Suzume no Tojimari (2022)

Vanaf 13 april 2023 in de bioscoop (Sony Pictures Releasing via Universal Pictures International Netherlands)

Na het meesterlijke Your Name en de erg goede Weathering with You is dit de derde Shinkai film die ik in de bioscoop heb gezien. In een volgepakte Pathé zaal om 13.40 uur heb ik weer enorm genoten van de enorme creativiteit die Shinkai in het plot weet te leggen. Het is fijn om er zonder voorkennis in te gaan, want het plot weet te intrigeren en met een flinke dosis humor pakt de film je ook vanaf minuut 1. Het avontuur van Suzume wordt prachtig vastgelegd en de hedendaagse Japanse wereld ziet er ook prachtig uit.
Shinkai zijn films worden nooit te plat, ondanks dat dit natuurlijk wel makkelijk op de loer ligt. Vooral wanneer Souta in een stoel veranderd. De balans is dus aanwezig.
Net zoals zijn eerdere films werkt de film naar een climax toe en neemt de drama de overhand. Dat werkt goed in de film, maar wat de film een beetje tegenwerkt is dat na de grote setpiece in Tokyo de film nog 45 minuten lang doorgaat. Het is dus een ietwat lange zit voor een animatie en ik volg de film niet 100% in Suzume's drang om Souta te redden, want eigenlijk is zij verliefd geworden op een stoel
Maar het vliegt nergens echt helemaal uit de bocht en blijft boeien tot het einde.
Moet wel zeggen dat ik die worm aan het einde visueel niet fantastisch eruit vindt zien. De 3D animatie gaat niet mooi op in de rest van de wereld. Dat had wel beter gekund.

Al met al weer een fijne zit. Suzume is origineel, grappig en heeft een hart. Maar het niveau van Your Name en in lichtere mate Weathering with You wordt niet gehaald.

Deuren.

Na 'Kimi no Na Wa.' en 'Tenki no Ko' lijkt Makoto Shinkai met deze film verder te zinspelen op rampen.

In deze opzet volg je Suzume, een zeventienjarig schoolmeisje dat in een rustig stadje woont. Op een alledaagse dag ontmoet ze de mysterieuze Souta. De beste jongeman is een soort van poortwachter en sluit deuren om te voorkomen dat rampen deze wereld bereiken. Door een samenloop van omstandigheden gaat dat helemaal fout en moeten de twee overal deuren zien te sluiten om erger te voorkomen.

Zoals gebruikelijk in het oeuvre van Shinkai staat hier weer de liefde tussen een jongen en meisje centraal, alhoewel ik het een beetje random vind overkomen. Desondanks is het avontuur waarin ze belanden zeker de moeite waard. Je wordt in een sneltreinvaart door allerlei locaties geleid waar verscheidene kleurrijke figuren hun hulp aanbieden. Dit zorgt voor een hoop spanning en sensatie.

De pacing is jammer genoeg wel erg gehaast, voornamelijk in de eerste helft blijft het geheel maar voortrazen. Als kijker had ik graag meer rust gezien om zodoende van de prachtige omgevingen te kunnen genieten. Tegen het einde aan wordt er gelukkig meer plaatsgemaakt voor het drama en dan besef je dat de emoties toch wel binnenkomen; je wordt er even stil van.

Al met al is 'Suzume no Tojimari' een fijn avontuur geworden. Ik ben alweer benieuwd waarmee Shinkai hierna komt.

Dikke 3,5 sterren.

Ik vond m behoorlijk geweldig. Een magische cultureleverwerking comingofage roadmovie, met alle elementen narratief erg goed in balans. Shinkai kan erg goed een gelaagd scenario schrijven dat tot een bevredigende climax leidt, weer natte oogjes, heerlijk. En zo beheerst deze keer zonder een aspect te late overheersen, sterk hoor.

Makoto Shinkai over Suzume - Filmkrant

11 maart. Anders dan 9/11 doet dit minder een belletje rinkelen bij de Nederlander (vermoed ik) maar dat is de dag van de tsunami (en de ramp in Fukushima). En deze film gaat daarover, en over aardbevingen in het algemeen. Het duurt even maar ergens halverwege valt die datum (waarvan ik me dan wel afvraag hoeveel mensen direct de link leggen) en is de achtergrond wel echt duidelijk (tevens weet je dat de film dan ergens in 2024 moet spelen als een 17-jarige toen 4 was). Japan kent wel enkele trauma's en voor het ene is er Godzilla en voor het andere nu deze film.

Shinkai maakte ooit twee hele fijne films, het drieluik 5 Centimeters per Second en Garden of Words. Daarna met Kimi no Na Wa dan eindelijk een groter succes, ook met een grotere film maar nog wel met kleine fijne momenten. Weathering with You werd al grootser (en iets minder) en deze Suzume zet die toon een beetje voort. Deze film kent wel enkele fijne kleine momentjes en af en toe prachtige tekeningen vol detail (vooral stadspanorama's) maar er wordt veel meer voor de plot en actie gekozen dan voor de personages. Dat zorgt in het eerste uur voor veel gehaast waar er nauwelijks tijd is voor de mooie beelden (letterlijk, veel shots duren kort) en in het tweede uur wordt het allemaal wat melodramatisch en ik snap Suzume's acties en psyche ook niet echt goed. Zeker het laatste halfuur is beduidend minder.

Niettemin zitten er genoeg mooie momenten in voor een voldoende en het hoogtepunt is het stuk voor de geplande (om een term te gebruiken) aardbeving in Tokyo. Prachtig om die mensen en die stad te zien in het alledaagse met die muziek erbij en het naderende onheil waar niemand zich van bewust is. Echt geweldig gedaan. Ook vermaakt het eerste uur nog absoluut, maar de film zakt na Tokyo wel duidelijk in. 3,0*.

Makoto Shinkai weet toch wel hoe hij een film moet maken. Dit is de 6e film die ik van hem zie en ook nu weer geef ik graag een hoge score. Het is geen Your Name, maar toch maakt ook Suzume indruk. Een film met heerlijke animatie, een boeiend verhaal en boeiende personages. De film zoekt een weg tussen avontuur, mythologie en romantiek. Met symboliek die duidelijk aanwezig is en tegelijk er niet te dik op ligt. Ik ben blij dat ik dit in de bioscoop heb kunnen zien. Shinkai mag van mij nog meer films maken, blijkbaar nog lang niet uitverteld.

Fijne Shinkai.

Maar het moet gezegd, net als Wes Anderson begin ik het gevoel te krijgen dat het ook wel eens tijd is voor wat nieuws. Dat Shinkai dit soort films onder de knie heeft weten wel al, er is ook veel navolging, maar daardoor is het ondertussen ook niet zo speciaal meer.

Voordeel is wel dat de focus hier iets meer ligt op de fantasy, minder op het drama/de sentimentaliteit. Daarvan is er nog steeds wel wat, maar Shinkai springt bijna midden in de actie en het tempo van de film blijft de hele tijd erg hoog. Kan ik wel waarderen.

Verder visueel ook weer een stapje hoger, en een fijne soundtrack, die alleen iets teveel doet denken aan andere films (GitS & Lupin kwamen in mij op), en daarmee wat identiteit mist. Vooralsnog een erg toffe nieuwe Shinkai, hoop alleen dat hij voor z'n volgende film wat anders uit z'n hoed tovert, anders zou er wel eens een halfje afkunnen.

4.0* en een uitgebreide review

Een film in de lijn van Your Name. Dus je weet wel ongeveer welke kant het allemaal naartoe gaat. Maar erg mooi gedaan met veel oog voor details. En wat al eerder genoemd werd: het tempo had in het begin wel iets lager gekund zodat alles te zien was. Maar zeker een fijne kijkervaring.

Kleurrijk. Fantasierijk. Leuke roadmovie-achtige anime. Maar toch ook niet veel meer dan dat.

Ik kijk altijd uit naar een nieuwe Shinkai, en ik vond deze eigenlijk leuker dan de vorige. Zeker de eerste helft is vermakelijk met Suzeme en haar avonturen met het stoeltje. Gelachen om die social media-foto’s die voorbij komen over de kat. Ik heb zoals altijd weer erg genoten van de beelden van de stad, het openbaar vervoer, auto's, mobiele telefoons, het moderne leven. Daarmee weten deze films ondanks dat het fantasy is toch ook wel erg grounded in reality te zijn.

Want wat meestal het geval is met deze animaties is dat het tegen het einde allemaal wat te onnavolgbaar wordt en het me dan wat te lang gaat duren, en dat was bij deze ook weer zo. Keystones, katten die goden zijn, deuren naar andere dimensies of het verleden. Het is tijdens het kijken op zich allemaal wel te begrijpen, maar bij de ontknoping gaat het me dan allemaal net te ver.

Maar goed, op zich weet ik dat inmiddels wel en zijn deze films het door de prachtige stijl nog steeds helemaal waard om te kijken.

Het thema van de aardbevingen was interessant om te zien, omdat dat toch een ding is in Japan, hoewel ik zelf had gedacht of gehoopt dat ’11 maart’ een grotere rol zou spelen.

4*

Suzume's Door-Locking is zoals eerdere films van regisseur Makoto Shinkai weer een lust voor het oog, met name de animatie en het kleurpalet van omgevingen en weerseffecten. Eerder zag ik 5 Centimeters per Second (2007) en Your Name (2016), en Suzume past goed in dit rijtje. Het verhaal begint zoals altijd eenvoudig en best aardig, met wat leuke vondsten en humor, maar wordt in de tweede helft zo vaag en symbolisch hoogdravend dat ze me als kijker helemaal kwijtraken. Er is weinig logica in het plot, dus je hoeft eigenlijk geen moeite te doen om een verklaring te zoeken voor het hele gebeuren. Katten die ineens verschijnen en uitgroeien tot enorme Falkors, een tentakel-stormworm die aardbevingen veroorzaakt, een rare roadtrip met personages die me niet boeien, een stoeltje dat geïmpregneerd wordt met Souta's ziel, Suzuma's jeugdtrauma om haar overleden moeder, een romance tussen Suzume en Souta die op zijn best als teenangsty kan worden omschreven...Het is teveel en tegelijkertijd zo nietszeggend.

Dus jammer, los van de prachtige visuals en af en toe grappige scenes werd het gaandeweg steeds vermoeiender. Het duurde ook allemaal veel te lang, en dat terwijl het concept van aardbevingen en een strijd tegen natuurgeweld veel interessanter had kunnen zijn.

3*

Sinds haar moeder vermist raakte tijdens de tsunami van 2011, woont de nu 17-jarige Suzume bij haar tante Tamaki [Eri Fukatsu]. Wanneer de zonderlinge, knappe Souta [Hokuto Matsumura] haar de weg vraagt naar een ruïne, is ze zo nieuwsgierig dat ze besluit te achterhalen wat Souta daar te zoeken heeft. Daardoor is ze getuige van een bizar fenomeen dat haar leven voorgoed verandert, ook al omdat ze daardoor het lot van de wereld in handen krijgt. Tienerfantasie met een aangenaam vleugje absurdisme en de bijbehorende humor, waaronder Daijin [Ann Yamane], een schattig ogende, pratende kat met twijfelachtige motieven en een belangrijke rol voor een stoel met drie poten. De ontknoping en de moraal van het verhaal is weinig origineel, maar de goed uitgewerkte personages en de visuele inventiviteit houden je aandacht probleemloos vast.