Never Rarely Sometimes Always (2020)

Laat dit de Gouden Beer maar winnen. De competitie in Berlijn was mooi dit jaar, maar dit vond ik de allermooiste.

Minimaal in z'n vertelling en ingetogen in vorm, en juist daardoor zo mooi. Erg fijn dat niet alles wordt uitgesproken en niet alle gebeurtenissen worden ingevuld in het scenario. Dat bijvoorbeeld open blijft wat er exact met Autumn gebeurd is. Het past bij de personages, als kijker heb je die details niet nodig, en zo gaat de film niet over 1 specifiek geval, maar is het uit het leven van (helaas) velen gegrepen.

In het begin stoorde ik me nog wel wat dat álle mannen vrouwonvriendelijke eikels zijn, maar gelukkig kwam daarna de jongen in de bus. Hij en de twee hoofdrollen zijn prachtig. Zowel de zwijgzame, gesloten, maar sterke Autumn als haar geweldige, onvoorwaardelijke nichtje Skylar.

Prachtig ook de scène waarin Autumn haar nichtje nukkig soortvanwegstuurt, waarna die wegloopt. En een paar bankjes verderop gaat zitten. Sommigen vonden het storend dat Autumn Skylar nergens bedankt. Ik dacht ook steeds: laat nou toch merken hoe fijn je haar steun vindt! Maar ik vond het geloofwaardig (ze is gesloten, en volledig op haar eigen sores gericht) en zelfs goed werken dat dat niet gebeurt. En het handje bij de pilaar is een wonderschoon moment van tederheid.

De hulpverleners zijn ook stuk voor stuk prachtig. Zo fijn dat ze vragen stellen, maar niet aandringen. Goed voor Autumn, en zowel de hulpverleners als de kijkers weten genoeg.

Het allermooiste is het emotionele hoogtepunt; de titelscene. Ook die is sober en juist daardoor zo krachtig. Bijzonder fraai geschreven, geregisseerd en geacteerd. De scène snijdt dwars door je ziel.

Parallellen met 4 Maanden, 3 Weken, 2 Dagen zijn er talrijk. Maar ook genoeg verschillen, al was het maar qua locatie en leefomstandigheden. En sowieso heeft ook NRSA zo veel kwaliteit dat ze uitstekend naast elkaar mogen bestaan. En elkaar aanvullen.

Zeer benieuwd naar deze film.

Heeft ook een prijs gepakt op sundance zag ik.

Hopelijk komt er snel een Nederlandse releasedate

Meer van verwacht.

Vreemd genoeg bij het kijken van deze film moest ik telkens denken aan Palindromes van Todd Solondz. Daar zit het onderwerp abortus ook in, telkens dacht ik, die wil ik eigenlijk graag weer eens herzien. Het is denk ik de Solondz die ik mis bij dit soort arthouse drama's.

Het mist net wat zelfrelativering en humor die ook wat evenwicht kunnen geven aan de kijkervaring. Het is niet dat een film zonder nooit goed kunnen zijn, maar deze film is daardoor eigenlijk wat simpel. Je kijkt naar een meisje dat googled naar een abortuskliniek, er dan met haar nichtje naar NYC gaan, waar ze redelijk ok wordt geholpen, ze komen even in wat geld nood, en ze gaan weer naar huis. Nu zullen de fans zeggen, ho ho, er zitten allemaal details in over haar gevoel en over hoe mannen zijn (vond dit laatste nogal on the nose) etc. en die details zag ik wel, maar ik vond het niet sterk genoeg om hier echt meer in te zien. Het wil mij zowel qua soundscape, qua beeld en qua verhaal nooit meer geven dan een document over een meisje dat abortus pleegt.

Scene met de vragenlijst was wel aardig. En je zou denken dat het aardig acteerwerk is, anderzijds denk ik toch dat dit een makkelijke rol is. Je hoeft amper een andere emotie te tonen. Dat is ook wel wat ik denk over deze hele film. Het hoeft nooit een ander gezicht te laten zien. Waardoor je target audience ook net teveel krijgt wat het wil. Het schuurt nooit.

2.5 sterren.

Een sober, ingetogen drama over twee enigszins naïeve tieners, die naar New York trekken op zoek naar een kliniek, waar een van hen een abortus kan ondergaan. Dat brengt veel meer haken en ogen met zich mee dan waarop zij gerekend hadden.

Het eerlijke verhaal lijkt uit het leven gegrepen. De film wordt allengs beter door de toenemende onderhuidse spanning. De tamelijk zwijgzame relatie tussen de twee meiden is zonder meer aangrijpend. Hoogtepunt van de film vond ik het intakegesprek waarnaar de titel verwijst. Een alleszins opmerkelijk debuut van Sidney Flanigan.

Koekebakker wijst terecht op de parallellen met 4 Luni, 3 Săptămîni şi 2 Zile uit 2007, al is die Roemeense film nog net iets beter. Maar ook dit is sowieso een mooie film die gaandeweg helemaal in je kruipt en daarom een breed publiek verdient.

Ik kan me niet vinden in die heel hoge scores.
Deze film had op deze manier max 70 min mogen duren.
Veel te traaagg en te saai.
Ik weet het wel, het is een drama, het gaat over een zwangerschap en abortus enz... Maar ik heb al wat films gezien die richting dit genre ook gingen en die waren veel aangenamer om te volgen en die sleepten me ook meer mee.

Ik had toch wat meer swoeng verwacht, dat zou een verschil hebben gemaakt.

(edit moderator: off-topic verwijderd)


In deze film opt einde vroeg die vriendin van hoe was het waarbij de meid zei ongemakkelijk (en dat was het dus)???
Wil je de realiteit zien wat abortus echt is, dan moet je naar de film unplanned eens kijken, dan pas gaan je ogen open, het is veel meer dan "het is ongemakkelijk".

Never Rarely Sometimes Always schetst een portret over twee tieners die duidelijk de wereld nog moeten ontdekken. Ik vond het een soort van reis in onwetendheid en het thema abortus daarbij niet zo bijster intelligent. Het thema abortus in dit stadium verdient mijns inziens meer aandacht. Het is niet zomaar iets. Beetje apart dit allemaal. Niettemin houd ik wel van films die veelal tot de verbeelding laten en waarin niet alleen maar moet worden gepraat om de tijd te vullen.

Vanaf 2 juli in de bioscoop (Universal Pictures International)

Drama zonder opsmuk.

Het verhaal over twee nichtjes die richting New York vertrekken omdat er eentje een abortus wil laten plegen is somber, rauw en deprimerend.

Het zelfde geldt voor de kleurstelling van de film, een minimale eveneens deprimerende soundtrack en de vele close up beelden. Maar hierdoor komt " Never Rarely Sometimes Always" wel luid en duidelijk over.Prima acteerwerk van beide meisjes ( beiden nauwelijks hiervoor nog in andere film producties gespeeld) maken het geheel nog geloofwaardiger en overtuigender.

Geen vrolijke zit deze film. Wel een degelijke en realistische film ervaring.

3.5*/4*

De film is traag en er gebeurt praktisch niets, zodat de film lang nogal saai is een tamme pro-abortusfilm lijkt, maar gaandeweg wordt duidelijk dat de film het niet moet hebben van spanning of twisten en dat de film niet eens (alleen) over abortus gaat: de film maakt veel meer op subtiele wijze indruk door de vriendschap van de twee meisjes en wat er in hun leven moet zijn gebeurd waarbij de film op indringende wijze een nogal manhatende boodschap brengt dat elke man een hufter is en het leven van meisjes moeilijk en gevaarlijk is. Mij intrigeerde vooral de vriendschap tussen de meisjes: waarom offert het knappe meisje zich helemaal op voor haar vriendin die zelf nogal bitchy doet tegen haar redster? De film vertelt heel weinig maar uiteindelijk maakt dat de film des te intrigerender waarbij de film evengoed gevoelig laat zien hoe voor vrouwen het bezit van hun eigen lichaam niet vanzelfsprekend is.

17-jarig meisje [Sidney Flanagan] vraagt zich af of ze abortus moet plegen. Haar nicht [Talia Ryder] vergezeld haar tijdens een reis naar New York waar ze wél abortus kan laten plegen en uiteindelijk maakt ze een keuze. Flappie de Clown weet meer spanning en emotie uit de vraag: "Zal ik het doen, of zal ik het niet doen?" dan de kleurloze Flanagan en er is geen enkele chemie tussen haar en Ryder.

Het dramatische hoogtepunt, voor zover je daarvan kan spreken, is wanneer Autumn voorafgaand aan de behandeling tijdens een vraaggesprek een aantal vragen over haar seksualiteit moet beantwoorden met "Never, Rarely, Sometimes, Always", maar - zoals de vragensteller benadrukt - het maakt niet zoveel uit wat ze zegt. Autumn ontwijkt moeilijk vragen net zo gemakkelijk als scenarist/regisseur Eliza Hittman. In plaats daarvan laat ze haar hoofdpersonen in de bus zitten en semi-doelloos door New York wandelen Hittman laat gemakshalve ook even in het midden wie de vader is en hoewel Autumn wel een boek over de rechten van de vader doorbladert, speelt die geen enkele rol.

Het simplistische einde getuigt van een stuitende naïviteit over één van de meest complexe ethische vraagstukken. Hittman schijnt hier 8 jaar mee bezig te zijn geweest, maar heeft die tijd duidelijk niet gebruikt om te kijken naar 4 Luni, 3 Saptamâni si 2 Zile (2007) of Lake of Fire (2006).

Sommige mensen vaak nog niet eens vrouwen, ook in deze topic, kunnen het niet laten om hun eigen private opvattingen te ventileren, met veel woorden en oordelen vanuit het bekende debat. In de film wordt vooral gezwegen met name door Autumn het meisje om wie het allemaal draait. Dat geeft veel ruimte aan de kijker om je in haar situatie in te leven en te reflecteren, ondertussen gebeurt er heel veel vooral om haar heen.

Indrukwekkende film met een aantal scenes die wel blijven hangen. Ook niks nieuws trouwens. Wel een erge anti-mannen film. Alle mannen in de film worden zonder uitzondering helaas afgeschilderd als nietsnutten, extreme viespeuken die vrouwen verkrachten of zwanger maken en er dan van door gaan of hun l*l uit hun broek halen in de metro.. Ik ken zelf voornamelijk mannen die hun taak als partner en vader serieus nemen. Daar schaar ik mezelf ook onder. Beetje jammer.

Wisselend. De momenten van het meisje rond haar abortus zijn sterk, vooral dat langere interview in de kliniek waar de emoties los komen. Goed geacteerd, rauw en eerlijk en hier had de volledige aandacht naartoe gemogen. De rest eromheen is matig. Sowieso die hele trieste sfeer van armoede en achterstand, hoe ze in New York moeilijk overleven, dat gedoe met die jongen, elke man überhaupt als potentiële verkrachter. Zo wordt niet alleen de aandacht weggetrokken van de hoofdzaak, het is allemaal wel erg zwaarmoedig en van dat typische arthousemateriaal. 2,5*.

Hittman weet met Never Rarely Sometimes Always een rauwe en realistische film te maken. Het kleurenpalet van de film helpt enorm om de film een authentiek gevoel te geven. Wel fijn om een film als dit in het digitale geweld van tegenwoordig terug te vinden. Daarnaast spelen de meisjes in de hoofdrol hun personages erg naturel, mede dankzij het slimme script. Laat de meisjes gewoon hun werk doen en prop de film niet vol met onnodig lange dialogen die niet realistisch zijn. Je ziet heel vaak dialogen waar geschoolde filosofen nog jaloers op zouden zijn. Nee, dit zijn gewoon twee jonge meiden die op een gedwongen road trip moeten en gewoon met elkaar communiceren. Ik kan zulke nuances wel waarderen. Er zitten een aantal sterke scenes in, waar uiteraard het interview de meeste indruk maakt. Stille wateren, diepe gronden is iets wat me vooral beklijft bij deze scene, maar ook bij de gehele film verder. Ik heb achteraf weinig kritiek op de film, want het pakt een probleem als dit op een delicate manier aan. Het enige waar Hittman wel mee de fout in gaat is de enorm zwartgallige visie op het stadsleven. Ja, de meisjes komen uit een klein dorpje. Maar de grote stad waar alles mogelijk is, lijkt wel de grootste hel op aarde. Op elke hoek lurkt er een man die wel een potentiële verkrachter zou kunnen zijn. Ik denk niet dat een iets minder creepy weergave van NY de film minder impact had gegeven.

Desalniettemin toch een van de betere films die ik de laatste tijd heb gezien.

3,5*

Abortus is vervelend, maar zo lang er mannen rondlopen een absolute noodzakelijkheid. Dat is een beetje de boodschap van de film. Op z'n zachtst gezegd iets te ongenuanceerd.

Toen ik me daar eenmaal overheen had gezet, heb ik naar een steengoede film zitten kijken. Het is traag, het komt nooit echt op gang. Maar het gaat niet zozeer om het verhaal, als wel om de emotionele rollercoaster waar de hoofdrollen zich in bevinden. En die worden fenomenaal neergezet. Naturel en ingetogen gespeeld, maar ook intens. Zeer indrukwekkend, ze dragen de film.

Aardig drama, maar het feministische toontje stoorde me een klein beetje. Alle mannen zijn perverts en de boodschap is duidelijk pro abortus. Ik vond dat Hittman de sfeer en de emoties van de personages wel goed weet over te brengen op de kijker, met weinig dialoog. New York heb ik in tijden ook niet zo kil geportretteerd zien worden in een film.

3*

Uitstekende film waarin een tienermeisje naar een andere staat reist om daar een abortie te ondergaan. Het hele proces rondom de abortus wordt uitvoerig in beeld gebracht. De camera blijft dicht op de huid van het hoofdpersonage, wat dit een redelijk indringend portret oplevert met ook een paar aangrijpende momenten. Nergens gaat het over de top en het naturelle acteerwerk is hier zeker ook debet aan.

Beach Rats was veelbelovend maar vond ik uiteindelijk niet zo goed. Ditmaal maakt Hittman haar potentie volledig waar. Dit is echt een van de beste films van het afgelopen jaar. Een deprimerende maar prachtige kleine film zonder gepreek of geforceerde conflicten, vol ontroerende momentjes en scènes die je regelrecht naar adem doen happen. Pittman heeft duidelijk zoveel empathie voor haar personages en focust zich haast volledig op hen. De claustrofobische cinematografie is erg fraai en de ambient score van Julia Holter is ook zeer geslaagd, maar de film draait echt om de acteurs.

Sidney Flanigan is waanzinnig als debutant, en een groot deel van de film zien we haar Autumn in close-up. Hittman laat je nooit wegkijken van de ongemakkelijkste momenten. In het absolute hoogtepunt van de film zien we ononderbroken Flanigans gezicht als ze tijdens een intake voor haar abortus op (waarschijnlijk onvermijdelijk) klinische manier wat pijnlijk vragen gesteld krijgt. Een rauwe en ijzersterke scène die een schoolvoorbeeld is van het sterke "show, don't tell"-schrijfwerk dat deze film typeert. Alles wat je te weten moet komen leer je vooral door wat er juist niet wordt uitgesproken, en dat is zoveel malen krachtiger dan directe antwoorden zouden kunnen zijn.

Je zou misschien nog kunnen zeggen dat iedere man in de film een griezel is, maar als het al niet honderd procent realistisch is (deze kritiek komt vooral van mannen heb ik het idee), een film hoeft dat ook niet te zijn. Sommige films zijn meer impressionistisch van aard. De wereld voelt als een vijandige en gevaarlijke plaats in de film, en dat maakt de kleine momentjes van vriendelijkheid des te ontroerender. Autumns nicht Skylar (ook niet verkeerd gespeeld door Talia Ryder) verwarmt je hart.

Zo'n moment als de karaokeperformance van Autumn weet ook zo te ontroeren. Het is een moment van ontlading voor haar. Misschien is de tekst van het gekozen nummer weinig subtiel (zoals de songtekst in de openingsscène dat ook niet is), maar 17-jarigen zijn dat ook niet altijd, en Autumn had amper geloofwaardiger kunnen worden neergezet. Ze ontstijgt de clichéversie van de humeurige puber. Tussen de lijntjes zie je precies waarom ze is zoals ze is. 4.0*. Mijn film van het jaar vooralsnog.

Eliza Hittman schetst een portret van een 17-jarig meisje dat ongepland zwanger wordt en kiest voor abortus. Er moet geen bijkomende drama bij, geen ouwe relaties of ouders die zich er mee moeien. Het gaat over Autumn zelf. De val bij films over zo'n thema, is dat het een brede discussie wordt met voor- en tegenstanders, ruzie met de ouders, meningsverschil met een partner, conservatieve kritieken, progressieve slogans, ... Door die dingen weg te laten gaat het over de tienermoeder zelf. Met haar Skylar als steunpilaar die haar nicht zonder meer steunt, zonder verdere vragen te stellen.

De film neemt haar tijd waardoor alle vraagtekens van Autumn naar voor komen. Het is gelukkig geen zwart-wit verhaal of een film dat een statement wil maken. Het gaat over de strijd die veel tieners helaas meemaken. Schrik om er over te vertellen, niet weten wat te doen, twijfels over de toekomst. De onbeantwoorde vragen in deze film zijn ook gewoon onbeantwoord in het leven.

Een indringende film, zeer mooi gebracht. Werd ik toch af en toe even stil van.

Aantal off-topic berichten en aanvallen verwijderd. Het thema van de film werkt het misschien in de hand, maar het is niet de bedoeling hier een discussie tussen voor-en tegenstanders van abortus te houden (die uiteindelijk weer in gescheld ontaardt).

Heel fijne film inderdaad, ik volg vooral Thomas83 in zijn review.

Al is de thematiek misschien te vergelijken met 4 Luni, 3 Saptamâni si 2 Zile, de benadering is toch heel anders (hoewel ik die laatste nog wel iets hoger waardeer). Ik durf ook te beweren dat het een heel andere impact heeft als zo'n film uit Roemenië of de VS komt, omdat we bij de eerste al zeer negatieve vooroordelen hebben (over de zorg en overheid etc), en bij de laatste nog altijd de illusie dat het onderdeel uitmaakt van de 'Westerse' beschaving... (kom er maar in ). Bovendien is alle complexiteit en moeilijkheid eromheen universeel, hoe goed de zorg eromheen verder ook geregeld is (bijv. verzekering, logistiek, de sociale/morele druk, en alle gevolgen voor de sociale omgeving waar ook Autumn weer naar moet terugkeren). Dat geldt net zo goed in West-Europa, met de meest liberale wetgeving op dit gebied. De film zet de vraag rond legaliteit van abortus eigenlijk enigszins buitenspel als irrelevant (maar een basisbehoefte), omdat die kwestie hier slechts een eerste horde is waar vele andere op volgen.

Hoe dan ook, Never, Rarely, Sometimes, Always is een prachtig ingetogen film, ontdaan van allerlei filmisch drama, die vooral aandacht besteedt aan de karakters en emoties. En daarin slaagt Hittman geweldig. De twee meisjes zijn beide erg intrigerend, en op zeker moment begon ik Skylar (de nicht) zelfs interessanter te vinden dan Autumn, wiens problemen (ook al weten we het fijne er niet van) en bijgevolg haar constant depressieve gemoed redelijk duidelijk zijn.

Bij Skylar verraste haar onvoorwaardelijke steun, zonder vragen te stellen. Misschien een tikkeltje ongeloofwaardig? Of kunnen we het erop houden dat ze als Autumns nichtje waarschijnlijk meer weet dan aan de kijker is verteld? Datzelfde kan ook gelden voor de vraag wat ze precies allemaal doet om het geld van de jongen te krijgen, want ook dat lijkt wat aan de verbeelding te worden overgelaten.

De goedheid en mildheid van de personages rondom Autumn (behalve thuis) staat, bewust, in schril contrast met de karikaturale klootzakken in haar omgeving, maar is voor mij het grootste vraagteken qua geloofwaardigheid en filmische intenties. De jongen in New York lijkt enerzijds de grote uitzondering te zijn, maar ook zijn intenties zijn niet helemaal duidelijk. Ik ben niet helemaal overtuigd of begrijp niet precies wat Hittman hiermee wil, de mannen zijn in haar film hoe dan ook niet bepaald genuanceerd uitgewerkt.

Ik ben geneigd om dit vooral te zien als een filmisch statement. Met name de warmte van de hulpverleners (en Skylar), en ook de jongen die geen vragen stelt, toont denk ik wat Hittman wil zeggen over de onvermoede last die mensen met zich meedragen, het onvermogen om ons in de ander te verplaatsen, en als gevolg de noodzaak om emoties en keuzes van anderen te accepteren en ze vooral te steunen met warmte. (En waarschijnlijk dat de wereld en de abortuswetgeving in de VS kut is, maar dat terzijde en wie aanstoot neemt kan daar via pm graag (genuanceerd) contact over opnemen )

Tot slot kan ik zeker de titelscene niet onvermeld laten (met Koekebakker), die komt absoluut binnen en de titel is prachtig gekozen.

Fijne film dus. En zo tegen het einde van dit jaar kan ik constateren dat vrouwen rulen in de films uit 2020.

De kracht van de eenvoud. De titelscene is met name heel mooi. En Skylar, dat is modern heldendom.

Mja, het is net iets teveel realisme voor mijn smaak. Dat is eigenlijk het belangrijkste. Vind zelf 4 Luni, 3 Saptamâni si 2 Zile veel meer filmische kracht hebben. Maar in z'n soort doet Never rarely sometimes always weinig verkeerd en dat het een film is uit de states maakt het des te belangrijker. (De enige twee smetjes vond ik de karaoke-scene, die weinig brengt, en inderdaad het te negatieve beeld van mannen, inclusief de New Yorkse dude die toch vooral op verovering uit lijkt, maar zelfs de spoorbeambte is onvriendelijk.)

Wat vonden jullie van de jongen uit de bus? Aan de ene komt komt hij enigszins sympathiek over. Hij is tenminste niet zoals de andere mannen. Aan de andere kant maakt hij sterk misbruik van de situatie aan het eind. Laat dit zien dat alle mannen hetzelfde zijn? Of dat er ook subtielere - zelfs onbewuste - vormen van misbruik zijn?

Knappe deprimerende film over een tienerzwangerschap en de overweging om een abortus uit te voeren. Wat volgt is een soort gedeeltelijke road movie van het mistroostige Pennsylvania naar New York omdat daar de wetgeving rond abortus minder streng is. Ook New York zelf laat zich niet van zijn meest toeristische kant zien. Vervallen gebouwen, vuile straten, aftandse metro(stellen) ...

Sterke film in die zin dat er een aantal erg sterke scènes passeren. Zo was de scène waar de filmtitel passeert erg tekenend voor het gevoel van Autumn en de omstandigheden waarin het seksuele contact plaatsvond. Het feit dat niet in detail werd getreden of waarbij de vragen nauwelijks beantwoord en zelfs ontweken werden, waren zo sterk en tekenend dat cinema soms niet meer nodig heeft dan dat.

De film velt ook geen oordeel en laat vele vragen en antwoorden open. Ook dat is de kracht van de film. De focus ligt ook volledig op het personage Autumn met haar twijfels, zorgen en angsten. Die gedragingen zijn sterk af te lezen van haar (close-up) gezicht en worden extra versterkt door de deprimerende omgeving en egocentrische samenleving. Sterk!

Een film heeft niet persé behoefte aan een dramatische climax of een verrassend en denderend moment om mooi te zijn. Bewijze deze "Never, rarely...". Kijker krijgt ruim de tijd om beide meisjes te observeren, de situatie waarin ze zich bevinden, hun gedragingen, karakters, ambities en onderlinge relatie.

Ook dat kan boeiend zijn.

Fijn acteerwerk.

Regisseur en schrijver Eliza Hittman volgt in haar film een jonge vrouw die een pijnlijke en zenuwslopende ervaring beleeft die voortkomt uit de beslissing om uit zelfbeschikking te handelen. De 17-jarige Autumn (Sidney Flanigan) leeft in het landelijke Pennsylvania en is ongewenst zwanger. In Pennsylvania is een abortus lastig en dus gaat ze samen met haar nichtje Skyler (Talia Ryder) naar New York om aldaar de medische zorg te krijgen die ze nodig heeft. Hittman maakt een coming of age-drama met roadmovie elementen waarin ze een situatie neerzet die vrouwen en meisjes die een dergelijk ingreep ondergaan, meemaken.

In de eerste minuten van de film dringt een neerslachtige sfeer de film binnen. De film opent met een optreden van Autumn die op een schoolfeest een lied ten gehore brengt. Alleen op het toneel zingt zij haar lied. Ze straalt eenzaamheid en kwetsbaarheid uit. Haar stem breekt als haar medescholieren de spot met haar drijven. Tranen wellen op, maar dapper zingt zij door. De scène maakt duidelijk dat er iets goed mis is. Dat er dieper leed suddert. Het valt echter niemand op. Haar ouders zijn te zeer bezig met hun eigen sores. Haar klasgenoten behandelen haar sowieso neerbuigend. Haar baas in de supermarkt waar ze werkt, bezit geen enkele vorm van mededogen. Ze is op zichzelf aangewezen.

De film laat een melancholische uitputtingslag zien. Negatieve ervaringen met het mannelijke geslacht en kleine tegenslagen die Autumn en Skyler meemaken drukken spijtige afhankelijkheid en beperking van de keuzevrijheid uit. Veelzeggend is in dat opzicht de neuspiercing die Autumn bij zichzelf zet. De handeling ziet er pijnlijk uit, maar is nodig omdat het de enige mogelijke manier is om het gevoel terug te krijgen dat ze baas is over haar leven en haar eigen lichaam. Een ontroernede en confronterende scène. De begeleidende muziek vlecht zich intussen bijna geruisloos de sfeer binnen en versterkt die.

De filmt ademt somberheid. Autumn wordt omhuld met indringende eenzaamheid en zwaarmoedigheid. Het kleurgebruik bevestigt dat nog eens. De kleuren zijn bepaald niet expressief, maar vertonen een grauwheid en matheid die aansluit bij de zwaarmoedigheid. Autumn is alleen en haar leed is onzichtbaar voor haar omgeving. Haar nichtje Skyler is de enige persoon die aanvoelt dat Autumn hulp nodig heeft. Hittman plaatst de beide hoofdpersonages vervolgens in een atmosfeer die behalve somber ook heel benauwend werkt. Autumn en Skyler praten amper met elkaar en gedragen zich ten opzichte van elkaar gereserveerd, ingetogen, bijna emotieloos. Van veel hartelijkheid tussen beiden lijkt geen sprake te zijn. Dat die indruk niet juist is, laat de camera zien. Die registreert de subtiliteiten die verraden dat de affectie er wel is. Een veelzeggende blik. Een minieme aanraking. De tekenen zijn subtiel en ontroerend. Nog niet genoemd is het acteerwerk dat bepalend is voor inleving en geloofwaardigheid. Sydney Flanigan en Talia Ryder acteren geweldig. Ik had geen enkele moeite me in te leven.

De titel van de film keert terug in een vraaggesprek dat Autumn in de abortuskliniek heeft. Het is een gesprek dat niet alleen Autumn maar ook de kijker emotioneert. Het is een ingetogen scène en daardoor een krachtige scène. Ingetogenheid tekent de film. De film laat de reis en de geschiedenis eromheen zien zonder opzichtig op de traan te spelen. Zonder opdringerig te wijzen ook. Naar schuldigen, naar slechteriken. De film observeert slechts. Uiteraard is niets objectief en sijpelt de visie van de schrijver natuurlijk door, maar Hittman maakt van de film geen tendentieus pamflet. De film is geen gemakzuchtige tranentrekker. Never Rarely Sometines Always is een goede film.