Hable con Ella (2002)

Wat een film ..... de vorige comment was voor een andere film die in dezelfde dvd hoes zat .....foutje dus...


Ik heb niets met stierenvechters. ..... Of eigenlijk heb ik er alleen maar antipathie voor ... Wat maakte dat ik een beetje ongelukkig in deze film kwam... maar gaandeweg wist hij mij te pakken en vast te houden. Tot onverwacht de eind titels in beeld kwamen .... Had wel meer gewild eigenlijk....maar terugdenkend vind ik dit ook wel voldoende. Wat een sfeervolle en prachtige film is dit.

Best een mooie film maar soms wat te zoetsappig voor mij!
Vooral de verpleger begon mij op een gegeven moment wat te irriteren.
Helemaal toen de band tussen hem en Marco overdreven sterk werd nadat hij zijn client verkrachte. (waar iedereen overigens nog al makkelijk over doet).

Het verhaal van Marco & Lydia was overigens ook een beetje overbodig.
Althans ... de flashbacks.

Wel werd er briljant geacteerd en waren er een paar ontzettend mooi in beeld gebrachte scenes.
De opera/ballet sstukken aan het begin en op het einde mochten van mij daarintegen wel weer achterwegen blijven.

Al met al toch nog drie sterren. Misschien dat ik hem na een tweede kijkbeurt wat meer kan waarderen dan nu!

En met mijn verhoging van 3,5 naar 4 sterren vliegt ie weer de top 250 in, en terecht! Pedro Almodóvar blijft stijgen in aanzien, wanneer ik zijn meesterwerkjes voor een tweede keer zie. Combinatie van beeld, emotie en geluid is weer overweldigend. Dit is merkbaar vanaf minuut één. Schitterende muziek vol emotie en passie, ook in de gezichten van de acteurs.

Hoewel het verhaal ietwat toevallig is, overtuigt het de volle 100%. Ditkeer is het de taak van de mannen om de emotie en de psychologie te verzorgen, en dat wordt uitstekend gedaan. Vooral het ronde karakter van Benigno (Javier Cámara) is mooi en de vraagstukken die het oproept. Het verhaal ontwikkelt zich, en de verzorging van Benigno voor zijn geliefde wordt steeds dubieuzer. Aan de andere kant hebben we een prachtrol van de zeer geëmotioneerde maar ook nuchtere Marco (Darío Grandinetti), die gekweld wordt door machteloosheid en verlies. De twee totaal verschillende kijk op de situatie en tegelijkertijd de groeiende vriendschap tussen de twee is grandioos. Groot gedeelte daarvan te danken is de schitterende vertolking van beide acteurs, wonderbaarlijk.

Wat verder een belangrijke rol speelt is de muziek. Hoe meer ik hoor van Alberto Iglesias - die vrijwel alle Spaanse films lijkt te voorzien van een schitterende score, des te meer ik hem ga waarderen. Elke keer weer sleurt hij me helemaal mee. Maar ook de andere muziek is zo mooi en gevoelig, zoals het stuk opera of het duivenlied. Nu zit ik weer na te genieten van de schitterende score.

Almodovar weet niet alleen zeer boeiende en moeilijke thema's aan te snijden, hij weet het te laten schijnen. Zonder camera-uitsloverij wordt er zulk goed gebruik gemaakt van kleur, omgeving, stand van camera om de emotie en de passie ten volste over te brengen. Klein puntje vond ik toch wel de halve gezichten in de auto, dat haalde me er toch wel een beetje uit. De vreemdste scène is toch wel de fictionele stille film, maar - mede door de muziek - voegt het heel veel toe. Sterker nog, het is essentieel voor Benigno. Het slot is zeer triest, maar wel weer met een enigzins open einde, die ik niet helemaal kan plaatsen. Maar ik laat het bij wat het is, anders zou het ten koste kunnen gaan van de impact. Niet teveel over nadenken, het gewoon over je heen laten komen.

4,0*

Dit is alweer de derde Almodovar die ik recent weer eens herzien heb, nadat het alweer enige jaren geleden was. En ook deze kon ik me nauwelijks meer herinneren. Alhoewel het toch echt een hele mooie film is. Ook wederom weer een bijzonder verhaal en prachtig geacteerd. En toch vergeet ik ze dus kennelijk weer. Maar dat geeft helemaal niet. Dan kan ik er iedere keer weer opnieuw van genieten.

Vooral de muziek vind ik geweldig !

Mooie film, triest open einde: 4,0

Met deze film bewijst Pedro Almodóvar andermaal een van de beste regisseurs van onze tijd te zijn. Pakkend en beklemmend verhaal, schitterend in beeld gebracht door geweldige acteurs, met als extraatje de ontroerende vertolking door Caetano Veloso van "Cucurrucucú Paloma". Een dikke 4,0.

Dat ik deze film van Almodóvar nog niet eerder ben gaan zien...

Schitterende film!!

Ik heb genoten van het bijzondere verhaal en de prachtige muziek. En ik ben het helemaal met BBarbie eens wat de ontroerende vertolking van 'Cucurrucucú Paloma' betreft. (Het lied deed me overigens denken aan mijn moeder die het vroeger regelmatig zong).

Heel goed geacteerd met een glansrol van Javier Cámara. Voor ik het in de gaten had was de film al afgelopen. Hij had van mij nog wel wat langer mogen duren.

Misschien heb ik het gemist maar: Is er abortus gepleegd bij de vrouw en waarom hebben ze geen DNA-onderzoek gepleegd, dan hadden toch uitsluitsel gehad? Wordt hier op ingegaan?

Verder een mooie film met hele mooie symboliek.

Je moet een 1 wachten, maar dan begint de film echt. 1.04 uur het verhaaltje over het mannetje dat steeds kleiner wordt maar toch sex wil. Super !!!!!!!!!!!
Na een uur verdiend de film een 5. Wat een verhaallijn, acteerwerk en muziek. Erg jammer dat het zo lang moet duren voordat het 'spektakel' begint.

Man, die Spanjaarden weten wel hoe ze films moeten maken. Een waar kunstwerkje dit, schitterend verhaal, schitterend geacteerd en schitterende muziek (Cucurrucucú Paloma, inderdaad, wauw..). De stomme film die vertoont wordt verdient overigens een speciale vermelding, super gaaf!

4,5*

Niet zo’n drama als Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios, ook niet bijzonder veel beter. Ik ga Pedro Almodóvar nog wel een kans geven, maar veel meer soapdrama’s ga ik niet trekken. Hable Con Ella is een stuk minder kitscherig gefilmd en sommige scenes zijn nog wel redelijk te doen. Het probleem voor mij is toch dat het hoofdthema zo saai als wat is. Uiteindelijk vond ik het nog wel werken in Le Scaphandre et le Papillon, maar de gesprekken die hier tegen comapatiënten worden gehouden zijn soms ronduit pijnlijk en kinderachtig. Dan zijn er twee hoofdpersonen die me niet weten te overtuigen (Marco en Alicia) en de andere twee wekten alleen maar afkeer opwekken. Dat Lydia in een coma raakt na een stierengevecht, kan ik alleen maar terecht vinden. Ik heb totaal geen medelijden met dit karakter. Hetzelfde geldt voor voor Begigno. In het begin oogt hij sympathiek, maar zijn liefdesuitingen op zowel verbaal op nonverbaal vlak overschrijden het walgelijke of zitten tegen die grens aan. Het wordt niet nadrukkelijk vermeldt, maar het mag duidelijk zijn dat hij haar verkracht. Ik mis de context, waardoor ik het een nogal smakeloze scene vind. Voor de rest balanceert de film voornamelijk tussen redelijk of ronduit saai. Two strike.

Schitterende film! Ik ben nogal verkickt geraakt op Spaanse films de laatste tijd, en deze is ook weer fenomenaal. Een erg intrigerende film, door het verhaal en door het karakter van Begigno. Zelden zo'n enge maar tegelijk zielige karakter gezien in een film. Wat natuurlijk ook complimenten verdient aan de acteur. Sowieso kent Spanje veel goede acteurs en actrices en dat was in deze film weer goed te merken. Ik was erg geraakt door de film en ook vaak redelijk geschokt. Dit is niet zomaar iets wat je verzint als schrijver, maar het is zeker een goed en origineel verhaal. Verder vond ik de muziek en de visuele aspecten goed. De korte 'intermezzo' van de stomme film vond ik erg leuk.

4.5*

De film kwam wat traag op gang, maar hij kon me dan toch boeien. 'k vond het dus een mooie film. Er kwam zelfs een bekend liedje in voor: "roekoekoekoekoe"

Eerste film van Almodovar die ik heb gezien. Het kwam dan nogal traag opgang maar naderhand ging de vaart er nog wel in. De 2 mannelijke hoofdrolspelers doen het geweldig en maken kennis met elkaar omdat ze toevallig dezelfte situatie meemaken. Beide liefdes van hun liggen dus in coma en je ziet dan toch wel dat de ene toepasselijk reageert en er depresief van is, maar dat de ander er toch het positieve in ziet en met de situatie aan het spelen is. En zo wil de film nog wel eens pijnlijk uit gaan pakken.

Ook die stomme film in het midden was best weird.

Maar verder nog een prima stukje Spaanse cinema.

3,5*

Zoals we gewend zijn van de Spanjaarden weer een voortreffelijk drama met prachtige muziek, uitstekende acteurs, subtiele cameravoering en de normale belichting zonder truckendozen. Dit werkt erg goed en ook al is de passie van Benigno een beetje vergezocht na één enkele ontmoeting wordt er gaandeweg een uiterst geloofwaardig verhaal neergezet. Marco's geliefde kreeg wat minder aandacht maar door een aantal verassende wendingen hoeft er niets gecomposeerd te worden. Klasse.

Nu voor de derde keer gezien en Hable Con Ella zal wel nooit een persoonlijke favoriet worden. Deze film overigens gezien op DVD, en de kleuren waren nogal vaal. De vele rode en oranje tinten komen dan waarschijnlijk ook beter tot hun recht op Blu-Ray. Vind dit verder zeker een geslaagde prent, maar het is allemaal nogal melodramatisch en gewoon niet helemaal mijn soort cinema.

3* dan maar.

Een lastig te beoordelen film, die afwijkt van een standaard opbouw en op een originele wijze de liefde toont.

Pluspunt is de creatieve, stomme scène van de kleine man, die op verkenningstocht gaat naar het vrouwelijke lichaam. Meer van zulke doldwaze, fantasierijke scènes zouden goed geweest zijn voor de balans. Het stukje waarin Caetano Veloso Cucurrucucu zingt, is eveneens prachtig.

Al met al een sterke film, waarbij ik grotendeels wel een stukje gevoel mistte.

3,5*

Hable con Ella is een intrigerende doch wrange liefdesgeschiedenis die mij twee uur aan het beeld kluisterde. Schoorvoetend moet ik toegeven dat dit pas de eerste Pedro Almodóvar film is die ik heb gezien. Deze smaakt echter zeker naar meer.

Het acteerwerk is top op één karakter na, stierenvechtster Lydia wordt nooit meer dan een karikatuur. Rosario Flores overtuigd geen enkel moment. De prestaties van onder andere Javier Cámara en Geraldine Chaplin zijn van een heel ander niveau. Beiden weten een geweldige rol neer te zetten.

Na een prachtig, subtiel, eerste driekwart, vliegt de film richting het einde iets uit de bocht. De vriendschap tussen Marco en Benigno is uit het niets wel heel sterk geworden. Dit wordt echter ruimschoots goed gemaakt door een aantal memorabele scenes. Vooral het concert, met het nummer Cucurrucucú Paloma is magistraal.

Al met al is het Pedro Almodóvar gelukt om mijn nieuwsgierig te maken naar de rest van zijn oeuvre. Hable Con Ella heb ik ervaren als een, weliswaar niet altijd even evenwichtige, prachtfilm.

4 sterren.

Wederom een klein Spaans kunstwerkje, waarbij je vanaf het begin de film al ingezogen wordt met erg mooie klassieke muziek, waarbij je af en toe even weer terug in de gewone wereld wordt geplaatst. Een tweede kijkbeurt zal waarschijnlijk nog beter uitpakken, omdat dat sommige dingen in de film nog meer op zijn plek zullen vallen.

Aanvankelijk dacht ik nog met een zwaar emotionele tearjerker te maken hebben, maar dat viel reuze mee. Maar mooi is de film wel. Zo maken ze ze niet snel in Hollywood.

Langzaamaan ben ik helemaal weg geworden van de recente (laatste 15 jaar) Spaanse cinema.
Begonnen met [REC] als mijn eerste Spaanstalige film, gevolgd door diens opvolger. Tot ik een jaar of 2 in aanraking kwam met Lucïa Y El Sexo van regisseur Julio Medem. Vervolgens kwamen ook diens films Cáotica Ana en Habitación en Roma erin. En na de blu-ray aanschaf van Almodovár's Volver met Penélope Cruz (die al geweldig was in Vicky Cristina Barcelona), ben ik helemaal in Spaans(talig)e sferen, met Máncora als mijn nieuwste lieveling

Tijden geleden al eens gezien en vanavond had ik de behoefte weer eens te kijken waarom hij nog steeds in mijn bezit is. Wat een mooi verhaal, wat zijn verlangens intens te voelen. Ieder personage ontzettend goed gecast! Verbazend gekeken naar momenten van subliem camerawerk. Maar boven dit alles, ik kan me niet veel films heugen waarvan de muziek me zo raakte als in deze. En die krijgt dan ook alle ruimte in deze Almodovar. Natuurlijk..."Into the wild" is ook zo'n muzikaal hoogtepunt.

Wederom een erg intrigerende film. Geen drags of hoeren deze keer, maar 2 elk op hun eigen manier bijzondere mannen die elkaar vinden tijdens het verzorgen van een comateuze vrouw. De manier waarop die relatie zich ontwikkelt terwijl we langzaam meer over hun achtergrond leren en hun relatie tussen de vrouw die ze verzorgen, lag voor mij duidelijk in het verlengde van de taal van Todo Sobre Mi Madre. En dat was een feest om naar te kijken. Een vreemd feest, dat wel.

Het was mijn vierde Almodovar pas, na All About My Mother vorige week. Ik zag La Mala Educacion toen hij uitkwam in 2004 en heb daarna tien jaar lang zijn werk als de pest vermeden, tot ik La Piel Que Habito zag vorig jaar. Blij dat ik de man een nieuwe kans heb gegeven, echt wel een unieke stem in het filmlandschap. Soms is de scheidslijn tussen soapy/theatraal en diepgang minder groot dan je zou denken... En zoals Ben boven mij aangeeft, de muziek is prachtig uitgekozen.

Ik ben er nog niet over uit of ik hem beter vind dat Todo sobre Mi Madre van drie jaar daarvoor. Was door allebei erg geïntrigeerd. Nu moeten Women on the Verge of a Nervous Breakdown en Volver nog gezien en dan heb ik de meest bekende wel gehad. Het was geen straf.

Pak ook maar Carne Tremula mee.

Én...
Tacones Lejanos (1991)
Los Abrazos Rotos (2009)

Will do

Praatzieke film.
Het zwart-wit segment redt deze film nog van de complete ondergang.

1,5*

Misschien wel de beste van Almodóvar. Serieuzer van toon, zoals ik ze van hem liever zie dan die soms vrij maffe films die hij ook heeft gemaakt. En dan is die scène halverwege, het wtf-momentje van de dag, ook best goed te doen (en daarnaast een erg mooie uitbeelding van een verkrachting.) Boeiende film ook, over de mannelijke psyche, die enigszins stroef start maar daarna de aandacht goed vasthoudt, vooral door de geweldige en innemende Grandinetti. Ontroerend verhaal eigenlijk, sneu en mooi tegelijk. Film kent een aantal mooi beelden, vaak vertraagde stukken met operamuziek of die beelden van de auto die rijdt in de Spaanse binnenlanden. Maar even vaak heb ik het idee naar een goedkope tv-soap te kijken. Al is het niet zo kitscherig als waar Almodóvar vaak van houdt. Richting het einde neemt de film een wending die ik wel kan hebben maar of de beste optie is, daar ben ik nog niet uit. Het uiteindelijke slotakkoord is wel mooi. 4,0*.

Almodóvar is zo'n regisseur die ik zo vaak in verschillende lijstjes tegen, om er vervolgens nooit echt iets van uit te proberen.

Eerder zag ik al Volver van deze regisseur. En eigenlijk heb ik met Hable con Ella een soortgelijke ervaring gehad. De film komt vrij traag op gang. Het duurde voor mij dan ook best lang voor ik er echt in zat. Niet alle ontwikkelingen binnen de film zijn even interessant en je aandacht wil in die lange aanloop nog wel eens verslappen. Gelukkig wordt het verderop in de film een stukje beter. Het krijgt iets meer vaart en er worden wat interessante en best zware onderwerpen op de kijker afgevuurd. En net als in Volver weet Almodóvar goed om te gaan met die zware onderwerpen. De manier waarop het geschoten is en het acteerwerk maken ook heel veel goed. En dat laatste is af en toe om van te smullen. Helaas duurt het dan weer allemaal net wat te lang. En zeker richting het einde.

Een erg goede tweede helft en erg goed acteerwerk maken van Hable con Ella, ondanks de trage start, toch een erg fijne ervaring. Al zal de film door zijn soapachtige scenes niet iedereen aanspreken.

Speciale film maar eigenlijk wel interessant om over na te denken. Het is redelijk traag maar toch vond ik het een boeiende film en vooral het tweede stuk zat ik echt in de film. De film pakte me (helaas) nergens bij de strot en speelde dus wat mij betreft te weinig in op mijn gevoel. Het was eerder een moreel, ethisch vraagstuk. Ik ken niet meteen een film over hetzelfde onderwerp dus origineel was het ook. Het einde is te open en dit is toch zo'n film waarbij ik graag iets meer antwoorden had willen zien. Het voelde iets te bruusk afgerond, ook al zijn die antwoorden er niet of vindt de regisseur de suggestie voldoende, ik vond het iets te makkelijk. Had nog wel een gesprekje willen zien tussen Marco en Alicia 3.5*

Hable con ella is een zeer bijzondere film geworden over twee vrouwen die in een coma beland zijn na een ongelukkig ongeval. Hun twee minnaars leren elkaar beter kennen in het ziekenhuis. De één, Benigno is een vreemde man, wonend tegenover het danslokaal waar hij zijn grote onbereikbare liefde Alicia gade slaat. Hij is een gluurder, een voyeur en het helt zelfs over naar stalken. Door haar ongeval - weergegeven door flashbacks - weet hij een manier te vinden om elke dag bij haar te zijn.

De liefde - of moeten we het obsessie noemen - is groot en het is aandoenlijk hoe comapatiënten worden verzorgd. Wellicht wat naïef van mij, maar ik moest vaststellen dat het leven gewoon doorgaat terwijl je in een soort van winterslaap vertoeft. Je blijf menstrueren bvb en je kan zelfs zwanger raken en bevallen? In het begin creëer je een zekere sympathie voor de overgave van Benigno. Later kreeg ik eerder een afkeer voor zijn ziekelijke obsessieve handelen. De plottwist bevestigt dit alleen maar. Marco gaat heel wat anders om met zijn liefde toen ze in een coma belandde. Hij heeft het moeilijk de situatie te aanvaarden. Toch laat hij haar niet zomaar vallen.

De film zal me bijblijven wegens twee erg sterke scènes. Enerzijds had je de fictieve stomme film scène waarbij op symbolische wijze de verkrachting wordt uitgebeeld. Mooie originele insteek was dat. En anderzijds was de scène waarbij Marco op het einde van de film Alicia terugziet erg sterk en emotioneel. Ze draagt een verleden met zich mee, maar ze heeft geen idee wat. Marco worstelt met het feit of de waarheid voor zowel Benigno én Alicia de beste oplossing is.
Hable con ella is een mooie uitgebalanceerde film die de moeite waard is om te bekijken. Eentje die blijft nazinderen met zijn mooie script en montage.