Hævnen (2010)

Als ik alle aspecten zoals acteren, het visuele of de muziek afzonderlijk zou beoordelen, scoort de film hoog. Maar op de e.o.a. manier geloof ik het drama nooit echt van Bier. Ik weet niet meer wat ik bij de andere 4 films die van de Deense zag schreef, maar misplaatste moraal, overdreven sentiment en bedacht drama zouden zomaar eens de kern kunnen vormen. Gelukkig dat ze ook bekwaamheid toont in de genoemde zaken en dat mijn ergernissen nooit de overhand krijgen. 3 sterren.

"Het is alsof er een sluier is tussen ons en de dood"

Sterke dramafilm die je door een moreel labyrint leidt. Het begin van de film loopt vlot, in het midden zakt het in en op het einde herpakt het zich. Voldoende verrassende wendingen en levensvragen om 2 uur te boeien. De invloed van opvoeding, onrecht, machteloosheid en justificatie van geweld komen allemaal aan de orde. Mooi vind ik dat de film geen oplossingen biedt. Het laat vooral zien dat er niet een juiste manier is, dat iedere keuze zowel goede als slechte consequenties heeft.

Ik ben niet in de wieg gelegd voor de ‘hersenloze’ superhelden actie van The Avengers, zoals vanavond al bleek. Maar dat is altijd nog beter dan die politiek-correcte zemelcinema van Susanne Bier. Ik quote hier even uit dit topic (en verbaas mij er enkele malen over dat ik dan toch nog zulke hoge cijfers bij die meningen zie):
En TOR heeft ook een paar hele mooie:
Dit vat het wel zo’n beetje samen - Dank allen!

Een 1,0 geven? Waarschijnlijk een gevoelloos mens.......

Weer een schitterende Bier. Overigens kan ik mij heel goed voorstellen dat mensen dit tien keer niks vinden. Je moet hier van houden. En ik ben er zo eentje. Ok, het heeft in zekere zin een beetje een 'soapy' lading, maar dan wel met klasse en diepgang. Elk shot is zo mooi en weloverwogen uitgekozen, dat het een meditatie wordt. Een compositie. Er zit zo een heerlijke flow in, ook al staat dat in scherp contrast met het harde realisme. Maar dat maakt het ook weer zo bijzonder en uniek. After the wedding had dat ook al, maar hier komt die stijl nog meer tot zijn recht. Als een film je in zijn wereld weet mee te slepen, dan is ie voor mij geslaagd. Bier weet dit nu voor de tweede keer bij mij te doen. Van eerste tot laatste minuut. Kijk erg uit naar de rest van haar oeuvre. NB. hoofdrolspeler (het ontspoorde jongetje) speelt echt fenomenaal.

Een behoorlijke tegenvaller dit. Eigenlijk vat Mochizuki het wel goed samen met zijn collage aan kritieken, maar here goes...

De grootste mankementen van de film zijn in mijn ogen de ongeloofwaardige personages (waar ik zeer weinig voor kon voelen) en het ongeloofwaardige en aangezette plot. Ik vind het op zich wel interessant hoe er allerlei moralistische vraagstukken op me af gevuurd worden en dit voelt voor mij ook wel als een van de sterkere punten van de film, maar het voelt allemaal veel te gestuurd om die moralistische vraagstukken aan te dragen. Dat is jammer. Ik geloofde deze film gewoon niet in vrijwel alles wat het deed, zoals de Afrikaanse warlord, het totaal gestoorde gangsterkind (hoe dat kind alleen al loopt en kijkt de gehele film) dat bommen maakt omdat hij z'n moeder heeft verloren, de Ghandi pa, de automonteur pestkop, de 'zelfmoordpoging'. Het drama raakt niet, de personages overtuigen niet en het plot is extreem gestuurd en ongeloofwaardig.

Technisch viel de film me ook in negatieve zin op; erg matige drukke montage, veel lelijke handheld shots, overdreven grading, vage belichting... Ik snap ook niet dat Cucciolo hierboven aangeeft dat elk shot zo mooi en weloverwogen is gekozen, omdat wat ik gezien heb toch echt een rommeltje is. Er wordt zo extreem veel geknipt in deze film en ik had juist wat meer rust en pacing fijn gevonden.

Uiteindelijk kan ik nog wel wat met de ethische vraagstukken en de degelijke acteurs, maar ik ben benieuwd wat ik zou vinden van haar eerdere films bij herziening (die scoren een stuk beter, maar heb ik een tijd geleden gezien), omdat ik dit toch echt een matige film vond.

2*

En dat dit een oscar wint zegt denk ik wel weer genoeg over die farce van een award.

Goede drama film. Geboeid gekeken. Geen topper maar zeker een ruime voldoende.
Film draait om vergeving van de diverse hoofdrolspelers. 3.5

Wederom een pareltje van de Deense regisseuse Susanne Bier. Heel mooi hoe zij parallellen trekt tussen al die verschillende 'wereldjes'. Tien keer liever dan al die de ‘hersenloze’ superhelden actie van The Avengers en dergelijke of al die andere Amerikaanse shit met misplaatste moraal, overdreven sentiment en bedacht drama welke altijd nogal geforceerd en clichématig aan de man worden gebracht.

mooie film,
prachtige beelden
indrukwekkend drama
veel blauwe ogen

Ik hou wel van Bier, dus daarom een vier.

Dat rijmt

Aanvankelijk dacht ik dat de film over pesten op school ging. Niet echt een favoriet onderwerp. Bovendien werd de titel vertaald als : wraak. Dus dat zou ook al verklappen hoe het waarschijnlijk ongeveer zou gaan aflopen. Maar gelukkig gaat de film een heel stuk dieper en bouwt hij ook heel mooi op met diverse mooie verhaallijnen die eigenlijk allemaal hetzelfde thema hebben. Je moet kwaad niet met kwaad vergelden. Knappe en mooie film.

(Gezien op 20/04/18)
Het inzicht van Robi kan helemaal bijtreden: 'Je moet kwaad niet met kwaad vergelden'.
Als mensen weer tot zichzelf komen en een goed oog hebben voor de andere, is er veel mogelijk.
Als je kunt toegeven dat je een idioot was, kan de partner zeggen dat het oké is.
De Volkskrant zegt dat de film deze vraag stelt: 'Wat is de juiste respons bij een confrontatie?' Of die confrontatie al of niet gepaard gaat met fysiek geweld, doet er tenslotte niet toe. Iedere confrontatie kwetst. Anderzijds weet je ook nooit hoe de protagonist zal reageren. Soms is onmacht ons deel.
Soms komt alles goed. Je weet het nooit.
- Een film die beklijft. Susanne Bier wordt niet zomaar de koningin van de Deense cinema genoemd.
(Zelfs na een tweede visie, blijft het een goede film!)

Haevnen

Na drie films kan ik wel zeggen dat Susanne Bier en ik een goede match zijn. Subtiel kun je haar films niet noemen, en soms wil ze iets te graag op het gevoel van de kijker inspelen. Maar Bier zorgt er altijd voor dat je wordt meegesleept in het verhaal, en ze weet iedere keer weer een gevoelige snaar te raken.

Haevnen gaat over wraak en vergeving, grote thema's die Bier weet terug te brengen tot de keuzes die de personages moeten maken. Vanzelfsprekend is het acteerwerk van de Deense/Zweedse acteurs weer fenomenaal, en allemaal weten ze de emotie en worstelingen van hun personages goed over te brengen. Van de regiekeuzes en het camerawerk is niet iedereen fan, maar ik vind juist dat het Bier's films altijd wat indringends en authentieks geeft.

Mijn tweede Susanne Bier na Brodre. Toen was ik niet helemaal overtuigd. Deze Haevnen is beter, maar ook nu niet overal even enthousiast. De basisidee dat geweld beantwoorden met geweld, oog om oog, tand om tand zoals je wil, is best sterk. Weliswaar vrij moralistisch uitgewerkt, maar het slaat wel aan.

Het script zat wel ok met de switch tussen twee aparte werelden, eentje op de heimat en eentje in het vluchtelingenkamp. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik beide verhalen - ondanks hetzelfde thema - niet bij elkaar vind passen. De overgang is te bruusk waardoor ik te veel uit het ene en andere verhaal wordt gehaald. Laten we gerust Christian een gestoorde jongen noemen die enorm lijdt door het overlijden van zijn moeder. Het ligt er soms iets te dik op. Ook de vergevingsgezindheid met die garagist is dan het andere gecreëerde uiterste. Het samenspel met Elias is boeiend om volgen en je weet dat het uit de hand zal lopen. Nogal voorspelbaar ook. Tuurlijk zijn er dan voorbijgangers bij de aanslag. Scene deed me overigens denken aan The butterfly effect. Toen kon de klok nog teruggedraaid worden, nu niet.

Dan vond ik de scènes in Afrika serener, harder en realistischer. De gelofte van Hippocrates versus het recht op leven van een wrede massamoordenaar met extra pigment dat onder andere je verplegend personeel slachtoffer is geweest van de misdaden van de patiënt. Gemengde gevoelens dus bij de film, maar voldoende om over na te denken. Degelijke 3,5* dus.

Mooie film van Bier, al komt hij qua gevoel en stijl wel heel dicht bij haar eerdere projecten.

Fascinerend hoe de kleine Deense cinema zoveel kwaliteit produceert.

Prachtige film. Kan er niks anders van maken. Gepakt van begin tot eind. Je wordt er helemaal in meegezogen. Krachtige film. Uitstekend geacteerd. Reeële onderwerpen.
Aanrader voor iedereen die van een goede drama houdt.

Een mooie film, en toch pakte het mij niet helemaal en sleepte het mij niet helemaal mee. Ik kan niet eens zeggen waardoor precies. Het is gewoon een gevoel. Het acteerwerk vind ik goed en het verhaal wist mij te boeien, maar niet enorm te ontroeren, ondanks het erg emotioneel is. Een 7. 3,5*

Mooie film die ik best leuk vond om te kijken, maar waarschijnlijk niet eentje die me lang zal bijblijven. Ik vond het ook allemaal wat tè gemaakt om me werkelijk te overtuigen. Het acteren was meer dan voldoende en ook filmisch meer dan okay. Ik kom uit op 3*

Na de aftiteling viel mijn kwartje: Susanne Bier.

Ik had al eens een film van haar gezien: Brodre. Die vond ik aanvankelijk lelijk en gekunsteld. Gaandeweg smolt mijn weerstand weg door het pakkende drama, de fantastische vertolkingen (en de adembenemend mooie connie Nielsen, maar dit terzijde).

Nu is me dat niet gelukt. Van in het begin krijg ik het gevoel dat mij hier een lesje moraal opgedrongen werd. Opzichtig. Ook hier weer dat 'buitenlandse drama' waar in feite de échte drama's gebeuren… maar waar we uiteindelijk toch alleen maar weer anonieme figuranten te zien krijgen die een kader moeten vullen bij het 'echte,' Deense verhaal. Redelijk stuitend eigenlijk.

Nee, zeer onbevredigend. Ondanks de mooie figuur 'Elias', heel geloofwaardig vertolkt door een soort pocket- Mads Mickelsen.