Hôhokekyo Tonari no Yamada-kun (1999)

Heb dit een half uur volgehouden dochter blijft achter in winkel, gezin gaat haar zoeken toen nog ff gezapt en het leek alsof de rest sketches waren dus afgezet. Rating zal ik niet beïnvloeden maar wat was dit allejezus -ik haal 'm er even bij op 24 december- saai zeg

Geswitched naar Tenkû no Shiro Rapyuta (1986) en die was gelukkig stukken vermakelijker

Mja, weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Eerst en vooral vond de anime apart, minimalistisch, maar toch geslaagd. Alles is aanwezig om toch de juiste mimiek, intonatie of gevoel mee te geven met de personages om zich te tonen aan de kijker.

Het jammere is dat de film is opgebouwd uit diverse verhaaltjes: sommige zeer kort, andere iets langer. Dit betekent uiteraard dat je een duidelijk verhaal mist. De familie zelf is vrij interessant met zijn diverse personages. Er wordt gebruik gemaakt van veel satire en humor en dat slaat wel aan. Het zijn herkenbare sketches ook over het alledaagse leven met zijn problemen waarop de eigenwijze en zelfstandige familie altijd wel raad mee weet.

Zoveel beter bij een nieuwe kijkbeurt. Minimalistische animatie, waardoor alles meer tot zijn recht komt. Een familie waarin het soms zwaar botst, maar die samenhangt met liefde. De vele 'verhaaltjes' schetsen een leefwereld waarin die conflicten en verzoeningen hand in hand gaan.

Het is net door die vele herkenbare dingen weer te geven en geen groot drama dat het beeld van de liefdevolle familie zo sterk en herkenbaar maakt. Het gaat meestal over vele kleine dingen en soms gaat de fantasie dan wel eens op hol. Om telkens weer in een warme thuis te landen na een vlucht op de wolken.

Niet per se mijn favoriete tekenstijl, zeker niet voor deze lengte. Daarvoor zit er ook net te weinig ontwikkeling in om de volle speelduur te blijven boeien, maar eerlijk is eerlijk, de film wordt nergens zwakker. Dit is bij tijd en wijle een enorm vermakelijke film vol kleine losse scènes met heel herkenbare familiesituaties. Dan mag dit een Japanse film zijn, dat soort familiedingetjes lijken universeel. Typisch voorbeeld is in het begin als een jochie is achtergelaten in een winkelcentrum. Niet het drama daarvan is de kern van de scène, nee, de ruzie en frustratie in de auto. 4,0*.

De buren.

My Neighbours the Yamadas is een luchtig en charmant filmpje. De animatie is geweldig, zeker de minimalistische tekenstijl zorgt voor een groot aantal mooie beelden en sfeervolle scènes. Deze stijl ligt mij echt stukken beter dan de weinige andere Ghibli-films (Princess Mononoke en dergelijke) die tot dusver gezien heb, zeker als het over de personages gaat.

Verder uiteraard herkenbaar en het ontbreken van een plot is in deze zeker een pluspunt. Niettemin is het toch allemaal wat sketch-achtig en de herkenbaarheid alleen is toch net wat te weinig als clou van het verhaal om behalve de look ook op andere vlakken het onderste uit de kan te halen.

3

Ghibli.

Niet de eerste Ghibli-film die me teleurstelt, en ik denk ook niet dat het mijn laatste gaat worden. Toch moet ik wel zeggen dat deze specifieke film anders is dan de meeste Ghiblis die ik heb gezien. Geen fantasiewezens die hier de primaire focus krijgen, maar een gestoorde familie waarvan ieder lid op z'n eigen manier uniek is.

Ik vond dat de film nog best aardig opende en direct een redelijk aparte manier kent van animeren. Op het eerste gezicht ziet het er namelijk niet uit, maar regisseur Takahata laat op een goede manier zien dat schijn bedriegt. Er zitten een hoop prachtige beelden in deze film, met getekende details waar hedendaagse animatoren u tegen mogen zeggen.

De stemmencast is dan weer heel vervelend, en maakt de boel wat mij betreft alleen maar ongemakkelijker. Nu heb ik van nature ook weinig met dit soort personages. Drukke, energieke verschijningen die door dwaas te doen een reactie van de kijker proberen te trekken. Uiteraard dolkomisch bedoeld allemaal, maar ik heb er gewoon helemaal niets mee.

Ondanks dat het voor een tijdje aardig wegkijkt begon ik me erg te vervelen nadat de eerste 30 minuten voorbij waren gegaan. Een duidelijk verhaal zit er niet in, veel wordt via animatie een betekenis gegeven. Dat werkt voor een halfuur, maar ik zie uiteindelijk toch liever een wat duidelijkere lijn. Het mag deze film wel onderscheiden van andere animaties, mij overtuigt het gewoon niet.

Geen slechte film, die enkel en alleen voor de animatie deze score krijgt. Ik heb gewoon niks met de studio, en ik zie vanaf nu ook weinig reden om mijn tripjes door Ghibliland voort te zetten. Had misschien ook al eerder moeten gebeuren, maar nu is echt alles van de lijst. Voorlopig. Ik denk dat ik mijn hoop er gewoon voor moet opgeven.

Een heel andere tekenstijl dat wat we gewoon zijn van de Ghibli studio's en dat heeft zijn charme. Het oogt zelfs verfrissend al treedt er ook wel snel gewenning op. Het start ook allemaal wel vrij aardig met het verhaaltje van dochterlief die vergeten werd in het winkelcentrum. Nadien krijgen we een aaneenschakeling van korte soms heel korte en iets langere van de avonturen of beslommeringen van deze familie van vader, moeder, zoon, dochter en de oma voorgeschoteld. Het levert soms wel herkenbare situaties op uit een gezinsleven en soms wat lesjes bij. Af en toe wel grappig maar ook vaak flauwtjes. het leukste vond ik toen de ouders bikkelden om hun favoriete TV programma hetgeen leidde tot een choreografie van oosterse gevechtskunst. Ook het avontuurtje waarin papa zich even een superheld op een motor waant behoorde tot de leukere gedeeltes. In het algemeen niet mijn ding maar toch fijn om eens gezien te hebben.