Byôsoku 5 Senchimêtoru (2007)

Bloedmooie artwork met overdadig gedetailleerde shots, maar het kan allemaal niet verhullen dat het een oppervlakkig niemendalletje is. Het helpt niet mee dat elke emotie uitgekauwd moet worden met wollige innerlijke dialogen en de allerslechtste clichés rond jeugdliefdes en onbeantwoorde liefde. Een en al pathetiek wat de klok slaat! De smakeloze afsluiting met walgelijke J-Pop slaat werkelijk alles. Elke subtiliteit wordt hiermee overboord gegooid en het krijgt de diepgang van een goedkope videoclip.

Echt een pareltje om te zien. Kan me voorstellen dat het voor sommigen misschien wat the shiny is allemaal, maar ik vond het echt prachtig. Zo gedetailleerd zie je het zelden. Eigenlijk zou ik meer van dit soort Japanse animatie moeten kijken.

Ook de sfeer is prachtig gedaan. Zoals die shots van de zon die doorbreekt, of wind die opsteekt. Of zo'n eerste voet in de krakende sneeuw, de geluiden van vogels. Dat zijn details die het echt heel realistisch en invoelbaar maken.

Het is jammer dat de inhoud wat achterblijft. Het eerste verhaaltje is wat mij betreft het mooist. Het tweede hangt helaas een beetje tegen het zeurderige aan. Het laatste, met het gezongen lied, vond ik ook wat jammer. Had wat mij betreft wat dieper mogen gaan, en zeker betekenisvoller mogen eindigen. Nu is het helaas een tikkeltje style over substance geworden. Het blijft wat bij mijmeringen die eigenlijk heel de film hetzelfde doorgaan. Maar goed, alsnog maakt de visuele kijkervaring dat ruimschoots goed.

4*

Best vertederend soms, maar te sentimenteel.

Vooral het eerste deel van de film is bij momenten echt prachtig: dat deel is namelijk zeer sterk geanimeerd (met name het spel met licht en het kleurgebruik sprongen in het oog: de schoolgangen, de cherry blossom tree, het stuk dat ook op de poster staat - erg mooi vond ik het), met karakterontwerpen die meestal best goed bij de omgevingen aansluiten, en een zeer schattig verhaal. 3.25* De andere delen van de film zijn helaas een stuk minder. Het tweede deel vond ik, vanwege het opnieuw vertederende verhaaltje, ondanks de iets minder indrukwekkende animatie, nog best leuk (3.0*), maar met het derde deel, dat een minder leuk verhaal heeft en voor de helft gevuld wordt door een popnummer, kon ik weinig aanvangen (2.25*).

Waarom die lage cijfers als ik de animatiestijl sterk (vooral in het eerste deel, maar ook in de andere delen) en de verhaaltjes schattig vind? Omdat de film voor mijn smaak gewoon te sentimenteel is. In het bijzonder de sentimentele klassieke muziek vond ik erg goedkoop en clichématig overkomen. En de huilerige personages, de poëtische voice-over en de dramatische scènes versterken dat gevoel alleen maar.

De film kijkt ontzettend makkelijk weg, verveelt zelden en is erg sterk geanimeerd, maar door de overmatig sentimentele sfeer en scènes en het slechte einde kom ik toch niet boven een dikke 3* uit.

Mooi. Het is vooral de animatie die opvalt, met zoveel details getekend en vooral de poging om het alledaagse te tekenen vind ik zo mooi. Of dat nu tramlijnen zijn, zakken chips of een klaslokaal: juist de animatie geeft iets magisch. Verder wordt er best vaak vanuit een wat vreemd standpunt getekend. Alleen het vele zonlicht soms, alsof de film glimt, is niet altijd even fijn. Doe maar gewoon, denk ik dan, dat is al mooi zat (en dat is juist mooi).

Het verhaal is opgesplitst in drie delen. Zo is dit een mooie coming-of-age film geworden met vooral een aantal sfeerimpressies die o zo veel zeggen. Nauwelijks plot, maar vooral een aantal beelden en kleine verhaaltjes. Dat is best heel fijntjes gedaan en verfrissend om te zien,

Nu is het wel dat deel II een stuk minder is, zowel in verhaal als tekeningen, maar nog steeds prima. En de emotionele impact is ook niet heel erg groot. Overigens maakt het laatste shot in deel III wel heel veel goed, waarin Takari zijn jeugd voorbij is en verder kan in de toekomst. Prachtig eind. 4,0*.

Mooi getekend, dat het wat deze film, maar ook alle andere zo goed maakt.

4.0

Ontzettend mooi geanimeerd, dat is het grootste pluspunt van de film. Het liefdesverhaal is mooi maar het pakte me niet zoals het had moeten doen. Maar misschien kijk ik daar over een paar jaar heel anders tegen aan.

Voor nu 3 sterren. Eentje om te onthouden.

Het gemiddelde verraadt al dat dit een must see is voor veel mensen en waarschijnlijk een van de mooiste anime films out there.

Beeldschone animatie. Misschien wat gelikt voor de meer traditioneel ingestelde animatieliefhebber, maar ik vond het werkelijk schitterend. Inhoudelijk was (ook) voor mij het eerste segment het sterkst, gevolgd door het tweede en de derde was het minst. Het is misschien niet heel diepgaand of complex, het uit elkaar drijven van vriendschappen en liefdes, maar op de een of andere manier is het toch wel een sterk iets wat een onuitwisbare indruk op je kan maken als individu. Gevoelens die nooit meer weg gaan, herinneringen aan een band die nooit meer hetzelfde zal zijn, of zelfs gedachten over een band die misschien nooit zal zijn.

5CM laat zien hoe het soms gaat, en zal daarmee bij mensen die zich er deels in kunnen herkennen wellicht een gevoelige snaar raken. Maar de animatie is prachtig genoeg om ook diegenen die er plottechnisch weinig mee aan kunnen vangen van genoeg eyecandy te voorzien, om het een prima besteed uurtje te maken.

De wanstaltige J-pop ballad op het einde haalde helaas minstens een complete ster van de waardering af, denk ik. Zonde... Nu las ik al dat hij daar een handje van heeft in de reacties op een van zijn andere films, The Garden of Words. Ook die ziet er adembenemend uit in de trailer. Ik neem dat liedje wel op de koop toe.
Moet. zien.

Schitterende animatie, maar de verhaaltjes waren niet zo mijn ding.

Wow, wat ziet de art er toch mooi uit! Dit weekend maar s kijken.

Werkelijk prachtige animatie, erg fraai. Ontdekt omdat de poster als winnaar van de Knockout Filmposters 2015 uitrolde. De drie op elkaar aansluitende verhaaltjes passen ook goed bij de sfeer van de film. Ook het slotlied waar ik hier en daar kritische noten over lees vond ik een prima en passende afsluiter bij deze animatie die behoorlijk wat nostalgie ademt. Denk wel dat iedereen iets herkent in dit verhaal over mensen/liefdes die je uit het oog verliest / uit elkaar groeien omdat ze een ander pad kiezen. Deze komt met stip binnen in mijn top 3 animatiefilms. Een ruime 4*

een heel mooi verhaal netjes

drie verhalen verschillend van elkaar en komen toch ze overeen

Indrukwekkend. Van korte duur maar erg afwisselend.

Niet wat ik er van verwacht had. Ben groot fan van anime, en toen ik dus hoorde dat deze net zo zielig was als series als Clannad: After Story en Angel Beats ben ik hem gaan kijken, maar de film was gewoon veel te kort en te verwarrend. Het einde is ook nogal anticlimax. Geen slechte film, maar zeker niks bijzonders. 3,5*

Door de prachtige poster die ik tegenkwam in een poster-topic weer eens een animatie-film de kans gegeven (Hoeveel ik er inmiddels heb gezien valt op 2 handen te tellen).

Viel me niet tegen. Audiovisueel erg mooi, het verhaal eigenlijk ook maar op de één of andere manier raakte hij me toch niet echt. Misschien iets te gewoontjes.

Twijfel tussen 3 en 3.5*

Een teder liefdesverhaal in een heel mooie animatiefilm met een verbluffend oog voor detail.

Moet ge minstens twee keer zien. De eerste keer om aan de hand van de ondertiteling het verhaal wat te volgen, een tweede keer om toch maar niets te missen van de schitterende beelden en zonder twijfel weer wat moois te ontdekken.

In aanloop naar het zien van Kimi no Ka Wa deze ook weer eens herzien. Het blijft een prachtig geanimeerde film met helaas de nodige gebreken.

De animatie voelt niet heel erg natuurlijk aan, maar de achtergronden zijn als vanouds schitterend met veel kleuren en details, zoals de weerkaatsing van het licht op elektriciteitskabels in een station als een trein nadert. Ook deze keer was de raketlancering het absolute hoogtepunt van de film. Duidelijk dat als ik de film puur op de beelden zou beoordelen alleen de volle mep zou volstaan.

Helaas zijn er ook andere factoren, zoals de credits tussendoor, en de muziek. De laatste is niet erg bijzonder, maar stoort ook niet gedurende de film. Echter, het popliedje aan het einde blijf ik zeer misplaatst vinden, al moet ook ik toegeven dat ik me deze kijkbeurt er wat minder aan stoorde dan bij vorige kijkbeurten toen ik me echt groen en geel ergerde. Daar staat tegenover dat ik deze keer minder had met de verhaaltjes, die ik deze keer toch wel erg flinterdun vond. Het één heft het andere op, waardoor de uiteindelijke waardering niet verandert. 4*.

Ja, de animatie is geweldig. Het ziet er fantastisch fraai uit, daar heb ik niks over te klagen - maar allemachtig, wat een drakerig verhaaltje vol met zoetsappige, dik aangezette sentimentaliteit. Wat betreft deze film sluit ik me volledig aan bij de recensie van Donkerwoud bovenaan deze pagina. In het begin was het nog wel uit te houden, maar hoe langer de film duurde, hoe meer de suikerzoete pathetiek me tegen ging staan. Ik was dan ook blij dat het na een uurtje over was - helemaal nadat een vreselijke J-Pop ballad de film definitief de nek omdraaide. Vanwege de prachtige animatie toch nog 2.5*, maar dan ook alleen vanwege de animatie.

Verdergaan.

In eerste instantie zou dit vijf jaar(!) geleden mijn eerste film van Makoto Shinkai zijn geworden, maar om onverklaarbare redenen ben ik er nooit meer aan toegekomen. Na het zien van 'Kimi no Na Wa.' - wat uiteindelijk mijn eerste film van de beste man is geworden - besefte ik me dat ik snel hieraan moest beginnen. Met deze Tweede Kerstdag kan ik me geen betere titel voorstellen.

In deze coming-of-age drieluik volg je Takaki en in mindere mate Akari, die elkaar sinds de basisschool kennen en met elkaar opgroeien. Door het verhuizen ebt het contact weg, maar door het schrijven van brieven naar elkaar proberen ze toch het contact in stand te houden. In de loop van de drie hoofdstukken vang je als kijker een glimp op hoe de band alsmaar minder wordt.

'Byôsoku 5 Senchimêtoru' valt op door de vele overpeinzingen van de verscheidene personages. Het vormt een mooi schouwspel naar onoverkomelijke afstanden, onbeantwoorde liefde en opgekropte gevoelens. Wat dat betreft is de titel een bitterzoete metafoor, omdat het doet denken aan hoe je ooit nader tot iemand kan staan, maar langzaamaan je eigen weg gaat. Uiteindelijk blijven er alleen nog herinneringen over en gevoelens die je immer bijblijven.

Hoewel het geheel misschien niet diepgaand is, spreekt de beeldschone animatie voor zichzelf. Het is een ware beleving om alles gedetailleerd uitgewerkt te zien. In het bijzonder het alledaagse leven, maar zo ook een aantal in het oog springende momenten. Je ziet gelijk de kenmerkende stijl die Shinkai hanteert, wat me soms deed denken aan 'Kimi no Na Wa.'

Al met al een heerlijk melancholische anime die wellicht niet voor iedereen is weggelegd, maar zeker de moeite waard is voor de visuele pracht en wie weet blijft de gedachte aan de onderliggende boodschap nog resoneren.

3,5 Sterren.

Mooie animatie maar voor mij te sentimenteel.

Wat jammer dat de hele film tot letterlijk het laatste shot gespoiled wordt in de synopsis hierboven.

Fantastisch mooie film wederom van Makoto Shinkai. Opnieuw een heel erg emotionele film die tot het diepste van jezelf gaat, en zowel hartverscheurend als ontroerend tegelijkertijd is, en in die zin erg raakt. Ik heb wel wat gemeen met Shinkai want ik zie meerdere thema's terugkeren in zijn film die mij ook erg boeien: de fascinatie en passie voor de ruimte, de fascinatie en passie voor het weer, seizoenen en cyclus van het leven. Dat zijn interesses die ik zelf ook heb. De verhaaltjes zijn ook heel mooi. Alleen heel erg triest soms. En de manier hoe alles zo mooi in beeld wordt gebracht. Het is niemand die het beter doet dan hij, zowel de animatie als de thema's die hij behandeld, met oog voor detail!

Knappe Japanse anime alweer waarbij het visuele aspect opnieuw een belangrijke plaats inneemt in het geheel. De neerdwarrelde sneeuw, de omgeving, de trein ... ze laten allemaal een prachtige indruk na. Ook inhoudelijk is deze coming of age best aangenaam om te volgen. Vrij herkenbaar ook, want velen onder ons maakten het wellicht als kind mee dat een beste vriend verhuisde of naar een andere school ging en daarmee het contact verwaterde. In landen waar de afstanden groter zijn, zal dit wellicht wel vaker het geval zijn.

De interactie tussen Takaki en Akira is sterk en intens. Erg sfeervolle film waar ik zeer van genoten heb. De soundtrack vond ik niet zo bijzonder en zelfs de eindgeneriek met die J-Pop vond ik eerder een teleurstellend en niet passend bij het serene verhaal.

Het eerste gedeelte sprak ook mij het meeste aan al vond ik het in zijn geheel een geslaagde anime. Zo bij tijd en stond gaat zo'n Japanse anime er steeds lekker in!