Tonari no Totoro (1988)

My Neighbour Totoro is een verademing ten opzichte van het eerdere werk van Miyazaki die echt een stuk drukker en schreeuweriger zijn. Deze animatie is lekker kleinschalig gehouden, met in de hoofdrol twee jonge meisjes die naar het platteland verhuizen en vooral genieten van de dagelijkse dingen in het leven. Rondjes rennen in huis, springen in plassen water en genieten in de natuur.

De fantasiewereld is heerlijk vormgegeven met natuurlijk Totoro als de koning van het magische bos. Met zijn bolle, zachte buik en enorme grijns is hij niet voor niets het boegbeeld van Studio Ghibli. Maar ook de dustbunnies en de catbus zijn een feest om te zien. De mensen in de film zijn ook stuk voor stuk poeslief, waardoor het bijna op een perfecte wereld lijkt. Een enorme goedzak van een papa, de behulpzame nanny en natuurlijk de zusjes Satsuki en Mei die erg schattig zijn. In eerste instantie zou er maar één meisje de hoofdrol invullen, maar dat is later veranderd naar twee wat voor meer interactie moest zorgen. Vreemd genoeg staat dat ene meisje op alle posters, terwijl ze niet in de film voorkomt.

Het kleurrijke tekenwerk in combinatie met de sprookjesachtige soundtrack laat de wereld echt tot leven komen. My Neighbour Totoro is zonder twijfel één van Miyazaki's beste werk.

Lekker lichte animatiefilm die makkelijk wegkijkt. Een vriend van mij wilde persé dat ik deze film zou kijken, ik ben akkoord gegaan op voorwaarde dat hij fight club ging kijken. Het duurt wel even voordat totoro in beeld kwam, had hem wel meer willen zien in de film want hij was niet heel vaak in beeld. Vond Mei af en toe wel een beetje irritant met haar geschreeuw. De film heeft in ieder geval wel een mooi en leuk verhaal. Aanrader!

Een prachtige film die bedoeld is voor kinderen maar zeker ook bekeken kan worden door volwassenen. De film is prachtig getekend. Het is echt een film waarbij je lekker achterover kan leunen en kan genieten van de wonderlijke wereld van Miyazaki.

Een meesterwerk van Miyazaki. Het is niet zo maar een leuke film over 2 zusjes die vriendjes worden met knuffelbaar beest uit het bos. Het is een film met een dieper verhaal en Totoro speelt hier een belangrijke rol in.
Wanneer de meisjes bang zijn is daar Totoro op de boel op te fleuren. Totoro leert de meisjes belangrijke levenslessen, waar de kijker ook nog wat kan van opsteken. Wanneer Mei een zak zaadjes krijgt van Totoro en vervolgens dagen zit te wachten tot de zaadjes ontkiemen. Is dit een les voor de meisjes dat dingen tijd nog hebben en ze geduld moeten hebben. Wat betrekking heeft op hun zieke moeder, dat ze tijd nodig heeft om te genezen.
De scène in bij de bushalte is prachtig. Wanneer de meisjes aankomen bij de bushalte en de bus direct aankomt, verwacht je dat de vader uitstapt, maar hij zit er niet in. Terwijl het blijft regenen en donkerder wordt en de sfeer troostelozer wordt, is daar Totoro om spelend troost te bieden en het wachten te verlichten.

Even als volwassenen ontsnappen van de echte wereld en wegdromen deze prachtige film van Miyazaki. 4*

Moest je je soms afvragen waarom er zoveel aandacht besteed wordt aan de Chinese markt tegenwoordig.

Mooie feel good tekenfilm over 2 zusjes die verhuizen met hun pa om dichter bij het ziekenhuis te zijn waar hun moeder in ligt.
daar leren ze de magische wezens kennen waar ze verschillende avonturen mee beleven .
Ook hier kon ik weer volop genieten van de ( wat mij betreft ) superieure handgetekende animatie die zoveel meer warmte afgeeft dan de computeranimatie van disney .
Het verhaal heeft zeker zijn serieuze momenten maar blijft over het algemeen vrolijk en luchtig .

Leuk en lief filmpje, zonder echt groot drama (dat is al bijzonder op zich) en een geinig groot beest (hoewel die glimlach eerder eng dan schattig was). Het stemmenwerk vond ik af en toe wat schreeuwerig en echt meeleven deed ik ook niet, dit was geen film die me echt raakte. Daarvoor kabbelt het allemaal te veel en spreekt het verhaal en vooral de locatie niet genoeg voor me. Hoewel de achtergronden wel mooi zijn getekend. Toch zie ik liever het allemaal wat gedetailleerder. 3,5*.

Eigenlijk nooit echt bewust een Japanse animatiefilm gekeken, maar met zoveel aanbod op Netflix ineens toch maar eens een poging gewaagd.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moet denken. Ik vond het bij vlagen heel kinderlijk, ook storend vond ik dat het in het Engels, dat is voor mij dan niet echt Japanse anime.
Ik herinner me zulke tekenfilms wel van vroeger, heeft mij nooit echt geboeid als kind.
Als volwassene kijk je toch anders naar een film, en zie je ook de onderliggende lijnen in een verhaal.
Ik ga nog wel een paar films moeten zien om echt te bepalen of dit genre me ligt.

Staat er toch gewoon met Japanse dub op? Begrijp niet waarom mensen steeds volharden in het kijken van films die niet in de originele taal zijn.

Bij mij starten deze films op Netflix standaard met de Japanse dub.

Op Hotaru no Haka (1988) na het beste dat ik al mocht zien van Studio Ghibli. Wondermooi animatiefilm waarmee Studio Ghibli zich destijds definitief mee op de kaart heeft gezet. Het wezen Totoro zelf werd commercieel gelinkt aan Ghibli en ging als knuffel (ed meer) vlot over de toonbanken.

Het verhaal is subliem in zijn eenvoud waarbij twee meisjes op het platteland gaan wonen omdat hun moeder nabij in het ziekenhuis herstelt. Het is even wachten op Totoro zelf, maar die geinige zwarte wollen spinnetjes geven al direct een impressie van de wonderlijke wereld van Miyazaki. Er straalt een enorme positiviteit uit van de film waardoor het lijkt dat de wereld rooskleurig is. Een lieve film waarbij de natuur centraal staat en waarbij de muziek zacht doorheen de film golft.

De bosgeesten en de katbus zijn mysterieus en intrigerend, maar zijn eveneens vertederend. Details springen uit het oog en visueel is de film een pareltje. Kinderen én volwassenen kunnen zich optrekken aan de fantasierijke wereld van Miyazaki. De scène aan de bushalte is er eentje om te koesteren en symbool staat voor de film. Die scène - die vriendschap, onschuld, eenheid en mysterie uitstraalt - is hét symbool van de film geworden en misschien wel van Studio Ghibli in zijn geheel. Knap!

Pas op, de Engelse dub bij Ghibli films zijn met veel zorg en aandacht gedaan, met énorm veel respect voor de originele taal.
Ik kijk ook vaak liever iets in het origineel hoor, daar niet van; maar de Ghibli films zijn daar de enige uitzondering bij.

De Amerikaanse Totoro dub is platte Amerikaanse brei

Hm.

Iedereen lijkt hier heel enthousiast te zijn over Totoro, maar dan kom ik er even bijstaan dat ik de poezenbus toch een veel leukere vondst vond dan Totoro, ondanks dat de film blijft opleven eenmaal die pluizenbol in beeld mag verschijnen.

Japanse cartoons blijven bij mij laag in de ladder staan, en ook dit is daar geen uitzondering op. Ik heb me ook behoorlijk gestoord aan de designs van de karakters hier. Die twee kinderen lijken op zeepbellen. Vooral dat kleintje, schattig of niet, ziet er echt niet uit. Zal vast de stijl zijn, maar hier is het voor het eerst dat ik me eraan irriteer.

Toen de film 20 minuten erin zat begon ik de hoop te laten varen toen het irritante gekrijs van de kinderen er heel aanwezig bij kwam zitten. De eerste 10 minuten lijken bijna een aaneenschakeling van gekrijs naar stofkonijnen te zijn. Heb toen maar overgeschakeld naar Nederlandse dubbing, om later weer terug te schakelen naar Japans omdat Nederlandse dubbing echt compleet zoutloos is.

Je kan je afvragen waarom ik Aziatische cinema blijf opzoeken, maar daar kan ik dan de top 250 de schuld van geven. Maar af en toe wil er nog wel eens iets leuks bijzitten, in het achterhoofd dat ik Spirited Away erg sterk en leuk vond. Maar deze vond ik veel minder.

Wel kent de film hoogtepunten als de fantasie even mag uitpakken, ondanks dat er altijd wel iets bij komt kijken die zo'n scene om zeep helpt. Vaak is het irritant geschreeuw van de zeepbellen. Maar dat neemt niet weg dat de fantasy vaak wel goed gelukt is, en dat de film zo zijn menselijke momenten kent.

Ik kan mezelf gewoon niet over de voice-acting heenzetten. Maar de Nederlandse dubbing is echt nog vreselijker, en dan is er weinig keus. Zoals verwacht weer een mindere aanvaring met Aziatische cinema, maar ik denk dat er nog wel degelijke titels bijzitten. Grave of the Fireflies en Nausicaa zijn namelijk stiekem wel titels waar ik nog naar uitkijk.

Van Totoro durf ik het niet te zeggen, maar de Engels gesproken versie van Kiki (Majo no Takkyûbin) is beslist niet trouw aan het origineel.

Totoro is nu overigens eindelijk in het Nederlands beschikbaar. Mijn kinderen hebben hem in het Japans, Duits en Engels gezien, maar geven hier toch de voorkeur aan. Het is even wennen, maar de nasynchronisatie is degelijk gedaan.

Tonari no Totoro

Fijne film van Miyazaki. Tonari no Totoro is wat simpeler en rechtlijniger dan andere films van Miyazaki, maar dat is ook de grote kracht van de film. Totoro is een mooi en menselijk verhaal over opgroeien, de verbeeldingskracht van kinderen, de band tussen ouder en kind en die tussen zussen onderling, en het opkomen voor jezelf. Simpel, maar hier tot in de perfectie uitgevoerd. De film is feel good en tegen het einde zit je vol positieve energie, en dat Miyazaki dat voor elkaar kan krijgen laat nogmaals zijn vakmanschap zien.

Vanmiddag met mijn dochter eens 'herzien'. Hoort toch bij de filmische opvoeding. Fijn dat het nu op Netflix beschikbaar is in NLaudio.

Opgehoogd, puur door het feit ik mijn dochter weer eens 'echt' zag genieten van een film. In het begin tegen me aankruipend, omdat ze echt dacht dat de film over een spookhuis ging. En daarna luid schaterend bij de scenes met de wonderlijke wezens. Culminerend in een zelfverzonnen dansje bij de aftiteling en - geïnspireerd door de aftiteling - de film verwerken door het wereldberoemde vervoersmiddel na te tekenen.

*snif* *ontroerde papa*

Ik vond hem niet zo sterk als spirited away maar desondanks een mooie en vermakelijke film!

Spirited Away heb ik jaren geleden gezien en die vond ik erg leuk, nu alle Miyazaki films op Netflix staan vond ik dat een mooie gelegenheid om al zijn films chronologisch te bekijken. Inmiddels ben ik aanbeland bij Totoro en het was, net als Spirited Away, een erg leuke tekenfilm. Mooie animaties en een leuk, relaxed sfeertje.

Wat me minder aansprak in de film is het gemis van een echt avontuur (zoals wel aanwezig in de vorige films). Het zijn twee kinderen die in contact komen met Totoro, maar verder zat er wat mij betreft weinig lijn in. Daarnaast komt Totoro veel te weinig in beeld, hier hadden ze veel meer mee moeten doen. Dat de film dan ook nog eens minder dan 90 minuten duurt, laat het voor mij voelen dat met een half uurtje extra de film nog beter had geweest.

Castle in the Sky is tot nu toe mijn favoriet, maar alle Miyazaki films hebben wel iets. Zo ook deze Totoro.

Zo zeg, dit was echt schitterend. Wat heerlijk dat Netflix dit soort titels ook gewoon heeft. Het is mijn derde Miyazaki, na Princess Mononoke en Spirited Away en Totoro is absoluut de allerbeste. Binnenkort maar eens wat meer nog bekijken.

Totoro is vooral een enorm warme film, met lieve en menselijke hoofdrolspeelsters, met prachtig getekende kleuren vol met details, met creatieve bedenksels en met een hele mooie soundtrack. Het stuk bij de bushalte is echt prachtig en de kat-bus is niet minder dan geniaal bedacht. Erg leuk dat we 'm op het einde nogmaals zien, met vooral dat mooie shot als de kinderen met de kat-bus naar moeder in het ziekenhuis kijken. De film wil niet spannend zijn en gaat ook niet voor een hoog tempo. Dat zou ik normaal jammer vinden, maar hier past het gewoon. Totoro was echt heel ontspannend om te bekijken en de levenslessen die de film aan de kijker over wil breng zijn niet geforceerd, maar oprecht mooi.

4*

Matig.

My Neighbor Totoro is me al ietsje beter bevallen dan Princess Mononoke. Blijft natuurlijk wel dat dit soort cinema kennelijk niet echt aan mij besteed is, al zal ik de Top 250-noteringen van dit genre nog wel een kans geven.

Grootste barrière is de taal, denk ik. Schreeuwerig, schel en luid. Nu heb ik al langer een gezonde antipathie tegen schelle talen en klanken, maar dit soort film - of toch personages, want het zijn vooral de kinderen en zeker de jongste - helpt daar echt niet aan.

Blijft over wat kleurrijke achtergrondanimatie. De personages en creaturen zelf vind ik lelijk, zowel het design als de animatie. Ook Totoro en die bus kunnen mij niet echt bekoren. Ik heb de commentaren op deze pagina voor de verandering eens doorgelezen, en men lijkt dit "schattig" en "lief" te vinden. Mja. Het is kalm qua pacing en zo'n scène als de bushalte heeft uiteraard wel iets, maar een meesterwerk heb ik er geen seconde in gezien.

2,5

Zeer goede sfeerschepping van een kind dat in een nieuwe omgeving op ontdekking gaat en daarbij magische avonturen meemaakt. De scene aan de bushalte is zelfs geniaal te noemen maar in het algemeen gaat het niet voorbij de goede middelmaat. Voor mij iets te vrijblijvend, die observatie van kinderlijke onschuld blijft maar duren en als er op het einde dan toch drama insluipt, gaat het meteen richting sentiment.