Prachtig. Weer een schot in de roos van regisseur Tomm Moore na
The Secret of Kells (2009) en
Song of the Sea (2014), en als ik hem een paar dagen eerder had gezien had hij absoluut mijn
eindlijst gehaald. Nu zal hij die van 2021 halen, dat is een ding wat zeker is.
Moore is een van die animatoren die
niet zozeer tegen het gebruik van computers is, maar wel de nadruk blijft leggen op met de hand getekende animatie, en de grenzen op dat vlak te blijven verleggen. Ook Wolfwalkers heeft weer een unieke stijl, met eenvoudige karakterdesigns maar plotselinge explosies van kleur en de meest prachtige details in de achtergronden.
In het door Engelse soldate bezette Ierland van 1650, ontvouwt zich een verhaal vol mythologie en folklore in het spanningsveld tussen stad en wildernis, de mens en zijn pogingen de natuur de onderwerpen. Dit alles begeleid door een
prachtige soundtrack van Bruno Coulais en Kila (die ook al verantwoordelijk waren voor veel van de muziek in Song of the Sea). Visueel is Wolfwalkers een pareltje, en het is leuk om te zien dat Moore af en toe ook de stijl van afbeeldingen en kaarten uit die tijd meeneemt in de look van de film. Dit betekent dat veel shots niets enorm veel diepte hebben maar het geeft en film wel echt een eigen smoel, en als het dan ineens wel erg ruimtelijk wordt wanneer we de wereld vanuit wolvenogen zien, is het effect des te groter.
We hebben met grote ogen zitten kijken, het is spijtig dat er voor elk meesterwerkje als dit tien films als The Secret Life of Pets 2, Sing 2, Minions 2 en Despicable Me 4 uitkomen. Niets mis mee, er worden vast een hoop mensen blij van, maar wat zou het fijn zijn als we een paar van dat soort titels in konden leveren voor iets meer van dit.
4,5*