Tonari no Totoro (1988)

Aangezien veel Ghibli's ook een erg Europese setting hebben en ook de karakters meer westers lijken dan Aziatisch stoort Engels in elk geval niet. Maar zodra er van die typisch Japanse elementen komen, dissoneert het. Ik heb de Totoro ook altijd in het Engelse gekeken met mijn dochter, omdat ondertitels storender zijn voor een kind dat nog niet kan lezen - dan maar niet verstaan.

In hoeverre een nasynchronisatie te verdragen is hangt van verschillende factoren af.

De setting van de film: Kurenai no Buta (1992) (Porco Rosso) en Majo no Takkyûbin (1989) (Kiki's vliegende koeriersdienst) spelen in Europa met Europese personages. Voor het realisme heeft de Japanse taal hier beslist geen toegevoegde waarde. Miyazaki zelf vindt de Franse nasynchronisatie van Porco Rosso beter dan het origineel. Als híj er geen probleem mee heeft, waarom zouden wij dan roomser zijn dan de paus? Porco Rosso is alleen maar in het Japans opgenomen omdat Miyazaki toevallig een Japanner is. Bij Totoro is dat natuurlijk anders: die film speelt zich nadrukkelijk in Japan af.

De kwaliteit van de nasynchronisatie: acteren de stemacteurs goed, passen ze bij de personages en is de vertaling trouw aan het origineel? De Amerikaanse nasynchronisatie van Kiki bijvoorbeeld veroorlooft zich te veel vrijheden. De stem van Jiji is totaal anders en als je de Engelse audio én ondertitels aanzet merk je dat sommige dialogen inhoudelijk verschillen. In de Nederlandse versie van Gake no Ue no Ponyo (2008) (Ponyo) is de naam Brunhilde om onnavolgbare redenen veranderd in Charlotte.

In ondertiteling kunnen dit soort wijzigingen natuurlijk even goed worden aangebracht. Wie geen Japans verstaat komt er niet achter. Het grote voordeel van ondertiteling is dat je kennis kunt nemen van de originele tekst, maar je hebt daar alleen iets aan als je de taal verstaat. Ik spreek geen woord Japans en moet er maar op vertrouwen dat ondertitelaars en nasynchronisatievertalers hun werk goed doen.

Vertalen blijft altijd behelpen. Precies zoals de maker het bedoeld heeft komt het toch niet over. Welk van de vertaalmethodes - ondertiteling of nasynchronisatie - het dichtste in de buurt komt weet ik niet. Dat zal per film verschillen en hangt natuurlijk ook af van de kwaliteit van de vertaling.

de film is schattig leuk en onderhoudend
maar het is niet het beste wat Miyazaki heeft gemaakt wel dat het schattig is

Hey. Ik heb hem hoog beoordeelt omdat: ik de animatie erg mooi vind. Het verhaal twee werelden kent, die op elkaar effect hebben (als het meisje haar zieke moeder en workaholic vader mist, zorgt de natuur of de fantasie of de geestenwereld voor haar) zoals gebruikelijk in het japans magisch realisme. Omdat ik de japanse filosofie van gibli betreft kinderfilms, natuur, coming of age enz altijd erg waardeer. Children and Nature: My Neighbour Totoro | Ekostories En omdat zoals altijd er ook een hele donkere uitleg aan de film te geven is. Scary Truth Behind "My Neighbor Totoro" - SomeOrdinaryGamers Wiki - someordinarygamers.wikia.com

Erg mooie en schattige film. Het begon heel erg als kinderfilm en dat is het ook wel, maar ook voor volwassenen heeft het genoeg te bieden waardoor het het niveau van een kinderfilm verrassend genoeg weet te ontstijgen. De fantasie en magie is wederom prachtig, met die katbus als hoogtepunt qua originaliteit. Mooi getekend, lief, aandoenlijk, spannend, origineel, tikkeltje eng, noem maar op. Een van Miyazaki's beste. Dik 4*

Net weer eens gezien en mijn stem verhoogd van 4,5 naar 5. Dit is gewoon een van de allerfijnste films die ooit zijn gemaakt.

"To-to-ro? You're Totoro!... I bet you're Totoro..."

Weer een erg leuke film van Hayao Miyazaki. Dit keer wel wat kinderachtiger dan je van hem gewend bent, toch was ook Tonari no Totoro - tegen mijn verwachtingen in - prima te bekijken voor (jong-)volwassenen.

Ik heb hem met Japanse audio gekeken omdat ik de Engelse dub meteen al veel te kinderlijk vond, het licht waarschijnlijk aan mij maar Japans klinkt toch minder betuttelend als Amerikaans Engels. Voor zo ver ik het kan beoordelen deden de stem-acteurs het prima.

Twee meisjes verhuizen met hun vader naar het platteland omdat hun moeder ziek is en in een ziekenhuis in de buurt verblijft. In het huis vinden ze kleine zwarte stof-wezentjes en als het jongste meisje op een dag in de tuin speelt en een gek diertje volgt ontmoet ze Totoro, hun buurman. Totoro is een leuke kinderfilm over fantasie. Ik vond Totoro - die in mijn ogen een soort kruising is tussen een kat, een hond en een hamster - erg grappig met zijn brede glimlach en snorharen. Maar zelfs beter nog was de kat-bus, hoe krijgen ze het toch verzonnen... Ik wou dat ik deze in mijn jeugd had gezien.

De film komt een beetje langzaam opgang. Eerst zien we vooral de meisjes in hun nieuwe omgeving. Daarna zien we hoe ze met Totoro een paar avonturen beleven. En pas dan word de film wat minder vrolijk en luchtig als ze bericht krijgen uit het ziekenhuis. Het word een soort jeugd-drama met best goed werk van de stem-acteurs (het gehuil was wel even door een zure appel heen bijten). De film is ook deels autobiografisch, Miyazaki's moeder was vroeger ook lang ziek en verbleef lange tijd in het ziekenhuis. In een interview heeft Miyazaki ooit verteld dat het voor hem te pijnlijk zou zijn geweest om de film met jongens als hoofdpersoon te maken omdat het dan teveel op zijn eigen jeugd zou lijken.

De animatie was zo als gebruikelijk van hoog niveau, en de achtergronden waren schitterend. Alleen daarvoor zou je hem al kunnen kijken. Joe Hisaishi maakt weer de muziek en doet dat dit keer een beetje anders. In plaats van orkestrale muziek gebruikt hij dit keer elektronische muziek. Soms was het een beetje over-the-top maar er zaten een paar erg gave tracks bij.

De film is veel korter als Miyazaki's andere films en kijkt dan ook lekker weg. Voor kinderen moet dit helemaal geweldig zijn, al zullen ze af en toe raar opkijken van Japanse tradities. Vond het ook maar raar dat de ouders blij zijn dat ze in een spookhuis wonen en in plaats van grappig mee te spelen met de kinderen lijken ze werkelijk te geloven in de magische wezens die zich schuil zouden houden in het huis en bos. Aanrader.

In een Amerikaanse film zouden de volwassenen de kinderen niet geloven en zou daar een conflict uit ontstaan. Niet hier, waar de volwassenen de verhalen van de kinderen zonder meer accepteren, overigens zonder dat duidelijk wordt of ze er echt in geloven. Eigenlijk blijft het - misschien op de allerlaatste scène na - onduidelijk of die hele magische wereld echt is of alleen bestaat in de fantasie van de kinderen.

Ik heb veel herinneringen aan deze film, gisteren nog gekeken en vond hem nog steeds 4 sterren waardig

Ik hou erg van de wondere wereld van Hayao Miyazaki, waarin alles lijkt te kunnen. Spirited Away is (tot nu toe) mijn favoriet, maar ik vond Ponyo en Princess Mononoke ook erg tof.

Ik had (gek genoeg) Totoro nog nooit gezien, hoewel ik wel bekend ben met dit schattige wezentje. Het filmhuis hier in Belfast organiseert deze maand een 'Studio Ghibli Forever' reeks, een mooie gelegenheid om deze eens te zien. Wat een ontzettend lieve en leuke film! Er zaten aardig wat kindjes met Totoro knuffels in de zaal, wat het nog leuker maakte. Dat de originele versie werd gedraaid maakte hun niks uit, en het laat maar weer eens zien dat de magie van Miyazaki universeel is.

Grave of the Fireflies en Kiki's Delivery Service sluiten de Ghibli maand af, misschien dat ik deze nog mee kan pikken.

Vooral die eerste is een aanrader, heftig en ontroerend drama, niet voor kinderen geschikt eigenlijk. Kiki is weer het tegenovergestelde, heel luchtig en meer voor kinderen dan voor volwassenen bedoeld.

Ja ik bleef hopen... maar dit was ook weer gedrocht uit de Japanse animatie industrie. Hopeloos. 't Raakt kan noch wal. Het ontroert al helemaal niet. Het is een reeks van gebeurtenissen voor je-malle-moers-kont... zoiets.

Ik hoop toch niet dat er nog meer van deze hoogstaande rotzooi uit Japan overkomt... pfff

Heb echt mijn best gedaan.

Dat laatste betwijfel ik zzeer als je op een dag een lading Ghibli's 0,5* uitdeelt en je het "hoogstaande rotzooi uit Japan" noemt... Klinkt als dat je bevooroordeeld helemaal klaar stond met de 0,5*... De ghiblifilms bevallen je zo slecht dat je 6 achter elkaar gaat kijken? Duhhuh...

Nee hoor... naam, faam of status interesseert me niet. Sterker; ik wil me altijd graag laten verrassen. Mijn eigen liefde voor animatie én de hoge waarderingen alom....; één en één is twee toch? Maar als de kritieken niet meer zijn dan een coup van een club dwepers, dan mag dat wel gezegd worden.
Nogmaals deze animaties halen het in de verste verte niet bij de Amerikaanse animaties. Op geen enkel terrein! Het enige dat ik kan bedenken zijn de af en toe prachte 'shots' of in ieder geval 'kijk' op beelden uit de natuur. Zeker. Ik zet het beeld dan gewoon even stil. Absoluut.
Verder.... ach... ik heb het al gezegd. Over de muziek heb ik het nog niet eens gehad. Een lachertje.
Nou ja... ieder vindt het zijne en hare er maar van, maar een appél op gezond verstand kan nooit kwaad dacht ik.

Kan zijn dat het je niet ligt en dat je liever Amerikaanse animaties ziet, tuurlijk. Helemaal als je niets anders gewend bent. Maar dat ze tegen die animaties niet opkunnen of dat de positieve kritieken "een coup van een club dwepers" zijn is klinkklare onzin. Het zijn stuk voor stuk prachtige verhalen met prachtige handgemaakte animaties. Zelf vond ik Ponyo alleen niet veel aan, omdat die zich duidelijk richt op kleine kinderen / kleuters waardoor er voor volwassenen weinig overblijft, vind ik dan, want er zijn namelijk wel genoeg volwassenen die er wel van kunnen genieten.

Ben je echt 55? Je commentaren over Ghibli lijken wel van een tiener zonder levenservaring af te komen, en in dat geval zou ik je aanraden om ze over 20 jaar weer te zien... Er zijn veel dingen in deze films die zo aan een met hormonen volgepropte tiener voorbijgaan, maar een 55-jarige animatieliefhebber zou hier absoluut van moeten kunnen genieten...

Inderdaad. Ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat hij er weinig of niets van heeft gezien. Alle commentaren die ik gelezen heb van hem, zijn ook heel erg algemeen en zo onderling uitwisselbaar. De stelling hier dat : schiet bij mij dan ook in het verkeerde keelgat. Naar mijn mening raakt deze opmerking bovendien kant nog wal. Ik vind ze bijna stuk voor stuk beter dan de Amerikaanse. Niet alleen qua animatie en kleurgebruik maar vooral vanwege de onderwerpen en verhalen. Stuk voor stuk interessanter en zeker origineler. Waar Amerikaanse films over het algemeen volgens de geijkte paden verlopen, weten de Japanse me altijd te boeien. Natuurlijk zijn er in Amerika ook de uitschieters naar boven, maar ik vind dat de complete subtop het niet kan halen bij Japan.

Maar ook de Amerikanen zelf zijn het niet met Geno eens. Zo won Spirited Away een oscar voor beste animatie en hebben een aantal andere een nominatie ontvangen. Maar alleen de laatse drie Ghibli films hebben nog een stuk of 10 andere Amerikaanse prijzen in de wacht gesleept, nog maar gezwegen over andere delen van de wereld en talloze nominaties.

En ook de Amerikaanse animatie producent bij uitstek, Disney ziet het blijkbaar anders. Zij hebben de rechten van negen Ghibli films aangekocht voor release in het "westen".

Dus hierbij een appél op jouw gezond verstand Geno. Ik ben er van overtuigd dat je ze niet gezien hebt en maar wat aan het roepen bent. Kijk ze nou eens echt en vorm een eerlijk oordeel.

Beste mensen... natuurlijk heb ik ze bekeken. Ik begrijp zeker dat als je zelf ergens vol van bent dat het irritatie oproep als een ander het totaal anders beleeft; heb ik ook. Maar ik probeer er toch echt, los van sentimenten en mainstream meningen/ consensus, er een objectief oordeel over te vormen. Dat de Japanse animatie-industrie een markt is die grote bevolkingsgroepen, zo niet werelddelen aanspreekt is wel helder, en erg fijn dat ze prijzen in de wacht slepen... maar mij overtuigt dat helemaal niet. Het zijn belangen van bedrijven en industrieën. Dan is het beter te 'omarmen' dan te negeren. Misschien is het handig dat ik eens een lijstje maak met zaken die gewoon puur wringen.

Ik zit nergens vol van, en als ik zo objectief mogelijk naar deze films kijk dan zie ik alleen prachtige animaties met prachtige verhalen. Maar ga je ons nu vertellen dat na tienduizenden stemmen op Ghiblifilms op MM jij de enige bent die in staat is om "objectief" te oordelen, en dat al die tienduizenden het mis hebben? Overigens gaan de woorden "mening" en "objectief" niet samen...

Je meningen zijn niet beargumenteerd en doet alsof je het beter weet dan de rest... dat is wat irritatie oproept, maar misschien doe je het ook daarvoor?

In plaats van die lijst samen te stellen uit negatieve commentaren van anderen op het internet (succes met het vinden ervan!!) lijkt het me wel een goed advies om de films, of één film, alsnog te bekijken, maar ik zou daarmee wel wachten tot je wat meer volwassen bent.

Sorry, maar je kunt niemand wijsmaken dat je 55 bent, van animaties houdt, dat je Ghibli bagger vindt, en dat je daarom 6 achter elkaar hebt bekeken en er niet van hebt genoten. Je valt door de mand...

Ach ach.... wat een boosheid en verdriet hoor ik toch, alleen maar omdat er iemand is die het waagt de kwaliteit van deze animaties onder maat te vinden.... althans in vergelijking met de Amerikaanse animaties... althans uit wat ik dacht op te kunnen maken uit de goede recensies.. Dat hele volksstammen er wel over dwepen (meer dan de Amerikaanse) zegt me niets. Er gaan volksstammen naar Geer en Goor, liever dan luisteren naar Bach. Voelen jullie je maar niet aangevallen hoor... geniet er maar lekker van!

Begint een beetje pijnlijk te worden.

Ik ben ook niet boos hoor. Ik vind alleen jouw commentaren compleet ongeloofwaardig.
Misschien kun je dan wel uitleggen wat het verschil is tussen Arrietty ( die 3* krijgt van jou ) en alle andere films van Ghibli die blijkbaar bagger zijn. Hebben ze bij het maken daarvan misschien ver boven hun kunnen gepresteerd ? Leuk ook dat je alles wat je hier afkraakt, daar de hemel in prijst. En daarbij het afzet tegen een Amerikaanse animatie die je tegen de borst stuit.
Werkelijk, hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik er van overtuigd ben dat je zo maar wat roept en al die films niet bekeken hebt.

Stem verhoogd.
En een plaats in mijn top 10.
Omdat het een film is die mijn leven verreikt.
Hard gelachen, lekker geglimlacht. En zelfs een traan gelaten.
De wonderlijke wereld door de ogen van kinderen. Met prachtige shots. Met als hoogtepunt de knuffel die ze elkaar geven voor de kattenbus.
Precies de film die ik nodig had vandaag.
En keek echt verbaasd dat die uit 88 komt.
Wonderlijke film.

Het eerste wat me opvalt aan deze vierde film van Hayao Miyazaki is dat ondanks de hoge aaibaarheidsfactor er nergens in de voor de hand liggende valkuilen en clichés wordt getrapt. Er is geen spoortje vals sentiment te bespeuren in de film en de bosgeesten behouden hun mysterie. En dat is zeer knap met een verhaal wat toch alles in zich had om over het randje van sentimentaliteit te vallen. Het verhaal begint er mee dat de tienjarige Satsuki en haar jongere zusje Mei verhuizen met hun vader naar het platteland, terwijl hun moeder in het ziekenhuis moet herstellen van een ziekte. Het betreden van dat nieuwe huis is natuurlijk spannend voor kinderen en deze film laat deze grote gebeurtenis dan ook zien vanuit hun oogpunt. De nieuwe plekjes in het huis bekijken is een ontdekkingsreis, net zoals de omgeving om het huis heen. Daarbij zorgen de geesten die rond het huis wonen voor vertederende situaties. Totoro, een groot, goedaardig knuffeldier en een grote wollige kat die dienst doet als bus vertonen zich alleen aan kinderogen. Wat een simpele maar doeltreffende metafoor voor de kinderlijke fantasie is. Visueel is de film een wonderbaarlijke wereld van detaillering. Je voelt je weer kind bij het zien van de film. En dat oog voor detail is fantastisch! Het lijkt alsof het geen enkele moeite kost om bewegen van blaadjes of het in een paar seconden laten groeien van een boom te tekenen. De scène waarin Satsuki en Mei 's avonds onder een paraplu bij de bushalte staan te wachten op de bus die hun vader thuis zal brengen en daar onverwacht gezelschap krijgen van Totoro, behoort tot één van de mooiste van de film. En laat duidelijk Miyazki's genialiteit zien, de bizarre wereld waar avontuur en gevaar de klok slaan, komt hij juist met kleine, intieme en meest alledaagse details - zoals wanneer Satsuki de in slaap vallende Mei op haar schouders hijst - en dat weet de grootste ontroering te wekken. De films van Miyazki werken (bijna) verslavend.

Nog zoveel Ghibli-films te zien. Het werd dus weer eens tijd voor eentje. Het uitbundige begin met die wat abstracte muzikale opener deed mij even denken dat dit meer een op kinderen gerichte film was, maar uiteindelijk valt dat wel mee. Zelfs het fantasie-element met die wezens speelt maar een heel marginale rol uiteindelijk. Dit is vooral een film waarbij je weg kunt dromen bij al die mooie kleuren en lieflijke beelden van het platteland, dat al snel vertrouwd aan gaat voelen met de herkenbare locaties en vooral dat enorm charmante huis. Een film van de kleine gebaren en eentje die zich helemaal in kinderen kan verplaatsen.

Vanaf het begin al wordt iedere kleine taak door Mei en Satsuki met het grootst mogelijke enthousiasme onthaald. Ze zijn een en al nieuwsgierigheid en lijken zo enorm echt op echte kinderen. Hoe druk ze kunnen zijn, de aanhankelijkheid naar hun ouders en het tegelijk groot willen zijn. De rivaliteit en kleine irritaties tussen de zusjes. De concentratieproblemen en het ongeduld dat de kleinste nog heeft. Heel vertederend allemaal. En die ouders zijn ook echt de meest ontspannen karakters. Zo mild, positief ingesteld en aanmoedigend. Als Mei voor de eerste keer verdwijnt is er geen enkele paniek bij die vader.

Mede doordat de moeder in het ziekenhuis ligt verwacht je aanvankelijk nog wel wat drama, in elk geval op het einde, maar eigenlijk blijft de film de hele tijd echt een film die de kleine gebaren veel meer waardeert. De muziek, die overigens best opvalt, zwelt alleen aan op kleine momentjes zoals wanneer de moeder het haar van de zo sprekend op haar lijkende oudste dochter kamt of als wat zaadjes ontkiemd blijken te zijn. Het einde wordt nog eventjes een klein beetje spannend maar eindigt uiteindelijk weer kenmerkend ontspannen en feelgood. Satsuki en Mei gaan niet eens op bezoek bij hun moeder. Hun geruststelling als ze haar zien lachen is genoeg. Een film met de liefste bedoelingen zonder zoetsappig te worden. 4.0*.

Ik snap de hoge waardering niet zo heel goed om eerlijk te zijn. Ik vond het fantasievol en wel lief maar daar bleef het ook wel bij. Nergens ontroerd, niet overweldigd door geweldig tekenwerk of mooie muziek. Gewoon, wel aardig, niet meer, niet minder.

Als dit dan moet doorgaan voor één van de beste Ghibli's dan wordt het uitkijken van mijn Ghibli dvd box nog een hele klus. Vond overigens Arrietty en Spirited Away ook beter eerlijk gezegd.

Ik kan je Nausicaa of the Valley of the Wind en Princess Mononoke vanharte aanbevelen, die zijn ook iets volwassener.

Towards a True Children’s Cinema: on 'My Neighbor Totoro' — Bright Wall/Dark Room - brightwalldarkroom.com

Mooie uiteenzetting over Totoro.

Tijd om deze parel nog eens te bekijken. 6 jaar later heb ik wel wat meer animatiefilms gezien, waaronder de klassiekers van Ghibli. De film moet een klein beetje inboeten omdat er gewoon nog betere films bestaan in het genre. Wat niet wegneemt dat het een pareltje blijft, zoals ik al zei.

De film zet de kinderen centraal en ook hun kinderjaren. Geen Disneyprinses of avontuurlijke puber, maar kinderen die genieten van de natuur. Wat bang hebben van de eerste dagen school of nieuwe mensen na een verhuis. Kinderen met een rijke fantasie binnen hun nog kleine wereld. Tonari no Totoro kan dit mooi weergeven. Mooie muziek trouwens die je zo al doet meenemen naar een andere wereld. Muziek die er zeker bij past en niet zomaar een hoop vioolwerk is om de scène kracht bij te zetten.

Een (h)eerlijke film haar eenvoud die klein weet te zijn om groot over te komen.

Zo lief! En op een bepaalde manier ook zo realistisch, vooral hoe die kinderen zich gedragen, al die kleine details. Bijvoorbeeld de tranen (en snot!) op het gezicht van Mei, als ze door de nanny naar Satuki's school gebracht wordt. Schitterend vind ik zulke dingen. Deze films (Kiki's Delivery Service ook) zijn daarin toch wel vrij anders dan westerse animatie. Ik hou er wel van, van deze simpele films die niet veel fratsen en avontuur nodig hebben, maar gewoon heel lieflijk en sfeervol het dagelijks leven laten zien. Heb hier veel meer mee dan met iets als Spirited Away (of een schreeuwerige Dreamworks...)

Vond deze misschien iets minder goed dan Kiki, maar het scheelt niet veel.

4*

Met erg veel plezier gekeken. Het is typisch een fijn feel-good sprookje en zeker bijzonder geschikt voor jong en oud. Ik wil deze film 4,5 sterren geven.