Wolfwalkers (2020)

Ach ik mag niet klagen, van dat rijtje was alleen Let Me Eat Your Pancreas een onvoldoende (waarvan ik nu zie dat je nog iets getypt heb zonder dat ik je echt getagd had ook). En de eerste 3 titels gaf ik 4*.

Wie weet wat er nog komt, tot die tijd heb ik nog genoeg in te halen en te herzien, maar een opleving zou ik absoluut verwelkomen.

Tornado, ik zou van Shinkai Kimi no Na Wa. (2016) of Koto no Ha no Niwa (2013) eens aanzwengelen.

Dank je voor de tips. John Milton

Betreffende het gebruik van J-pop. Ook ik vind het een generalisering. Japanse animatiefilms kunnen werkelijk elk soort film en genre vertegenwoordigen; er is voor ieder wat wils. J-Pop is in die zijn niet meer of minder vertegenwoordigd als pop in animatiefilms uit andere regio.

Weliswaar zijn er bepaald soort films, maar ook series en games, waarbij een stuk J-Pop een verhoogde kans heeft om aanwezig te zijn. Desondanks heb ik ook ontelbaar veel films gezien waarbij het beiden kanten kon omgaan. Ik vind het altijd enorm lastig als mensen met een zeer beperkt referentiekader aannames maken. Wel begrijpelijk , maar toch.

Het noemen van Kawai vind ik wel bijzonder. Ik ken praktisch zijn hele carrière, en zowel in zijn eigen originele scores gebruikt hij met grote regelmaat hemeltergende pop invloeden, terwijl er naast zijn scores soms ook J-Pop wordt gebruikt. Puur op zijn eigen scores laveert hij veel tussen ongelooflijke, wonderschone, uitzonderlijk werk, tot aan minderwaardig (door pop en andere genres) beïnvloed zwaar inferieur werk. Hoewel hij in goede doen een van mijn favoriete componisten is, heeft hij veel meer werken afgeleverd die vergelijkbaar zijn met het doorgaans afschuwelijke J-pop.

Het enige muzikale cliiche wat ik zie in anime heeft betrekking tot de originele score, waarin een eenvoudig piano thema veel vaker gebruikt wordt dan J-Pop, maar nog altijd niet compleet representatief is. Dit zeg ik op basis van een ontelbare hoeveelheid ervaringen.

Coulais is overigens, zij het voor animatie of anders, een van de beste Europese componisten.

Ik was er al iets op teruggekomen, maar ik zei ‘veel’, en dat is natuurlijk een rekbaar begrip. Maar als van de 7 anime’s uit Japan die ik de afgelopen paar jaar zag, er 3-4 j-pop ballads zouden hebben, zou dat mij al negatief opvallen en een ‘daar gaan we weer’ geven. Als je iets hemeltergend vindt, is dat al snel te veel. Zo bont als Frozen II qua liedjes werd het bij die lijst anime overigens nergens (dat was bepaald geen feestje vorig weekend).

Maar je hebt gelijk, dat is een beperkt referentiekader. Alleen dat hoef je niet lastig te vinden hoor, ik heb precies verteld daarna waar dat op gebaseerd is, dus iedereen kan het nu op waarde schatten voor wat het is, en beoordelen of daar wat in zit op basis van de genoemde titels. Hoeveel zou je er dan gezien moeten hebben voordat je er aannames over mag doen?

Goed om te horen dat het niet klopt, in dit geval heb ik graag ongelijk. Heb ik misschien toch de films gezien waarin het bovengemiddeld vertegenwoordigd is.

Edit: net Shashinkan (2013) gezien, neo. Wat een prachtige score, Jun Ichikawa, ik kan zo gauw weinig over hem vinden, zegt die je ook iets?

Ik snap jouw associaties best. Ik zou ook puur op meerdere films van de makers van Wolfwalkers en Ghibli, bepaalde kwaliteiten willen toe-eigenen aan Coulais en Hisiahii, maar dat kan kan ik, gelukkig, pas echt op basis van hun kwaliteiten door hun hele carrière heen.

Maar het zijn vaak aannames, die ik ook veel heb gehad; Nederlandse films klinken zo onnatuurlijk, Scandinavische films hebben altijd iets extra's door de taal.... Allemaal zelfs na al vele titels te hebben gezien. Maar dat soort zaken blijken al toch (al snel) of later niet meer kloppen..Maar wat dan precies genoeg is om een redelijk beeld te hebben.... Mijn ervaring is dat op zijn minst een honderd titels, met geluk diverse soorten, pas een redelijk goed beeld geven. Maar dat ik vind nog een heel verschil met Japanse animatiefilms die ik zo enorm breed georiënteerd zijn in alles wat je kan bedenken. Dan zijn muzikale referentiekaders bij zelfs 100 titels nog veel minder van belang. Met een beetje pech, of eerder geluk . zie ik zo 100 Japanse animatiefilms zonder J-pop.

Jun Ichikawa' muziek is wederom weer een solo piano score. Best mooi, maar ik begeef mij dan ook in een zeer verzadigde markt waarin ik vele vergelijkbare ken.

In mijn berichtje van 6 februari j.l. ontdekte ik een storende fout.

Ik schreef o.a. :"De moraal die ik hieruit zou kunnen aflezen is dat wij respect moeten hebben voor het dier en de natuur, waar de "grote boze wolf" en het af te branden bos symbool voor staat."

Dit moet uiteraard zijn: "De moraal die ik hieruit zou kunnen aflezen is dat wij voor het dier en de natuur respect moeten hebben en niet minachting waar de "grote boze wolf" en het af te branden bos symbool voor staan."

Leuke film die je eenvoudig wegkijkt. Toch wel weer lekker om wat 2D te zien naast alle Disney, Dreamworks en Pixar heden dagen. De hoge beoordeling begrijp ik niet helemaal gezien het vrij voorspelbare verhaal. De animaties an sich of de OST sprongen er verder ook niet heel erg uit.

Al met al vermakelijk genoeg voor een dikke 3,0.

Enorm genoten van deze prachtige kinderfilm.

Prachtig gemaakt deze animatiefilm en dat smaakt naar meer van deze Ierse studio, Cartoon Saloon. Het hoeft niet steeds die 3D animatie te zien integendeel. Helaas is dit genre nog steeds ondergewaardeerd en laat het grote publiek dergelijke films links liggen op de grote festivals omdat het maar een tekenfilm is. Was ook heel duidelijk op het film fest Gent met J'ai Perdu Mon Corps.

De zoveelste tegenvallende animatie-film. Oke, het ziet er best leuk uit en de verbeeldingen van het wolfleven qua geursporen vond ik mooi, maar goedemiddag, wat een absurd simplisme en treurigstemmende clichématigheid in het verhaal. Die hele vader-dochter relatie, die Lord Protector, het natuurthema, daar kan je toch niet mee wegkomen? Ik begrijp gewoon niet dat dit niet voor meer mensen een probleem is. "O father" jammert de één, omdat 'ie maar niet luisteren wil, en "o mammy" de ander omdat d'r moeder kwijt is, en dat dan 20x. Elke fysieke inspanning wordt opgeluisterd met "oehhh" en "aaaahh". Tergend. Verder is het nogal jammerlijk dat de wolf zelf er als een soort keeshondje vanaf komt hier, omdat eigenlijk de halfmenselijke 'wolfwalkers' in volledige controle zijn. Ik las afgelopen jaar het boek The crossing van Cormac McCarthy, waarin een wolf wordt gevangen en een jongen er dan weken mee optrekt, maar die tekst creëert juist ontzag voor het mysterie van wildheid, iets wat in deze film totaal niet aan de orde is. Nogmaals, visueel is Wolfwalkers best leuk, ook het vervormde perspectief soms, maar dat is geen afdoende excuus voor dit banale scenario.

Het verhaal is weliswaar een simpel Gaelic sprookje waar je het verloop van kan voorspellen, maar dat werkt in dit geval haast in het voordeel van de film.

Het duistere randje, de emoties, het is dat wat primeert. Koppel dat allemaal aan sterk stemmenwerk, sfeervolle muziek en animatie die zo uit een wonderlijk prentenboek geplukt lijkt en je hebt een film die ik gewoon zonder enige twijfel ooit aan mijn latere kinderen wil laten zien.

Mijn mama had The land before time en The iron giant, ik heb How to train your dragon en nu dit.