen elkaar niet nog een keer redden, hun rollen zitten in hun lijf gebeiteld – de enige nog mogelijke transformatie is die van het ‘ik’. Lou heeft zich dat gerealiseerd door een andere artisticiteit te ontwikkelen, en ook voor Ruben ziet het er naar uit dat, met zijn keuze om alle ruis uit te schakelen, een nieuwe realiteit zich openbaart. Weergaloos is hoe de plotse stilte de cinematografie verhevigt, hoe het bestaan terug samenhang lijkt te krijgen, en daardoor betekenis. Ondanks – of dankzij – de crisis en de wanhoop…opnieuw hoop!

Zodoende laat ‘Sound of metal’ zich begrijpen als een parabel over vallen, opstaan, wederom vallen, en uiteindelijk anders leren lopen om niet langer op dezelfde manier te vallen. Niets zal nog hetzelfde zijn, en toch wordt het leven als het ware nog waardevoller, in de tweede kans – het alternatief – die Ruben zal aangrijpen. Diep, diep ontroerend – te meer omdat Marder vanuit het grootste miserabilisme en de grootste herrie, tot een hoogst integer en aandoenlijk portret komt. Of hoe deze film, naast talloze clichés, ook het stereotiep van de subcultuur moeiteloos overstijgt.

3,5*

Sound of Metal beroert iets wat je de laatste tijd wel vaker ziet in films: een leven dat vrij bruusk wordt opgeschrikt door een handicap. Ondanks dat het vaak sympathieke films zijn zijn ze verder meestal niet heel boeiend. Deze film vormt daarop wel een uitzondering. Het proces van doofheid wordt knap verbeeld, het gedempte geluid, de metalige geluiden na de operatie. Riz Ahmed is geloofwaardig als drummer die zijn passie en werk ineen ziet storten. Het dreigt wel even richting het bekende Hollywood-stramien te gaan: hij komt in een commune van dove mensen terecht waar hij van een goeroe-achtige figuur zijn doofheid niet alleen moet leren accepteren maar zelfs omarmen, en hij bloeit langzaam op. Maar gelukkig accepteert hij het uiteindelijk helemaal niet en zoekt hij naar alternatieven, wat tot een mooi slotstuk leidt. Hij accepteert de nieuwe werkelijkheid, maar wel op zijn voorwaarden.

Moest trouwens wel even wennen aan Olivia Cooke als rockchick met geblondeerde wenkbrauwen, na haar vooral te kennen als koningin in House of the Dragon.

Iemand heeft de folder niet goed gelezen. Wat had die verwacht dan met die implantaten? Dat alles weer als vanouds zou zijn? Raar dat hier verder gewoon totaal geen aandacht aan wordt besteed. Wat mij betreft een dom gegeven in film die veel beter had kunnen zijn. Vooral het middenstuk met de dovengemeenschap en de school / kinderen zijn echt goed. Daarna had de film echt voor een andere afslag moeten kiezen, want door dat gedonder met die implantaten zakt dit geheel keihard in elkaar.

Sympathieke film over de wereld van de doven. Bij die scènes met gedempt geluid voelde ik zelfs een zekere druk op mijn oren. Eerste helft voor mij wel beter dan de tweede.

Pfff wat een trage film, maar desondanks een kleine voldoende. De film heeft wel iets en heeft een diepere laag. Een tweede keer zal ik hem nooit weer kijken.

Prachtfilm die scoort met de oprecht en doorleefde weergave van de gevoelens die een mens ondergaat wanneer zijn ganse leven ineen stort.

Riz Ahmed is imponerend en weet als het ware je volledig te doen meeleven met het drama dat zich bij hem afspeelt

Ook Paul Raci overtuigt als de mens die op een rustige, empathievolle manier poogt toch wat levensvreugde te kunnen geven aan mensen die aan doofheid leiden.

Film met aansprekende titel en goede beoordelingen die ik wel eens wilde proberen, ik had dan ook best wel de nodige verwachtingen van deze film met een dergelijke titel aangezien ik zelf een redelijke 'metalhead' bent. Toch kwam de potentie die de film wel degelijk bezit er geen moment voor mij uit.

De film opent weergaloos. Het is hels, bruut en rauw op het podium, het is het moment van totaal op gaan in muziek, klanken, naakt tot op het bot, een soort van symbiose of harmonie. Iets dat the day after ook te zien is tussen Ruben en Lou die elkaar kennelijk zowel prive als muzikaal gevonden hebben. Overduidelijk is dat het twee dolende zielen zijn en door drugs en zelfverminking reeds op de rand van de afgrond gestaan hebben en beide een vol rugzakje hebben. Daarnaast is er het beeld rond Ruben van een gedreven en bezetten man betreffende de dingen die hij wil en de doelen die hij heeft. Het armoedig ogende leven in de trailer en het daarop volgende beeld van onderandere de underground scene met armoedige bandjes nemen we voor lief en is uiteraard werkelijkheid als de echte doorbraak uitblijft.

Tot daar boeiend en een beeld dat wel iets van Aronofsky's The Wrestler heeft, het is daarna vooral wachten op de gehoorproblemen en de schaduw die dit over de dingen gaat werpen. En het moet gezegd dat de stress en schrik tastbaar en begrijpelijk is, vooral als het je passie en inkomstenbron beïnvloed. De vertwijfeling en woede wordt knap gebracht met de vraag hoe verder, het geluid is met recht klote te horen en de gesprekken met de dokter en diens testen zijn van een subtiele aard. Maar vanaf daar stokt de film en empathie voor karakter Ruben waar de woede, frustratie en onmacht begrijpelijk zijn maar hij in de aanloop naar het tehuis van Joe, de scheiding van Lou en tevens gedurende zijn verblijf, zichzelf vooral neerzet en gedraagt als een extreem vervelende vent waarvan ik me afvraag wat hij nu eigenlijk wil en verwacht. Ja woede, frustratie oke, onmacht begrijpelijk, maar accepteer nu hulp, grijp aan wat je krijgen kan. Wat speelt er dan allemaal rond de scheiding van Lou? Het lijkt aan elkaar te hangen van drama, eerder leed, valkuilen en geestelijke schade. Maar de stipjes worden nooit aan elkaar verbonden met lijntjes waardoor Ruben toch vooral een onuitstaanbare vent lijkt.

Ongetwijfeld zal de achterliggende thematiek van de film draaien om acceptatie en het aanvaarden van hulp. En verrek, er zit op een gegeven moment beterschap in de gedragingen van Ruben waar de wisselwerking met Joe, de lerares en de drummende kinderen best mooi is, desondanks blijft het een eigenheimer die zijn eigen gang gaat terwijl het maar de vraag is of het er beter op wordt want dat kunstmatige geluid doet je toch werkelijk zeer aan het hoofd. De film lijkt uiteindelijk toch te eindigen in een moment van acceptatie waar de oude situatie toch beter lijkt dan de nieuwe waarop het verzet definitief wordt neergelegd. Maar zoals reeds gezegd heb ik niet heel veel met Sound of Metal waar ik de titel ook niet echt van begrijp en mag duidelijk zijn dat de film na de optredens en muzikale uitbarstingen een totaal andere kant is op gegaan. Het mag duidelijk zijn dat Sound of Metal een psychologische doorwrochte film is waar heel veel speelt, toch wordt het mij niet duidelijk genoeg en kan ik me te weinig inleven in deze neo nihilistische coming of age roadmovie. Moeizaam is dan ook het woord dat de lading van mijn mening redelijk dekt en moet de film het wat mij betreft doen met een minimale voldoende.

"♪ The boys always tell me ♪"
"♪ Every hole is a goal for them ♪"
"♪ But just one hole would be a goal for me ♪"

"♪ Wanting you down there ♪"
"♪ Naked ♪"
"♪ Knowing your unfamiliarity ♪"
"♪ You're something I want to eat ♪"
"♪ You told me meat was carnal and cheap ♪"
"♪ I'm sorry you're cheap and violent ♪"
"♪ And something I want to eat ♪"

"♪ Purify! ♪"
"♪ Bathe me! ♪"

"♪ When was the last time I brought you to the break? ♪"
"♪ Lying beside you, our only perversity ♪"
"♪ Thirtsy in a sea of water, unable to drink ♪"
"♪ Let me get therе! ♪"
"♪ Let me get thеre! ♪"
"♪ Let me get there! ♪"
"♪ Let me get there! ♪"
"♪ Let me get there, let me, let me! ♪"
"♪ Let me get there! ♪"
"♪ Purify! ♪"
"♪ Let me get there! ♪"
"♪ Let me get there! ♪"
"♪ Purify! ♪"

Ze vormen een hecht maar labiel stel, drummer Ruben Stone (Riz Ahmed) en zangeres / gitarist Lou (Olivia Cooke). Hij is ex-junkie, zij zit onder de zelf aangebrachte littekens. Als Punk / Heavy metal duo (een soort van "The White Stripes") touren ze samen in een camper door Amerika. Tot Ruben op een dag een vreemde pieptoon hoort en plots alle geluiden rondom hem hoort wegvallen en hij 70 tot 80 procent van zijn gehoor verliest. Wat betekent dat voor zijn identiteit, zijn toekomst en zijn relatie met Lou?

Het openingsliedje met Riz Ahmed achter de drums en Olivia Cooke als zangeres en gitarist was gaaf en ook vond ik het geinig toen ze aan het rijden waren in de camper en men het had over liedje "I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)" van rockzanger Meat Loaf, waarover men zegt:

Ruben: What's the thing that he won't do in that song?
Ruben: What's left for him to not do?
Olivia: Anal

Maar als Ruben nu circa tien minuten opeens doof wordt, vond ik het maar een saaie en langdradige bedoeling. Natuurlijk is het aangrijpend en het zou je maar gebeuren en Riz Ahmed speelt de pannen van het dak, maar ik kon helaas maar weinig met deze film.

Wel is het sounddesign sterk en het zet je ook in de schoenen van Ruben en laat je ervaren wat hij nog kan opvangen met zijn oren. Zoals doffe geluiden, zachte stemmen in de verte op een laag pitje, veel ruis alsof je luistert naar een storende radio en ga zo maar door. We zien gesprekken vanuit zijn perspectief, met bijna geen geluid, om dan vervolgens snel over te schakelen naar een ander persoon met normaal geluid. Dit blijkt een goede vondst en maakt de betrokkenheid bij het onfortuinlijke hoofdpersonage alleen maar groter en zet je in de schoenen van iemand die (bijna) doof is. Wat verder ook nog goed is, is Paul Raci als mentor Joe, die Ruben begeleidt in een centrum voor doven.

"Sound of Metal" heeft een mooie boodschap op het einde en door de film heen moet Ruben leren dat doof zijn, of andere gebreken hebben, niet gezien hoeft te worden als een handicap. Hopelijk geldt dat ook voor Dieuwertje Blok die haar neus moet laten amputeren vanwege kanker. Vreselijk gewoon.

Eén van de meest originele films van de afgelopen jaren wellicht. De ervaring van het doof worden en daarmee omgaan wordt rustig en menselijk, maar zonder sentimentaliteit getoond. De rol van Ruben past ook uitstekend bij Riz Ahmed. Toch wel een bijzondere acteur met zijn intense oogopslag. En hij is ook geloofwaardig als Amerikaan trouwens.

Grootste minpunt is het nogal slordige scenario. Begreep bijvoorbeeld niet waarom de drugsverslaving zo'n rol moest spelen in het geheel. En dat hij na een aantal telefoontjes in een unieke gemeenschap terecht komt met dove verslaafden(?) en zelfs een hele geïntegreerde school met dove kinderen (?!). Dat ging me iets te snel en lijkt me nogal afwijkend van de gemiddelde ervaring van dove mensen en daardoor eigenlijk wel storend voor het geheel.

Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de positieve zaken.