Ookami Kodomo no Ame to Yuki (2012)

Mijn tweede Hosoda en al is hij niet zo goed als Toki o Kakeru Shôjo, mag deze er ook zeker wezen.

Met name de achtergronden, de sneeuw, de storm en de regenbuien zijn prachtig. De personen en dieren zijn wat minder. Qua verhaal is het vrij serieus. De dood van de vader, het opgroeien van de kinderen en het verlaten van het gezin zijn onderwerpen die je niet in alledaagse animaties zien. Zoals wel vaker zijn ze daar in Azië niet slecht in. Het verhaal is mooi en wordt goed gebracht. Helaas wel minder geëindigd.

3,5*

Wat een heerlijke feel good film is dit zeg! Prachtig geanimeerd en erg aandoenlijk, met vlagen ook nog eens behoorlijk geestig. Moest toch wel een paar keer hardop lachen om de oude man. De sfeer en de muziek waren ook erg fijn, zowel bij de vrolijke als bij de wat meer dramatische passages.

Fijn om weer zo'n mooie anime film van mijn lijstje te kunnen strepen. Ik vond deze minstens net zo goed als enkele van mijn Ghibli favorieten. Het stuk op het platteland deed me op sommige momenten wel wat aan My Neighbour Totoro denken. Jammer dat deze topper de weg naar een (ietwat) groter publiek niet heeft weten te vinden.

Na het flink tegenvallende "The Girl Who Leapt through Time" me nog eens aan een anime van Hosoda gewaagd. Verhaal vond ik hier al een stuk boeiender al waren de eerste 20 minuten van romance even doorbijten. Daarna als het om de opvoeding van de wolfkindjes gaat is het al een stuk boeiender. Het is vooral lief en zoals steeds erg mooi geanimeerd. Eens als er een soort van ontknoping moet gaan komen met betrekking tot het zoontje, vond ik het al niet meer zo interessant sowieso het minst interessante karakter voor mij. Hoewel het natuurlijk wel wat anders is dan met mensenkinderen, krijgen we eigenlijk ook zoals dat in het echt gaat ze gaan elk hun eigen weg. Uiteindelijk toch vrij standaard plot dat gelukkig door het wolvenaspect toch nog boeiend werd. na anderhalf uur had ik het echter wel gezien en was het mij duidelijk hoe het ging eindigen. Sowieso vond ik het geheel iets te fragmentarisch. Dit had misschien ook beter als een TV serie gewerkt gezien de grote sprongen in de tijd.

Miyazaki's beste leerling evenaart hier de meester. Vind dit tot nu toe de beste van Hosoda al was Mirai toch ook wel erg de moeite. De man zou trouwens ook jeugdboeken moeten schrijven; hij zou daar echt succes mee oogsten. Deze schitterende anime vermengt sprookjeselementen met de realiteiten van het leven en dat maakt het zo aandoenlijk. Het begin mag dan nog sentimenteel zijn maar daarna, van zodra Hana en haar twee buitengewone wolfkinderen op het platteland gaan wonen, is het een magische film over opgroeien en opvoeden.

De film behandelt de jeugdige kijkers niet als idioten zoals de Amerikanen graag doen, maar opent hen de ogen voor de wereld, waar je een eigen weg moet proberen te vinden. Uiteraard wordt ook heel de film lang stilgestaan bij de schoonheid en de broosheid van het leven. Bovendien is de anime subliem gemaakt: het voorbijgaan van de seizoenen, de omgang tussen de personages, de natuurbeelden... zo knap. Moeilijk om hier niet van te houden.

Ik had enorm veel zin in deze film, want dit moest wel in de lijn liggen van hoe ik Japanse animaties het liefste zie; het dagelijks leven, lieve kindjes, mooie natuur en de seizoenen... en voor het overgrote deel werd ik ook op mijn wenken bediend. Dit is weer een prachtig sfeervolle animatie die heel relaxed (in het begin soms bijna té, maar nog acceptabel) en met veel oog voor detail de dagelijkse gang van zaken, liefde, opvoeden, en een leven opbouwen laat zien. En dat die kinderen weerwolven zijn is in het eerste deel van de film nog niet eens van heel veel invloed, denk dat het überhaupt het zware leven van een alleenstaande moeder op een nieuwe plek mooi portretteert.

Maar dan zo pakweg het laatste half uur kakt het eigenlijk nogal in, en ik kan er niet eens helemaal de vinger op leggen waarom dan. Ik vond het ergens een tikje zeurderig en zij-ig worden met hoe de moeder maar achter Ame aan blijft gaan, en de verhaallijn van Yuki vond ik ook eigenlijk een beetje underwhelming eindigen.

Het is een leuk, ontroerend en schattig uitgangspunt waarvan het een klein beetje lijkt alsof op het eind de rek eruit was. Misschien dat het gebrek aan een echt plot (wat mij verder niet uitmaakt) de film dan ietsje parten gaat spelen.

Maar afgezien daarvan alsnog gewoon leuk en ook animatietechnisch weer smullen. En ik blijf ook ontzettend genieten van regenscènes in dit soort films.

3,75*

Aardige film wel. Soms mooi getekend, al ben ik meer fan van stadspanorama's dan de natuur, dus al snel was de film voor mij op dat vlak minder interessant. Maar het is wel een lieve film waarin juist de kleine momentjes fijn zijn en vooral het opgroeien van het dochtertje mooi is neergezet. Het zoontje vond ik minder boeiend, dus ook daardoor werd de film naar het einde toe minder doordat de focus wat meer op hem kwam. Sowieso is dat laatste halfuur wat vreemd met die moeder die maar door het bos blijft lopen en roepen. Maar ik heb me in die twee uur niet verveeld, maar ben ook niet echt meegesleept. Naar boven afgerond 3,5*

Fantastische mooie film die als ik me niet vergis eens werd aangeraden door John Milton, maar ik vind zijn post niet meer (want hoopte op wat andere tips uit diezelfde post). Nouja, ik heb een hele waslijst aan animes die ik nog wil zien, en ik denk dat ik er nu wel wat werk van ga maken na deze nieuwe hit.

Anime op zich is wel iets speciaals. Ik heb het als kind nooit gezien, op wat meer animeseries die meer Amerikaans geinspireerd zijn dan na, maar dat is niet hetzelfde. De eerste animes die ik zag waren niet echt mijn ding. Vooral Miyazaki's animes behoren tot mijn minder gewaardeerde animes vooralsnog, en veel van de Ghiblis die ik nog moet zijn, zijn meer gericht op kleinere kinderen. Maar ik denk ook dat Miyazaki's fantasie me minder ligt dan bvb. fantasie zoals dit of in Kaguya of in eender wat. Uiteindelijk blijkt na meer en meer animes te zien dat het toch wel een genre is dat enorm veel met me kan doen, maar voorlopig dan (nog) niet door de "usual suspects".

De film is heel erg mooi, vrij realistisch voor een anime, redelijk introvert en bescheiden maar zeer effectief verhaal dat nog ook eens zo pakkend is. Op dat vlak krijg ik wel weer het Kaguyagevoel terug, en dit is de film die daar echt het dichtst op leunt tot nu toe. Wat minder actie dan bij een westerse animatie. Een van de weinige films die er ook in slaagt tranen in mijn ogen te krijgen, en mijn best moet doen om meer te verhinderen. Je leeft erg mee met de personages, en met wijlen is het visueel ook enorm genieten en dan vooral van de mooie sneeuwscènes, en eigenlijk in het geheel wanneer men hun intrek neemt in dat verlaten natuurhuisje.

Het zou kunnen TornadoEF5, ik weet het ook echt niet meer.

Maar ik vind het moeilijk tippen op anime vlak, want ik gaf deze een 7 en de (meer) op volwassenen gerichte films die ik goed vind zoals Grave of the Fireflies en The Wind Rises gaf jij juist weer een zeven.

Moeilijk te zeggen waar dat uiteenloopt aangezien we Kaguya en Wolkwalkers allebei weer erg goed vinden...

Grave of the Fireflies (en ook Spirited Away) moet ik wel herzien, en ik vermoed dat voor beiden wel een verandering in de rating mogelijk is, zelfs eerder waarschijnlijk. Ik herinner me weinig van beide films, en zeker bij Grave of the Fireflies is het heel dringend. Bij die kon ik me indertijd minder goed concentreren, dus ik denk dat die 3.0* of 3.5* niet echt betrouwbaar is. Spirited Away heeft dan gewoon het nadeel dat het één van mijn eerste of zelfs mijn eerste anime was, en dat ik nog moest gewend worden aan de stijl, en zo heel erg veel herinner ik me ook niet meer van de film.

The Wind Rises pakte me gewoon emotioneel een stuk minder. Ik vind het zelfs één van de meest op volwassenen gerichte films uit de "Ghiblistal". Maar qua plotontwikkeling was het wat minder, en emotioneel deed het gewoon niet zo heel erg veel. Het is toch een vrij specifieke film over een vrij specifiek thema, en dan moet dat je natuurlijk wel liggen. Voor mij ontbrak het magische element dat het naar een hoger niveau tilde, en was het nu eerder een soort van voortkabbelende filmpje, maar dan wel in een heel mooie animestijl.