
Hotaru no Haka (1988)
Alternatieve titels: Grave of the Fireflies | 火垂るの墓
Japan
Animatie / Oorlog
89 minuten
geregisseerd door Isao Takahata
met de stemmen van Tsutomu Tatsumi, Ayano Shiraishi en Yoshiko Shinohara
Seita en Setsuko zijn broer en zus tijdens de Tweede Wereldoorlog in Japan. Nadat hun vader is gestorven tijdens een overzees gevecht en hun moeder is gedood door een luchtaanval, moeten ze naar andere familieleden toe om gesteund te worden. Als die steun op een gegeven moment ook bij hen weggenomen wordt zijn ze alleen nog afhankelijk van elkaar om te zorgen voor onderdak en eten.
- nummer 88 in de top 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=4vPeTSRd580
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,5 / 234876)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)Een film die zowel kwaadheid als treurigheid in me naar boven laat komen. Daarom niet echt een fijne film om te bekijken, eigenlijk. Ik zal nooit de zin van oorlog begrijpen. Het is cliché, maar zelfs onze huidige activiteiten in Syrie en het Midden-Oosten vind ik not-done, en veroordeel ik ten strengste. Actie zorgt altijd voor reactie. De terroristische golf van aanslagen zijn een logisch gevolg van vele westerse bemoeienissen op plekken waar we niets te zoeken hebben. Ook kan ik maar niet begrijpen dat mensen denken dat bij deze film we een kijkje nemen langs de kant van de "slechterikken"? Ongelooflijk.
Mooi getekend, mooie achtergronden, treurige muziek en ook personen die over duidelijke emoties beschikken, hetgeen het handelsmerk is van Ghibli. Einde is emotioneel, hoewel ik niet genoeg gepakt werd door het verhaal voorheen om het niet droog te houden. Maar treurigheid voelde ik wel.
De tweede scene, waar Seita in de stationshal tegen een zuil aanligt, is de enige scene waar meerdere mensen door elkaar heen praten. Voor de rest is er nauwelijks achtergrondmuziek, geen omgevingsgeluid en als er een pan rijst op de grond valt maakt dat ook geen geluid. Dat maakt de film traag en dat ik het zelfs een vervelende zit vind.
Het gebruik van flashbacks en flashforwards is hinderlijk. De scene waar de vissende kindertjes de 'grot' bezoeken en daar een grafmonumentje voor Setsuko aantreffen en vervolgens een 'spook' aantreffen is misplaatst. Die had beter als laatste scene kunnen dienen, in plaats van die oversentimentele slotscene die de film nu heeft. Overigens kloppen deze scenes ook niet, of dat moet met Japanse spiritualiteit te maken hebben... Seita nam een deel van Setsuko's as met hem mee in het fruitsnoepblik naar het station in Tokio. Dan vind ik het ongeloofwaardig dat haar geest zowel in de grot is, als bij haar geest die in het begin van de film het fruitsnoepblik opraapt uit het gras.
Sommige shots waren trouwens heel mooi getekend, met veel schaduw en diepte. Andere scenes vond ik daarentegen weer heel lelijk geanimeerd, dat je duidelijk zag dat er drie tekeningen heel houterig geloopt werden.
Eindoordeel: ik vond het een simpele (niet-complexe) animatie die door het gebruik van oversentimentele beelden probeert te verhullen dat de film nergens echt aangrijpend wordt, maar hierin faalt.
Schitterend. Dit is wat animatie kan doen als het tot in de perfectie wordt uitgevoerd. Seita, Setsuko, hun gezichtexpressies, de aftakeling etc. Echt waanzinnig goed uitgebeeld. En het verhaal maakt ook indruk. Ik begreep de vete tussen Seita en zijn tante in eerste instantie niet, maar ik hoef dat ook niet begrijpen.
In Japan liggen zaken zoals trots en eer toch wat gevoeliger dan hier. En als je dat in je achterhoofd houdt dan kan je de extreme reactie van Seita ook wel begrijpen. Dat hij zijn koppigheid zover zou doorvoeren is natuurlijk niet goed te praten, want zijn zusje is het slachtoffer. Maar daarbuiten geeft Hotaru no Haka ook een prachtig tijdsbeeld over het Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met een einde dat als een mokerslag aankomt (alhoewel in de eerste scene eigenlijk al aangekondigd).
Wat de film zelf betreft, werd ik nooit helemaal in het verhaal getrokken. Het is zeker erg wat er allemaal gebeurd, maar ik denk toch dat ik liever echte mensen zie. Ik kan mij veel moeilijker inleven in een geanimeerd personage. Toch is het verhaal an sich erg knap en ontroerend. Score zal ik voorlopig op 3* houden, maar kan nog veranderen (moet even zien of de film ook een effect op mij heeft op langere termijn).
Ontroerend is alleszins de hardnekkigheid waarbij de jongen zich over zijn kleinere zusje ontfermt en haar weghoudt van het ware drama dat zich heeft afgespeeld. Enig is de scène waarbij het meisje verklaart dat haar moeder dood en begraven is, terwijl de jongen haar onwetend hierover waande. En zo zijn er nog enkele andere.
Film illustreert ook gepast hoe in moeilijke tijden, zoals oorlog, mensen zich anders gaan gedragen en dat heel vaak hun ware aard boven komt.
Een kleine parel, deze "Grave of the Fireflies".
En bij herziening - jaren later - was het weer raak. Ik was anderhalf uur lang even weer van de wereld. Ik genoot als Seita en Setsuko plezier hadden, het optimisme en hoe de twee samen hun best doen er iets moois van te maken geeft een goed gevoel. En dat goede gevoel heb je hard nodig om de film door te komen. Want mijn god, een moker geeft een subtiel tikje vergeleken met deze film. De animaties zijn prachtig, de muziek is ijzersterk, de sfeer is soms betoverend mooi en soms (of zeg maar gerust, geregeld) bikkelhard. Ik zou hier wel een specifieke scène of een bepaald prachtig shot kunnen benoemen, maar dan zou ik net zo goed de hele film hier kunnen opsommen. Grave of the Fireflies is een klasse apart.
5 sterren. Omdat het niet hoger kan.
De vissende kinderen zien het grafmonument voor de vuurvliegjes en niet wat jij ervan maakt. Daar schrikken de vissende kinderen in de grot van iets wat ze niet hadden verwacht dat aan te treffen. Dat deze kinderen spoken kunnen zien, lijkt mij onwaarschijnlijk.
De scene waar de vissende kindertjes de 'grot' bezoeken en daar een grafmonumentje voor Setsuko aantreffen en vervolgens een 'spook' aantreffen is misplaatst. Die had beter als laatste scene kunnen dienen, in plaats van die oversentimentele slotscene die de film nu heeft. Overigens kloppen deze scenes ook niet, of dat moet met Japanse spiritualiteit te maken hebben... Seita nam een deel van Setsuko's as met hem mee in het fruitsnoepblik naar het station in Tokio. Dan vind ik het ongeloofwaardig dat haar geest zowel in de grot is, als bij haar geest die in het begin van de film het fruitsnoepblik opraapt uit het gras.
De vissende kinderen zien het grafmonument voor de vuurvliegjes en niet wat er hiervan maakt. Daarnaast schrikken de vissende kinderen in de grot van iets wat ze niet hadden verwacht daar aan te treffen. Dat deze kinderen spoken kunnen zien, lijkt mij onwaarschijnlijk.

Centraal staan twee kinderen, Seita en Setsuko die hun ouders verliezen in de Tweede Wereldoorlog en daarom zichzelf moeten zien te redden. De chemie tussen de twee is weergaloos. Seita als de beschermengel van zijn kleine zusje die zichzelf groot probeert te houden in de moeilijkste situaties is ontroerend. Net zo aandoenlijk is Setsuko die door het oorlogsgeweld heen vooral kind blijft, maar ook momenten heeft dat ze het allemaal niet meer ziet zitten. Hoe de twee troost bij elkaar vinden is sterk op beeld gebracht, ondanks dat onder andere gezichten weinig detail kennen.
Hoe de twee in steeds verder verval raken is hartverscheurend, al vond ik het einde minder ontroerend dan dat ik me herinnerde. Wat me in negatieve zin opviel was de irritante zangstem tussen de flashbacks door, misschien dat dat een reden is. Mijn gevoel zegt een halfje eraf, maar nog steeds een hele sterke animatiefilm met een erg rauw randje.
Grave of the Fireflies is een ontroerende film, ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik ooit zo geraakt ben door een animatiefilm. De animaties zijn prachtig; de tekenstijl is, als je bedenkt dat deze film uit 1988 komt, ongelooflijk verfijnd. Ik kan alleen maar een hele diepe buiging maken voor de makers. Met name de vuurvliegjes-scenes zijn adembenemend mooi. Ook qua kleurgebruik benadert deze film de perfectie. De muziek is ijzersterk, de sfeer is soms betoverend mooi, maar vaak ook bikkelhard. Grave of the Fireflies is echt een klasse apart. Vijf sterren, helaas kan niet meer geven. 5*
We volgen een broer en zus, wiens vader en moeder in de strijd gesneuveld zijn waarna ze naar een tante moeten om opgevangen te worden. Die zit duidelijk niet op hen te wachten, behandelt ze slecht en probeert ze naar de uitgang te bonjouren, wat uiteindelijk lukt. Daarna gaan ze maar in een oude schuilkelder wonen, weg van alles en iedereen. Ze proberen met alles wat ze hebben te overleven en gaan ver om uiteindelijk ook daadwerkelijk te overleven.
Prachtige film, vooral de scènes met de vuurvliegjes zijn briljant. 4,5*
Weet iemand overigens waarom Seita zo lang (te lang) wacht voordat hij naar de bank gaat om het geld van zijn ouders op te halen en vervolgens daarmee eten te kopen voor zijn zusje?
En beet je een late reactie.. heb de film pas gisteren gezien.
Het verbaasde me sowieso dat ze het geld meekregen, maar dat terzijde. Als ik een gok mag wagen, dan is het omdat er geen voedsel te koop was; alles was op de bon. Alleen tegen woekerprijzen kon hij nog voedsel bemachtigen, maar daarmee was het geld erg snel op. [/quote]
We schrijven 1945 in Japan. De oorlog loopt op zijn einde, maar vele dorpen en steden worden regelmatig bestookt door luchtaanvallen. Teenager Seita en zijn kleine zusje Setsuko groeien op onder deze omstandigheden en worden door de oorlog wees. Grave of the fireflies is heel stijlvol en de zachte geweldige muziek is melancholisch. Er is veel oog voor detail en symboliek. De film vervat meerdere lagen en de relatie tussen Seiko en Setsuko staat centraal. Onvoorwaardelijke opoffering en liefde staat in schril contrast met de egocentrische onverschilligheid van de buitenwereld. Over dit laatste wordt geen oordeel uitgesproken, maar wordt door de kijker louter waargenomen. Sommige standpunten kunnen door zware omstandigheden zelfs genuanceerd worden. Ondanks de ontberingen, het verlies van de moeder en een thuis is het kleine zusje best gelukkig in hun modderpoel. Het verhaal is erg innemend, ontroerend en tegelijk hard.
De film toont de gevolgen van de oorlog. Het is een plek waar naast soldaten ook de bevolking erg onder lijdt. Het is geen zorgeloze plek om kinderen te laten opgroeien. Tieners worden gedwongen volwassen taken op zich te nemen. Andere kinderen krijgen geen moment om te rouwen of om verdriet te hebben. Het (harde) leven gaat verder. Er is niets heldhalftigs aan oorlogvoeren. Tot die conclusie komt Seita uiteindelijk ook ...
Ondanks alles is de veerkracht en het optimisme van Seita bewonderenswaardig. Het zijn vaak de kleine dingen die kleur geven aan het leven, de kleine dingen die de ellende even doen vergeten. De vuurvliegjes en de muziek geven een extra dimensie aan de eenvoud van het leven. Grave of the fireflies is er eentje om te koesteren, eentje om nooit te vergeten. Een absolute aanrader!
Grave of the fireflies is er eentje om te koesteren, eentje om nooit te vergeten. Een absolute aanrader!
Niet zó krachtig als deze Hotaru no Haka, maar In This Corner of the World is een mooie om er achteraan te gooien.
Niet zó krachtig als deze Hotaru no Haka, maar In This Corner of the World is een mooie om er achteraan te gooien.
Producties van Ghibli zijn over het algemeen steeds de moeite. Bedankt voor de tip!
De film geeft ook geen sprankje hoop, alsof de makers je eigenlijk alleen maar zo down mogelijk willen krijgen. Het plot heeft ook verder niet meer om het lijf dan de twee kinderen en hun beslommeringen. Op zich niks mis mee natuurlijk (er zitten ook hartverwarmende en vermakelijke scènes bij) maar het krijgt op deze manier, en met dit einde, wel bijna iets van effectbejag, zeker nog met die flashbacks en die 'schimmen' van Satsuko die je er nog even aan herinneren hoe lief en speels ze was. Tja.
Maar afgezien daarvan is het wel gewoon goed. Misschien soms iets 'kaler' en simpeler dan andere Ghibli's, hoewel er ook wel genoeg mooie sfeervolle scènes inzitten. De personages, en dan met name het meisje is spot on neergezet, maar dat geldt eigenlijk altijd wel voor kleine kinderen in dit soort animaties. Extra wrang dat ze zo schattig en realistisch is, gezien het lot dat haar wacht.
Misschien dat het 'ronder' was geweest als we de de beginscène nog eens zouden zien aan het einde, dat had ik zelf wel verwacht, het eindigt misschien net wat abrupt, maar het tranendal was zonder dat eigenlijk ook wel compleet.
Hoef hem nooit meer te zien.
4*
De film geeft ook geen sprankje hoop
Zo erg is het toch ook weer niet, Seita en Setsuko vinden elkaar toch terug na hun dood. Prachtige scenes, op die trein.
Nu na 16 jaar heb ik de film herkeken en ik moet zeggen, ik ben er een stuk positiever over dan toen. Het hartverscheurende verhaal van de twee kinderen ráákt je gewoon en met name de aandoenlijke Setsuko is overtuigend neergezet in zowel haar gedragingen als animatie.
Net als andere Ghibli's uit de jaren '80 (Kiki's Delivery Service en My Neighbour Totoro) is de sfeer subliem. De landelijke taferelen, tegen de achtergrond van het einde van de Tweede Wereldoorlog, de vuurvliegjes, de dorpjes. Het zijn de kleine dingen die ik 16 jaar later veel meer op waarde weet te schatten.
Sterker nog, deze film hoort wat mij betreft wel in mijn Ghibli top 5 thuis.
Daarom een dikke punt opgehoogd naar 4,5*
Emotie-opwekkende film
maar zelfs onze huidige activiteiten in Syrie en het Midden-Oosten vind ik not-done, en veroordeel ik ten strengste. Actie zorgt altijd voor reactie. De terroristische golf van aanslagen zijn een logisch gevolg van vele westerse bemoeienissen op plekken waar we niets te zoeken hebben.
Mag ik je eraan herinneren dat japan toen ooit zelf met de agressie begonnen is , wat dat betreft klopt het ja actie en reactie of zoals ik het zou zeggen wie zijn billen brand moet op de blaren zitten .
En de aanslagen anno nu hebben helemaal niks te maken met westerse bemoeienissen , ze creeeren zelf
meestal hun eigen rotzooi maar willen niet de verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen destructieve
keuzes dus geven ze het westen overal de schuld van .
Nu de film zelf : indrukwekkend drama over 2 kinderen die wees worden in de oorlog , de animatie is mooi met prachtige tekeningen en kleuren en het verhaal grijpt je naar de strot .
Een treurig verhaal zeker , en als je dan toch perse een boeman wil aanwijzen wees dan eerlijk en wijs de eigen japanse regering aan van die tijd , die waren tenslotte verantwoordelijk voor hun eigen volk .
en als je dan toch perse een boeman wil aanwijzen wees dan eerlijk en wijs de eigen japanse regering aan van die tijd
De film is gebaseerd op een boek geschreven door het "broertje" in de film, die zichzelf als boeman aanwijst voor de dood van z'n zusje. De setting is de oorlog, maar daar gaat de film uiteindelijk niet over.