Temple Grandin (2010)

Een film met een autist in de hoofdrol, op zich is dat niet uniek. Wat Temple Grandin onderscheidt is dat we als snel een beter inzicht krijgen in haar functioneren door de visualisering van de vele vormen, lijnen en deuren en die zo de werking haar fotografisch geheugen verduidelijken. Dat ze niet begrepen wordt of zelfs niet serieus genomen wordt is op zich nog niet eens zo raar: haar gedrag is best apart te noemen. Gelukkig treft ze op belangrijke momenten de juiste mensen en blijft haar moeder van haar houden zoals ze echt is. Ik vond de film ook wat luchtigs hebben door de laagdrempelige humor. Temple Grandin is absoluut een mooie film, maar toch ook weer geen topfilm.

Terecht met prijzen overladen tv-film over Temple Grandin [Claire Danes], een autistische vrouw die denkt in beelden en die gebruikt om verbanden te leggen. Tegen doktersadvies in heeft Temples moeder [Julia Ormond] haar een zo gewoon mogelijk leven laten leiden. In 1966 brengt ze de zomer door op de ranch van haar oom [Michael Crabtree] en tante [Catherine O’Hara] en daar ontdekt ze een passie voor vee. Bovendien maakt ze kennis met dr. Carlock [David Strathairn], een voormalige NASA-wetenschapper die haar helpt en uitdaagt om haar ideeën om te zetten in concrete ontwerpen en zo haar belangrijkste mentor wordt. Maar in de wereld van de veehouderij is haar autisme niet het enige wat haar belemmert om serieus te worden genomen. Boeiend, indringend, maar ook humoristisch portret van een vrouw die een revolutie ontketende in de door mannen gedomineerde veehouderij. Danes is briljant in de hoofdrol en ze krijgt uitstekend ondersteunend werkt van Ormond, O’Hara, Strathairn en Melissa Farman (als Temples blinde kamergenoot). Jackson zorgt dat het nooit vervalt in sentimentaliteit en met hulp van het complexe montagewerk van Leo Trombetta slaagt deze film erin om enig inzicht te geven in hoe Temples hersens werken. Winnaar van zeven Emmy’s. Danes mocht ook een Golden Globe in ontvangst nemen voor haar schitterende rol.

En toen was het weer vrijdag dus verder met de Top 250 waarin ik vorige week grote stappen heb gemaakt met maar liefst zeven uit de lijst der lijsten. En dit keer was Temple Grandin aan de beurt en daarmee een volstrekt onbekende titel die ik kon mee pakken via het internet. En hoewel Danes een aangename verrassing betrof was dit toch vooral een teleurstelling.

Aan het verhaal en het karakter zou het opzich niet moeten liggen want dat is apart genoeg zou je zeggen, wat een moeilijk leven dat deze bijzondere dame gehad heeft. Met recht geen gemakkelijk leven en als kijker bij tijd en wijlen ongemakkelijk om te zien. Desondanks zet deze vrouw door en maakt naam als ziener, vernieuwer en voorvechter. De stijl is soms aan de grappige kant met hersenspinsels als de kukkelende tante of de professor met een Nasa raket op de achtergrond. Het is opzich kleurrijk en doet soms wel eens een beetje denken aan A Beautifull Mind. Belangrijk en interessant uiteraard de ontmoeting met de professor waar overduidelijk meteen een klik is en de film iets extra's geeft en natuurlijk is er nog het acteerwerk van Danes die zich uiteraard verdiept zal hebben in de werkelijke Temple.

Maar daar heb ik al het positieve wel zo'n beetje mee gezegd. Want buiten dat is de film vooral heel degelijk te noemen, te degelijk eigenlijk, zo degelijk dat er een bepaalde saaiheid vanuit gaat omdat er ontzettend veilig binnen de lijntjes gekleurd wordt. Daarnaast raakt het me eigenlijk gewoon niet, markant is Temple uiteraard, toch grijpt het mij nergens qua verhaal of karakter. En dan is er natuurlijk die moeizame worsteling met alle vooroordelen, het autisme, het anders zijn, dat ze een vrouw is, en dan ook nog eens in een super conservatieve tijd en omgeving met al die stoere mannen-mannen. Nou, wat een drukte omdat de koeien loeien en bang zijn, het zijn beesten die de slacht ingaan lekker belangrijkboor je ze denken. Het is een vermoeiende strijd in een film die van meet af aan al erg stroef aanvoelt en niet echt weet te boeien.

Afijn, het mag duidelijk zijn. Iemand anders zal dit geweldig vinden, de algemene consensus is duidelijk in die zin, maar ik kon hier uiteindelijk erg weinig mee, vond het onder de maat, en was blij dat de film, die niet eens zo erg lang is, afgelopen was en dit is voor mij absoluut geen Top 250 materiaal.

Vandaag herkeken. Blijft ontroerend en erg leerzaam.