4 Luni, 3 Saptamâni si 2 Zile (2007)

Lees hier een aantal keer dat de illegale abortus slechts de aanleiding is of in elk geval niet waar het echt om gaat. Dat zou dan de vriendschap tussen de twee meiden zijn. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Het is net zo belangrijk. Of beter; anders belangrijk. Natuurlijk gaat het voor een erg belangrijk deel om de vriendschap, maar ik vind het thema zo’n belangrijke plaats innemen in de film, dat dit niet zo maar even iets anders had kunnen zijn. Of dat je het kunt degraderen tot slechts een aanleiding van de testcase voor de vriendschap. Het gaat er om wat dit thema (en niet een ander thema) doet met de vriendschap en de personages.

Het eerste ‘bewijs’ daarvoor is het volledige eerste half uur. De film wordt opgebouwd als mysterie. Er wordt gewerkt naar iets waarvan je weet dat het erg gaat zijn, maar wat dat is? Wat dat bewerkstelligt is dat je langzaam doorkrijgt wat er aan de hand is en je denkt ‘het zal toch niet’. Het mensonterende en de impact op beide meiden zit hem in de verschrikkelijke handeling zelf. Een ander thema had een andere reactie losgemaakt bij mij. Ook het laten zien van de dode en onvolgroeide baby is wat mij betreft een aanwijzing voor het belang van het thema op zich. Het dient als klap in het gezicht. Als de situatie verder niet uit had gemaakt, had dat shot buiten beeld kunnen blijven. De traumatische ervaring die de dames bij het zien meekrijgen, moet je als kijker ook voor een deel krijgen. Bovendien willen de filmmakers duidelijk ook iets kwijt. De discussie die het hoofdpersonage heeft met haar vriend geeft aan dat 432 wat te zeggen heeft over een specifiek onderwerp. Het gaat over jonge mensen en hoe zij om gaan met seks, (risico op) zwangerschap, hoe wet en regelgeving mensen noodzaakt de illegaliteit in te duiken, hoe ver men wil gaan uit wanhoop, hoe men omgaat met ongewenste zwangerschap, waar illegaliteit toe kan leiden. Ik vind dat je dat dus niet kan wegzetten als een terzijde of slechts een aanleiding. Het is misschien meer op overstijgend niveau of zo. Zelfde als dat je in het liefdesverhaal van Brokeback Mountain de homoseksualiteit niet had kunnen vervangen door een heterorelatie. Daar gaat het nu net om.

Anyway, erg krachtig drama. Ik heb op het genoemde na verder ook niet veel toe te voegen aan de positieve reacties. 4 dikke sterren.

Was de anti-abortuspolitiek niet hét stokpaardje van de Ceaucescu's? Door net daarover een film te maken en de verwoestende impact die het heeft op jonge levens, maak je een statement dat moeilijk groter kon zijn. Geen aantrekkelijk thema, maar wel een fantastische film toch.

Sterke film.

Pijnlijk lange stilstaande shots, getuige de scène aan tafel bij haar schoonfamilie. Veel beter kun je daar niet weergeven hoe een persoon zich voelt.

Ik wil meer zien van deze regisseur.

Zo. Wel een film die nazindert en blijft hangen. Hoe meer ik erover nadenk, hoe beter ik hem vind.

Ja, goed. Een film die een beetje blijft hangen. Vooral de deprimerende sfeer en bepaalde scenes - zo'n moment bij de ''schoonfamilie'' aan tafel, pfoeh, of de foetus in de badkamer en het feit dat ze daar alleen lag, te wachten op het moment. Vreselijk. Geen film om vrolijk van te worden, maar wel één die een sterke indruk achterlaat. Een verhoging in de toekomst sluit ik niet uit, voor nu een solide voldoende.

Sterke film. Was eigenlijk een beetje bang dat dit zo'n doorsnee sociaal-geëngageerde huilie huilie bedoening ging worden, maar die vrees bleek gelukkig onterecht. Een aantal indrukwekkende scenes en beklijvende beelden trekken deze film ver boven de middelmaat uit. Het shot van de foetus, de dinerscene, het einde. Aangrijpend.

3,5* voor nu.

Een goede drama film...

Goed verhaal...

Goed acteerwerk...

Goed breedbeeld, geen HD aanwezig...

Goed achtergrond geluid

(Dolby Digital)...

Goed camerabeweging...

Geen top...

Niet echt bijzonder. Ik had er meer van verwacht na alle positieve verhalen op MM.

Menselijkheid, je daadwerkelijk inzetten voor een ander, dat kost wat. Dat kost véél, in een beklemmende dictatuur, die de menselijke integriteit en waardigheid als vanzelf aantast, corrumpeert. Daar leeft die dictatuur van, zo houdt die zichzelf in stand.

Dit is het verhaal van Otilia; niet van Gabriela, dat mag duidelijk zijn.

In die zin is het opvallend dat de 'betaling' van Otilia aan Bebe het enige moment in de film is waarbij het perspectief niet bij haar ligt.

Mungiu weet in woord en beeld de juiste toon aan te slaan in dit indrukwekkende drama, dat soms spannend is als een thriller, maar dat niet is.

Topfilm.

Goede film, al maakte hij de eerste keer dat ik 'm zag meer indruk op mij dan de tweede keer. Een triest, beklemmend en interessant verhaal met sterk acteerwerk. Realistisch gebracht, zonder poespas. Evenals Beyond The Hills van dezelfde regisseur geef ik deze film 3,5*.

Grauwe realiteit wordt hier getoond, en dat kan meer aangrijpend zijn dan uitgesmeerd melodrama. Het begint met een bijna statisch beeld, al zit er toch wat beweging in de sigarettenrook, de goudvissen en de sneeuwvlokken achter het raam. De camera volgt de studente, gespeeld door een intense Anamaria Marinca, waarbij de tijd genomen wordt om de stilte en de hijgerige ademhaling te laten inwerken. Haar kamergenote zou reddeloos verloren zijn zonder haar toewijding. Die abortuspleger is een van de akeligste personages ooit, net omdat hij zo levensecht is. Het zwangere meisje is willens nillens op hem aangewezen, al kun je je afvragen of adoptie geen optie was. De actrice Laura Vasiliu was al dertig, maar lijkt jonger.

Ik neem aan dat de foetus nep was, al lijkt hij echt. Een scène die bijblijft is het familiediner, omdat je als kijker weet dat ze met haar gedachten elders is terwijl de eters doorratelen en ook nog neerbuigend doen omdat ze van het platteland is. In haar peergroene blouse steekt Otilia af tegen de grauwe omgeving. Abortus was niet enkel onder Ceausescu illegaal, maar hier krijg je de indruk dat de meisjes weinig keuze en weinig voorlichting hebben. Dat ze sigaretten moet kopen op de zwarte markt, zegt ook iets over die tijd en cultuur. Het laat een indruk na van mensen die door blijven ploeteren in een leven met weinig perspectief.

Een indringende, beklemmende film over een abortus in Oostblok-land Roemenië.

De film begint rommelig in een rommelig studentenhuis met veel gebabbel tussen de studenten en dat veel focus legt op de zwarte markt: begrijpelijkerwijs een belangrijke kwestie in het Oostblok die tijd. De film geeft hier een mooi tijdsbeeld waarbij het wonderlijk is dat de jaren ’80 in het Oostblok zo veel lijkt op de jaren ’80 bij ons, ondanks het ideologische en culturele verschil.

Na een half uurtje wordt duidelijk dat al het gedoe en geregel ziet op een geplande abortus en dan wordt de film opeens sinister en spannend want snel wordt duidelijk dat abortus plegen er een hachelijke en strafbare zaak is (tegelijkertijd werd juist abortus zeer veel clandestien uitgevoerd in het Oostblok bij wijze van dezelfde zwarte markt). Ook de aborteur is een vreemd, sinister figuur en de interactie tussen hem en de meisjes is fascinerend. De dialogen en de karakters zijn levensecht en het is niet moeilijk mee te leven met de personen. In een interview die bij de film op de DVD staat legt Mungiu uit dat hij niet als regisseur een verhaal wilde vertellen maar ons toeschouwer wil laten zijn bij de gebeurtenissen en personages die een interne logica volgen. Daarbij zijn er bewust zaken niet afgerond om zo te benadrukken dat ook de film niet een afgerond verhaal is: het leven is groter dan dit verhaal. En die interne logica volgend bleek dat de film in wezen niet over twee meisjes en hun vriendschap gaat maar over Otilia die immers alle beslissingen neemt; Gabriela lijkt een hulpeloosheid en afhankelijkheid te hebben die wellicht deels karakter deels het gevolg van het communisme is.

Ik weet niet of de film anti-abortus is: de film bekritiseert mijns inziens niet zozeer abortus als zodanig als wel de clandestiene abortuspraktijk in Roemenië zodat de film in die zin juist lijkt te pleiten voor legalisering. De clou lijkt het einde van de film te zijn als de meisjes afspreken nooit meer over deze avond te spreken: een noodzakelijk lijden in stilte ten tijde van Ceausescu, welk zwijgen na de val van de Muur eindelijk kan worden doorbroken, bijvoorbeeld door deze film.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tot zover de film. Bij de DVD zit een documentaire die de context geeft: Roemenië was het meest liberale Oostblokland – de favoriet en de hoop van het Westen – maar Ceausescu verbood abortus in 1966 (en impliciet alle contraceptie) om de bevolking in feite te vervangen door een nieuw, sterk Roemeens volk dat waarlijk communistisch kon zijn (elk totalitarisme wil ‘de nieuwe mens’ voortbrengen). Vrouwen werden aldus massaal ongewenst zwanger, resulterend in een babyboom maar ook in vrouwen die van alles in hun baarmoeder brachten om de vrucht af te drijven en talloze kwakzalvers die vrouwen de dood in dreven met slecht uitgevoerde abortussen. Toen door de abortussen na een paar jaar het geboortecijfer weer afnam, gingen milities in ziekenhuizen patrouilleren en werden vrouwen gemarteld tot de dood erop volgde om hun aborteur prijs te geven: Ceausescu’s Decreet 770 ontaardde zo in een heuse ‘stille oorlog’ tussen Ceausescu en de Roemeense vrouwen. Die oorlog werd nog feller toen het economisch steeds slechter ging en steeds minder vrouwen nog kinderen wilden. De maatregelen van de Partij om abortus te voorkomen werden steeds totalitairder – men begon alle vrouwen te onderzoeken om zo vroegtijdig zwangerschappen op te sporen en te begeleiden – terwijl de vrouwen zichzelf nauwelijks konden voeden, laat staan hun kinderen die dan ook vaak ongewenst ter wereld kwamen.

Ceausescu’s Roemenië was in wezen uiterst nationalistisch: de Roemenen moesten overal de besten in worden en het doel van het Decreet was een nieuw superras (dus eugenetica). Omdat de zigeuners juist de perfectie van de Roemenen in de weg stonden mochten die wel abortus plegen, ondanks het Decreet. En iedereen herinnert zich de tehuizen vol verwaarloosde gehandicapte kinderen die als afval werden achtergelaten zonder liefde of verzorging en soms levend door ratten werden opgegeten.

Uiteindelijk kreeg ook het Westen genoeg van Ceausescu en kwam hij alleen te staan. De grote ironie is dat nota bene de kinderen van Ceausescu’s Decreet 770 – de volmaakte ‘nieuwe mensen’ – het communistisch experiment beëindigden en de Ceausescu’s executeerden.

Een en ander herinnert eraan dat het communisme in het Oosten een hybride ideologie – half progressief (links), half reactionair (rechts) – was. De gedachte achter het marxisme (in z’n Rousseau-vorm) is: de mens is een sociaal dier en leefde in een communistische gemeenschap waarin alles met elkaar werd gedeeld (de cultuur van jagers en verzamelaars) en het liberale kapitalisme heeft de gemeenschap verwoest, maar de zo van zichzelf en de medemens vervreemde ‘beschaafde’ mens zal in opstand komen en een nieuwe gemeenschap scheppen waarin alles wordt gedeeld (de mens keert in een bewuste en technologisch hoog ontwikkelde vorm terug naar het paradijs waar hij uit was gegooid door het bewustzijn van zichzelf dat hem egoïstisch maakte). Maar in het Oosten leefde men nog in een traditionele samenleving met hooguit een eerste stap naar het moderne liberale individualisme, zodat het communisme daar deels ook een reactionaire beweging was tegen de moderniteit ter behoud van de traditionele gemeenschap en haar waarden (dat het gemeen heeft met het fascisme). Onder het communisme zijn mannen en vrouwen volstrekt gelijk maar tegelijkertijd werden in het Oosten traditionele waarden behouden en bv. de seksuele revolutie verworpen als Westerse liberale decadentie. De man bleef er de baas over het lichaam van de vrouw (en zoals de film suggereert: de gevolgen van seks zoals ongewenste zwangerschap niet het probleem van de man); Ceausescu was zelf een boerenzoon en voor hem was de vrouw daarom onder meer een baarmachine, hetgeen hij aldus gebruikte om een nieuwe gemeenschap te vormen.

Niet best.

Ik lees hier overal dat de film niet meteen beantwoordt aan het mistroostige Oost-Europese cliché, maar dat doet de film wat mij betreft nét wel. Het is alsof de Dardennes gereïncarneerd zijn in Roemenië. Lelijkheid, armoede en troosteloosheid, en dat uitgesmeerd over dik 110 minuten. Ga er maar lekker voor zitten.

Het is dat het acteerwerk nog goed is, dat zo'n beetje het enige wat deze film nog rechthoudt. Daarnaast is het gewoon een opeenstapeling van ellende die zich voortsleept van begin tot eind. Visueel is het een kerkhof, de soundtrack is sowieso veelal afwezig en ondanks dat de film een klein beetje wil shockeren (met de foetus in beeld), wil ook dat niet echt goed werken.

Het gaat dan ook nog eens uit als een nachtkaars. Het is allemaal zo nadrukkelijk en geforceerd dat een drama als dit mij gewoon weinig tot niks doet. Realistisch vind ik het ook niet, maar da's wel vaak de term die gebruikt wordt voor dit type mistroostige dramas. Ik hoop in ieder geval dat die mensen een beter leven hebben dan hierin werd afgebeeld.

1.5*

Graag een toelichting. Ik begrijp dat je graag je eigen jargon introduceert, maar voor mij is het onbegrijpelijk wat je probeert te zeggen over de film.

Dat het er treurig, doods en lelijk uitziet.

Edit: is "kerkhof" iets Vlaams ofzo?

Nee hoor, maar een kerkhof kan ook heel sfeervol zijn, of duister, of zelfs gewoon mooi (het kerkhof bij Florence bijvoorbeeld).

Daarnaast blijft de uitspraak "visueel is het lelijk" inhoudsloos, als je niet aangeeft wat en waarom er dan lelijk is. Vind je de cameravoering lelijk? De kadrering? De montage? Of de decors? Of iets anders?

Setting, camerawerk, montage, belichting, kleurgebruik, noem maar op. Specifiëren helpt niet veel, want "lelijk" hier is allesomvattend.

Bij de DVD die ik had zat ook een interview bij met Mungiu waarin hij juist uitvoerig uitlegt hoe ongelofelijk veel werk het heeft gekost om het juiste camerawerk, belichting en settings te realiseren. Ik vroeg me toen ook af: als het al zo veel werk kost om een sfeer van 'niets' te scheppen, hoeveel werk kosten dan die zaken bij een gemiddelde film wel niet? Maar ik denk dat dat de kunst was: het scheppen van een sfeer van leegte, mistroostigheid en lelijkheid omdat de sfeer toen in Oostblokland Roemenië zo was en omdat het onderwerp van de film niet iets vrolijks is en ook een soort leegte is.

Blijkbaar is 'visueel' alomvattend. Ik kan er nog steeds niks mee omdat je niet preciseert. Alles is lelijk. Geef op z'n minst een voorbeeld van een scene waarin het camerawerk dan zo lelijk was, of de montage. Of wat je niet mooi vond aan de (terecht) veelgeroemde zwerfscene op straat.

Ik zou zeggen, zet de film nog eens op. Alles tussen minuut 1 en 113 vond ik er lelijk uitzien. Dat zit hem in de combinatie van alle factoren die te maken hebben met het visuele. Van camerawerk tot setting, van montage tot stilering.

Ik kan zeggen "de scene in de hotelkamer", of "het verjaardagsfeestje", of "het gesprek na het feestje in de slaapkamer". Ik kan er ook een heel boek over schrijven, over elk moment dat ik lelijk vond en proberen te omschrijven welke exacte combinatie van factoren hebben bijgedragen tot die lelijkheid, maar aangezien jij er anders over denkt ga je er nog steeds niks mee kunnen. Uiteindelijk zit ik dan vooral gewoon m'n tijd te verdoen.

Ik vind dat je je er in de recensie te gemakkelijk vanaf maakt, en dat probeer ik duidelijk te maken. Dat het uiteindelijk een kwestie van smaak is weet ik ook wel. Ik vind deze film prachtig geschoten (daarvoor hoef ik de film niet opnieuw te kijken), en ik ben daarin niet de enige, zie de rest van het topic. Fantastische dynamiek in de buitenshots in het donker bijvoorbeeld, waarin Mungiu een meester is. Je mag verwachten dat een heel uitgesproken mening wat beter beargumenteerd kan worden. Nu lijkt het er vooral op dat de kleurtjes niet fel genoeg waren naar de smaak of dat er, god beware, armoede te zien was.

Het kan allemaal wel, de vraag is een beetje met welk doel en vooral waarom ik er m'n tijd verder aan zou verslijten. Het is niet dat hier tegenwoordig nog barst van de discussies en als ze er al zijn draaien ze na 15 jaar nog steeds rond dezelfde zaken.

Ja goed, dan schrijf je recensies alleen nog voor jezelf. Kan geen kwaad toch om af en toe een voorbeeld te geven of om iets concreter te zijn dan 'visueel'. Voordeel is ook dat je over concrete zaken bij elke film een eigen discussie kan voeren (in plaats van over wat in het algemeen mooi of lelijk is).

Ik theorie ben ik het ook niet met je oneens, maar de realiteit is vaak toch net wat anders. Ik ga niet bij 99 films met extra voorbeelden lopen strooien om dan bij 1 film een wat uitgebreidere discussie te voeren. Ik steek die moeite liever in uitgebreide meningen van films die ik wél de moeite waard vond.

Daarbij is het ook moeilijk om met enige precisie te zeggen waarom een film er lelijk uitziet. Voor elk specifiek onderdeel dat ik kan benoemen kan ik evengoed een film opnoemen waar dat bepaalde stijlkenmerk wél werkte of wél overkwam. Ik heb op zich niks tegen wat hobbelig camerawerk, een mistroostige omgeving of duister kleurgebruik, in deze film vind ik het gewoon alleen maar bijdragen aan de miserie en mistroostigheid die er in het verhaal en de personages al in overdaad is.

Dat vind ik dan al weer wat beter te begrijpen.

Erg sterk.

Ik had de eerste vijf minuten het idee dat het niet mijn film zou zijn, vooral door het rommelige gedoe. Maar de 100 minuten die daar dan op zouden volgen zijn werkelijk waanzinnig. Erg sterk hoe je de spanning ook zelf beleeft, zelf volledig onder de indruk raakt van de situatie en bijna de hele film paranoia blijft. En dat zonder het gebruik van abstracte scènes, maar enkel en alleen door de echtheid en puurheid van cinéma, en uiteraard ook bepaalde scènes die goed en intelligent zijn gefilmd. Natuurlijk staat of valt zo een film door zijn acteerprestaties, en die zijn sterk, zeer sterk.

Erg realistisch ook, ik vond de sfeer uit die tijd wel goed weergegeven, maar wat ik nog sterker vond en ik ook bewonder is dat we dertig jaar later in een westers landen nog steeds heel veel terug herkennen uit een familiefeestje. Soms zou je denken, Roemenië ligt aan de andere kant van de wereld, en we hebben een totaal andere cultuur, maar uiteindelijk blijken we dan toch erg veel met elkaar gemeen te hebben. Dat is mede ook omdat de regisseur ervoor zorgt dat alles heel erg natuurlijk en realistisch overkomt, en dat waardeer ik ook.

Ik zie dat velen verwijzen naar het communisme in deze film, en ik wil daar ook nog iets over kwijt. Ik ben absoluut een tegenstander van totalitaire overheden en regeringen waaronder de Ceausescu's zeker thuishoren. Die hadden zich afgescheurd van de USSR en was één van de landen die niet hervormingsgezind waren. Daardoor is de Roemeense revolutie daardoor ook erg bloedig verlopen. Ik zou deze film niet als een statement tegen het communisme zien, maar wel tegen dergelijke praktijken, en dan met name specifiek op het abortusverbod. En laten we eerlijk zijn, het is overal op de wereld lang een probleem geweest. In Belgie moest onze toenmalige koning ook tijdelijk troonafstand doen omdat hij het niet wou ondertekenen, en is abortus in de wet nog steeds een crimineel feit. In Ierland hebben ze het vorig jaar gelegaliseerd. In de Verenigde Staten bestaat de dreiging dat Roe vs. Wade teniet gedaan worden. Het blijft dus, zelfs tot op vandaag, een strijd. En het is ook zeker niet alleen eigen aan het communisme. Integendeel zelfs, de USSR was het eerste land dat namelijk het recht op abortus legaliseerde in 1920. Maar dat werd helaas later door Stalin - nog zo een misdadiger - (tijdelijk) terugedraaid. Tot zover deze korte toelichting.

Is deze film dan een aanklacht tegen het communisme? Deels, maar dan wellicht specifieker op Ceausescu's maatschappij. Voor mij is het belangrijk dat het onderscheid wordt gemaakt. De moraal ligt er niet dik op, en dat waardeer ik. Ik lees ook dat de regisseur de kijker als toeschouwer laat oordelen, en dit soort aanpak werkt voor mij het best.

Qua sfeer en spanningskracht had deze trouwens iets weg van een horror.

4 Months, 3 Weeks, and 2 Days Blu-ray

Beetje wisselend gevoel hierbij. Ergens wel een goed geacteerde en mooie film over de troosteloosheid in Roemenië van toen en vooral de situatie van vrouwen daar. Dat alles in afgebladderde betonnen flats, altijd nat en grijs buiten, treurige wantrouwige mensen op straat en achter receptie desks en weinig om vrolijk van te worden. Maar zoals al uit mijn opsomming blijkt, subtiel is het allemaal niet en soms ook echt te veel waardoor het zelfs een beetje op een parodie gaat lijken. Het zal vast allemaal geen hosanna zijn geweest, maar zo treurig? De regisseur drijft wel vaker door. Ook die scène op dat feestje wordt nodeloos gerekt, zoals ik sowieso af en toe wel frustraties kreeg van de film en het gedrag van mensen dat je soms wel wilde uitschreeuwen dat men anders moest gaan handelen. Enfin, een film die soms frustreert is nog altijd beter dan een film die niks met me doet, maar echt positief is het niet per se. 3,0*.

Minder dan verwacht.

Gekeken omdat dit 1 van de lievelingsfilms was van Gaspar Noé, een regisseur die wel mooie visuele kunstjes kan verrichten. Hier had ik dus visueel ook hele hoge verwachtingen van, maar ben ik met de verkeerde verwachtingen de film gaan kijken.

In plaats daarvan kreeg ik een hele nerveuze, mistroostige film voor mijn kiezen, die ik ook niet meteen had verwacht. Vooral omdat ik me hier voor de verandering niet mee ingelezen had. Ik ging dus vrijwel met hoge verwachtingen de film in, maar eigenlijk dus ook blanco.

Het camerawerk is bijzonder, maar al die nerveuze bewegingen en constante bewegingen had voor mij geen meerwaarde. Vooral in het begin, als de camera Parkinson lijkt te hebben, snapte ik niet waarom Mungiu überhaupt ervoor koos. De film zelf was namelijk rustig, droevig en absoluut nergens intens of nerveus.

Acteerwerk is solide, niks op aan te merken. De 2 dames maken allebei indruk, en die dokter trouwens ook wel. Sterkste scene was hier dan ook de onderhandeling voor abortus, al mogen de abortus zelf en de ruzie na het verjaardagsfeest ook zeker genoemd worden. Waren eigenlijk ook de enige goede scenes, maar ze namen al snel de helft van de speeltijd in.

Eerste 30 minuten is ronduit saai, weinig interessante visuele dingen en geen pakkend verhaal. Visueel ziet het er lelijk uit, maar dat was hier juist in voordeel. Vooral omdat dat de film dan nog net het realistische randje geeft dat hij nodig had, alleen jammer dat het in de nerveuze-camera manier moest gaan.

Enkele intense, rauwe en intrigerende momenten, maar ook momenten waar je van in slaap kan vallen. Zo'n scene bij het verjaardagsfeest aan tafel had gewoon nooit zo lang door mogen gaan. En hierdoor blijft het tempo zo goed als uit. Daardoor redelijke moeite met het uitkijken van de film.

Wel, dankzij enkele bizar sterke scenes daartussendoor en de realistische en rauwe omgeving, nog een voldoende. Anders was dit weer een geprezen tegenvaller voor mij geworden.

Niet het meesterwerkje dat ik dacht dat het was. Wat uiteraard ook niet wil zeggen dat het geen goede film is. Ik heb er alvast van genoten. Nu ja, erg veel te genieten was er wel niet in deze vrij mistroostige rauwe film. Centraal staat het thema van abortus en dat binnen de context van het communistische regime eind jaren tachtig van Ceaucescu. In de lijn van Das Leben der Anderen (2006) heerst er ook een soort bevreemdend en beangstigend sfeertje van de controlerende overheid als was het hier een vrij softe versie ervan.

Het aanzetten tot, het ondergaan of het medeplichtig zijn aan het meewerken tot abortus is bij overheid verboden en wordt bestraft tot gevangenisstraffen tot 10 jaar. Het houdt Bebe, Otilia en Gabriela niet tegen om hun plan tot uitvoer te brengen. Fijn is ook dat de regisseur niet noodzakelijk een moreel standpunt inneemt. Alles is zeer sober gefilmd, zeer statisch ook en bij momenten zelfs iets te lange scènes waarbij ik spontaan moest terugdenken aan Fien Troch's Kid (2012).

De scène bvb aan de feesttafel geeft mooi weer met welk moreel gevoel Otilia kampt. Zij onderging de abortus niet, maar is minstens evenveel betrokken bij het gebeuren. Als hoofdpersonage zie je als kijker alles vanuit haar standpunt. De feesttafel bevestigt dit, maar deze scène is te langdradig en te statisch gefilmd om nog boeiend te zijn. Het is een vrij sobere film tot aan de climax op het einde. Schokkend en confronterend was het bijna. Ik kan wel wat hebben in een film, maar ik kan me best voorstellen dat een ander hier niet goed van is. Er wordt vaak gesproken over abortus, maar het werkelijk zien is toch nog wat anders. Je wordt onmiddellijk met de neus op de feiten gedrukt. Knap welk gevoel Mungiu bij de kijker wenst te leggen, maar in zijn geheel volgt zijn film net niet.

Mooie trage intense film. Het verhaal is zwart droef. Maar de moeite om uit te kijken

Sommigen denken zoals TornadoEF5 eerder schrijft, dat Roemenië aan de andere kant van de wereld ligt, een heel andere cultuur heeft en dan komt men erachter dat het veel lijkt op Nederland. Zelf heb ik er enige jaren rondgezworven, daar een relatie gehad en de cultuur, het leven daar ervaren, het was een eyeopener dat de mensen daar heel veel leken op de mensen uit mijn eigen buurt hier in Nederland.

Het enige wat anders was, is de religie. Ik kom uit het protestante Nederland wat redelijk vrijgevochten is (tenminste ik wel ) en in Roemenië is men vaak (orthodox) Katholiek, soms niet al te streng heb ik meegemaakt maar de rites zitten er wel in en men houdt zich voor de buitenwereld ook goed aan de regels.

Zo ook in deze film, Gabriela is (veel te laat) tot de conclusie gekomen dat zij een abortus wil ondergaan maar probeer dat maar eens in het Roemenië uit 1988. Na 3 maanden zijn de eisen van een aanklager gelijk aan een proces tegen een moordenaar. En Gabriela is helaas veel te laat met haar besluit om de foetus te laten verwijderen door één van de dubieuze beoefenaars die dit uitvoeren.

Deze "operatie" zou in de huidige tijd ongeveer 615,29 euro kosten, toen ik daar was verdiende een lerares aan het Lyceum (professor) ongeveer 150 euro. Dat was begin jaren '90 vorige eeuw.

Dus Gabriela ging een grote schuld aan en wat mij opviel, het vriendje (zoals vaak) was nergens te bekennen.

De film laat goed zien hoe het ging en was in die periode. Men had vrijwel altijd een Dacia als men een auto bezat, vaak woonde men in een flat, 3 kamers waarvan 2 slaapkamers en een woonkeukentje. Erg gezellig als je met 4 mensen in zo'n appartement woonde. (vond ik)

Ook viel mij weer op dat het personeel zich erg onverschillig gedroeg naar klanten toe, je had je werk en na 8 uur arbeid ging je naar huis. Aan klantenservice deed men weinig want het werk was alleen voor het inkomen en men moest jou niet lastig vallen met "gezeur". Het probleem was dat deze mentaliteit in het gehele Oostblok aanwezig was. Ik heb het vrijwel nooit anders ervaren en men kwam er ook voor uit als je er naar vroeg.

Je ziet het ook steeds terug in de film, in het hotel waar het verhaal zich grotendeels afspeelt zie je het mooi terug bij de receptie en de bediening.

De film laat dus een mooi tijdsbeeld zien hoe het vaak was in het Oostblok, een prima verhaal met een uitstekende set met goed acterende acteurs. Het verhaal komt iets traag op gang maar daardoor leer je de meisjes ook iets beter kennen. Mooi dat men studenten gebruikt in het verhaal (ze hadden ook een jonge vrouw kunnen nemen met haar vriendin).

Een ruime 8!