Mar Adentro (2004)

Dit was een mooie film. Het is gelukkig geen rechtbank drama geworden, maar eerder een "gewoon" drama. 'k ben wel aangenaam verrast dat ze deze richting zijn uitgegaan. Je krijgt zo een goeie band met het personage. Het acteerwerk was dan ook top.

Ondanks dat de film erg dramatisch is, is er toch ruimte voor wat humor en desondanks dat het tempo redelijk traag is, wist hij me toch te boeien.

Ondanks het ware thema, vond 'k hem toch de moeite om te bekijken.

Prachtige film over een man die al meer dan de helft van zijn leven verlamd is vanaf zijn nek en euthenasie wil. Een aangrijpend en emotioneel verhaal dat versterkt wordt door de mooie cameravoering en de prachtige soundtrack. Sterk acteerwerk van de gehele cast, en Javier Bardem is indrukwekkend in een lichamelijk lastige rol.

Boeiende film, goed geacteerd, beetje zoetsappig met de twee vrouwen die plots wel heel erg lijken te vallen voor Ramon, maar daarom niet minder aangrijpend.

Prachtige muziek, mooie beelden, prima verhaal!

3,5*

Viel mij tegen, na alle hoge waarderingen. Een zwaar onderwerp, die te licht gemaakt is.

Mar Adentro is een film die vooral gedragen wordt door het sterke acteerwerk. Verdere creativiteit is er niet echt en de vele prijzen zullen ook wel te maken hebben met het gevoelige thema. Alejandro Amenábar toont vooral de gedachten van Ramon al komen zowel meningen voor als tegen euthanasie aan bod. In het begin is het vooral een eeuwig gevecht tussen patient en gerecht en bekijkt de omgeving dit vooral als een theoretisch estetisch debat. Ramon is dan in de eerste plaats een boegbeeld in de strijd om euthanasie of een familielid dat zorgen nodig heeft. Gaandeweg komt het einde dichterbij en is dat ook meer en meer confronterend voor de mensen in de omgeving. Die achterblijven en evengoed hun mening hebben over de stap die Ramon wil zetten.

Sterk weergegeven zonder al te dramatisch te gaan (wat met dit thema sowieso deels gebeurt als je het enigzins geloofwaardig wil houden) en vooral sterk acteerwerk van Javier Bardem. De film won terecht z'n Oscar. Het is soms wat te eenvoudig om een topfilm te worden, al komt dat dan wel weer de geloofwaardigheid ten goede.

Jammer, had hier meer van verwacht. De zware thematiek komt ondanks zijn rechtlijnigheid niet echt naar voren. Te veel verhaallijnen worden aangewend, die afleiden van het daadwerkelijke onderwerp. Het lijkt alsof de scriptschrijver heeft geprobeerd het langdradige geheel zo licht mogelijk te houden, waardoor de film niet weet te boeien. Enige hoogtepunten zijn volgens mij vooral op visueel gebied, met prachtige shots waarin je als kijker letterlijk ontsnapt uit de werkelijkheid.

Een film met een interessant thema, dat echter niet helemaal uit de verf komt. Javier Bardem zet hier een goede acteerprestatie neer, als de aan zijn bed gekluisterde Ramon. Echte binding met de overige personages ontstaat echter niet. Vooral de twee vrouwen in Ramon's leven konden niet echt boeien. Onderwerpen als de rechtszaak of Ramon's leven voor zijn verlamming komen slechts summier aan bod. Ik vond het wat oppervlakkig blijven, waardoor de film niet echt kan overtuigen.

De film heeft opzich een interessant onderwerp, en ondanks dat de acteerprestaties sterk zijn, de muziek en de beelden mooi zijn.. is het een trage en saaie film, de film wist me gewoon niet te pakken, ik voelde geen enkele binding met de film...

Dus jammer tegenvaller

2*

Prachtig epos dat vanuit verschillende perspectieven op het beeindigen van het leven kijkt. Juist die verschillende perspectieven worden op een zeer krachtige, kernachtige, haast symbolische wijze neergezet. Als ik dan in reacties lees dat het onderwerp 'licht' wordt neergezet heb je volgens mij helemaal niets van deze film begrepen. De indrukwekkende acteerprestatie van Bardem tilt de film moeiteloos naar het hoogste niveau en cinematografisch oogt de prent dan misschien een tikkeltje braaf, Amenábar slaagt er wel in een handvol geweldige scenes te schieten.

Mooi drama met Javier Bardem in een knappe rol.

Ondanks zware onderwerp met de nodige humor gebracht, Mar Adentro geeft een mooi beeld van een man die strijdt voor het recht om zijn leven te beëindigen. Binnen zijn familie gaat iedereen anders om met zijn doodswens, en de meeste mensen die hem leren kennen hebben de wens hem te doen inzien dat het leven toch de moeite waard is. Deze bemoeizucht, tot en met het wetboek van strafrecht toe, staat in schril contrast met het recht op individuele zelfbeschikking. Deze discussie wordt nog altijd gevoerd, zelfs in ontkerkelijkte landen.

Dat ze Javier Bardem ook als tiener lieten opdraven in de flashbacks vond ik wat teveel gevraagd- daar hadden ze beter een andere acteur voor kunnen nemen. En het overtreffende drama met de advocate had van mij niet gehoeven. Maar voornaamste punt van kritiek is wel de soundtrack, muziek van de regisseur zelf zag ik: Keltische accordeonmuziek, of Noordspaanse folk, of wat het dan ook was, niet aan mij besteed in ieder geval.

Ik ben sterk positief bevooroordeeld omdat ik een uitgesproken mening heb over deze kwestie.

Daarmee ben ik misschien niet neutraal genoeg om deze film objectief te beoordelen.

Vanwege de subtiele weergave van het verhaal heb ik een heel prettig gevoel bij deze film, die ik jaren geleden voor het eerst heb gezien.

Als ik dat fraaie hoofd van Bardem zie, die met maar heel weinig feitelijke speelruimte een absoluut goede rol neerzet binnen het script, word ik vanzelf positief – ondanks de zwaarte van het onderwerp.

Helaas heb ik van dichtbij vaker kennis moeten maken met letale ziekten.

Mijn eigen standpunt over euthanasie is hier niet belangrijk, ik heb hier maar één advies: zorg verdorie dat directe familie en naasten op de hoogte zijn van wat je wil in deze situaties (pro of contra) en leg dat nogmaals verdorie schriftelijk vast en bespreek het met derden .

Dat kan een ongelofelijke hoop lijden en problemen voor jezelf en anderen voorkomen, in het geval dat zaken niet helemaal lopen zoals vooraf voorzien.

Ik heb ruzies daarover helaas meegemaakt. Nogmaals: voorkom dat, dat is bijna geen moeite.

Een erg mooie, sterke en ontroerende film. Sterk acteerwerk en een verhaal dat mij erg aanspreekt. Ik heb er niet veel woorden voor. Een pareltje. 4,5*

Mar adentro is een knappe ingetogen film over het leven van een verlamde man die smeekt om euthanasie. De film deed me in vele opzichten denken aan het gelijkaardige Le Scaphandre et le Papillon (2007). Mar adentro vertelt het verhaal van Ramón Sampedro die na een duik in ondiep water decennia lang aan zijn bed is gekluisterd. Hij is het leven zonder waardigheid beu en wenst te gaan. Hoewel het onduidelijk is waarom hij net nu die wens heeft, komt de wens zeer intens en authentiek binnen.

Het knappe van de film is de moeilijke balans die Alejandro Amenábar probeert te vinden in het scenario. Hij spreekt zich niet zozeer uit tégen of vóór euthanasie en laat beide 'partijen' aan het woord met tal van argumenten. In het nog steeds erg katholieke Spanje - zeker bij de oudere garde - is euthanasie uit den boze en is het niet aan de mens om te oordelen of zijn leven waarde heeft of niet. Amenábar toont ook aan dat het leven het waard is om te leven, ook al is het zwaar of lastig. Javier Bardem levert een fenomenale prestatie af met de vastberaden warme Ramón Sampedro. Hij tilt in zijn eentje de gehele film naar een hoger niveau. Jammer genoeg staan de andere personages iets te veel in de schaduw hiervan.

De film staat bol van de mooie dialogen - soms cynisch van aard - die bij momenten iets filosofisch hebben zoals: "een rolstoel is slechts een kruimel van de verloren vrijheid die ik heb". Lachen is dan ook de enige emotie die hem nog rest. Neem daarbij de mentale vlucht naar de zee op de tonen van Puccini's Nessun Dorma en je creëert een zekere sympathie voor Sampedro's doodswens. Paradoxaal genoeg vond ik Sampedro ondanks zijn verlangen een persoon met toch voldoende levenskracht en -vreugde in de manier waarop hij communiceerde met anderen. Uiterst sterke film, terecht bekroond destijds. Knap!

Recent zag ik Biutiful en dit is opnieuw een film met Javier Bardem, die buitengewoon goed uitpakt. Het is een compleet andere film, maar het acteerwerk van hem is wederom subliem. Mar Adentro gaat over euthanasie en belicht dat vanuit allerlei standpunten. De hoofdpersoon Ramon is heel duidelijk, maar in zijn omgeving zijn de meningen enorm verdeeld. Het levert een emotioneel beladen schouwspel op, waarin hoop en treurnis elkaar continu afwisselen. De discussies zijn soms fel en geven stof tot nadenken. Mar Adentro is een geweldige filmervaring geworden.

“Freedom without a life is not freedom.”
“A life without freedom is not a life.”

Indrukwekkende film. Bardem is weergaloos als een man die al jaren verlamd in bed doorbrengt, en het liefste euthanasie wil plegen. Maar in het religieuze Spanje is dit nog niet zo gemakkelijk, en de rol van de kerk wordt op trieste maar soms ook humoristische wijze (de scene in het huis met de pastoor) verwerkt in het verhaal. Actrices Rueda, Dueñas en Rivera zijn ook geweldig en vooral de rol van Rueda als advocate Julia, die zelf met ernstige migraineaanvallen kampt en al weet dat ze over een tijd niemand meer zal herkennen, maakt indruk. Haar laatste scene zal me nog wel even bijblijven. Net zoals de laatste scenes met Bardem.

Mooie, tedere film die het vooral moet hebben van knap acteerwerk en enkele scherpe dialogen. Ik vond het echter net iets te melodramatisch om van grootse cinema te spreken. 3*

Ik volg JoeCabot, maar het "melodramatische" werd voor mij gecompenseerd door de figuur van Bardém. Zo iemand tilt een film gewoon tot op het hoogste niveau. En er zitten in deze prent toch ook wel een aantal echt knappe en intelligente confrontaties en dialogen...

Niks melodramatisch gezien, wel drama, maar daar gaat de film nou eenmaal over.

Prachtige film in mijn ogen.

wat een mooie ontroerende film prachtig!

Prachtige, indrukwekkende film. Vanaf minuut 1 werd ik de film ingetrokken en werd m'n aandacht vastgehouden tot het eind aan toe. Prachtig acteerwerk van de gehele cast met Bardem die daar nog weer bovenuit springt.

Degelijk.

Niet echt top-250 waardig wat mij betreft, maar ook niet onbegrijpelijk. Op het eerste gezicht lijkt dit meteen zo'n sentimentele tranentrekker die de juiste snaar raakt bij het publiek. En dat is de film ook, ik hoef niet naar diepere betekenissen te zoeken op dat gebied.

Uit de tijd dat Bardem nog vaak in Spaanse films te zien was. Het was eigenlijk al bijna de overstap naar Amerikaanse films toen, maar hij zat nog voor de helft in Spanje. Onherkenbaar is hij in ieder geval zeker, en acteert zeker naar behoren. Maar Bardem slaagt er helaas niet in om van Ramón een memorabele verschijning te maken waarmee ik als kijker kan inleven.

Bijrollen zijn ook helaas niet veel sterker. Er wordt degelijk geacteerd en echt slechte prestaties zijn er niet, maar op zijn beurt ook geen goede helaas. De personages zijn redelijk plat, ik zal ze over enkele weken weer helemaal vergeten zijn. Weinig karakters lijken uiteindelijk een eigen smoel te hebben waardoor ze vaak als inwisselbaar geclassificeerd staan.

Visueel ziet het er goed uit, vooral als Amenábar een beetje gaat experimenteren. De zweeftochten van Ramón zijn bijvoorbeeld best apart. Voor de rest is het wel een beetje kaal ingericht allemaal en de Spaanse landschappen, op een aantal adembenemende shots van het strand na, vind ik toch wel verwaarloosd.

Richting het einde wil het nog wel eens raken, maar Amenábar draaft vaak net wat te veel door met het doel om de kijker aan het huilen te maken. Het sentiment blaast iets te veel op en zeker de conditie van Rueda die er ook nog bij komt kijken was onnodig. De film zet alles net iets te sterk aan waardoor de impact voor een groot deel helaas verloren gaat.

Voor de rest is het allemaal als geheel goed genoeg voor een voldoende. Ik baalde er wel van dat het blauwkleurige strand niet vaker in beeld kwam. Die opening was in ieder geval schitterend.

Ons aller lot, de dood. Als er dan een film over wordt gemaakt kan het wel zijn dat dit toch wel enige indruk maakt. En al zeker als je vrouw niet zo lang geleden haar vader verloor.

t Was heel stil bij de aftiteling.

Teleurstellend, had er door de goede recensies en de notering in de top 250 veel meer van verwacht.

Het geheel pakte me niet, ondanks het goede spel van Bardem.

Nee, het was allemaal te slaapverwekkend....

Javier Bardem steelt de show, ook al doet de rest van de cast het ook prima tot uitstekend. Het verhaal vind ik nodeloos ingewikkeld, met teveel personages en verwikkelingen naar mijn smaak. In de discussie met de dominee die eveneens bijna volledig verlamd is, komen interessante zaken aan bod en het stukje in de rechtszaal bevat volgens mij het kernstatement. De vliegfantasie wordt mooi in beeld gebracht en vormt het filmisch hoogtepunt van de film, die ook op het einde mooi terugkomt. De sardonsische lach van Ramón op het einde wanneer hij zijn gifbeker met een rietje uiteindelijk leeg slurpt is onvergetelijk.

Bij nader inzien eigenlijk toch iets beter al met al dan ik eerst qua cijfer uitdeelde. 3,5*.

Totaal onbekende dramafilm die me het pas kruiste bij de kringloop en dat ik dacht, let's try! Dat de Spaanse cinema mij niet altijd ligt was ik inmiddels achter, en zo spreekt de combinatie Bardem en drama, Biutiful, me ook niet altijd aan zoals ik nu inmiddels weet. Daarom deze Mar Adentro nieuwsgierig maar met een bepaald voorgevoel gestart.

Het verhaal moge bekend zijn, Ramon is zijn bijna drie decennia durende verlamdheid en bedlegerigheid meer dan zat en onderzoekt de mogelijkheden binnen de grenzen van euthanasie. Verzorgt wordt Ramon door zijn familie en tijdens zijn quest opzoek naar een waardig einde krijgt hij bezoek van twee dames die beide hun eigen visie hebben over wel of geen euthanasie. Bardem is als acteur altijd goed en het is opmerkelijk dat de dertiger zonder moeite in de huid van een man over de vijftig kruipt. En mijn God, wat is het karakter Ramon scherp van tong en gevat, wat een humor en ironie. Wellicht ook maar een afweermechanisme maar goed...

Ontzettend interessant is toch het beeld dat geschetst wordt van alle verschillende meningen over de al dan niet te plegen euthanasie. Zo is broerlief José fel tegenstander, hij vreest zijn broer te moeten missen vermoed ik, maar zich verplaatsen in Ramon en de keuze begrijpen zit er niet in. Anderen begrijpen hem juist wel, of laten de keuze vrij. Kostelijk is de dwaze discussie met de aan rolstoel gekluisterde geestelijke, en zijn assistent maar heen en weer hollen tussen de twee. Ontzettend fraai, en met een emotioneel sterke prikkel, is de scène met de foto's en de terugblik naar wat ooit was en het catastrofale moment. De muziek is ook prachtig, vooral in die betreffende scene. Interessant is toch ook het karakter van de vinnige Rosa die niet op haar bekje gevallen is en haar levenslust en inzicht ten opzichte van wat Ramon wil. Opposites attract, of is het slechts fascinatie...? Psychologisch biedt Mar Adentro veel interessants.

Toch is het niet alleen de zon die schijnt met dit Spaanse drama. De thematiek is lastig en dubbel, en samen met de terugblik naar een jongere Ramon heeft de film nog een tweetal scènes met een hoge emotionele prikkel. Maar over de gehele speelduur heeft de film ontzettend veel moeite mijn aandacht vast te houden. Is het te zwaar...? Te droog...? Of is dit het kenmerk van Spaans drama...? Het zal...Mar Adentro is voor mij met één keer wel bekeken. Een film met interessante thematiek en momenten, maar als totaalproduct heeft de film voor mij geen meerwaarde.

Bijzonder mooi en meeslepend drama - althans toch voor wie dit een interessant onderwerp vindt én zich kan vinden in levensvisie (nou ja) van het hoofdpersonage.

Het acteerwerk van Bardem in gewoon fantastisch, ook al rekening houdend met het feit dat hij hier alléén maar kan spelen met zijn gezicht, en met woorden. Het zal uiteraard wel de bedoeling geweest zijn Ramón een bijzonder sympathieke uitstraling te geven; ook als neutrale kijker kan je, denk ik, niet anders dan met hem meeleven en hopen dat hij z'n eigen keuze mag volgen.

Het bezoek van de priester en de bijhorende dialoog vond ik het enige moment dat het verhaal even inzakt: te goedkoop, een het gesprek dat nauwelijks inhoud of diepgang heeft, een te simpele manier om even met de kerk te spotten.

Maar verder vind ik dit van de allerbeste cinema; drama dat nooit over-dramatiseert (alleen wanneer de rolstoel in de bestelwagen wordt gezet, het moment van afscheid, was echt wel hard en doet de kijker even in een spiegel kijken), en van begin tot einde blijft boeien.

4,5*

Ik had het gevoel dat hij die twijfels zelf verbergt achter zijn humor en het bijhorende glimlachje: een glimlach omdat hij anderen doet lachen - maar zelf doet hij dat helemaal niet.

Ik denk dat de film dan nog een stuk langer had moeten duren. Uiteindelijk krijgen we maar enkele momenten te zien uit een periode van maanden (of zelfs jaren, dat was me niet heel duidelijk). Wat men níet laat zien zijn de eindeloze periodes dat er niets gebeurt, en het leven dodelijk saai en pijnlijk en hard is. Misschien had men dat ook moeten tonen; maar je kan het er ook zelf bij denken.

Gewoon een fantastische film over een zwaar en moeilijk thema, alhoewel waardig sterven wanneer jezelf wil zou een recht moeten zijn wat mij betreft, er zijn al zo veel verplichtingen.

Javier Bardem doet dit echt geweldig, en ondanks het thema kan er toch nog gelachen worden ook. In de tijd van de film was euthanasie in Spanje nog verboden, ondertussen is het één van de vijf landen waar het toegelaten is....

Spaanse film is voor mij altijd de moeite waard.dit is een goede film,maar kan toch niet tippen aan de films van julio medem.los amantos del circulo polar,lycia y el sexo en tierra zijn films zoals spaanse film bedoeld is.althans voor mij dan,een ziekte bed drama is mij te zwaar om van te genieten.liever zie ik de zware romantiek waar de spaanse cinema zo perfect in is.met prachtig kleur gebruik lijken het wel moderne sprookjes.

Dààr twijfel ik (helaas) geen seconde aan. Ik bedoel dat er wat meer diepgang had mogen zijn: Ramón die zinnige argumenten geeft, in plaats van z'n wat simpele repliek.

Maar goed, in se is de boodschap van de film uiteraard wel heel duidelijk, en misschien zo het in real life ook wel zo kunnen zijn dat iemand helemaal niet in gesprek wíl gaan met een geestelijke - wetende dat die allicht helemaal niet open staat voor wat hij te horen krijgt.