Kaijû no Kodomo (2019)

Staat dit op je radar, Onderhond? Ik hoor er nog niet zo heel veel over, deze film... Ziet er niet slecht uit.

Vaag. Maar ik zet Japanse films liefst niet op m'n radar, daar ben ik wat te ongeduldig voor. Ik kijk liever naar wat er wél beschikbaar is

Ik kwam erachter dat ik stiekem een groot fan van de animatiestudio was. Van Psiconautas en Tekkonkinkreet was enorm onder de indruk en de animaties voor Catherine (videogame) waren ook geweldig. Helaas was ik net wat minder onder de indruk van deze film. De animaties waren prachtig, met name de natuurshots en het design van mooie ' bepaalde scenes' . Ook het camerawerk was geweldig. Maar ik miste de meeslepende muziek. Het verhaal was best mooi, maar ik had weinig binding met de personages. Ik miste ook de echt indrukwekkende emotionele momenten.

Uiteindelijk kijkt de film heerlijk weg, maar jammer genoeg niet echt geweldig, zoals eerder genoemde films.

Ik ben wel blij dat ik het plot hier niet gelezen heb en enkel op het enthousiasme van Onderhondben af gegaan, want dat geeft wel onder hand de eerste helft van de film weg.

Nieuwe Studio 4°C film.

Zo'n beetje de enige animatiestudio die ik blind vertrouw. En terecht zo blijkt maar weer, want ook deze film is weer een pareltje die enkele grenzen weet te verleggen. Misschien niet de meest toegankelijke film, maar dat zijn de meeste 4°C films niet. Wel geweldig creatief en technisch onderlegd.

Wie even scheef naar deze film kijkt is het vergeven te denken dat het een Ghilbi-wannabe is. Zeker in de eerste helft is er een link met het typische Ghibli werk, enkel de visuele stijl wijkt een beetje af. Hangt ergens tussen Miyazaki en Yuasa in. Maar een jonge protagoniste, een sterk zomers sfeertje en wat kleinere fantasy elementen lijken hetzelfde publiek na te streven.

De tweede helft is pure eco-Akira anime. Grotesque, onnavolgbaar en ambitieus. Ik kan alleen maar aangeven dat je dialoog en plot gewoon links moet laten liggen en puur moet genieten van de sfeer, maar dat ligt bij iedereen anders. In ieder geval een aanrader voor animatiefans, zelfs al gaat het tweede deel dan dik over-the-top. De visuele weelde is gewoon iets wat je gezien moet hebben.

4.5* en een uitgebreide review

Overweldigend. Ik denk dat Onderhond hierboven het allemaal goed samenvat met een kleine kanttekening bij "eco-Akira". Het woord "eco" doet mij altijd vrezen voor moraallesjes over dat we goed met de natuur om moeten gaan. Die blijven hier gelukkig afwezig, het woord "eco" slaat meer op de setting: de oceaan in plaats van de stad.

In ieder geval een film die qua plot rechttoe rechtaan begint, maar vervolgens volledig ontspoort in een overvloed aan overweldigende caleidoscoopachtige beelden met als thema het universum is de oceaan ofzo. Inderdaad vergelijkbaar met Akira, maar misschien nog meer met Neon Genesis Evangelion: The End of Evangelion, maar dan oneindig veel beter geanimeerd. Werkelijk verbluffend.

Gisteren een andere anime uit 2019 gezien, Promare, die in zekere zin hetzelfde doet, een stortvloed aan ongekende animatie over de kijker uitstorten, en waar het ook meer om style dan om substance gaat, maar toch werkte het daar voor mij niet waar het hier een voltreffer is. Het is moeilijk aan te geven waarom, maar voor mijn gevoel was Children of the Sea veel diverser en vooral veel mooier, waardoor ik geen moment verveeld raakte.

De soundtrack is op momenten sterk, maar op andere momenten slechts "niet storend", en daar had wellicht toch winst gemaakt kunnen worden. Akira heb ik de volle mep gegeven omdat de soundtrack net zo overweldigend was als de beelden. Dat is hier niet het geval, dus 4,5*.

Ik had gehoopt dit geweldig te vinden, maar helaas was dit voor mij echt een brug te ver. Ik heb al nooit zoveel met niet-realistische magische dingen, laat staan dit soort allesomvattende megalomane thema's als het universum zelf.

Staat natuurlijk buiten kijf dat alles er prachtig uitziet en dat het geweldig gemaakt is, maar als het verhaal en de personages je eigenlijk al vanaf vrijwel het begin niet echt weten te pakken (ik vond eigenlijk niemand echt leuk of interessant, die twee oceaanventjes zelfs nogal vervelend) is dit toch een behoorlijk lange zit.

3*

In potentie had dit voor mij een favoriet kunnen worden. De stijl had iets van Tekkon Kinkurîto en zoals al aangegeven een episch slotstuk a la Akira. Toch deed het me niet zoveel. De karakters waren, op Sora na, niet zo tof en de opbouw naar het slotstuk was verwarrend. Al zag het er buitengewoon mooi uit en de muziek was ook dik in orde. Wellicht dat bij een tweede kijkbeurt alles meer op zijn plek valt.

KIJKEN TOT NA DE AFTITELING!

Zo, dat was onverwacht even één can de beste en meest indrukwekkende films van de afgelopen jaren! De vergelijking met 2001 is snel gemaakt.

Visueel totaal overrompeld. Bijzondere balans tussen kinderfilm en een volwassen verhaal. Fantastisch verhaal.

Poeh...

Visueel overweldigend, en wat moet dit op een gigantisch scherm met dolby atmos een belevenis zijn.

Toch moet ik me bij Ste* en kaketoe voegen, ook mij deed het niet zoveel; noch verhaal noch de karakters konden me erg boeien. OH geeft aan “dat je dialoog en plot gewoon links moet laten liggen en puur moet genieten van de sfeer, maar dat ligt bij iedereen anders”. Mij lukte dat hier dus niet helemaal. Sommige beelden of sequenties zijn jaw-dropping, maar dat bleek niet helemaal genoeg. Ook ik ben beperkt geïntrigeerd door niet al te realistische, magische dingen, maar dat bleek eergisteren bij Wolfwalkers (2020) geen probleem. Misschien omdat het een wat kleiner verhaaltje is, en ik meer met die folklore en mythologie bekend ben? Moeilijk te zeggen... Gelukkig zag Children of the Sea er geweldig uit, dus het was zeker geen verspilde tijd.

3,2*

Genieten!

Zonde dat er al een jaar geen berichten meer zijn geplaatst hier. Al snap ik wel waarom deze film wat minder buzz heeft gehad. De vertelstijl is soms redelijk van de hak op de tak en de karakters weten niet echt te beklijven. Maar daartegenover staat dan weer dat je het deze film moeilijk kan aanrekenen omdat hij er simpelweg zo gaaf uit ziet.

Wie zich gewoon achteloos in dit avontuur stort geniet vooral van een bevreemdend schouwspel tussen gewone mensen en watermensen. Maar bovenal van een indrukwekkende zee met zijn magische onderwaterwereld en mysterieuze goden. Zien is geloven. Het moment dat de meteoriet ontploft is een absoluut hoogtepunt van bijna een half uur(!) en doet qua visuals denken aan Genius Party Beyond en qua gekte aan het geflipte Mind Game. Tel daarbij duidelijke Ponyo referenties op en je weet dat je geramd zit tijdens het kijken.

De film zit vol prachtige details, weet al vanaf het eerste moment te verwonderen en toont werkelijk alles dat onze oceanen zo mooi maakt! 4,5*