
Hævnen (2010)
Alternatieve titels: In a Better World | Revenge
Denemarken / Zweden
Drama / Romantiek
119 minuten
geregisseerd door Susanne Bier
met Mikael Persbrandt, Trine Dyrholm en Ulrich Thomsen
Anton is een dokter die op en neer reist tussen een idyllisch dorpje in Denemarken en zijn werk in een Afrikaans vluchtelingenkamp. In deze twee totaal verschillende werelden worden hij en zijn familie geconfronteerd met conflicten die hen dwingen de moeilijke keuze te maken tussen wraak of vergeving. Anton en zijn vrouw Marianne, die twee jonge zonen hebben, zijn uit elkaar maar worstelen met de mogelijkheid om te scheiden. Hun oudste zoon, de 10-jarige Elias, wordt op school gepest. Hier komt verandering in wanneer Christian, een net verhuisde klasgenoot uit Londen, het voor hem opneemt. De moeder van Christian is overleden aan kanker en hij heeft moeite dit verlies te verwerken. Al snel worden Elias en Christian hechte vrienden, maar wanneer Elias door Christian wordt betrokken bij een gevaarlijke wraakactie met tragische consequenties, wordt hun vriendschap op de proef gesteld en zijn hun levens in gevaar.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=Z73WXhmrj-g
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Sterke dramafilm die je door een moreel labyrint leidt. Het begin van de film loopt vlot, in het midden zakt het in en op het einde herpakt het zich. Voldoende verrassende wendingen en levensvragen om 2 uur te boeien. De invloed van opvoeding, onrecht, machteloosheid en justificatie van geweld komen allemaal aan de orde. Mooi vind ik dat de film geen oplossingen biedt. Het laat vooral zien dat er niet een juiste manier is, dat iedere keuze zowel goede als slechte consequenties heeft.
maar misplaatste moraal, overdreven sentiment en bedacht drama.
nogal geforceerd en cliché.
niet altijd even subtiel is
Ik heb niets tegen een moraal in films, maar In a Better World is uiteindelijk niets anders dan een verzameling moraaltjes. […] Dit is een regisseuse, en vooral ook scriptschrijver, die zich voorgenomen heeft om mensen te laten zien hoe je met een geweldadige wereld omgaat en helaas is Bier nooit verder dan dat idee gekomen. Dus iedere scène wordt een opzichte setup voor weer een nieuw voorbeeld van Biers anger management theorie (MR: vooral het woord ‘opzichtig’ in deze laatste vind ik goed gevonden). […]Het ligt er allemaal wel erg dik bovenop. […]het ontzettend geforceerde plot
[…] slaat Bier een beetje door met deze film. […]ellende op ellende gestapeld, […]ik werd er ook zo moe van.
Als haar drama's een afspiegeling van de wereld zouden zijn, dan zou de wereld een waar tranendal zijn, waar het alleen maar kommer en kwel is. [...]portie sociale ellende[...] portie oorlogsellende [...]overdosis ellende van Bier.
Dit vat het wel zo’n beetje samen - Dank allen!
De grootste mankementen van de film zijn in mijn ogen de ongeloofwaardige personages (waar ik zeer weinig voor kon voelen) en het ongeloofwaardige en aangezette plot. Ik vind het op zich wel interessant hoe er allerlei moralistische vraagstukken op me af gevuurd worden en dit voelt voor mij ook wel als een van de sterkere punten van de film, maar het voelt allemaal veel te gestuurd om die moralistische vraagstukken aan te dragen. Dat is jammer. Ik geloofde deze film gewoon niet in vrijwel alles wat het deed, zoals de Afrikaanse warlord, het totaal gestoorde gangsterkind (hoe dat kind alleen al loopt en kijkt de gehele film) dat bommen maakt omdat hij z'n moeder heeft verloren, de Ghandi pa, de automonteur pestkop, de 'zelfmoordpoging'. Het drama raakt niet, de personages overtuigen niet en het plot is extreem gestuurd en ongeloofwaardig.
Technisch viel de film me ook in negatieve zin op; erg matige drukke montage, veel lelijke handheld shots, overdreven grading, vage belichting... Ik snap ook niet dat Cucciolo hierboven aangeeft dat elk shot zo mooi en weloverwogen is gekozen, omdat wat ik gezien heb toch echt een rommeltje is. Er wordt zo extreem veel geknipt in deze film en ik had juist wat meer rust en pacing fijn gevonden.
Uiteindelijk kan ik nog wel wat met de ethische vraagstukken en de degelijke acteurs, maar ik ben benieuwd wat ik zou vinden van haar eerdere films bij herziening (die scoren een stuk beter, maar heb ik een tijd geleden gezien), omdat ik dit toch echt een matige film vond.
2*
En dat dit een oscar wint zegt denk ik wel weer genoeg over die farce van een award.
Film draait om vergeving van de diverse hoofdrolspelers. 3.5

prachtige beelden
indrukwekkend drama
veel blauwe ogen
Het inzicht van Robi kan helemaal bijtreden: 'Je moet kwaad niet met kwaad vergelden'.
Als mensen weer tot zichzelf komen en een goed oog hebben voor de andere, is er veel mogelijk.
Als je kunt toegeven dat je een idioot was, kan de partner zeggen dat het oké is.
De Volkskrant zegt dat de film deze vraag stelt: 'Wat is de juiste respons bij een confrontatie?' Of die confrontatie al of niet gepaard gaat met fysiek geweld, doet er tenslotte niet toe. Iedere confrontatie kwetst. Anderzijds weet je ook nooit hoe de protagonist zal reageren. Soms is onmacht ons deel.
Soms komt alles goed. Je weet het nooit.
- Een film die beklijft. Susanne Bier wordt niet zomaar de koningin van de Deense cinema genoemd.
(Zelfs na een tweede visie, blijft het een goede film!)
Na drie films kan ik wel zeggen dat Susanne Bier en ik een goede match zijn. Subtiel kun je haar films niet noemen, en soms wil ze iets te graag op het gevoel van de kijker inspelen. Maar Bier zorgt er altijd voor dat je wordt meegesleept in het verhaal, en ze weet iedere keer weer een gevoelige snaar te raken.
Haevnen gaat over wraak en vergeving, grote thema's die Bier weet terug te brengen tot de keuzes die de personages moeten maken. Vanzelfsprekend is het acteerwerk van de Deense/Zweedse acteurs weer fenomenaal, en allemaal weten ze de emotie en worstelingen van hun personages goed over te brengen. Van de regiekeuzes en het camerawerk is niet iedereen fan, maar ik vind juist dat het Bier's films altijd wat indringends en authentieks geeft.
Het script zat wel ok met de switch tussen twee aparte werelden, eentje op de heimat en eentje in het vluchtelingenkamp. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik beide verhalen - ondanks hetzelfde thema - niet bij elkaar vind passen. De overgang is te bruusk waardoor ik te veel uit het ene en andere verhaal wordt gehaald. Laten we gerust Christian een gestoorde jongen noemen die enorm lijdt door het overlijden van zijn moeder. Het ligt er soms iets te dik op. Ook de vergevingsgezindheid met die garagist is dan het andere gecreëerde uiterste. Het samenspel met Elias is boeiend om volgen en je weet dat het uit de hand zal lopen. Nogal voorspelbaar ook. Tuurlijk zijn er dan voorbijgangers bij de aanslag. Scene deed me overigens denken aan The butterfly effect. Toen kon de klok nog teruggedraaid worden, nu niet.
Dan vond ik de scènes in Afrika serener, harder en realistischer. De gelofte van Hippocrates versus het recht op leven van een wrede massamoordenaar met extra pigment dat onder andere je verplegend personeel slachtoffer is geweest van de misdaden van de patiënt. Gemengde gevoelens dus bij de film, maar voldoende om over na te denken. Degelijke 3,5* dus.
Fascinerend hoe de kleine Deense cinema zoveel kwaliteit produceert.