Hable con Ella (2002)

Deze klassieker (zo mag je het toch wel noemen ondertussen) heeft wel te leiden onder de tand des tijds. Maar wat nog steeds overeind blijft is de heerlijke muziek. En ook al komt de zwart-wit scène op het eerste zicht wat knullig over, is het toch een meerwaarde aan de film. Leuke personages en genoeg dynamiek in het verhaal. Maar er komt zoals gezegd wat sleet op het visuele. Almodovar heeft beter werk gemaakt.

Mooie film. Sterk verhaal dat fijn weg keek, mede door het goede acteerwerk. Er zit veel gevoel in, en de emotie kwam op mij over. Een geslaagde Almodóvar. 4*

Blijkbaar herzien, wist niet meer dat ik deze film had gezien. Iets wat ik eigenlijk nooit mee maak. Maak er de maximale score van, zelden zo een mooie gelaagde film gezien. Een juweeltje.

De film lijkt niet zo bijzonder en je voelt al meteen aan waar het plot heen gaat doordat het fraaie, lustopwekkende lichaam van Alicia vanaf het begin constant uitdrukkelijk in beeld wordt gebracht (met slechts nog de vraag wie zich uiteindelijk niet meer heeft kunnen beheersen), maar gaandeweg ontwikkelt de film zich tot een indrukwekkend psychologisch drama met intrigerende thematiek over relaties, verlies, eenzaamheid en zorg voor elkaar. De stomme film Amante Menguante als middenstuk was ook intrigerend. Een film waar meer in zit dan het lijkt en die nog kan groeien nadat de film al is afgelopen.

Een bijzondere film en het verhaal wordt fijn uitgewerkt.

Tja, goh...aparte film met een bijzondere verhaal, dat zondermeer. Maar waar de film hele hoge waarderingen krijgt, verzand ik toch in het hele gebeuren.

In eerste instantie lijkt de film wel een boeiend spel te worden wanneer beide mannen in het ziekenhuis aan het bed zitten. Beide een aanpak, of juist geen, beide worstelend, of op zoek naar iets dat ze willen of juist verloren zijn. De tips die Benigno lijkt te geven snijden op zich wel hout en lijken een betuiging van liefde, empathie en vooral als uitlaatklep. Dit vind ik zondermeer het meest interessante deel van de film. De flashbacks van Marco met Lydia vind ik totaal niet interessant en die van Begnino nemen behoorlijk verontrustende vormen aan wanneer Begnino de bijzonder mooie Alicia al kende en haar ronduit 'stalkte'. Het feit dat hij haar ook nog eens ronduit verkracht versterkt het beeld van een behoorlijk getroebleerd, psychotisch en sociaal en contact gestoord iemand. Hij verkiest liever iemand die niets zegt dan het risico afgewezen te worden. Zoals gezegd, Marco die het zwaarste met zijn lot af lijkt te zijn lijkt toch de normalere van de twee en waar de ene zich totaal verliest, maakt Marco de keuze voor zichzelf. Het verstandigste...

Ik vind persoonlijk de acteerprestaties prima, hoe ze omgaan met bovengenoemde problemen interessant, maar nergens beklijft het me echt of boeiende de twee mannen in den bijzonder. Verder verzand de film mij teveel in niets zeggende flashbacks, van Marco bijvoorbeeld. Maar ook de overdaad van toneel, ballet en dat kwellende Spaanse gezing waar de personages zo van vol schieten, zegt me helemaal niets. Net als de aanloop met het stierenvecht gebeuren. Wel weer aardig, het detail waarmee ze in haar pak gehesen wordt. De stomme film was op zijn manier dan wel weer apart maar wat het nu eigenlijk toevoegde...net als het 'talk tor her' advies. Wat voegt het nu uiteindelijk toe? Een engerd zegt het, Marco zal het uiteindelijk niet geprobeerd hebben, de ene leeft en de andere is dood. Is dat dan de clou...?

Al met al niet mijn ding. De film is mij teveel arthouse, vooral met al die Spaanse invloeden, en het sprak mij in ieder geval allemaal niet aan.

Aparte en indringende dramafilm over twee mannen die elk op hun eigen manier rouwen aan het bed van hun geliefde die in coma ligt. Een deel van de film speelt zich af in een privékliniek. Verschillende emoties spelen een rol en gaandeweg krijg je sympathie voor de hoofdrolspelers, ondanks dat ze fouten maken. Als Marco uit het raam kijkt vanuit Benigno zijn appartement, dan kijkt hij via het raam bij de balletschool naar binnen en begrijpt dan hoe de fascinatie van Benigno voor Alicia is ontstaan. Het loopt droevig af en dit was te voorkomen geweest...... De Spaanse muziek was erg passend bij het gevoel van de film. Aan het einde ontmoet Marco Alicia en de film eindigt met een uitspraak van haar balletlerares: niets is eenvoudig.....

Bizarre film met toch veel menselijke emoties die ( hoe bizar en fout ook ) wel tot op zekere hoogte te begrijpen zijn .

Hierboven word het woord engerd gebruikt om de persoonlijkheid van Benigno samen te vatten

Ik vind dat erg kort door de bocht en als je dat vind heb je de film niet goed begrepen .

Ik zal hem zeker nog een keer gaan herzien, maar voor mij was deze film toch een teleurstelling. De karakters bleven vlak, je kreeg er geen binding mee, de liefde voor de vrouwen was niet overtuigend uitgewerkt en de vriendschap tussen de mannen ook niet voldoende uitgewerkt.

Hable con Ella

Donkere en eigenzinnige film van Almodóvar. De films van de Spaanse regisseur hebben altijd een excentriek, absurd en zeer donker tintje, en Hable con Ella is daarop geen uitzondering. De "verkrachtingsscene" is een zeer krachtige en eigenlijk verschrikkelijke scene, maar in de handen van Almodóvar is het ook lekker weird.

Probleem van de film is wel dat ik niet echt meeging in de onlosmakelijke band tussen Benigno en Marco, en dat komt denk ik vooral omdat ze beide zo onsympathiek zijn. Het acteerwerk is uitstekend, maar de personages die de acteurs spelen zijn zielige en in zelfmedelijden zwelgende kleine kinderen. Ik denk dat dit ook de bedoeling van Almodóvar was, en vooral als verhaal over obsessie en mannen met psychische problemen is Hable con Ella geslaagd.

Een terugkerend thema bij Almodóvar zijn de traditionele rolpatronen tussen man en vrouw, en de omkering of bevestiging daarvan. In dit geval maken we kennis met een vrouwelijke stierenvechter en een mannelijke verpleger - een omkering van de rolpatronen. Daartegenover staan de danseres en de slangendoder - een bevestiging. Over de geaardheid van Benigno bestaat verwarring, bijvoorbeeld wanneer hij Marco beschrijft als een mooie man. Dan blijkt echter dat hij geobsedeerd is door de danseres Alicia en haar bespiedt als een voyeur.

De passionele kleur rood is nadrukkelijk aanwezig, vooral bij de corrida, al wordt de stier gelokt met een roze lap. Lichtblauw en wit zijn de klinische kleuren. Er zijn een paar mooie luchtshots van de Andalusische maquis en van de Spaanse architectuur, maar de belangrijkste scènes spelen zich binnen af. De chronologie wordt meermaals doorbroken voor flashbacks, een droom en een cine mudo. In dit zwart-witfragment zitten acteurs in jaren '20-stijl, met overdreven veel make-up en een Frankensteinachtig laboratorium. Deze scène is een verbloemde manier om de verkrachting van de comateuze Alicia te tonen. Ik verwachtte een verrassende ontknoping: Marco heeft het gedaan, Benigno neemt de schuld op zich. Zo zit het echter niet; de voor de hand liggende verdachte heeft het wel degelijk gedaan. Deze toont echter geen schuldbesef..

Er zijn nogal wat bekende gezichten in een nevenrol: Geraldine Chaplin als de danslerares, Lola Dueñas als de zus van Alicia, Elena Anaya als de ex van Marco, broer Agustín Almodóvar die als priester haar huwelijk inzegent. Marisa Paredes heeft een cameo als toehoorster bij het optreden van Caetano Veloso, die een Mexicaans lied zingt waarin de roep van de treurduif geïmiteerd wordt.

Ik deel deze mening over de film

Pas de eerste film die ik van regisseur Almodóvar zie. Het was geen aangename kennismaking. Geen van de relaties tussen de hoofdpersonen kwam overtuigend uit de verf. Nou goed, de ongezonde interesse van Benigno voor Alicia was dan nog wel overtuigend. De relatie tussen Marco en Lydia echter totaal niet, daarvoor was toch beduidend meer en beduidend betere opbouw nodig geweest. De vriendschap tussen Benigno en Marco komt ook zeer gekunsteld over. Daardoor eigenlijk een lege film voor mij, ondanks de ongetwijfeld hoogdravende bedoelingen van de regisseur. Geen binding met welk personage dan ook en daardoor ook nauwelijks met het plot.

Ik ben absoluut geen fan van het werk van de spaanse regisseur Pedro Almodovar, maar ik moet zeggen dat deze best meeviel. Verhaal en personages moeten even op gang komen, maar gaandeweg ontpopt dit zich tot een mooi en aangrijpend verhaal. De wat meer ingetogen en op dramatisch vlak onderkoelde toonzetting beviel mij ook wel. Visueel valt er weinig te beleven en het ziet er allemaal wat goedkoop uit, maar uiteindelijk is de film door het sterke script zeker de moeite waard.