Kokuriko-zaka Kara (2011)

Prachtige poster, en van de enige review die ik tot nu toe gelezen heb hoor ik ook veel positiefs. Trailer is ook goed Kan niet wachten.

ziet er goed uit! kan niet wachten!

even spoiler uitproberen

Gaat dit nog ooit een bioscoop en/of dvd release krijgen? Notabene uit de Ghibli studio.

Bioscoop lijkt me moeilijk, de vorige was ook al niet interessant genoeg blijkbaar. DVD zal wel een keertje komen. Aziatische films zijn weer compleet uit de bios verdwenen sinds een 2-3tal jaar.

Zonde inderdaad, vooral bij de mega bioscopen (Pathe) is het treurnis troef.

Je mag je al gelukkig prijzen met een DVD release tegenwoordig. Buiten wat extreem genre spul en een handvol aan random aankopen vind je op DVD ook amper nog Aziatische films in de winkel. Dan brengt Ghibli het er nog goed vanaf.

Naar Ghibli begrippen, een kleine tegenvaller.

De animatie zoals steeds van een erg hoog niveau. Meer en meer lijkt Ghibli de computer weer te weren uit hun films, wat het bootgeweld in deze film alleen maar indrukwekkender maakt. Maar ook character animation is van een erg hoog niveau. Zit geweldig veel mooie en subtiele animatie in.

De artstyle is ondertussen wel gekend, hoewel er links en rechts wat minieme variaties insluipen is het toch gewoon weer het oude stijltje dat naar bovenkomt. Ghibli is er goed in, maar als je naar hun kortfilm werk kijkt begin je toch te hopen dat er in de komende jaren wat meer variatie inkruipt.

Het verhaaltje is gestript van enig fantastisch element, waardoor de film wat meer aan het oudere Ghibli werk doet denken. Een mix van twee verhaaltjes, één over een clubhuis dat beschermd hoort te worden (Goro, zoon van ...) en een verhaal over de zoektocht van Umi en Shun naar hun vaders. De mix werkt niet geweldig goed, is bij momenten ook iets te droog en mist die luchtige laidback feel van oudere Ghiblis. Vond het bij de vorige Goro net leuk dat hij eens wat anders probeerde te doen.

Uiteindelijk is het wel een mooi filmpje geworden, maar het mist de typische magie die Ghibli films tot meesterwerkjes maken. Bevat wel alle bekende ingrediënten, maar de 1+1=3 ontbreekt een beetje.

3.5*

Edit: opvallend weinig interesse ook in deze film zo te zien. In 10 jaar tijd is Ghibli weer helemaal van het Westerse toneel verdwenen lijkt het wel.

Ik ben misschien niet de grootste Ghibli fan, maar het niveau van een Tenkû no Shiro Rapyuta en Sen to Chihiro no Kamikakushi blijft ook een beetje uit (de laatste is ook alweer ruim 10 jaar geleden). Dat neemt niet weg dat ik het ook een beetje jammer vind. Maar Gake no Ue no Ponyo heeft toch ook nog een redelijke kans gehad (in Nederland)?

Geen idee, voor Ponyo zijn wij toen naar Brussel moeten rijden.

Verder wel mee eens dat hun hoogtepunten al een tijdje achter ons liggen (al vond ik Ponyo dan een duidelijk uitzondering), maar een écht slechte film hebben ze ook in lange tijd niet afgeleverd.

ik ben het met Onderhond eens, het is een leuk filmpje maar te weinig Ghibli magie

Driemaal te zien op Camera Japan (met Engelse subs): From up on poppy hill | CAMERA JAPAN festival - camerajapan.nl

Puppy love is stiekem ook een vleugje magie...

Wederom een coming of age drama (met wat luchtige trekjes) uit de Ghibli-stal, en voor mij werkte het juist wel. Wellicht dat de setting zelf ook 'coming of age' is, de grote (economische en na-oorlogse politieke) veranderingen in Japan in de jaren 60, 'on the eve of the Olympic Games'. De twee aparte verhaaltjes zijn daarom zeker niet 'apart'. Vriendschap, eenheid, liefde. Getsie, het lijkt haast een Franse praatfilm, sterker nog, er wordt openlijk gezweemd met de Franse cinema.

Over de character en art design is al genoeg gezegd. Over de schitterende en swingende soundtrack (o.a. jaren 60 export-product Kyu Sakamoto) én sound design dan weer niet. Let op de valse blokfluit-lessen in het clubhuis, daar word ik nu nog vrolijk van.

Geen nieuws op de Nederlandse site op distributeur Wild Bunch voor een mogelijke release in de filmzalen....laat staan dvd. Spijtig...

Tales from Earthsea was naar mijn smaak veel te druk en rommelig maar met From up on Poppy Hill vervalt Goro wel weer direct in het andere uiterste. De film deed mij het meest denken aan de Ghibli's Ocean Waves en Only Yesterday en dat zijn wat mij betreft wat mindere Ghibli's. Hoewel sfeer en animatie dik in orde zijn is het verhaal nogal gezichtloos zonder enige verrassende of memorabele gebeurtenis. In de beschrijving hierboven op MoMe probeert men er nog meer van te maken dan er eigenlijk in zit. Ghibli's met een klein verhaal zonder vreemde wezens of magie kunnen overigens wel degelijk heel geslaagd zijn zoals Kiki's Delivery Service en Whisper of the heart bewijzen. Ik heb dan ook het gevoel dat Goro het gewoon niet in zich heeft. Aan de andere kant: als hij bij zijn 3de film een goede mix weet te vinden tussen zijn eerste twee, wie weet?

net gezien.

Had enkel een vrij negatieve review over deze film gezien, maar hij viel me uiteindelijk heel erg mee.

Lief klein 'slice of life' filmpje over een stel kids in de 60's. Hou ik wel van.

Al had ik wel graag gezien dat er meer nadruk op de bloeiende romance tussen Shun en Umi had gelegen. Ik snap het nut van het clubhuis gedeelte maar ik had dan liever de film een half uur langer gezien met wat meer scenes met Shun en Umi. Vooral na dat Shun de foto heeft gezien.

Daar hadden ze de karakters goed mee kunnen uit diepen.

Hij deed me denken aan Only Yesterday (1 van mijn favo Ghibli films) maar dan niet zo mooi uitgewerkt.

Maar goed. Lief filmpje. 7.5

Gibli sfeer mak verhaaltje.

Miste een beetje de magie die de Gibli films meestal hebben. Het is een wat rustig filmpje die nooit echt op gang weet te komen. Door de prachtige tekenstijl en de fantatische sfeer van het vissersdorpje is het nog opvallend makkelijk te kijken. Maar toch beklijfd de film nooit heel erg.

3 sterren.

Weet iemand of er nog een NL-se DVD release komt van deze film? Hij is namelijk al wel een tijdje in Engeland in de bekende Optimum/Ghibli-reeks uit...

Een lieve film, die qua sfeer enigszins doet denken aan Whisper of the Heart en Only Yesterday. Het begin was een beetje vreemd, want ik had hem aanvankelijk op de Engelse dub staan. Toen ik dat eenmaal veranderd had, bleef de Engelse ondertiteling voor doven doorgaan. Kennelijk is er in de Engelse versie een hele monoloog extra aan toegevoegd omdat de kijker het anders niet zou begrijpen ofzo? Na de ondertiteling voor doven omgeswitched te hebben naar ondertiteling voor de Japanse geluidsband kon dan eindelijk het feest echt beginnen.

Allereerst is de animatie werkelijk schitterend. Het ziet er echt handgetekend uit, maar ondertussen behoorlijk vloeiend en gedetailleerd. Hoogtepunten zijn de scenes in de haven, maar eigenlijk is de eerste blik in het clubhuis ook erg fraai. Wat een detail. Verder behoorlijk kleurrijk, waardoor de jaren 60 waarin het speelt, en waarvan ik vooral zwart-wit foto's ken, behoorlijk tot leven komen. De muziek is aardig, past redelijk bij de sfeer van de jaren 60 die de film wilt uitstralen, maar was ook niet zo bijzonder als bij bijvoorbeeld Only Yesterday.

Het verhaaltje lijkt op het eerste gezicht heel erg Ghibli te zijn, met typische Ghibli hoofdpersonen: een jongen en een meisje die allebei daadkrachtige zijn, maar ook een goede inborst hebben. En dan word ik ineens verrast met een Luke Skywalker/Princess Leia plotwending! Wat een interessante ontwikkeling! Het einde voelt dan ook enigszins goedkoop aan als ze toch geen broer en zus blijken te zijn. Jammer, het geeft toch een beetje een kiezelsteen in de schoen-gevoel bij een film die verder wel indruk maakt.

De afloop stelt dus een beetje teleur, en kost de film een extra half sterretje, maar de 4* die overblijven zijn welverdiend, en doen ook uitzien naar verder werk van de zoon van.

Beter dan verwacht! Ik ben grote fan van Studio Ghibli, dus voor mij kunnen ze sowieso niet veel mis doen maar ik verwachtte dat ik deze iets minder goed ging vinden vanwege een gebrek aan typische Studio Ghibli fantasie-elementen. De eenvoud, de schoonheid, de landschappen, de aandacht voor kleine handelingen,... geen enkele filmstudio is hier beter in. De film mijmert op eenzelfde manier als het recente 'The Wind Rises', maar dan kleinschaliger en lieflijker. Toch wordt het nooit een melige pap en weten de twee verhaallijnen mij te boeien tot op het einde. 4,5/5

Na negentien Ghibli's vind ik dit veruit de minst speciale / bijzondere / aparte. Miste hier duidelijk de filmmagie. We krijgen daarvoor in de plaats vooral een verhaal dat verteld moet worden door korte gesprekken of gemakzuchtig gebruik van flashbacks. Vooral dat laatste vond ik niet werken dat deels komt omdat het scenario niet overtuigd. Door zijn korte speelduur mist die ook inhoud die beklijft waardoor weinig echt blijft hangen. Het heeft uiteindelijk iets vlugtigs. Terecht dus dat Hayao Miyazaki na de eerste voorstelling van From up on Poppy Hill op meerdere fronten uithaalt. Hayao Miyazaki’s Speech after the Staff Screening:

een goede film de muziek brengt een sfeertje

Een van de weinige Ghibli’s die ik nog moest. Goro Miyazaki is wat mij betreft verantwoordelijk voor de minste film van de studio en From Up On Poppy Hill is slechts iets beter. Positief benaderd betekent het ook in dit geval weer dat het bovengemiddeld is. De film straalt een soort warme gezelligheid uit. Lekker bakkie thee erbij en de film is ook zo weer voorbij.

De animatie draagt bij aan de pittoreske uitstraling. Het ziet er allemaal mooi uit en de kleuren zorgen voor de genoemde sfeer. De tekeningen zijn vrij gedetailleerd en de achtergronden etc. behoorlijk mooi. Het is vooral erg degelijk, echt mooi op een kunstzinnige manier of zo, vind ik het ook weer niet. En eigenlijk gaat het verhaaltje daar goed mee op. Het is vooral toegankelijk en het kijkt gemakkelijk weg, maar het wordt nooit meer dan dat het is. Dramatisch gezien vind ik het ook niet per se sterk. De Griekse tragedie lijn met twee geliefden die wellicht broer en zus zijn en geadopteerd en/of ouderloos werden, vond ik niet erg geslaagd. De hoofdlijn (wat mij betreft) van het clubhuis met tientallen verschillende clubjes die vechten tegen het afbreken van hun domein, vond ik wel leuk. Het levert de beste scènes op. Lekker luchtig.

Toch wordt ook deze verhaallijn op dramatisch vlak nooit echt interessant. De zaak is voor de personages in de film belangrijk, maar als kijker weet je dat het natuurlijk niet gaat om iets dat er echt toe doet. Het is meer aandoenlijk en ik zat ook niet ontzettend te hopen dat ze hun clubhuis mochten houden. Het had net zo goed om iets anders kunnen gaan. Er zijn wel momenten dat de magie die Ghibli zo beroemd heeft gemaakt zijn te ontdekken. De introductie in het clubhuis, de fietstocht vanaf Poppy Hill, de trip naar Tokio.
Toch is het in zijn geheel eenvoudigweg niet zo speciaal als de meeste andere Ghibli producties.

Goro doet wel zijn best. De muziek bijvoorbeeld moet de tijdgeest representeren en ook de feel helpen bepalen, maar dat is ook maar half geslaagd. Het is vooral gevoelsmatig dat een betere regisseur er meer uit had weten te halen. Takahata wist met gelijksoortig materiaal (Only Yesterday) toch echt wat meer uit te richten. Het blijft jammer dat Kondo (Whisper of the Heart) zo vroeg is komen te overlijden. Die had het echt in zich om de nieuwe grote man te worden. Die had deze film ook net dat beetje extra mee kunnen geven wellicht. Misschien heeft die Yonebayashi het in zich, al lijkt die nu gezien de ontwikkelingen helemaal geen kans te krijgen.

Je hoopt immer op vuurwerk en bij Ghibli verwacht je dat stiekem ook wel een beetje. Dat blijft dus uit, maar (opnieuw) positief benaderd, vindt From Up On Poppy Hill wel de aansluiting met de rest en is het een lichte vooruitgang op zijn vorige film. Heb me redelijk goed vermaakt. 3,5 sterren.

Mooie Ghibli weer. Het neemt wel de tijd om zich op te bouwen en het verhaal te laten ontpoppen. Aanvankelijk zat ik niet echt in de film, het begint heel rustig en 'gewoon', maar uiteindelijk wist het me toch te raken en in het verhaal mee te nemen. Een film die lekker rustig voortkabbelt (in positieve zin). 3* a 3,5*

From up on Poppy Hill is een aandoenlijk Ghibli filmpje dat zich afspeelt in een naoorlogs Japan dat met een identiteitscrisis kampt (als ik de literatuur mag geloven die ik de laatste tijd lees, kampt Japan hier nog steeds mee). Opgedrongen democratisering door het westerse Amerika hebben vooral in de jaren 50 voor opschudding gezorgd en zo had Japan hun eigen nozems. Jongeren die zich vrij voelden en dus ook die vrijheid wilden hebben.

In de jaren 60 staat er een tegenbeweging op en groeit het verlangen naar de geromantiseerde Japanse verloren tijd voor WOII. Dit botst met een samenleving die steeds moderner wordt en een gigantisch stijging van het BNP kent. Laat het uitgangspunt van de film dit nou net op een kleinschalige manier uitbeelden door middel van het slopen van een clubhuis en een modern gebouw dat hiervoor in de plaats moet komen.

Dit vertrekpunt is dus erg kenmerkend voor de jaren waarin de film zich afspeelt en zorgt er ook voor dat de melancholische gevoelens opgewekt worden. Een emotioneel pianomuziekje en dorpelingen die gezamenlijk Japanse volksliedjes zingen. Alles wordt eraan gedaan om je mee te sleuren in het gemoedelijke sfeertje van de film.

Aan de hand van jongen en een meisje die in een soort van identiteitscrisis verkeren wordt het verhaal verteld. Beide hebben daddy issues en krijgen ze (ongepaste?) gevoelens voor elkaar en stoten ze elkaar ook weer af in deze zoektocht naar hun identiteit.

Doordat dit twee belangrijke thema's zijn binnen de film mis ik een goede coherentie en overlapping van beide verhalen. Ja, technisch gezien klopt het: beiden gaan over een identiteitscrisis. Alleen het een gaat over een crisis dat zich op nationaal vlak laat gelden en de andere is een persoonlijke.

Met alles aan de film merk ik dat Miyazaki jr. zich beter op het een of het ander had kunnen richten. Nu worden beide potjes gewoon voldoende uitgewerkt, maar mis ik de emotionele impact waar Miyazaki overduidelijk op mikt.

In vele oogpunten dus een zeer interessante film, maar door het gebrek aan focus op een specifiek verhaal wordt de film uiteindelijk een vrolijk allegaartje dat prima te behappen valt, maar nergens in uitblinkt.

3,0*

Ik ben bijna door alle Ghibli heen. Deze vond ik jammer genoeg toch één van de mindere. Wat het plot betreft op zich wel een interessant gegeven waarbij cultuur en traditie het dienen op te nemen tegen het grote kapitalistische geld. En behoudens enkele leuke tijdverdrijven en sfeerbeelden uit het clubhuis vond ik de animatiefilm weinig boeiend.

De animatie zelf is zoals steeds op punt met veel details en het heldere kleurgebruik. Ook de sfeersetting zat bij momenten goed. Zo vind ik de Japanse culturele kookgelegenheden altijd wel fijn om naar te kijken. Zo had de film me onmiddellijk mee in het begin, maar snakte ik naar meer. Iets te weinig magie zoals enkel en hier ook al aanstipten.

Iemand die weet hoe het komt dat deze ghibli relatief zo weinig bekeken is?

De film heeft in Nederland geen bioscooprelease gehad en is hier ook niet met NL ondertiteling op dvd uitgekomen. Alleen 3 vertoningen op het Camera Japan festival.

Sinds kort op Netflix, dus er zullen de komende tijd wel wat stemmen bij komen!

Klinkt logisch inderdaad. Zelf zag ik hem ook via Netflix, zal toch wel interesse voor zijn.

Ja fijn - dit soort kleine filmpjes met een sfeerschets kan ik wel waarderen. Als dan ook het stemmenwerk ingetogen is (dat wil in anime nog wel eens anders zijn) kan het niet meer mis.

Het gekke is, de film bestaat uit enkele verhalen die ook volledig wporden afgerond, maar toch voelt het als een sfeerschets en hoewel beide verhalen niet echt bij elkaar passen voelt het toch niet slecht aan. Dat zal komen door de sympathieke personages, fijne animatie (smakelijk uitziend voedsel!), prettige sfeer eb goede locaties en op zich boeiende inhoud van een Japan op de drempel naar een nieuwe tijd. Ik vond wel het verhaal over het clubhuis een stuk leuker dan het verhaal over de vader en ook de centrale liefde werkt niet eens heel goed. Toch mag dat de pret niet echt drukken. 4,0*.

In verhouding met andere Ghibli films lijkt dit een lichtgewicht. Maar de lat ligt hoog bij deze studio zodat ook deze animatie best wel goed is. Studio Ghibli kent verschillende tekenstijlen, maar sommige dingen komen wel wat meer terug. From Up on Poppy Hill is vooral thuis komen. Een vertrouwde animatie met uitgewerkte personages, een ontroerende verhaal en heerlijke muziek. Een film waar je in rolt en die beter wordt tijdens het kijken. Het wordt nooit echt groots, maar de kwaliteit is er wel.

Een film die precies bij kerstmis past ondanks er geen vlokje sneeuw of kerstman in voor komt. Het zal te maken hebben met de score, leuke old timers deuntjes. Gezelligheid troef in deze anime maar het verhaaltje is wat middelmatig, die love story dat wordt gesaboteerd door duistere familie geheimen zit ook wel eens om de 2 jaar als een verhaallijn in soaps als Thuis of Familie en het happy end is me te wat gemakkelijk (natuurkijk komt de moeder plots thuis, natuurlijk kan de liefde doorgaan door een twist in de familie kroniek). Sommige personages zijn matig uitgewerkt (leek me meer te kunnen doen bv met de kostgangers vooral de dokter in spe en de artiest zus). Doch zeker niet slecht. Het begint knap om iedereen voor te stellen in de omgeving (het huis en zijn bewoners) en de introductie van het clubhuis met al zijn verschillende vakken is zelfs klasse maar algemeen wat te dicht leunen tegen ordinaire vertelling.