Koto no Ha no Niwa (2013)

In tegenstelling tot wat Black Math vertelde, werkte de climax voor mij wel. Wat heb ik daar een zwak voor. Godverdomme schreeuwen op het eind!

Tweede kijkbeurt op zowat 7 uur tijd. Vannacht kwam ik er moeilijk in door het feestgedruis buiten. Zonet maar eens herbekeken, wat fijn is aan zo'n korte film. Blij dat ik het gedaan heb.

Magnifiek om te zien wat er allemaal visueel mogelijk is met een anime. Dat detail van de regen op de planken of de takken die dansen op het wateroppervlak in het park.

Zoetsappig gebeuren met tenenkrommend einde. Erg jammer. De halve bioscoopzaal lachte met plaatsvervangende schaamte. Jammer, want tot die tijd was dit een mooi klein filmpje.

Je vraagt je toch af waarvoor het publiek op Imagine komt bij een film van Shinkai. Blijkbaar voor het verhaal en niet voor de visuals. En dat is dom. Weer fantastisch mooi dat je zwakheden op de koop toe neemt. Heerlijk landerige film over regen in Tokio en damesschoenen. Ja, bij de aftiteling zit een liedje (dit keer door een man gezongen), maar de zonsondergang en zonsopkomst boven de skyline van Tokio tijdens die aftiteling vond ik het allermooiste stuk van de film en dan staat iedereen op om de zaal te verlaten Stom, want na de aftiteling kwam nog een korte winterepisode. Kan me voorstellen dat meer mensen die hebben gemist. Maakte de film mooi af en dan blijf je ook niet zo met dat liedje zitten. Gelukkig doet Shinkai wat hij goed kan en was zijn vorige meer mainstream fantasy verhaal een kortstondig dipje.

een mooie film al hat ik niet geweten dat grof taal in voor kwam
maar toch leuk gedaan en mooi
en hartverwarmend

Visueel verbluffend, maar het plotje is wel heeeeel erg braaf uitgewerkt. En de climax werkte totaal niet voor me.

Korte (46 minuten) anime met een soort van romantische ontmoetingen tussen een scholier die spijbelt als het regent en een oudere vrouw.
De regen-scènes zijn erg mooi, het verhaal kan ietsje minder boeien. Over de climax zijn de meningen verdeeld, wat mij betreft was deze prima.
Vanwege de korte lengte kwam ik echter niet helemaal lekker in de sfeer, ondanks het feit dat de regen hier nu op het afdak tikt.

Zeggen dat dit een typische Shinkai is, doet uitschijnen dat de man altijd maar weer hetzelfde doet en enkel bandwerk aflevert. Als hij op dit elan verder gaat, heb ik daar geen probleem mee. Deze film is perfect qua lengte. Geen enkele scènes is hier overbodig. Wat vooral opvalt zijn de details. Dit is ongelofelijk prachtige animatie, waar Shinkai duidelijk meester in is. Maar misschien nog meer is de sfeer die gecreëerd wordt. De regen helpt voor een rustige gemoedstoestand. Maar dat in combinatie met een simpele mooie piano en de rustige vertelstem er bij. Terwijl je kijkt naar een schilderij kruipt de romantische sfeer in je gelederen. Deze film zal ik ongetwijfeld nog wel eens opzetten en doet me ook de andere werken van Shinkai (terug) te zien.

Mijn derde Shinkai die ik in korte tijd zag.

En opnieuw is het erg fijn. Een fijn verhaaltje met leuke ontmoetingen en een soort van romantisch plotje vermengd met prachtige en erg complexe animaties waarin vooral de belichting weer erg veel aandacht naar zich toe trekt. Ziet er schitterend uit en is wel een soort van kenmerk van Shinkai geworden. De film is genieten geblazen van begin tot eind. En hoewel de film toch behoorlijk kort is, is die speelduur perfect voor het vertellen van dit verhaal.

Deze film heb ik bewust bekeken nadat ik terugkwam van Batman v Superman. Hier had ik nood aan.

Fijn, rustig en poëtisch filmpje. Meer niet en dat is meer dan voldoende. 4/5

In de regel heb ik het niet zo met anime. Zelfs populaire titels als Attack on Titan of The Girl Who Leapt Through Time deden mij weinig tot niets. Er is iets aan het verhaal in anime, de wijze hoe het vertelt word of hoe de personages zich gedragen wat niet goed aanslaat. Garden of Words is helaas geen uitzondering. Het verhaal klinkt simplistisch: 2 personages vormen een band door elkaar regelmatig in een tuingebied te spreken. Toch merkte ik regelmatig moeite te hebben om duidelijk te snappen wat er precies gebeurde. Bijvoorbeeld: er is vroegtijdig een scene waarin de jongen over zijn moeder praat. In een hele korte uitleg wordt gezegd dat de moeder wegloopt van haar kinderen, omdat één van haar kinderen eventueel het huis uitgaat. De film vliegt zo snel door deze uitleg heen dat ik moeite had om überhaupt te begrijpen wat er precies gebeurde, waardoor ik de scene zin voor zin opnieuw moest kijken om een logische samenhang tussen de gebeurtenissen te vinden, maar zelfs toen ik begreep wat er gebeurde kon ik alsnog niet de achterliggende gedachten snappen. De moeder vindt het een logische en sociaal acceptabele beslissing haar kinderen achter te laten zodat ze geforceerd in kan trekken bij haar huidige vriend, uit boosheid, omdat één van de kinderen een vriendin heeft met wie hij wilt intrekken. Ik snap simpelweg niet waar deze logica vandaan komt, hoe iemand zo kan denken en waarom dit plotelement zo vlug tussendoor word aangekaart. Het vreemdste is nog dat haar zonen er heel gewoontjes op reageren, alsof het de normaalste gang van zaken is. Was dit bedoeld als een zwarte komedie grap of als een interessant dramamoment? Voordat de film hierop ingaat word dit onderwerp onder de mat geschoven en vervolgens niet naar teruggekeken, waarbij ik me afvroeg “wat was het nut van dat verwarrende plotelement? Wat voegt het toe aan het verhaal van de vrouw in het tuingebied?”. (Overigens ziet de oudste zoon er vele malen ouder uit dat de moeder. ). Dit waren pas de eerste 5 minuten; de film was niet eens begonnen en ik was al afgestoten door vreemde verhaal elementen. Om nog maar te zwijgen over bepaalde latere scenes die soortgelijke problemen hadden.

Wanneer de band ontstaat werd het verhaal niet beter. De vrouw is 27, de jongen 15, waardoor er een pedo-achtige indruk van haar vandaan kwam en de hele “onschuldige romantische sfeer” die er hangt ongemakkelijk werd. Ik had het niet erg gevonden als de film zelfbewust was van het taboe thema dat ze aankaarten, maar ze lijken er geen aandacht aan te besteden alsof het de gewoonste gang van zaken is.
Er worden allerlei problemen aangekaart zoals dat de vrouw moeite heeft met lopen, terwijl je haar letterlijk nooit moeite ziet hebben met lopen en ze dagelijks zonder moeite van het station naar het park loopt, waardoor dit plotelement niet half zo goed werkt als dat de film wilt. De film wilt dat je meelij voor ze voelt als ze niet bij elkaar zijn, maar ik bleef mezelf maar afvragen “waarom vragen ze niet gewoon om elkaars telefoonnummer?”.
Rond het einde van de film deed het hoofdpersonage iets wat ik zo dusdanig naar vond dat ik hem niet meer kon uitstaan rond dat punt. Hij vertelde de vrouw op haar verliefd te zijn, waarna de vrouw bekend maakte binnenkort te gaan verhuizen en hem niet meer te kunnen zien. Hij besluit naar huis te gaan om deze informatie te verwerken, waarna we de vrouw achter hem zien aanrennen om het met hem uit te praten. Hij krijgt echter een gigantische woede uitbarsting naar haar toe waarin hij letterlijk de naarste van het naarste tegen haar uitschreeuwt dat hij kan zeggen. Als hij daadwerkelijk verliefd op haar was en om haar welzijn gaf zou hij haar niet op die intense wijze proberen te kwetsen, puur omdat ze de keuze had gemaakt ergens anders heen te reizen zonder het eerder aan te geven. Als ze een relatie hadden oid had ik het beter kunnen begrijpen (zou het er nog steeds niet mee eens zijn, maar op z'n minst had hij een betere reden zo op zijn tenen getrapt te reageren), maar zij liet vroegtijdig merken afstand te willen houden. Hoe ik deze situatie ook bekijk, ik vond het een ongelooflijke rot actie van de jongen om zo naar haar uit te vallen en de sentimentele muziek die werd afgespeeld uit een gefaalde poging meelij met hem te laten krijgen werkte averechts.

Tot nu toe heb ik alleen maar negatieve dingen gezegd, maar ik vond dat er ook charme zat in deze korte animatie. Voornamelijk de animatie was prachtig. De natuurgebieden waren rustgevend en gedetailleerd, mooi om naar te kijken. Wanneer ik over alle vreemde plotelementen kijk en me focus op de momenten dat we de 2 personages gewoon zien praten was de film aangenaam. De stapsgewijze manier hoe ze op gesprekstoffen komen was goed uitgewerkt, voornamelijk hoe de schoenmaak passie van het hoofdpersonage een rol speelde kon voor charmante scenes zorgen.

Niet mijn type film en ik denk voorlopig geen anime meer te proberen. Vond het verhaal slordig verteld, vol onlogische aspecten zitten, personages waren niet de meest prettige die je zult zien (vooral het hoofdpersonage verloor rond het einde al zijn aangenaamheid) en de goede momenten zaten te ver uit elkaar om de film in balans te houden. De animatie is heel mooi, voornamelijk de sfeervolle achtergronden van natuurgebieden en bepaalde scenes waarin je de personages gewoon zag praten waren prima.

1,5*

Animatie: prachtig. Weergaloos.
Verhaal: ging grotendeels goed, tot een gegeven moment.
Climax: nul binding en opgetrokken wenkbrauwen. Zelfs een ongemakkelijk in de lach schieten.
'Verplichte' (?) Shinkai popliedje op het eind: waarom toch? 5cm werd daar ook al zo door naar beneden gehaald. Voelt so cheesy.

Wat dat betreft heb ik voor Your Name toch een iets aangepast verwachtingspatroon. Zou voor mij wel eens niet dat meesterwerk kunnen zijn dat zovele anderen erin zien.

Maar oh, die animatie.

Misschien niet zo indrukmakend als "A Chain of short Stories...", maar toch weer mooie animatie met ook weer de romantiek als basisthema en met weer dat oog voor detail.
Uiteindelijk een gewoon verhaaltje van twee totaal verschillende mensen die elkaar ontmoeten. Zal het blijken of ze voor elkaar nuttig zijn ?
Idyllische plaatjes, met de regenval, de natuur, de sobere romantische muziekbegeleiding.
Zo'n korte, knappe animatie, een welgekomen afwisseling.

Na Spirited Away vermoedde ik dat dit soort anime filmpjes niets voor mij zou zijn. Uiteindelijk besloot ik deze, mede door de korte speelduur, een kans te geven.

En verrek, dit is me toch veel beter te pruimen. Het ziet er niet alleen prachtig uit, maar de film ademt sfeer. Zelfs het verhaaltje was fijn, en de climax was ontroerend.

Ik denk niet dat dit soort animatiefilms voor mij ooit een volwaardige filmervaring zal bieden, maar ik heb er toch stiekem wel van genoten.

3,5*

Alleen voor de prachtige animaties en ontwerp al een mooie score waard

Erg mooi en kort animatiefilmpje. Fantastische animatie, naast een nogal simpel en braaf romantisch verhaaltje. Maar alles liep prima in elkaar over, en de korte speelduur hielp zeker mee om het verhaal interessant te houden en niet te lang uit te rekken. Weer eens wat anders dan de meeste animatie die ik doorgaans kijk. De regen scenes in het park gaven een fijne serene sfeer en waren erg mooi gemaakt. Met een rustige opbouw van het verhaal naar een mooie emotionele uitbarsting op het einde, ik kon het wel waarderen.

Visueel erg sterk, met prachtige beelden van regen, water en natuurlijk licht. Alleen inhoudelijk schiet het wat tekort, het verhaal lijkt van ondergeschikt belang. Kleine 3*.

Met deze animatie heb ik alle films van deze regisseur gezien, waarbij 5 Centimeters per Second (2007) (4*) en Your Name (2016) (4,5*) zowel visueel als inhoudelijk echte uitblinkers zijn.