Ookami Kodomo no Ame to Yuki (2012)

YouTube - Ookami Kodomo no Ame to Yuki - Movie Trailer 2012

Lijkt fantastisch. Studio Ghibli stijl!

Prachtige coming of age film. Anime magic.

Summer Wars vind ik teleurstellend, maar ik ben een fan van The girl who leapt through time. Het gaat vast wel goedkomen met Wolf Children de trailer is in ieder geval erg mooi. Deze ga ik zeker checken tijdens de Imagine filmfestival!!

Draait op het Imagine Film Festival in Amsterdam. 8 t/m 17 april in EYE

En Vlaanderen blijft weer in de kou staan. Tot zover het wachten dan.

Hij duurde net iets te lang, maar de geweldige muziek en prachtige tekeningen maakten dit uiteindelijk een feestje voor oog en oren.

Grappig en ontroerend tegelijk

Vond vooral de scenes waarbij de kijker beeld krijg vanuit het oogpunt van de 'rennende weerwolf' erg tof in beeld gebracht.

Super dat deze op Imagine gedraaid werd.

Word door dit soort films alleen maar MEER fan van dat kleine gezellige film festivalletje in Amsterdam!

Overdreven sentimentele film die ook nog een sterk steunt op schattigheid. Dus waarom werkt het? Ik weet niet wat het is, maar animatiefilms, vooral Japanse, komen vaak weg bij mij met dit soort zoetsappigheid, terwijl ik er doorgaans niet tegen kan en ik niet één speelfilm kan noemen die op een zelfde manier werkt. Toegegeven, de eerste scènes, waarin we de romance tussen de vrouw en de wolf zien opbloeien waren wel even slikken, want die waren irritant lief, met erg slechte dialogen. Gelukkig komt de focus al snel op de kinderen te liggen en dan passen zo'n dingen al snel wat beter.

Er valt genoeg op aan te merken, van soms wat al te bombastische muziek, simplistische symboliek en een neiging naar kitsch die ontbrak in de vorige films Mamoru Hosoda. De scène waarin de moeder accepteert dat haar zoon het wolvenleven kiest is daar een goed voorbeeld van. Maar dat is ook één van de weinige scènes na de openingsromance waarin het niet werkt, want voor het grootste deel is het erg aanstekelijk allemaal. Aan charme geen tekort, maar het is vooral het oog voor detail die Wolf Children maakt. Dan bedoel ik niet eens zozeer in animatie, maar in de vertelling, die de keuzes van de personages aannemelijk maakt en waarbij echt nagedacht lijkt te zijn wat voor een problemen het opvoeden van half wolf/ half mensen oplevert (een goede educatiefilm dus voor mensen die soortgelijke kinderen krijgen).

Erg sympathiek filmpje in ieder geval, iets waar Hosoda ook wel in uitblinkt. Hier kan ik wel vier kleine sterren aan kwijt.

Ik weet niet of de film nu wel zo sentimenteel was. Misschien in onze ogen, maar ik heb toch zelden zoveel abstracte kwaliteiten in een anime teruggevonden, behalve dan in Angel's Egg en die serie die ik hier niet weer zal noemen/roemen

Over het begin kan ik eigenlijk lastig oordelen, omdat Imagine/EYE een wanprestatie leverde met een film zonder verstaanbaar geluid en dat wel ruim tien minuten lang. Daarna zat ik er wel vrij snel in. Leuk om je eigen dochtertje in een film te zien, dat gevoel hadden wij beiden. Dus ik denk dat ik er ook nog wel opvoedkundige tips uitgehaald heb. Absolute hoogtepunt was de scene in de sneeuw, waarbij een besneeuwde boom op een bergtop bijna zijn opgaat in alleen maar vorm, zonder betekenis. Dat was een voorbeeld van die abstracte kwaliteit.

Verder gedurfd om gesproken scènes zonder dialoog te hebben (en dan bedoeld) evenals dat het soms ook niet nodig was gezichten in te tekenen. Ook hier volstond vorm voor inhoud en had het voldoende zeggingskracht. Verder vond ik Ame één van de sterkste anime-personages die ik ooit zag. Het slot zet het inderdaad (te) dik aan, anders had ik hier wel 5* aan kwijt gekund. Ik ben even streng, maar de herkijkbeurt zal moeten bevestigen of dit inderdaad hét anime meesterwerk van de 21e Eeuw is.

In elk geval een van de beste films die ik ken die het gevoel goed overkan brengen hoe het voelt/wat het is om ouder te zijn en de liefde, zorg, zorgen over opvoeden en toekomst weergeeft. Iedereen wil het beste voor zijn kind ('tegeltje') maar het gevoel en de steeds weer verschillende fasen en methoden die dat met zich meebrengt wordt hier heel goed gevangen. Meesterlijk. Ongelofelijk en onbegrijpelijk dat Hosoda tussen deze film en het alleraardigste Girl Who Leapt Through Time dat suffige Summer Wars heeft gemaakt.

Nou ben ik zelf geen ouder, maar dit gevoel komt inderdaad sterk over in de film. Ondanks de fantasy-elementen en overdrijvingen komt de film in de kern echt over en daardoor werkt hij voor een groot deel.

Sowieso een goede recensie, overigens! Die sneeuwscène is inderdaad prachtig.

Donders, wat een piep ja !!!

Dat was in de voorstelling waar ik was, maar dat werd hersteld en het begin werd overnieuw gedaan. Zo te lezen ging er bij Mochizuki Rokuro weer iets meer.

Was geen geluid bij de dialoog (alleen gekraak en heel zacht, nauwelijks verstaanbaar, wat gesproken woord), alleen muziek en achtergrondgeluiden. Vreemd: losse stekker of contact zou je denken, maar het duurde eindeloos. Geluid werd harder gezet, geen effect. Duurde vrijwel het hele stuk totaan de geboorte van kinderen.

Bij ons stopte het op het moment dat de eerste de zaal verlieten.

Was even een valse start, maar de film maakte gelukkig een hoop goed!

Tegenvallertje.

Hosoda blijft erop achteruitgaan, deze film balanceert nog op het randje van accepteerbaar. De eerste 20 minuten zijn bijvoorbeeld niet echt goed, de combinatie van matige dialogen, pover drama en een pathetische soundtrack zorgen ervoor dat het melodrama overheerst.

Draait scherp eens de opvoeding begint, al moet ik zeggen dat ik toen wel een overload aan Ghibli referenties te verwerken kreeg. Totoro en Omohide Poro Poro liggen constant op de loer. Hosoda komt in de buurt maar weet jammer genoeg nooit de Ghilbi-grootheden te overtreffen. Maar het middendeel is duidelijk het sterkst.

Einde is weer iets minder, vooral omdat het een echte climax lijkt te missen. Er wordt een dramatisch boogje bijgesleurd en daarmee is het dan ook afgelopen. Verder had ik ook niet zoveel met Ame (het jongetje), iets te eco en té jankerig wat mij betreft.

Mnee, Hosoda zit niet op het goede pad. Het is dat het middenstuk echt sterk was, maar begin en einde moeten beter en hij moet terug wat meer z'n eigen stijl terugvinden. Ondertussen lijkt elke full-length anime een Ghibli-contender te worden en dan verzuip je al wat sneller in de tegenstand.

4.0* en een uitgebreide review

Vond het een beetje stroef beginnen. Eenmaal op het platteland wordt het toch een aangenaam liefelijk filmpje. Eigenlijk perfect hoe de zwaarte van het begin erg gemakkelijk wordt losgelaten. Vond het juist wel wat hebben, ook al is het redelijk sentimenteel.

Jammer genoeg wordt er op het eind nog iets te veel aan plot doorgeduwd, dat had van mij niet echt gehoeven. Maar verder vond ik het een bijzonder knap gemaakte en mooi (qua stijl) animefilmpje. Een van de beteren vand e afgelopen tijd.

3.5*

Aandoenlijke anime.

Na het inmiddels overbekende The Girl Who Leapt through Time levert Mamoru Hosada opnieuw een klassieker in de knop af. Misschien is deze 'Wolf Children' zelfs wel een tikkie beter. Dat zit hem onder andere in de rust die het verhaal biedt. Hier wordt de tijd genomen om na een sentimentele en vlot opgebouwde intro een modern sprookje te vertellen. Een verhaal over twee kinderen van een weerwolf, die alleen door moeder worden opgevoed. Moeders liefde overheerst en dus druipt de zoetigheid er vanaf. Maar al dat zoets glijdt wel zeer aangenaam naar binnen.

Prachtige natuurdecors die in verschillende seizoenen schitterend worden weergegeven. Hoe lieflijk en kindvriendelijk het er in deze anime ook aan toe gaat, dit is eveneens voer voor volwassenen. Aan pedagogisch gepriegel geen gebrek en dat in combinatie met de puberperikelen op een bombastisch bedje filmmuziek, doet gelijk de ouders wakker blijven. Het einde voelt een beetje als een nachtkaars die uitgaat, maar het oog wordt dusdanig verwend en de sfeer is zo prettig dat je wel een heel erg zure pruim moet zijn om dit aandoenlijke tekenfilmpje niet te waarderen.

Zeer goed.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

Magistrale Anime. Sinds Totoro en Ponyo niet meer zo zitten genieten. Wolf Children (2012, Mamoru Hosoda) - blu-ray - cultmoviesreviewed.com

Ingetogen anime over grootse onderwerpen als opgroeien, alleenstaand ouderschap, kinderen loslaten. De kracht zit hem erin dat het een sentimenteel verhaal is, maar dat het zo minimaal en subtiel wordt gebracht dat het nooit artificieel aan gaat voelen. Japanse kunstenaars excelleren in dit soort meesterwerkjes. Ik heb dan ook van begin tot het eind met een verliefde blik gekeken naar de schitterende beelden met een extreem aandoenlijk sfeertje. Jammer alleen dat het wat abrupt wordt afgesloten, want ik bleef met het gevoel zitten dat hier nog iets meer uitgehaald had kunnen worden.

Na het ietwat teleurstellende Piano forest gezien te hebben, is deze weer van het niveau wat ik inmiddels verwacht van de Japanse meesters. Prachtig geanimeerd, vol gevoel maar nergens over de grens. Aanrader !!

De animatie vond ik schitterend, zowel aan het begin met de beelden van de stad als later in de natuur. Die scènes in de sneeuw!
Het verhaal sprak me aan. In veel van de Japanse animatiefilms die ik zag zaten zowel hele vreemde wezens als (soms bijzonder irritante) drukke kinderen; deze heeft geen van beide. Dat wil zeggen, veel vreemder dan het transformeren in een wolf wordt het niet en de kinderen zijn leuk en –op het aanvreten van het meubilair na- niet zo overdreven hyper. De “wachtkamermuziek’ is niet zo mijn ding, maar voor de rest heb ik echt genoten van deze fraaie, kalme film.

Je kot het wel meer tegen in Japanse animatie: een mix van originele fantasy en geloofwaardige emoties. Er wordt tijd genomen om sfeer neer te zetten. Soms lange beelden met enkel de muziek. Een film dat leest als een boek waarin uitgebreid de setting wordt verteld. Wolf Children gaat dan wel over wolfkinderen, maar in essentie is dat een detail. Het gaat vooral over kinderen die hun eigen weg proberen te vinden. En een moeder die alleen komt te staan en haar best doet om het beste uit het leven te halen en die kinderen op te voeden.

Wolf children kijkt als een schilderij dat misschien niet overdondert, maar wel je als kijker meesleurt. Eventjes zen worden (als je dat kan zeggen) en stilstaan bij enkele dingen. Mooi...

een mooie film en ook best ontroerend
en dat de transformatie van mens is wolf zo mooi wouw

Heel mooi. Bedankt voor deze 1e tip uit je persoonlijke toplijst Mochizuki Rokuro. Heb me uitstekend vermaakt met deze anime. Prachtig geanimeerd - mooie plaatjes van (eerst) de stad, vervolgens de mooie landschappen, bergen en natuurlijk het huis waar Hana met de twee kleintjes heen gaat.

Elk seizoen spat van het scherm. De scenes in de winter, de regen, de zomer. Op visueel vlak geniet ik altijd erg van deze stijl. Qua verhaal leuk, aandoenlijk en tussendoor licht humoristisch en ontroerend. Geen tranen van het lachen of janken, maar lekker luchtig. Leuke personages doen hun intrede in de 2e helft van de film, zoals die opa of de nieuwe klasgenoot van Yuki. Alles en iedereen komt mooi oprecht over.

'Wolf Children' verwerkt nogal wat ''zware'' thema's. De moeder die alleen is, de dood van de vader / man, opgroeien, puberteit en het loslaten van de Wolf en het kind. Mamoru Hosoda houdt het echter allemaal prima binnen de lijntjes. Aan het einde had wel wat meer aandacht geschonken mogen worden.

Erg mooie geanimeerde Japanse animatie, die wonderwel ook prima werkt. Er zit namelijk best wat melodrama en zoetigheid in verwerkt, maar ik kon het goed hebben.

De animatie is erg gedetailleerd en ziet er prachtig uit. De diverse jaargetijden komen goed aan bod, maar ook de overgangen tussen mens en wolf en omgekeerd vond ik mooi getekend. Het verhaal zelf is simpel, maar werkt wel, doordat de personages gewoonweg schattig zijn en erg sympathiek. Verder is de diepere uitwerking van het verhaal ook goed uitgewerkt. De personages krijgen diverse moeilijke keuzes te verwerken, waarbij ik het aannemelijk vond hoe het ging. Ondanks de zware keuzes blijft het allemaal luchtig en zit er tussendoor ook prima humor verwerkt.

Alleen het einde vond ik wat voorspelbaar, al mocht dat de pret niet drukken. Ik had ergens wel verwacht dat de jongen voor het wolf zijn zou kiezen. Dat en een paar andere kleine minpuntjes doen niet af aan het feit, dat de film voor mijzelf erg goed werkt. Mooie animatie, met een misschien iets te zoet verhaal, maar ik vond het stiekem best mooi.

4,0*

Mooie film, ook via de toplijst van Mochizuki Rokuro ontdekt. De regisseur kende ik al van het prachtige The Girl Who Leapt Through Time (2006). Als scifi-liefhebber was ik van het verhaal uit die film erg onder de indruk, en uiteraard ook van de fraaie animatie.

Deze film kent ook fraaie animaties en een leuk verhaal, wel is het inderdaad een tikkeltje voorspelbaar zoals Spetie voor mij aangaf, zonder dat dit de pret mag drukken overigens. Het verhaal in het platteland wordt op een gegeven moment rozengeur en maneschijn, en je kunt dan aanvoelen dat dit niet zo gaat blijven. Dat de paden van broer en zus zich zullen scheiden was ook duidelijk, al zette het jongetje me wel op het verkeerde been door aanvankelijk helemaal niet van zijn nieuwe plattelandsomgeving te houden.

Wat de kwaliteit betreft doet deze zeker niet onder voor Ghibli, en biedt het, in tegenstelling tot de Amerikaanse animaties, een emotie die veel subtieler en oprechter door de film vloeit en ook totaal niet geforceerd aanvoelt, iets wat ik van de meeste Amerikaanse animaties (en films) niet kan zeggen.

Een solide 3,5*. Ben nu wel nieuwsgierig naar de andere films van deze regisseur.

Geweldige prent! Aanvankelijk was ik bang dat mijn dvd niet deugde. Het lukte me niet om de Nederlandse subs te vinden. Vals alarm gelukkig en dus alsnog besloten om snel te genieten van deze anime. Ik snap de vergelijkingen met Ghibli wel, maar Wolf Children is duidelijk wat serieuzer. Ik moest zelf wat meer aan Boyhood denken en dan vooral hoe Boyhood had moeten zijn, want dat is wat je hier ziet. Niet dat ik daar de weerwolven mistte, maar vooral omdat dit een prachtig verhaal is, waarin je duidelijk de ontwikkeling van de kinderen ziet en wat voor consequenties bepaalde gebeurtenissen hebben. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het prachtige tekenwerk wat je kan aanschouwen. Deed me ook een beetje aan Totoro denken, vanwege het kalme karakter van de film. Twee uur is overigens wel erg lang voor een kinderfilm, maar ik denk dat Wolf Children vooral mikt op een publiek van volwassenen. Bepaalde scenes zijn ondanks de luchtigheid vrij zwaar. Toch is de balans ijzersterk. Wolf Children verveelt geen seconde en vooral genoten van begin tot eind.

Met name de natuur, sneeuw en regenbuien zien er fantastisch uit.

Het einde (eigenlijk alles na de grote regenbui) valt wel nogal tegen. Beetje flauw, sentimenteel einde.
Maar het hele gedeelte dat ze net op het platteland komen wonen zijn wel geweldig.

Mooi, met inderdaad een hint van desondanks dragelijke sentimentaliteit. De animatie is mooi, en de film maakt vakkundig gebruik van het mengen van cell shading animatie en CG, al springt het in enkele scènes misschien net iets teveel in het oog.

Persoonlijk vind ik de karakters dan net weer iets te simpel getekend, in verhouding tot de mooie, gedetailleerde achtergronden. En aan die monden en ogen wen ik nog steeds niet echt. Dat bezwaar slijt niet echt snel bij me merk ik, aangezien ik daar bij die andere (eveneens fijne Hosoda) Toki o Kakeru Shôjo (2006), ook al wat kritiek op uitte.

Het net iets te zoete einde is jammer, maar niet storend genoeg om er 3* van te maken.

3,5*

Mijn tweede Hosoda en al is hij niet zo goed als Toki o Kakeru Shôjo, mag deze er ook zeker wezen.

Met name de achtergronden, de sneeuw, de storm en de regenbuien zijn prachtig. De personen en dieren zijn wat minder. Qua verhaal is het vrij serieus. De dood van de vader, het opgroeien van de kinderen en het verlaten van het gezin zijn onderwerpen die je niet in alledaagse animaties zien. Zoals wel vaker zijn ze daar in Azië niet slecht in. Het verhaal is mooi en wordt goed gebracht. Helaas wel minder geëindigd.

3,5*

Wat een heerlijke feel good film is dit zeg! Prachtig geanimeerd en erg aandoenlijk, met vlagen ook nog eens behoorlijk geestig. Moest toch wel een paar keer hardop lachen om de oude man. De sfeer en de muziek waren ook erg fijn, zowel bij de vrolijke als bij de wat meer dramatische passages.

Fijn om weer zo'n mooie anime film van mijn lijstje te kunnen strepen. Ik vond deze minstens net zo goed als enkele van mijn Ghibli favorieten. Het stuk op het platteland deed me op sommige momenten wel wat aan My Neighbour Totoro denken. Jammer dat deze topper de weg naar een (ietwat) groter publiek niet heeft weten te vinden.

Na het flink tegenvallende "The Girl Who Leapt through Time" me nog eens aan een anime van Hosoda gewaagd. Verhaal vond ik hier al een stuk boeiender al waren de eerste 20 minuten van romance even doorbijten. Daarna als het om de opvoeding van de wolfkindjes gaat is het al een stuk boeiender. Het is vooral lief en zoals steeds erg mooi geanimeerd. Eens als er een soort van ontknoping moet gaan komen met betrekking tot het zoontje, vond ik het al niet meer zo interessant sowieso het minst interessante karakter voor mij. Hoewel het natuurlijk wel wat anders is dan met mensenkinderen, krijgen we eigenlijk ook zoals dat in het echt gaat ze gaan elk hun eigen weg. Uiteindelijk toch vrij standaard plot dat gelukkig door het wolvenaspect toch nog boeiend werd. na anderhalf uur had ik het echter wel gezien en was het mij duidelijk hoe het ging eindigen. Sowieso vond ik het geheel iets te fragmentarisch. Dit had misschien ook beter als een TV serie gewerkt gezien de grote sprongen in de tijd.