Sen to Chihiro no Kamikakushi (2001)

Top! Top! Top!

... Één van de weinige films waarvan ik niet snap dat ie zo hoog beoordeeld is... Een originele film met een mooie setting en leuke wezentjes, maar verder niet heel leuk om te kijken ofso. Was wel oké, ik had hele hoge verwachtingen, maar... Nee ik snap het gewoon echt niet. Hmm, achja, meningen verschillen. Ik heb vroeger wel eens animés gekeken die mij wat deden, dit raakte me op geen enkel moment terwijl ik nog wel redelijk snel de tranen in de ogen krijg bij films...

Erg fijn dat ie weer te zien was in Kino. Uitverkocht natuurlijk. Een soort Alice in Wonderland maar dan anders. Een aantal scenes is echt prachtig gemaakt. Een half puntje minder dan de perfecte score door de (simpele) verhaallijn.

Erg mooi.

Ik ben niet zo'n liefhebben van een Japanse stemmencast, maar een top 250 film wil ik natuurlijk nog wel een kans geven. Gek genoeg beviel hij me ook nog behoorlijk, ondanks de overdreven stemmetjes weer, en dat heeft de film te danken aan zijn verhaal.

Het verhaal is mooi geanimeerd en mooi in beeld gebracht. De sprookjesachtige sfeer mag er zeker zijn en verveelt niet. Het is duidelijk uit Japan, waar ik niet zo'n liefhebber van was maar mede door de mooie animatie en mooi verhaal was dit niet erg storend.

Ontzettend mooi verhaal, schitterende animatie en je hebt eigenlijk al een toppertje. Voor kinderen is dit al top, maar ook volwassenen zullen dit smullen. Grote aanrader, zelfs al is anime niet echt je ding, het is het echt wel waard.

Duidelijk geen benul van animatie.

Dit wordt gezien als de beste animatie film ooit.

AN3: Dat zegt ie zelf toch ook. Hij snapt zelf niet dat ie zo hoog beoordeeld wordt geeft ie nog aan.

En dan kan het wel prachtige animatie zijn. Het verhaal is niets geweldigs en zelfs wat vreemd te noemen in mijn ogen. Ik snap zelf de hoge beoordelingen ook niet. Vond het verhaal heeeeeel ver uit de lucht gegrepen. Sterker nog: Ik verdenk de bedenker van het script ervan dat ie wat verboden middelen heeft gebruikt tijdens het maken van dit verhaal

Had nog nooit echt een Japanse animatiefilm gekeken (buiten de handvol die af en toe tijdens mijn jeugd voorbij kwam op Nederlandse tv) en besloot na jaren overwegen eindelijk eens de stap te zetten met deze hoog beoordeelde. Gelijk onder de indruk van dit fijne sprookje die indrukwekkend weet te raken. Spoedig naar de volgende.

Tegenvallende herziening.

En dat had ik eigenlijk ook wel een beetje verwacht. Ik herinnerde me een handvol memorabele scenes en een wat slepend middenstuk: eigenlijk kom ik weer tot diezelfde conclusie.

Pluspunten die sterk overeind blijven zijn de sfeer en animatie. Hoewel niet altijd even soepeltjes, zitten er genoeg momenten in die heerlijk speels omgaan met snelheid van bewegen (Chihiro die van de trap af dendert, samen met Haku op de brug, de vliegende papieren vogels). Qua sfeer is het prachtig om te zien hoe het park/badhuis met lichtjes en gedaanten tot leven komt, tot het een bruisende en borrelende aangelegenheid wordt. En ook al valt het qua design soms wat tegen (de baby, Yuyuba, de hoofden en nog een handvol andere wezens), er zit genoeg ziel in om het geheel een betoverende glans mee te geven.

Verhaaltechnisch ademt alles een sprookjesachtige, folkloristische onderlaag die je als westerling wel kunt voelen, maar die niet altijd gesneden koek is om te duiden. Het verloop van No-Face, de relatie tussen Haku en Chihiro en nog wat andere gebeurtenissen/regeltjes die terloops genoemd worden, die waarschijnlijk veel helderder zijn als je bekend bent met de mythologische inspiratiebronnen van de prent. Niet altijd erg als dat gebeurt - en veel valt prima te herleiden - maar de film zit op narratief niveau redelijk vol met dit soort kleine kronkels.

En dat is mijn voornaamste bezwaar: de film kom wat verzadigd over. Alsof een tiental sprookjes verknipt en geplakt zijn tot een mashup van Japanse klassiekers. Voor Japanners zelf misschien een feest der herkenning; voor mij mist het een beetje die serene eenvoud van andere Miyazaki's (of, in het geval van Howl, een wat rechtlijniger verhaal). Af en toe komt er een scene voorbij die die rust oproept, over het algemeen is het een vrij drukke bedoening.

Wat rest is een exotische variant op Alice in Wonderland, met alle creatieve spinsels en coming-of-age elementen van dien, kleurrijk als een collage geserveerd. Nog altijd genieten geblazen van otherworldliness van de bovenste plank, maar te vol om als geheel in mijn hart te kunnen nestelen, zoals een Totoro of Laputa dat deed. Het doet toch een beetje pijn, maar ik doe er een halfje af: 3,5*

N.B. Scenes die me altijd bij zullen blijven zijn:
1) het moment dat vader en moeder in varkens zijn veranderd (had ik als kind súpereng gevonden);
2) de enorme sloot aan drek die er tijdens het wassen van die smeerkees van een god uitgetrokken wordt en
3) de treinrit naar de tweelingzus van Yuyuba, mooi rustpunt temidden van veel hectiek. Jammer dat die zo laat komt.

Het verhaal is misschien vrij simpel maar vrijwel alle toppers hebben een doodsimpel verhaal.

En van animatie wordt er juist verwacht dat er wel iets geks bedacht wordt.

Ik verwacht juist dat je met animatie mee moet kunnen leven ondanks dat het natuurlijk niet realistisch is. Kijk naar Zootropolis. Ik heb nog nooit een konijn gezien die politieagent is maar toch kun je daar wel aardig mee inleven en was het verhaal best leuk en grappig. Of Up! Ik heb nog nooit een huis in de lucht zien vliegen maar toch leef ik erin mee.

Wall-E wat ik de beste animatie vind die ik gezien heb is er ook zo eentje.

Maar dat is me helaas met deze film niet zo gelukt vond het script echt zo raar waar ik me echt niet mee kon inleven en ik ook niet begrijp wat iedereen hier in ziet.

Ik had de samenvatting gelezen voor ik keek maar deze film werd zo hoog beoordeeld dat ik me er toch aan waagde.

De animatie is wel weer mooi gedaan maar persoonlijk heb ik niet zoveel met deze sprookeswereld vol heksen en vreemde wezens .

Er lijkt ook verder weinig logica in het verhaal te zitten over het waarom maar wie weet ontgaat me dat volledig .

Ik kan me deze hoge waardering haast niet voorstellen als ik zie hoe deze animatie gemaakt is, ik heb sowieso nooit van die Japanse animaties gehouden, maar van de andere kant is die hoge waardering niet zo maar. Lijkt mij.

Sinds vandaag op Netflix, de kinderen zitten nu achter me te kijken. Met een nieuwe Nederlandse nasychronisatie als ik me niet vergis? Heb de dvd niet meer, dus kan het niet nagaan.

Wat een bizarre en bijzondere film. Heb twee uur lang gefascineerd zitten kijken om me na afloop af te vragen: waarom? Wat boeide me hier aan? Tenminste 1 ding is de kracht die van Chihiro's eenvoud en echtheid uitgaat als klein meisje te midden van allemaal andere krachten en machten. Verder is alles gewoon uitstekend in balans. Het voelt aan als een lange intensieve droom, zonder al te veel logica maar toch gaat het wel ergens over. Een bijzondere kijkervaring en een absoluut unieke film!

Absoluut prachtig gemaakt en vormgegeven. Zat geregeld met open mond te kijken naar al het moois. Het verhaal deed me alleen vrij weinig helaas. Kwam er niet in.

Had hier meer van verwacht. Heel veel drukte en hectiek zonder dat er lijn op te trekken valt. Het was bij momenten erg onsamenhangend na nochtans een erg sterk begin. Ik leefde ook niet mee met de personages wat een goede film wel teweeg brengt. Het einde is gelukkig terug goed maar heel het middenstuk deed me weinig. De score en animatie waren wel de moeite waard.

Mooie ervaring om deze film te kijken.

Zeer aangenaam. Fantasievol en boeiend (visueel als inhoudelijk) tot de laatste minuut. Mooie opbouw tot aan de nacht (die lichtjes). In tegenstelling tot vele Hollywood animation wordt de film nooit prekerig of voorspelbaar. Een verademing om niet het romantiseren van bepaalde waarden (vriendschap, solidariteit, verdraagzaam, etc) over ons heen te krijgen. Er is nochtans wel degelijk een moraal aanwezig (arbeid maakt karakter bv of identiteit wordt gevormd door jezelf te aanvaarden) maar subtiel, onderhuids. Dit smaakt naar meer van Miyazaki.

Beste animatiefilm die ik ken

Ik heb vannacht dan toch eindelijk deze animefilm gekeken. Ik had al eerder gezegd dat ik niet goed begreep dat deze zo'n hoge waardering kreeg. Na het zien van de film is mijn mening niet echt heel veel veranderd. Het is zeker niet slecht, en bepaalde dingen zijn zelfs echt heel mooi getekend, maar in mijn ogen is het niet meer dan een aardig tekenfilmpje. Maar misschien moet ik erbij zeggen dat deze vorm van animatie mij totaal niet boeit, een beetje pokémon zal ik maar zeggen. Maar zoals we kunnen zien is er toch een hele grote meerderheid die het geweldig vind. Ach ja, ieder zijn ding he.

Trouwens dat de kijkwijzer 6 jaar aangeeft vind ik wel een beetje raar, want er zitten toch scenes in waar een kind van 6 jaar toch slapeloze nachten van zou kunnen krijgen, lijkt mij zo, of niet?

Meh.

Of het Hayao Miyazaki, Studio Ghibli of anime as such is dat me niet ligt, laat ik nog even in het midden. Feit is dat deze 3e film van Miyazaki (na Princess Mononoke en My Neighbor Totoro, in die volgorde gekeken) mij evenmin kan bekoren. De score hier ligt best hoog, maar dit is de slechtste van de drie die ik gezien heb.

De film is druk - vervelende en schmierende meisjes als hoofdrol lijken een trademark van Miyazaki. Bovendien is de animatie erg lelijk. De stijl waarin de personages getekend zijn en bewegen ligt me geenszins, dit terwijl er eigenlijk wel veel kleur, detail en creativiteit in de decors liggen. Het is een soort contradictie waar ik niet goed aan uit kan. Het nut van een mooi decor is nihil als dat dient om lelijke personages en creaturen door te laten lopen.

Net als de zwakke punten van Miyazaki blijven de sterke punten wel overeind. Zo is het fantasierijk sfeertje hier eens te meer sterk aanwezig en hoewel de film te lang duurt zijn er doorheen de speelduur wel gelijkmatig fantasievolle dingetjes te bespeuren. Aan goede ideeën dus geen gebrek in zijn films. Aan een mooie uitwerking daarvan helaas wel.

2

Bijzonder om een sprookje te zien in een andere taal. En dan bedoel ik niet zozeer het Japans, maar een andere beeldtaal, en andere fantasie. Hoewel er toch ook zeker elementen in zitten die overeenkomen met Griekse mythologie (de Styx, Hercules’ stallen) of Bijbelse (niet achterom kijken). Ook af en toe visueel mooi: het rennen door muren van bloemen, maar vooral het waterlandschap op het eind. Goede kans dat flarden van deze film bij me zullen blijven hangen.

Desondanks duurt het middenstuk erg lang, en door de afstand tot die andere taal wordt er m.i. wel wat teveel gevraagd van de westerse kijker.

Een Ghibli die door de cinefielen tot de absolute top van de tekenfilm gerekend wordt. Chihiro in de wereld van de geesten. Een film die Miyazaki gedroomd kon hebben. Die onder water staande treinsporen, dat stinkmonster, de transitie van de werkelijke wereld naar de geestenwereld, no-face... het is visueel erg krachtig in beeld gebracht. Vooral de eerste dertig minuten vond ik ijzersterk. Er zit hier zoveel creativiteit en verbeelding in door de fusie van klassieke sprookjeselementen, Japanse folklore en mythologie van het hiernamaals. Had het iets meer te vertellen gehad dan had ik wellicht een hogere score gegeven want dunnetjes is het wel. Een mooie anime dus dat ga ik niet ontkennen, maar met die top 100 notering ook wel overgewaardeerd.

Fijne Miyazaki.

Maar ik zie hem toch graag iets kleinere films maken. Hij mag dan wel het budget en de studio hebben om epiek tot een goede einde te brengen, hij is er niet echt de juiste regisseur voor wat mij betreft.

Vond vooral het eerste deel niet zo avontuurlijk als het had gemoeten. De film heeft wat moeite om op gang te komen. Tweede uur is gelukkig wel een stuk beter, ook met enkele scenes die heel wat beter bijblijven (No Face onder andere, maar ook zeker het treinritje).

Hisaishi's beste werk is dit ook zeker niet, beetje onopvallende soundtrack. Gelukkig visueel wel de moeite, de animatie van Ghibli blijft toch een klasse apart. Al bij al dus zeker wel een sterke film, maar de absolute klassieker waar veel mensen hem voor aanzien vind ik het zeker niet.

4.0* en een uitgebreide review

Holy shit!

Had je die niet gezien? Jij van alle mensen ook nog, that’s a big gap indeed

Als iemand me dat wijs had geprobeerd te maken had ik het niet geloofd! Maar: ik ben het wel eens met je waardering.

Ik zou zelf alle Ghibli’s overigens moeten herzien om een ranking te maken, zo verspreid en met wisselend aandacht gebeurt...

Eh, jawel. Maar herzien

Ik had de eerste alinea van je Engelse review ook daadwerkelijk af moeten lezen. Dat krijg je als je naar bed wilt en toch nog even snel iets denkt te zien. Maar gelukkig, de orde in het universum is hersteld

Miyazaki gaat de Griekse richting uit

Hoewel ik al een aantal Studio Ghibli films achter de kiezen had (onder andere Tales from Earthsea, Pompoko en Arriety), was Hayao Miyazaki nog wat een blinde vlek. Ooit wel eens in een ver verleden op de BBC een dub van Howl's Moving Castle gezien maar ondertussen de originele versie gezien (toch wel aangenamer dan de Engelse dub) en ook Castle in the Sky is reeds gepasseerd. Van Castle in the Sky had ik misschien net iets meer verwacht, maar Howl's Moving Castle bleek al van een erg mooie schoonheid te zijn. Dan maar eens zien wat Spirited Away ging brengen, toch wel de bekendste telg uit het oeuvre van Miyazaki naar mijn gevoel.

En ja, dit is misschien nog net iets beter dan Howl's Moving Castle. Er zijn best wel wat raakpunten qua stijl te ontdekken tussen beide films, maar het interessante aan Spirited Away is hoe Miyazaki met Griekse mythes speelt. Toevallig iets waar ik me de laatste tijd nogal in ben aan het verdiepen maar bijvoorbeeld Haku die tegen Chihiro zegt dat ze zich niet mag omdraaien wanneer ze door de tunnel loopt deed me in ieder geval net te hard denken aan het verhaal van Orpheus en Eurydice om toeval te zijn. Zo zijn er nog wel wat meer dingetjes te ontdekken maar Spirited Away is vooral gewoon een fascinerend verhaal. Lange tijd heb je het gevoel dat er niet echt een lijn valt te trekken in de omstandigheden waarin Chihiro verzeild geraakt maar je wordt op den duur gewoon mee het universum gesleurd. Scènes zoals het bezoek van de riviergod of de treinreis naar Zeniba zijn dan ook geweldige momentjes op zichzelf maar vormen ook een mooi geheel. Ik twijfel er niet aan dat dit wel eens een film kan zijn die met de herziening nog beter wordt doordat je gewoon nog meer details/verwijzingen ziet die je ervoor gemist hebt.

En moest dat dan toch tegenvallen, dan kun je je nog altijd vergapen aan de wondermooie animatie. Studio Ghibli staat vandaag de dag - en dat al voor ettelijke jaren natuurlijk - garant voor degelijke animatie, maar met dit (en Howl's Moving Castle) zijn ze toch echt wel op de top van hun kunnen. Gewoon al hoe heel dat badhuis in beeld wordt gebracht met al die kleine lichtjes en vreemde wezens die er rondlopen. Het is een genot om naar te kijken. Toch wil ik ook niet alles wat Miyazaki hier doet bejubelen. Qua personages blijf je een beetje op je honger zitten. Ik maakte daarnet al de vergelijking met Howl's Moving Castle maar die is qua personages me toch net iets meer memorabel. Niet dat Chihiro geen boeiend personage is, verre van zelfs, maar die band met Haku werkt gewoon niet altijd even goed. No-Face daarentegen is wel een geweldig personage trouwens dat hier wel goed tot zijn recht komt.

Ja, ik kijk eigenlijk wel uit naar een herziening en dan begin ik me af te vragen of ik de film niet wat tekort doe. Sowieso één van de beste Studio Ghibli films die ik al heb gezien maar ik ben er nog niet helemaal uit of ik dit nu beter vind dan Howl's Moving Castle die op 4* staat. Ach, luxeproblemen noemen ze dat. Binnenkort eens aan The Cat Returns beginnen en dan zit ik weer door mijn voorraadje Studio Ghibli films, moet toch maar eens werk gaan maken van de echte klassiekers van de studio zoals My Neighbor Totoro en Princess Monoke.

4*

Het blijft me toch een worsteling, dat universum van Hayao Miyazaki. In 2008 liet ik me nog in matig lovende termen uit over ‘Howl's Moving Castle’, dat ik afzette tegenover “het ontgoochelende ‘Spirited Away’”. Relatief recent kreeg ik ook ‘The Wind Rises’ onder ogen, waarin me opviel dat Miyazaki wel heel erg veel wil zeggen en tonen op relatief korte tijd. En misschien is dat wel het euvel waar ik in het leeuwendeel van zijn films over struikel: het jachtige narratief, dat zichzelf door een overdaad aan verbeeldingskracht als het ware voorbij stormt?

Ook 'Spirited Away' is een behoorlijk wilde trip richting Chihiro’s volwassenwording. Onderweg krijgt ze gelegenheid te over om zich te conformeren aan de werkelijkheid der meerderjarigen, geregeerd door eigenbelang en grenzeloze hebzucht. Ze bewaart en bewaakt echter de essentie die haar als kind is ingegeven: grenzeloos vertrouwen, naïviteit, het geloof dat alle wezens weliswaar het kwade kunnen belichamen, maar inherent goed zijn. Denk maar aan Haku en Zonder Gezicht, of aan haar ouders… En ze vertrouwt op haar fantasie, wat meteen ook haar redding betekent – iets waar wij volwassenen een en ander van te leren hebben dus.

Kortom een wijze parabel, met Miyazaki’s obligate humoristische accenten. Maar een animatiefilm zoals er geen tweede is? Nou, dat is voor mij een paar bruggen te ver…

3*

Het onderhoudende verhaal is hier de kapstok voor een prachtig uitgewerkte animatiefilm. Ik kon vooral genieten van de waanzinnig vormgegeven wezens en creatieve details, die maar nergens lijken te stoppen. Spirited Away kwam wel met een voorspelbaar einde. Toch bleef het een mooie ervaring mee te leven met de kleine meid en alle wonderlijke ontmoetingen in deze kleurrijke wereld.

Eindelijk eens gezien omdat ik me de komende tijd wat meer op anime wil richten. Ik was onder de indruk van hoe het eruit ziet; werkelijk prachtig geanimeerd. Het begint heerlijk sprookjesachtig en al vrij snel was ik gefascineerd door het mysterieuze. Opvallend was ook hoe sfeervol de film is. Maar na de geweldige eerste pak en beet 40 minuten viel de rest me toch wat tegen. De boel kakt behoorlijk in, het wordt een beetje rommelig en het mysterieuze blijkt weinig mysterieus. Ook daarna was het zeker geen straf om naar te kijken, maar was het slechts ‘gewoon bovengemiddeld’. Waar ik in het begin dacht op 4-4,5 uit te komen wordt het daarom gewoon een 3,5. Wel ga ik lekker door met een kleine duik in Japanse animefilms- en series, een genre dat ik tot op heden nog grotendeels oversloeg.

Jaren terug zag ik deze film voor het eerst. De eerste Ghibli, ergens wel de eerste anime, althans dat ik bewust een Japanse animatiefilm keek. Ik heb daarvoor weleens een Pokémon-film gezien maar die associeer ik dan minder met Japanse animatie (maar is gewoon Pokémon). Mede door Netflix heb ik nu wel ongeveer de hele collectie Ghibli gezien (in ieder geval alles dat op Netflix staat) en leek een herziening hiervan mij wel leuk. Het werd een fijne herziening.

Wat mij vaak aantrekt in anime zijn de animaties van alledaagse dingen door de mens gemaakt: auto’s, winkelschappen, moderne skyscrapers, eten. Alledaagse dingen worden magisch als ze getekend zijn. Deze Spirited Away kent dat allemaal wel maar in veel mindere mate omdat de film toch deels in een fantasiewereld speelt. Normaal houd ik daar minder van. En toch, deze is visueel verrukkelijk. Mooie kleuren, leuke ideeën voor alle monsters en spoken en in het begin nog die dingen waar ik zo van houd. Ook die treinreis met voorbijglijdend landschap is prachtig.

De film kent een enorm tempo – er wordt nauwelijks aan een intro gedaan of sfeerzetting, al zit die sfeerzetting door de hele film heen er wel in- waardoor de film lange tijd nooit stil valt maar juist richting het einde toch wat gaat slepen. Dan blijken die ruim 120 minuten er toch een paar te veel te zijn.

Al met al weer zeer genoten. Geen perfecte film, daarvoor mist de film net nog wat beetje extra (ondanks al het moois die echte wow-factor) en richting het einde zakt de film dus soms wat weg, maar dat mag weinig pret drukken. 4,0*.