Gake no Ue no Ponyo (2008)

Mindere Miyazaki.

Zijn Spirited Away vond ik een stuk, en dan ook echt een stuk beter dan dit. Dit vond ik vooral flauw, waarbij ik maar weinig sympathie kon krijgen voor een enkel personage en ze meer irritant vond dan echt lief of schattig.

Vooral die Ponyo is irritant op een ongelooflijk niveau soms. Sowieso vond ik haar maar een lelijk karakter waarbij ik hard zal wegrennen als ik haar zag, maar sommige zien daar dus iets anders in. De animatie blinkt nog steeds heel flink uit, en dat is ook het beste aan de film.

Vooral het stuk met de vloedgolven was wel genieten, voor de rest vond ik hier bitter weinig aan te beleven. Blijft een kinderfilm, met een irritant personage en een kind en moeder waar ik ook vrij weinig voor voelde. Absoluut mooie scenes hier en daar, maar dit blijft niks voor mij, dat dit een 2,5* krijgt zegt dus eigenlijk al positieve dingen.

Leuk als je ervan houdt, dan raad ik hem aan. Ikzelf kan hier maar weinig mee.

The Little Mermaid meets Finding Nemo meets wat Japanse folklore/godsdienst?

Had hier nooit zo'n zin in. Zag er wat kinderachtig uit met een wat simpele stijl, maar uiteindelijk was het wel een schattig verhaal wat wel bijna heel de speelduur vermakelijk was om te volgen. Alleen op het einde zo het laatste kwartier ging het een beetje lang duren. Had niet zo gek veel met die 'moeder Oceaan' en al het magische, maar dat geldt eigenlijk voor alle Japanse animaties die ik kijk.

Het jongetje (en meisje) en en het schattigheidsgehalte van alles is dan wel weer heel erg vermakelijk. En wat me toch altijd weer opvalt bij Japanse animaties, en zeker bij deze, is hoe realistisch de geluiden zijn. Draagt echt in hoge mate bij aan de beleving.

kleine 4*

Ook ik had het gevoel een beetje naar De kleine zeemeermin te kijken. De oceaanpracht is mooi om naar te kijken en de kleine rebelse Ponyo doet eveneens wat denken aan de opstandige eigenzinnige Ariel die uit nieuwsgierigheid meer wil te weten komen van de mensenwereld. Dit in tegenstelling tot de vader die het menselijke ras veracht met zijn vervuiling en drang tot overheersing.

Vriendschap en liefde staan wat centraal in deze eerder kinderfilm, maar daarom is het nog niet niet-geschikt voor volwassenen. Fijne animatie zoals de beelden van de golven die vervaarlijk op het jongetje afkwamen. Een filmpje om bij weg te mijmeren. Ook mijn dochter genoot er duidelijk van!

5 jaar en zijn mama laat hem alleen naar de zee gaan, geen verantwoordelijkheidsgevoel, die mama, tsik.

Overkill

Aanvankelijk dacht ik nog wel positief te gaan worden over Ponyo: de prachtige tekenstijl trok mij al heel gauw in het verhaal. Een beetje jammer dat deze vervolgens naar mijn gevoel, echt alleen maar voor de allerkleinsten geschikt lijkt te zijn. Daarnaast kiepert deze Ghibli productie zo'n enorme vachtwagenlading aan schattigheid over de kijker heen, dat het voor mij echt overkill werd. Als daarnaast ook nog eens iedere vorm van spanning of humor ontbreekt, ben ik er al snel klaar mee. Ik zou iedere ouder met kleine kinderen deze anime warm aanbevelen, omdat kleintjes hier wel veel plezier uit zullen gaan halen. Wel maar voor kinderen tot een jaar of 10 schat ik zo, want ik denk dat veel kinderen boven deze leeftijd, deze titel ook al kinderachtig zullen vinden.

Ik zie het talent van de Japanse animatie studio wel terugkomen in de titels die ik tot nu toe van ze gezien heb (naast deze zijn dat Ocean waves en Howl's Moving Castle) maar ik vind ze tot nu toe allemaal op hun eigen manier sterk tegenvallen. Terwijl ik wel interesse voor Japanse animatie heb. Ik wou in eerste instantie niet meteen voor het bejubelde Spirited Away kiezen toen de gehele collectie op Netflix kwam te staan, maar denk dat ik dat binnenkort maar wel ga doen. Als ik die namelijk ook niks vind zijn dit denk ik gewoon niet de juiste producties voor mij.

2,5*

PONYO! HOU EENS OP MET DAT GEGIL!

Ook wat mij betreft een mindere Ghibli. Het is sowieso wat kinderlijker van toon, is mijn indruk - al zal ik binnenkort ook zeker weer eens een andere Ghibli herkijken die me toen beter beviel, en dan zullen we zien of dat echt zo is. Tja, fraai geanimeerd is het nog steeds, en ook Ponyo heeft wel z'n momenten. Maar op veel vlakken viel deze me toch wat tegen. Het verhaal vond ik al niet zo boeiend, maar als dat het enige was, dan had ik daar wel mee kunnen leven. Maar Ponyo is (als film, niet als personage) weliswaar af en toe charmant, maar eigenlijk nooit grappig. En zoals ik al eerder zei, bij deze film is het heel duidelijk dat hij puur op kinderen gericht is, en daarbuiten is er niet veel te halen. En wat de boel afmaakt: deze film is wel heel regelmatig best irritant - zeker Ponyo als mens communiceert alleen maar in luid kinderlijk gekrijs.

Een goudvis?!

Een paar collega's hadden het idee om deze film te checken, dus heb ik uit gezelligheid meegedaan. Plus deze Ghibli had ik nog niet eerder gezien.

Er wordt een simpel verhaaltje opgezet rondom de vijfjarige Sosuke die op een dag een visachtig meisje ontmoet. Ze bouwen een vriendschap op, maar haar vader, een soort van tovenaar gooit roet in het eten. Het lijkt te leiden naar een spannend avontuur, echter valt dit nogal tegen.

Hayao Miyazaki richt zich met 'Ponyo' duidelijk op de allerkleinsten. Dit is in alles eigenlijk te merken. Het wordt nergens al te spannend en het magere conflict dat er is wordt al gauw overboord gegooid. In plaats daarvan wordt er veel tijd besteed aan de - redelijk aandoenlijke - vriendschap. Op zich heeft het wel wat, maar al dat geschreeuw is too much.

Als geheel is de film zeker kleurrijk te noemen. Daarbij worden de sequenties met de vloedgolven erg prachtig in beeld gebracht. Ergens probeert men nog iets van een ecologische boodschap erin te verwerken, maar het is allemaal tevergeefs. Het gebeuren rondom de ouders is ook nogal vaag.

Al met al een mindere Ghibli, maar het is best te doen.

3,0 Sterren.

Bericht met gescheld verwijderd.

Hele matige van Miyazaki, ik denk wel zijn minste. Het verhaal wist me maar matig te interesseren, de personages boeiden niet en dat wereldje waarin dit speelt wilde maar nooit gaan leven voor mij. Visueel soms aardig, soms zelfs mooi (als de kleine Sosuke vanuit de regen een ouderenhuis instapt, dat ziet er dan prachtig sfeervol uit daarbinnen) maar vaak ook weinig bijzonder of soms zelfs wat goedkoop ogend (vooral op zee waar alles beweegt en de achtergronden en omgeving dus ook vrij kaal en in één kleur is getekend). Enkele kleine momentjes zijn nog wel mooi, maar als geheel verveelde de film al snel. Ergens denk ik ook dat deze film veel meer op kinderen is gericht dan andere films, zo voelde het wel althans. 1,5*.

Ik heb nu wel de nodige Miyazaki-films gezien, vooral dankzij de toevoeging op Netflix toch voor de massa ook te vinden, maar dit is wel een vrij zwakke. Het ziet er allemaal wel mooi geanimeerd uit met mooie kleuren en sfeervolle achtergronden, maar als verhaal is het gewoon aan de saaie kant. Het is een soort opgepoetste versie van De kleine zeemeermin, maar dan met een Japans sausje. Waar een hoop van Miyazaki zijn films me wisten te raken, vermoeide Ponyo me vooral. Er zit niet echt een interessante diepere boodschap in en na een tijdje raakte ik er op uitgekeken. Geen voldoende.

2,5*

Wel vermakelijk, maar Ghibli wordt nooit echt helemaal mijn ding.

Ponyo is het sprookje van The Little Mermaid door een Studio Ghibli bril. Wel mooi dat ze er een eigen draai aan geven. En Ghibli zorgt ook regelmatig voor een andere tekenstijl, zodat het minder op bandwerk lijkt dan bij Disney of Pixar regelmatig toch het geval is. Ponyo zet een 5-jarige jongen centraal, zodat je wel snel het gevoel krijgt dat dit voor een jong publiek gemaakt is. Alhoewel Ghibli wel meer kinderen centraal zet in hun films.

Ponyo is zeker geen slechte film en visueel zeker de moeite. Een sterk verhaal met de nodige drama en charme. Het oogt wel heel de tijd als een kinderfilm ipv een warme fantasierijke familiefilm. Het duurt even voor je er in zit, maar Ponyo is best genieten. Al is het niet de beste film uit de Ghibli stal.

Wat is Ponyo weer een leuke, hartverwarmende Ghibli-film. Het is wellicht een tikkeltje ongecompliceerder en 'infantieler' dan de meeste andere films die Miyazaki gemaakt heeft, maar het raakte wel weer de juiste snaar bij mij. De Ghibli-werelden voelen altijd als een warm bad aan, dat is één manier waarop ik het zou kunnen omschrijven. Het wezentje Ponyo is aandoenlijk, maar ook protagonist Sosuke is schattig en leuk om te volgen. De kleine glimpjes in de meer realistische kant van de gezinssituatie zijn Miyazaki op z'n best, ik noem maar de scène waar moeder boos met de lichten zit te communiceren met de vader op zee. Verder zitten er weer veel typisch Japanse mythologische elementen in, die ik niet allemaal meteen even goed kon plaatsen, maar die wel oneindig fascinerend zijn. Het is een beetje het verhaal van de Kleine Zeemeermin inderdaad, maar dan in een geheel ander jasje en met duidelijk andere invloeden en insteken. Veel blijft onverklaard en onduidelijk, maar dat ambigue vind ik juist het mooie aan (de meeste) Ghibli-films. Die drang om alles tot in de kleinste details uit te leggen en te verklaren is ook iets typisch 'Westers'. Het is juist mooi dat sommige dingen open voor interpretatie kunnen en mogen blijven.

Ondanks dat ook ik het zeker niet de beste film uit de Ghibli-verzameling vind, of Miyazaki's beste werk, heb ik me er wel weer anderhalf uur heerlijk in kunnen laten onderdompelen. Erg mooi getekend ook weer, maar dat is bijna overbodig om nog te vermelden. 3.5*.