Goyôkin (1969)

Waarschijnlijk 1 van de beste chanbaras die je ooit zal tegenkomen. Dit is een briljante film van Gosha, beter nog dan de andere film die ik van hem zag, Kedamono no Ken (1965). Wederom verkiest de hoofdpersoon (Magobei Wakizaka, prachtig gespeeld door de immer goede Tatsuya Nakadai) de ninjo (het humane) boven de giri (clantrouw) ondanks alle problemen die die keuze met zich mee brengt.

De openingsscene zet de toon: een meisje, Ohira, keert terug naar haar dorp en verneemt daar dat alle inwoners van de aardbodem verdwenen zijn. De blikken van ontelbare kraaien en een prachtige enge soundtrack van Masaru Sato (Yojimbo) dragen bij aan de ongemakkelijke atmosfeer. Fantastisch.

De visuals zijn adembenemend. Schitterend kleurgebruik, prachtige weidse landschap-shots, fijne camerabewegingen en snelle en grimmige actiescenes. Geweldig voer voor de (samurai)filmliefhebber.

Het finale duel in een sprookjesachtig ondergesneeuwde setting behoort nu al tot 1 van mijn favorieten. Het duel speelt zich (deels) af onder de ogen van een kraai, die zelfs participeert, een harakiri-kraai dus

Ook het laatste shot, Magobei en zijn vrouw die verder dwalen over een sneeuwvlakte waar de wind hard overheen raast en schitterende 'stof'wolken creeert benadrukt de hoge kwaliteit van deze prachtige film.

En dat laatste shot benadrukt voor mij weer hoe groot de overeenkomsten zijn tussen de chanbara en de western. Het had ook een woestijn kunnen zijn, de duels zouden ook met pistolen uitgevochten kunnen zijn, de plotopbouw is als die van een western, de mysterieuze held lijkt uit een western gelopen te zijn en zelfs de thematiek toont overeenkomsten; veel westerns gaan over de ondergang van het oude Westen en diens helden, veel chanbaras gaan over de ondergang van de shogunate, het clansysteem en, zoals het einde van Goyokin ons toont, de samoerai

Schitterende film: 4,5*

DVD is op regio 1 te verkrijgen.

Rare en foute synopsis trouwens. Vanavond even veranderen...

Indrukwekkende chanbara inderdaad. Vooral de begin- en eindscènes zijn ijzersterk, met als hoogtepunt het lange eindduel. Nakadai is een fenomenaal acteur, die eigenlijk alleen zijn getormenteerde gezichtsuitdrukking nodig heeft om een personage tot leven te laten komen. Zo ook in Goyokin, waarin hij als ronin Magobei zijn geweten moet sussen door ten strijde te trekken tegen zijn oude clan.

Vooral de strijd die Magobei met zichzelf voert is meeslepend, maar ook de onvermijdelijke zwaardgevechten die daar uit voortvloeien zijn hoogstaand. Realistisch bovendien: wel bloed, geen fontijnen. De serieuze toon maakt van Goyokin een tragische samuraifilm, die net als vele genregenoten de corruptie van het clansysteem aan de kaak stelt. Aanrader, voor liefhebbers van chanbara's, maar ook voor liefhebbers van westerns, om de redenen die Ramon K hierboven aankaart. (Zoals dat eindshot!)

Tatsuya Nakadai doet het alweer prima in deze samoeraifilm van Hideo Gosha. In deze film speelt hij de rol van Magobei, een ronin die gekweld wordt door zijn geweten. Drie jaar geleden was hij medeverantwoordelijk voor een bloedbad en sindsdien gaat hij zijn eigen weg. Als hij te horen krijgt dat zijn voormalige clan opnieuw zo een afslachting plant, is hij van plan om dat te verhinderen. Alleen zo kan hij rust vinden want hij heeft zichzelf nooit vergeven dat hij de vorige keer niet ingreep.
Wie Tatsuya Nakadai eerder een ronin heeft zien vertolken weet wat te verwachten. Een ingetogen personage die enkel het hoogstnodige zegt en doet. Een overtuigende acteerprestatie gegarandeerd.
Aan de andere kant heb je Tetsurô Tanba, ook een bekend acteur met een indrukwekkend palmares en veel ervaring in dit soort films.
Hoge verwachtigen dus en de openingsscène is meteen raak als Oriha haar dorp volledig uitgemoord aantreft. Mooi hoe dan de kraaien veranderen in Japanse lettertekens. Dan maken we een sprong in de tijd en gaan drie jaar verder waar het verhaal van de film zich afspeelt. Af en toe wordt het één en ander duidelijk gemaakt door het gebruik van flashbacks.
Ik moet er ook even bij vermelden dat die Oriha erg knap is. De actrice Ruriko Asaoka is voor mij verder onbekend, maar een schoonheid is het zeker.
Terug naar de film. Ik kan eigenlijk niet zeggen dat er één bepaalde scène bovenuit steekt. De kracht van de film is dat er geen zwakke momenten zijn. En de muziek is ook heel erg goed, dat deuntje blijft de hele tijd in mijn hoofd.
Het einde van de film hebben we al vaker gezien. De ronin die weg wandelt zonder een woord te zeggen. Maar hier is het net iets mooier gedaan met die besneeuwde vlakte en ijzige wind.
Hideo Gosha heeft weer een erg mooie film afgeleverd en behoort nu toch wel tot mijn rijtje favoriete regisseurs.

Zeker een fantastische Chanbara dit.

Goed verhaal, mooi gefilmd, stoere zwaard gevechten en goede acteurs.

Ik sluit me daarom ook volledig aan bij de mening van Ramon K.

4.5*

Weet iemand waar deze te krijgen is? Wat een vette cast en regisseur toch!

Niet heel veel nieuws onder de zon, maar wél bijna tot in perfectie uitgevoerd. De liefhebbers / kenners hebben het hier allemaal al opgeschreven.

Film heeft ontzettend veel baat bij de kleurenfotografie en bovenal prachtige muziek (waarvan het muzikale thema me herinnerde aan een giallo van Ennio Morricone), sneeuw locaties (aan zee), etc. Maar het zijn daarnaast vooral twee steeds in de film terugkerende elementen die een welkome aanvulling waren op het genre en hier net voor dat halve sterretje extra zorgen: de belangrijke vrouwenrol van Asaoka én de kraaien.

Wat een film... voor mij is dit gewoon wat ik zoek in een film.

Ik weet niet hoe het komt dat ik deze film niet eerder heb gezien.

Ben zeer benieuwd of je dit nog kan specificeren. Mij viel de muziek ook héél erg op, maar dan omdat het me met een bepaald thema helemaal aan Conan the Barbarian deed denken. Nu was Milius door meerdere Japanse films geïnspireerd bij het maken van Conan, dus ik heb even gezocht naar een directe connectie. Maar niet echt iets kunnen vinden, behalve deze Franse review die ook zowel Morricone als Conan noemt in connectie met de muziek:

Ciné d'Asie : Goyokin (1969) : Le film était presque parfait - lefilmetaitpresqueparfait.hautetfort.com

Qua grimmige sfeer in de sneeuw past dit sowieso ook wel bij Conan, en dat geeft een film voor mij al snel vele pluspunten. Maar verder en op zichzelf is dit gewoon een hele sterke chanbara. Fijn traag en uitgesponnen zoals het hoort in het genre, zowel in de opbouw als in de afwikkeling (schitterend tragisch einde ook, met vlak daarvoor wederom een zeer intens en origineel stukje muziek/folklore). Ik was niet helemaal fit tijdens het kijken, wellicht dat deze met een herziening in de bios (een mens moet kunnen dromen) ooit nog mijn favorietenlijst binnen schiet!

Een paar uitzonderingen daargelaten heb ik niets met dit soort samoeraifilms. Ik kan maar niet ontdekken wat er amusant is aan al die heftige zwaardgevechten. Het intrigerijke verhaal van deze film is niet slecht, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Van de handvol films van regisseur Hideo Gosha die ik gezien heb, vind ik dit de minste.