The Bee Gees: How Can You Mend a Broken Heart (2020)

Een door Barry Gibb en de nabestaanden van zijn broers Robin, Maurice en Andy Gibb geautoriseerde documentaire toont het uiterst hobbelige pad dat The Bee Gees bewandelden sinds hun onverwacht snelle internationale doorbraak met de singles New York Mining Disaster en het talloze keren gecoverde To Love Somebody. Barry en zijn jongere tweelingbroers Robin en Maurice maakten al op zeer jonge leeftijd samen muziek en lieten zich aanvankelijk inspireren door de muziek. Het plotselinge succes dreef de broers uit elkaar, maar begin jaren '70 maakten ze een nieuw begin met een succesvolle Soulsound.

Het verhaal achter het megasucces van de soundtrack van Saturday Night Fever (en de enorme terugslag die hun carrière bijna verwoestte) is bijzonder interessant vanuit muziekhistorisch oogpunt, maar deze documentaire maakt ook duidelijk wat de positieve en negatieve kanten zijn van het werken met directe familie. Noel Gallagher en Nick Jonas spreken uit persoonlijke ervaring en Justin Timberlake en Mark Ronson blijken grote bewonderaars. Marshall maakte gebruik van interviews uit de late jaren '90 om Robin en Maurice hun kant van het verhaal te laten vertellen. Voor wie de Bee Gees redelijk kent is er weinig nieuws onder de zon, maar de kwaliteit van de muziek maakt dit tot een must voor iedereen met enige interesse in de geschiedenis van popmuziek.

Dit is echt een super mooie docu over The Bee Gees. Vanaf hun begin periode tot het laatst. Nu is alleen Barry nog over, de oudste heeft alle broers overleeft. Als je van hun muziek houd, dan moet je deze docu beslist kijken. Wat hebben ze veel goeie nummers gemaakt. Persoonlijk vind ik alles wel goed van ze. mrklm heeft perfect beschreven waar de docu over gaat. De moeite waard om te kijken.

Een prachtige afsluitingsdocumentaire over 'The Bee Gees' met hun gehele oevre. Ik heb er enorm van genoten. Een aanrader!

Heerlijke documentaire met hemelse muziek.

Eersteklas documentaire, knap opgebouwd rond oude interviewfragmenten van eind jaren '90, toen de band nog compleet was. Inmiddels is alleen Barry nog over en het verlies is voelbaar. Niet zelden is de documentaire dan ook behoorlijk aangrijpend. Gelukkig valt er ook veel te lachen en te genieten van geweldig archiefmateriaal en natuurlijk veel mooie muziek. En uiteraard komt ook de periode rond de release van Saturday Night Fever, de defintieve wereldwijde doorbraak van de drie broers, uitgebreid aan bod. Een prachtig overzicht van de carrière van The Bee Gees.

Boeiende documentaire met dan toch een pakkend einde.

een tijd geleden nog een docu gezien die ging over de geschiedenis van euro disco muziek en de synthesizer als

een soort middelpunt .

Die anti disco backlash kwam daar ook ( net wat uitgebreider aan bod ) maar ik was me niet bewust van het feit dat dat de Bee gees zoveel negativiteit heeft bezorgd .

Verder een erg boeiende docu en ik wist al dat ze ook veel nummers voor andere artiesten hebben geschreven

maar de omvang ervan had ik toch nog wel onderschat .

Héél weinig mis mee. Misschien de eerste 5 minuten die niet zo sterk zijn, meer verder: perfect. Veel muziek, veel beelden, ook interviews van 'nu' gemixt met 2001 interviews. 1985 tot 2001 en 'heden' ging voor mij ook íets te snel, mocht wat meer bij worden stilgestaan. Maargoed... twee uur is ook voldoende natuurlijk

Goeie docu die een aardige inkijk biedt in de keuken van popgroep de Bee Gees. Interessant hoe de overgang van hun oude materiaal naar dat typische Bee Gees discogeluid is ontstaan. Jive Talkin' was bepalend daarin, erg grappig ook hoe dat liedje het levenslicht zag. In '87 nog gecoverd door Boogie Box High, met de vocalen van George Michael.

Mooie evolutie heeft de band doorgemaakt: van de Beatles-achtige liedjes als 'New York Mining Disaster 1941' en 'Spicks and Specks' in de jaren zestig naar de grote discohits in de jaren zeventig en uiteindelijk in de jaren tachtig het schrijven van songs voor andere artiesten, 'Woman in Love', 'Islands in The Stream'. 'Night Fever' is jaren mijn favoriete Bee Gees nummer geweest, maar afgelopen jaar heb ik het liedje 'Spirits Having Flown' (her)ontdekt, prachtig. 'Paying the Price of Love' heb ik ook altijd heel goed gevonden.

Ook zéér boeiend is het stukje over de anti-disco sentimenten die eind jaren zeventig ontstonden met slogans als 'Disco sucks' en 'Death to disco', resulterend in 'Disco Demolition Night' in het honkbalstadion in Chicago, 12 juli 1979, waar tijdens een wedstrijd honderden rockfans het veld opstormden, brandjes stichtten, dingen vernielden en met discoplaten wierpen alsof het frisbees waren. Men zag het als racisme en homofobie. Nile Rodgers, producer en gitarist van de discoband Chic vergeleek het zelfs met de boekverbranding in nazi Duitsland.

Alleen Barry Gibb is nog over, toch wel tragisch allemaal.

Fijne documentaire over deze wat onderschatte popgroep uit de muziekgeschiedenis: zoals de meesten kende ik ze eigenlijk alleen van Saturday Night Fever met die rare falsetto-zang en behoorde ik ook nog tot de discohaters maar later ontdekte ik dat ze hele mooie popliedjes hebben gemaakt in de jaren ’60 (I Started A Joke is een favoriet van me en leerde ik eerst kennen in de coverversie van Faith No More want ik luister meer naar rock) en deze documentaire laat zien dat hun succes wisselend was maar dat ze er altijd waren, ook grote hits voor andere artiesten schreven en maar liefst 20 nr. 1-hits hebben gehad. Ze wisten zich altijd aan te passen aan de nieuwe trends en ze zijn zowel een van de beste singer-songschrijvers als een van de commercieel succesvolste groepen uit de popgeschiedenis. En het lijken leuke jongens. Mede dankzij deze documentaire besef ik dat ik ernstig tekort ben geschoten in mijn respect naar deze jongens.

Goede docu over een band die zich bewonderingswaardig aanpaste aan de tijdgeest of beter gezegd een enkele keer zelf voor de stroming zorgde. Dan kan het niet anders dan dat het uiterst slimme personen waren met een goed gevoel voor wat niet meer werkt en wat wel. Eerlijk gezegd is mijn respect pas eind jaren 80 ontstaan, maar dat ligt meer aan mij dan aan hun. How deep is your love heeft natuurlijk zeer weinig met disco te maken, zeg maar niets, maar blijft een geweldig nummer.

De docu zit goed in elkaar, maar vergeet toch in beeld te brengen hoe het eind jaren 80 muzikaal verder ging, want er zijn later ook nog goede nummers gemaakt, zoals 'You win again'. Daardoor net geen 5 sterren

De Bee Gees of ik daar wat mee had...? Nou nee. Of ik daar wat van wilde zien tijdens de pauze, een docu over de diepte en hoogtepunten. Ach ja, waarom niet. Een beetje docu over een artiest, ook al heb ik niets met de muziek, doet het vaak wel goed. En dus zaten we al snel in de jaren '60 en '70 met het nodige falseto geschal uit de luidsprekers en wat verraste deze documentaire ontzettend.

Robin, Maurice en Barry, wat zijn ze nog jong en wat zit het maken van muziek er al vroeg in. Interessant is toch zeker de doorbraak en de Beatlesachtige sound, en tevens de zelfde rivaliteit die elkaar opzweept zoals tussen the Beatles en The Beach Boys, wat vooral in het geval van Brian Wilson grootse prestaties opleverde. Als de broers volwassenen zijn dreigt al snel het cliché beeld van de gemiddelde artiest die niet echt om kan gaan met alle weelde. Belangrijker lijkt de onenigheid tussen twee van de drie die amper meer met elkaar communiceren, het zijn stevige scheuren tussen het harmonieus zingende drietal.

Tot dusver aardig maar niet super interessant, tot de downfall langzaam begint. Er is weinig interesse meer in hun muziek en men wordt eigenlijk alleen nog maar gevraagd om muziek te schrijven voor anderen. De zogenaamde reboot en revival wordt dan ook gebracht zonder de naam van de band te zeggen, bang voor een negatief effect. Maar de wederopstanding met Saterday Night Fever is groots en legt de drie broers geen windeieren. Dit is de sound die ik ken en interessant aan de docu is uiteraard dat men anders begon. Niet minder interessant is het beeld van de happerende samenwerking, het uitdijen van de band die aan kwaliteit wint, en het doorontwikkelen van hun muziek en 'sound' waardoor ze plotseling weer een marktleider zijn en overal 'on top' staan. Zelfs zo 'on top' dat de term hoge bomen vangen veel wind van stal gehaald kan worden, want wat een haat en nijd wordt er op een gegeven moment gespuid naar de Bee Gees en alles dat enigszins naar disco riekt. De zogenaamde plaat verbranding doet aan bepaalde taferelen uit de jaren '30 denken en riekt op zijn beurt weer naar verhuld racisme.

Ondanks de schaduwzijde plukken de mannen er wel degelijk de vruchten van en poeh hé...wat swingt dat toch allemaal. En wat klinkt het allemaal bekend. Over smaak kun je twisten maar een zekere kwaliteit herbergt het zeker, zeg maar gerust iconisch. En zo blijkt How To Mend A Broken Heart toch wel een uitermate interessant kijkje achter de schermen van een band die zich jaren op bepalende wijze heeft gemanifesteerd in de popmuziek om te eindigen met kippenvel waardige beelden van Barry Gibb alleen op het podium.

Een machtig mooie documentaire omtrent The Bee Gees, die me na aan het hart liggen. Wat hebben ze toch een fantastisch oeuvre aan muziek gemaakt. Deze docu weet je daar wel aan te herrinneren en omspant zowat hun gehele carrière. Het geheel wordt begeleidt door een karrevracht aan archiefbeelden en niet in de laatste plaats de schitterende muziek. De broers doen zelf hun verhaal, maar ook andere betrokkenen komen aan het woord.

Het is treurig dat Barry als oudste broer, de laatst overgeblevene is. Zijn verdriet is wat dat betreft voelbaar. Ik heb ergens gelezen dat Barry de interviews geleverd heeft voor deze documentaire, maar er verder niets van heeft kunnen en willen zien in verband met het verdriet om zijn ontvallen broers. Het deed hem teveel pijn.

Het enige kritiekpuntje wat ik over deze docu zou kunnen hebben, is dat er te snel door de periode van na midden jaren '80 heen wordt gegaan. Er is nog zoveel moois door de broers gerealiseerd in dat laatste stuk van hun bestaan als groep. Ze hadden van mij nog wel een halfuur aan de docu mogen toevoegen.

4 Sterren.

Ja, dit is er weer zo eentje. Ik hou wel van muziekdocu's en dan vooral degene die mij helemaal overstag laten gaan voor een artiest of artiesten waar ik eignelijk helemaal niets mee had.

Zo moet ik met schaamrood op de kaken bekennen, dat ik destijds moest gniffelen bij die Disco Sucks Actie, want ja, ook ik was een discohater, maar dat had dan vooral met stammentwisten in het lokale jeugdhuis te maken en ik wil hier dan ook graag mijn joker van de jeugdzonden inzetten. Het ophemelen en neersabelen. Het is blijkbaar des mensen: Chris Martin van Coldplay mag er mee van getuigen, Nickleback, iemand? Het is zelfs Queen overkomen! (Publiek, maar ook privé: Queen waren mijn eerste albums, maar daarna verguisd tijdens mijn punk-episode).

Maar jongens, wat een muziek! Of zoals die pianist zei: 'als je die drie hoort zingen voor de eerste keer, zo gewoon in een kamer waar je bij staat, dat is pure magie.' Ik wil het graag geloven en daar slaagt deze docu ook met glans in.

Maar het zijn natuurlijk niet alleen de stemmen. Wat een talent om telkens opnieuw de juiste snaar te raken, niet zozeer vanuit commerciële berekening, maar vanuit het gewoon bezig blijven, blijven creëren, blijvan schrijven en als sponzen raad en muziek rondom hen te blijven opzuigen. Opmerkelijk hoe ze inderdaad echt Beatlewaardig materiaal produceerden. Het woord 'kameleons' viel, maar ik vind dat bijna beledigend. Ze deden hun ding, met telkens dat unieke ingrediënt, zo treffend beschreven door Noel Gallagher.

En dan na de volledige verkettering, als phoeniksen herrijzen en knallers leveren voor andere artiesten. Terecht zegt Barry dan ook op de vraag 'waar wil je nu vooral beroemd voor zijn?': 'It's the song-writing'! 't Zal wel zijn! Maar gelukkig was er ook nog zoveel meer. Ik weet niet of het woord 'ondergewaardeerd' op zijn plaats is, want op die tour in het B-circuit na, hebben ze qua succes toch niet zo veel te klagen gehad, me dunkt, maar bij mij zijn ze wel degelijk met dikke stip gestegen. Zeer terecht opgenomen in 'The Hall Of Fame'.

Zoals eerder al gezegd hier: de getuigenissen zijn doorregen met een zekere tristesse. De wapenfeiten worden aangehaald, met een zeer bescheiden trots, nergens, nooit wordt er snoeverig over gedaan. Ik heb het idee, dat de heren (over heel de lijn uitgestreken) nooit echt naast hun schoenen zijn gaan lopen (of toch niet te lang).