Omoide no Mânî (2014)

Een typische film volgens de Ghibli-formule, vanwege herkenbare elementen die opduiken, maar wat is deze toch ook weer ongelooflijk mooi.

Prachtig animatiewerk, mooi verhaal, sterke personages. Gewoon mooi!

In één woord Prachtig met een hoofdletter P. Een welverdiende animatie 5 sterren.

ik heb hem gezien in het Japans en in het Frans en nu kijk ik hem in het Engels dub op

Watch anime online kijken maar

Werkelijk prachtige animaties weer, maar wat is daarover niet gezegd als het om Ghibli. Na Arietti levert deze regisseur opnieuw een prachtige film af. In deze animatie zit wel meer emotie dan in de gemiddelde Ghibli, een Ghibli die zo duidelijk voor het ontroeren gaat zie je niet vaak, meestal zijn de emotionele scènes bij hen juist ingetogen, maar hier gaan ze er duidelijk voor. Het is juist de magie wat hier iets meer ingetogen is, maar ook dat is hier wel aanwezig. Het verhaal is prima en boeit vanaf de eerste minuut. Zoals 90% van de Ghibli's scoort ook deze ver boven de 3,5* bij mij.

Mooi, maar toch niet helemaal het niveau dat ik van Ghibli al gewend ben. Niet iedere film kan van hetzelfde niveau zijn, maar wat ik niet had verwacht is een film die zo oversentimenteel is. Ik mis echt de oprechte klik en emoties. Aan het begin ziet het er nog goed uit allemaal, Anna leek een interessant personage. Ik dacht ook even dat ze ze bepaalde magische krachten zou hebben en misschien ook een meer duistere kant, maar helaas. Het verhaal wordt steeds sentimenteler en eigenlijk ook onnodig ingewikkeld, terwijl de ontknoping dan weer heel voorspelbaar is. Merkwaardig hoe het voor Anna nog een verrassing is dat Marnie haar oma was.

Ook de muziek is er wel wat overheen in deze film. en tegen het einde stromen de tranen soms over de wangen van de personages. Ik denk niet dat ik dat eerder heb gezien in een Ghibli. Een Engelstalig liedje tijdens de aftiteling ook niet volgens mij. Wel nog prachtig getekend, schitterend gekozen levendige kleuren waardoor de film altijd mooi is om naar te kijken, en ook zitten er nog mooie mystiek en best griezelige momentjes in de film, maar deze film voelt net wat anders. Een dikke 3.0* vind ik wel volstaan.

Best heel aardig. De animatie blijft wederom schitterend. Was dit gewoon gefilmd, had het niet zo bijzonder geweest, maar juist doordat het allemaal is getekend geeft dat een betoverend uiterlijk. Die typische realistische stijl in de moderne tijd met treinen, reclameborden of koelkasten vol voedsel, dat blijft mooi. Wel is het zo dat die aandacht richting het visuele vaak langzaamaan vervaagt, door de gewenning en aan het eind weet je niet anders. Ergens is dat jammer dat die verwondering vaak maar een halfuurtje aanhoudt.

Het verhaal is aardig, zij het wat braaf allemaal. Maar Anna was een fijn personage en ik kon me daar best in herkennen. Niet zo extreem als haar ben ik, maar ik trek me ook het liefst terug alleen en vermaak me dan prima. Of vreemde mensen die mij ineens aanspreken, ook niet altijd even fijn. Het stemmenwerk verder is ook prima, fijn rustig gesproken.

Het tweede deel van de film is iets minder, als de nadruk meer op de relatie tussen Anna en Marnie komt te liggen en de grens tussen droom en werkelijkheid steeds meer vervaagt. Daar heb ik niet zoveel mee. En dat is wel vaker bij de films van Ghibli. Bij Spirited Away werd dit mooi opgelost door Chihiro echt een fantasiewereld in te sturen, hier werkt dat wat minder. 3,5*.

Mijn eerste Ghibli

Misschien een wat lastige film om mee te starten, namelijk de meest recente. Daardoor ontbreekt de context van de voorbije jaren om deze te beoordelen. Voordeel is dan wel weer dat je review uniek is, aangezien je geen referentiepunt hebt uit de Studio Ghibli en beroep moet doen op Disney/Pixar-referentiepunten, en van daaruit kan vergelijken.

Ik wist al een tijd langer dat Ghibli me wel moest liggen, maar het echte wonderbaarlijke ontbreekt hier voor één of andere reden die me niet helemaal duidelijk is. Was het een gebrek aan een spanningsboog? Was het een gebrek aan een meer droomachtige wereld, was het een gebrek aan een meer hedendaagse animatiestijl? Of was het nog iets anders? Wel is het duidelijk dat ik soms wel aangetrokken wordt door films zonder of met amper een spanningsboog. Al zeker niet door films waar die duidelijk weergegeven wordt. Ook was het leuk om een getekende stijl van een realistische wereld te zien van de trein die door het landschap heen rees, van de introductie in het huis, van hoe de auto door het dorpje reed, van de natuur en anderzijds had je toch die dromerige sfeer zoals bvb. An die recht staat op de roeiboot terwijl de zon een mooie kleur had en leuke warme gevoelens opriep bij mij.. En de getekende stijl die recht van de jaren '90 lijkt te komen, heeft ook zijn charmes. Het onderscheidt zich ook van een heleboel andere animatiefilms, en het blijft beter dan heel wat door de computer getekende animatiefilms zoals bijvoorbeeld het recent uitgekomen Minions, maar tegenover de recente Disney's en Pixars moet het wellicht wel onderdoen.

Het verhaal vond ik eigenlijk weinig tot niets voorstellen, en misschien is dat dan wel de ultieme reden waarom deze film niet volledig aanslaat. Het was iets te simpel, en het wonderbaarlijke dromerige dat ik verwacht te krijgen bij de Ghiblifilms blijft bij deze film jammer genoeg een klein beetje uit. Al blijft het nog altijd een vrij goede film. Daar niet van. Een vrij milde beoordeling dus, omdat het mooi gemaakt is en ik het werk dat hierin gestoken was kon apprecieren. Een lage 3,5 dus.

Verder kon ik veel van mijn eigen persoonlijkheid ook herkennen in het meisje. Ik ben ook voor een groot deel zo. Nog meer dan vroeger toen ik meer geïnteresseerd was in mannelijke onderwerpen, en waar dit nu veel meer verdeeld is. Ook ik heb vaak behoefte om me terug te trekken, en te vluchten in fantasiewerelden en probeer me daarin vaak uit te drukken op papier. Net zoals ik ook vaak het gevoel heb niet thuis te voelen in deze wereld, en ik me enorm erger aan normaliteit, hypes, dominantie en de kracht van media en geld in deze wereld. En aan het gebrek aan tolerantie, vrede, bescheidenheid en uniciteit in deze wereld.

Wat een tranentrekker, daar had ik me niet op ingesteld! Ik denk niet dat ik eerder ooit zo geëmotioneerd en overweldigd ben bij het kijken naar een film. Een echte catharsis aan het eind; zuiverend.

Mooi hoe droom en werkelijkheid verweven worden, en droom uiteindelijk grotendeels werkelijkheid blijkt te zijn. Des te harder komt de film binnen.

Fijn om weer even te voelen en kind te zijn in de puurste zin van het woord, en mijn "professionele cool" en vaak onkwetsbare houding even los te kunnen laten. Dat bereikte deze film namelijk uitermate goed. Zelfs zodanig dat ik het soms moeilijk vond om verder te kijken. Ontroerend en het doet me opnieuw het belang beseffen van identiteit, familie en verbinding.

Kortom, een ongelofelijk openhartige film en prachtige soundtrack bovendien!

Wat hou ik toch van Ghibli....

Berichten verplaatst naar Film > Algemeen > Studio Ghibli

Animatie is gewoon weer schitterend, wat zijn ze daar toch goed in.

Verhaal is dit keer inderdaad wat mager. Minder magie en wat gewoontjes.,Laatste kwartier ook wat te veel uitleggering aangezien de clue voor de meesten van ons allang duidelijk is. Hadden ze van dit verhaal een "normale"speelfilm gemaakt, dan zou deze waarschijnlijk weinig aandacht hebben getrokken.

Maar de animatie is weer zo overdonderend en van topklasse, dan men hen dit makkelijk kan vergeven.

Derhalve absoluut een aanrader.

Een mooie animatie/drama/familie/mysterie film...

Een mooi en ontroerend verhaal..

Een mooi gemaakte animatie film...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Heel goed!

De zwanenzang van Ghibli, maar ook weer niet, want Miyazaki schijnt toch weer aan een nieuwe film begonnen te zijn. Alleen maar goed, want ook al is dit geen slechte film, het mist de brille van de betere Ghibli films.

Het hoofdpersonage Anna mag wel één van de complexere en meer realistische Ghibli personages genoemd worden. Geen standaard Ghibli heldin die in alle opzichten bewonderenswaardig is, maar iemand die soms echt onvriendelijk is, erg in zichzelf gekeerd is en enigszins wrokkig is als anderen contact proberen te maken. Het voelt zeker niet onlogisch aan voor een kind dat geadopteerd is.

Ook technisch zit het allemaal goed, maar toch vond ik het niet altijd makkelijk om de aandacht erbij te houden. Er gebeurt gewoon erg weinig. Een boottochtje hier, een feestje daar. Dat hoeft allemaal niet erg te zijn, want in de betere Ghibli films gebeurt er soms eigenlijk ook weinig, maar daar hebben de desbetreffende scènes toch altijd iets magisch, wat wellicht met tempo en compositie te maken heeft. Ik kan er niet helemaal mijn vinger op leggen.

Ghibli zal zelden door de ondergrens zakken en dat is ook hier niet het geval. Maar toch duidelijk een van de mindere films uit die studio. 3*.

Voorlopig (?) de laatste film uit de Studio Ghibli stal. Een studio die voor een serieus tegengewicht zorgde tegenover Disney. De lat ligt dan ook hoog, al zijn de animatiefilms zo goed als allemaal vlot over die lat geraakt. Deze 'When Marnie was there' is zeker een mooie film geworden, al is het nipt over die lat geraakt.

De film is mooi gemaakt met een boeiend verhaal, heerlijke personages en vooral een frisse en tijdloze animatie. Dit is een typische Ghibli-film en zal de fans zeker niet teleurstellen. Maar daarmee is dat 'typische' ook tegelijk een vloek natuurlijk. Ik werd niet bepaald verrast of overdonderd. Ik miste dat ietsje meer om er bovenuit te springen. Het is dus een hele goeie film geworden, maar zal niet bij het eerste lijstje van films zitten als ik films van Ghibli opnoem. Eens te jammer dan ook dat dit net de laatste Ghibli zou zijn. Hopelijk krijgt de studio binnenkort toch een nieuwe start zodat we nog meer pareltjes te zien krijgen.

Mooie film die vooral de eerste helft lekker rustgevend is en gewoon fijn om te volgen. Een van de redenen dat ik hou van Japanse animaties zoals deze is dat ze geen flitsend verhaal nodig hebben maar veel meer op sfeer leunen.

Tegen het einde daarentegen gaat het 'hoe zal het zitten'-element iets teveel een rol spelen naar mijn smaak, met wat veel bijna-overdramatische scènes en gejammer, iets wat ook wel vaker voorkomt in dit soort animaties en waar ik wat minder mee heb. Net als met droom en werkelijkheid dat door elkaar loopt en dat soort dingen, dat is iets wat je voor deze film wel moet weten te waarderen.

Zeer stom is wel dat ik pas bij de daadwerkelijke ontknoping doorhad dat Marnie haar oma was geweest. Geen idee of de film dat gewoon slim gedaan heeft of dat ik heel de film lang een blinde vlek had (zal dat laatste wel zijn).

Maakt het toch uiteindelijk nog wel erg mooi (zou 'm eigenlijk nog eens moeten zien met die kennis, denk dat hij dan meteen beter valt) en qua animatie ook weer prachtig om te zien.

net 4*

Ghibli maakt altijd visueel aantrekkelijke animatiefilms maar dat ze mij tot tranen (of toch bijna) konden bewegen daar zijn nog maar heel weinig films in geslaagd. Er zit het nodige mysterie in. Is Marnie echt of bestaat ze enkel in de fantasie van Anna? Uiteindelijk had ik op een gegeven moment wel door dat Marnie wel degelijk echt was maar eigenlijk als een geest haar kleindochter een boodschap wilde overbrengen. Deze keer eens geen rare wezens, symboliek of verhaallijnen waar ik niet uit wijs geraak. Mooi hoe droom en werkelijkheid bij elkaar komen en de puzzelstukjes in elkaar vallen op het eind.

Ok je bleef dus compleet onbewogen, geen emoties ging niet meeleven met de personages? Dat verrast me toch wel van jou. Nu weet ik wel dat er horrorfilms zijn die je kunnen schockeren waar je zelfs niet goed van bent (dat soort horrorfilm moet ik nog vinden eigenlijk al is het op zich geen doel) maar zijn er geen films die je kunnen ontroeren? Ik heb nu naast Pan's Labyrinth een 2de film gevonden die mij zo emotioneel kon raken.

Ik zit bijna wekelijks te janken op de bank bij een film of serie, dat is het punt niet

Maar dit liet me inderdaad behoorlijk onbewogen. Doe mij deze maar, alexspyforever.

Toont aan dat we als mensen allemaal erg verschillend kunnen zijn als de ene ontroerd raakt en de andere er nogal onbewogen bij blijft. Misschien lag het aan de presentatie want denk als je het persoonlijk moest meemaken toch wel een emotionele beleving is.

Hotaru no Haka (1988) was uiteindelijk ook wel emotioneel maar daar overheerste bij mij vooral het gevoel van woede jegens het hoofdpersonage.

Mooie film, ik werd ook meer geraakt uiteindelijk dan ik voor mezelf had verwacht ondanks het ietwat simpele verhaal en net iets te overdramatisch gedoe af en toe (vooral tegen het einde aan). Toch iets met einzelgänger zijn (da's protagonist Anna pur sang) en uit een disfunctioneel gezin komen (ik heb gescheiden ouders) waardoor snaren geraakt worden - het laat mooi zien hoe belangrijk een goede familie, of beter gezegd, een liefdevolle omgeving, toch is. Er zitten een heleboel kleine scenes in die dat zo mooi illustreren. (Tante die tijdens het koken complimenten geeft over hoe Anna met een mes omgaat en hoe Yoriko haar een berg aan foto's heeft gestuurd van Anna bv. Het zijn dat soort kleine details waar overduidelijk goed over is nagedacht). Ik dacht nog even om bij deze review iets over 'zoektocht naar identiteit' te vermelden: maar hoe meer ik er over nadenk, hoe minder ik het vind passen bij deze film (behalve het toch nog even te noemen dan). Beter beschreven zou zijn: dat we hier vooral naar menselijke karakters kijken- complexer dan ze in heel wat niet- animatie films zijn.

De animatie: kan ik kort over zijn: is vooral in achtergrondwerk, gewoon mooi. Je zit constant in een mooie aquarel lijkt het wel. Wel moet ik er bij vermelden dat ik deze film *kuch* gedownload had en heb bekeken met de onofficiële NL ondertitels die te vinden zijn op de interwebs: en die zijn (naar ik vermoed tenminste, ik ken de officiële (nog) niet) gewoon steengoed, - dus ik vermoed dat alleen al daardoor, en door de creditsong (ook steengoed - raakte weer snaren) sowieso al een extra ster te pakken heeft gekregen. Kortom, ik denk objectief zou ik het 3,5 sterren geven: doordat het toch op de een of't andere manier snaren bij me wist te raken. Subjectief, omhoog naar 4 sterren, en aangezien het mijn subjectieve mening hier op de moviemeter is... 4*

Omoide no Mânî

Mooie film weer van studio Ghibli. Omoide no Mânî is een kleinschalige en persoonlijke film, maar uiteindelijk zitten er ook weer genoeg fantasierijke elementen in. De band tussen Marnie en Anna is mooi uitgewerkt, en de strubbelingen en (tiener)problemen waar Anna mee kampt zijn denk ik voor iedereen wel herkenbaar.

Bepaalde twists tegen het einde van de film zie je wel aankomen, maar doordat je op dat momenten al helemaal meeleeft met Anna en Marnie stoorde dat geen moment. Vooral de flashbacks naar het leven van Marnie zijn indrukwekkend, en hetzelfde geldt uiteraard weer voor de geweldige animatiebeelden en de muziek.

Het fijne aan Ghibli is dat ze een fijne variatie hebben in de films die getoond worden. Een film kan heel leuk zijn voor de kleintjes (Ponyo, Kiki's Delivery Service, Arrietty etc) , er zijn grote fantasieverhalen (Princess Mononoke, Spirited Away, Howl's Moving Castle) en je hebt films die meer binnen het serieuze genre vallen (Only Yesterday). Ik schaar When Marnie was There ook onder die laatste categorie. Het leuke verhaal van een verlegen meisje dat zich langzamerhand van dat juk weet te ontdoen ( aan de hand van een geest, die later haar oma blijkt te zijn) is niet bijster bijzonder, maar wel ontroerend en effectief uitgewerkt. Nergens ontpopt deze film zich als een Ghibli klassieker, maar de dromerige sfeer, de mooi geanimeerde landschappen en de aandoenlijke peronages maken ook van dit late Ghibli werkje een must see om te kijken.

3,5*

Aangenaam verrast. Werd zelfs een beetje emotioneel bij deze film.

Zeer fijne Ghibli die je meeneemt naar een wereld vol nostalgische natuurpracht met veel fauna en flora. De natuurelementen zijn erg fijn en mooi weergegeven. Een ideale plaats voor Anna om te herstellen en te herbronnen.

Ook het plot is een pluspunt waarbij de realiteit droomwereld van Anna door elkaar gehaspeld worden. In dat opzicht wat mysterieus met het karakteristieke landhuis aan het water. Het karakter Annie wordt fijn uitgewerkt en de ontstane vriendschap met Marnie is mooi.

De twist op het einde zag je misschien wel aankomen, maar wordt knap uit de doeken gedaan.

Visueel sowieso een pareltje met zijn prachtige achtergronden. Een animatiefilm met een verhaal en met diepte die me bovendien geraakt heeft. Mooi!

Een prachtig verhaal van een gebroken meisje dat weer heel wordt door een spirituele ontmoeting met haar overleden grootmoeder.